Sony CyberShot DSC-W70 Review

Het is een tijdje geleden dat ik een van Sony's compactcamera's heb beoordeeld, dus ik heb een beetje in te halen. In feite maken dat veel inhalen. Sony's reeks Cyber-shot compact- en superzoomcamera's bestaat nu uit niet minder dan achttien modellen, met precies deze vier nieuwe toevoegingen aangekondigd week, variërend van ultraslanke instapmodellen van 6 megapixels tot de indrukwekkende semi-pro R1, met zijn 10 megapixelsensor en 24-120 mm lens.

Ongeveer halverwege het veld vind je de DSC-W70, een middengeprijsde, middenklasse pocket compact met een 3x zoomlens en een 7,2-megapixel CCD. Het werd vorig jaar gelanceerd en heeft momenteel een catalogusprijs van £ 248,99, maar het is niet verwonderlijk dat het beschikbaar is voor aanzienlijk minder. De beste huidige online prijs is £ 152,70. Vergelijkbare camera's zijn de Casio Exilim EX-Z70 (£136), Fuji FinePix F30 (£154), HP Photosmart M627 (£159), Olympus mju 700 (£ 132), Pentax Optio S7 (£ 130) en Samsung L70 (£ 165,50), dus de W70 zit vrijwel in het midden van zijn prijsklasse als goed.

Zoals het zijn middenklasse status betaamt, is de W70 een redelijk onopvallende camera. Het heeft een functionele maar niet onaantrekkelijke aluminium behuizing met een mooie geborstelde afwerking en chromen afwerking, en de gebruikelijke selectie van externe bedieningselementen. Met afmetingen van 88,9 x 57,1 x 22,9 mm is hij slank en compact, en met een gewicht van 127 g leeg of 157 g klaar om te fotograferen is hij lekker licht, maar in geen van beide gevallen uitzonderlijk. De bouwkwaliteit is uitstekend, en hoewel de aluminium behuizing niet zo solide aanvoelt als de stalen behuizing van een Canon IXUS of Casio Exilim, is hij toch stevig genoeg om in een jaszak mee te nemen.

De bediening is goed, met veel ruimte aan de achterkant van de camera en een kleine verhoging aan de voorkant voor een mooie veilige grip. De zoomknop rond de ontspanknop is snel en responsief.

De belangrijkste kenmerken zijn een verzonken f/2.8 – f/5.2, 3x zoomlens met de imposante Carl Zeiss Vario Tessar-naam, een 2,5-inch LCD-scherm monitor met een redelijk lage resolutie van 115.000 pixels en een optische zoeker, hoewel dit om eerlijk te zijn zo klein en donker is dat het vrijwel nutteloos.

De opnamemodi worden geselecteerd via een draaiknop in de rechterbovenhoek van het achterpaneel en omvatten volledig automatisch, programma, High-ISO-programma en zes scènemodi; Schemering, Schemerportret, Sneeuw, Strand, Landschap en Soft Snap, een flatterende portretmodus.

De W70 heeft een behoorlijke filmmodus die in staat is om 640 x 480 resoluties te maken met 30 frames per seconde, maar dat geldt ook voor de meeste compactcamera's tegenwoordig. Zelfs de documentatie is goed, met een vereenvoudigde "Lees dit eerst"-folder en een uitstekende volledige handleiding van 106 pagina's, wat altijd goed is om te zien.

Over het algemeen doet de W70 het goed, opstarten in iets minder dan twee seconden, wat redelijk snel is. Het AF-systeem krijgt een lock-in van ruim een ​​seconde bij goed licht, wat ook ongeveer gemiddeld is voor een goed systeem. De scherpstelling bij weinig licht, hoewel een beetje langzamer, is echter uitzonderlijk goed. Het heeft een AF-illuminator van bijna laserachtige intensiteit met een effectief bereik van ongeveer vijf meter. De ingebouwde flitser is ook erg goed, met een maximaal bereik van 3,7 m bij groothoek en auto ISO, of een flinke 6,5 m bij 1000 ISO.

Ook de continu-opnamestand is iets bovengemiddeld. In normale burst-modus en prima beeldkwaliteit kan het een burst van vier opnamen afvuren met een snelheid van één schot per seconde. Het verlagen van de beeldkwaliteit naar standaard verhoogt de opnamesnelheid niet, maar verhoogt het aantal tot zes frames.

In de fijne kwaliteitsmodus produceert de W70 JPEG-bestanden van ongeveer 3 MB en een Memory Stick Duo-kaart van 1 GB is voldoende voor ongeveer 290 opnamen. Het is vermeldenswaard dat de W70 alleen Memory Stick Duo-kaarten kan gebruiken, dus die oude paarse Memory Sticks passen niet.

Als de W70 één opvallende eigenschap heeft, dan is het de levensduur van de batterij. Het wordt aangedreven door een Sony NP-BG1 lithium-ionbatterij die is geclassificeerd, in typische Sony-we'll-do-it-our-own-way stijl, bij 3,4 Wh. Alle anderen in de hele wereld beoordelen oplaadbare batterijen in milliampère-uur of mAh, maar niet Sony. Sony moet anders zijn, dus beoordeelt het zijn batterijen in wattuur.

Van het weinige dat ik me herinner van fysica op A-niveau, Amps = Watts / Volt, dus de 3,6 V-batterij van de W70 is ongeveer 940 mAh, wat is naar moderne maatstaven klein, maar desalniettemin is het in staat om de camera van stroom te voorzien voor 360 opnamen of 180 minuten afspelen. Ik heb ruim 300 foto's gemaakt op een enkele lading met een nieuwe batterij, dus deze claim lijkt stand te houden.

Tot nu toe is de W70 in de meeste opzichten ongeveer gemiddeld, met een paar goede punten, dus natuurlijk zijn er een paar slechte punten om ze in evenwicht te brengen. Helaas liggen de slechte punten op het cruciale gebied van beeldkwaliteit, wat vreemd is omdat dit meestal een sterk punt is voor Sony.

De belangrijkste boosdoener is, verrassend genoeg, de lens. Ondanks de zekerheid van de prestigieuze naam Carl Zeiss, heeft het last van zeer slechte vervorming, wat tonvormige vervorming aan het brede uiteinde zoals het is meestal het geval, maar ook ernstige kussenvormige vervorming aan het telefoto-einde, iets dat ik denk niet eerder te hebben gezien op een digitale compactcamera. Dit effect is het tegenovergestelde van tonvormige vervorming, zoals je zult zien in de voorbeeldfoto's. Aan de telekant heeft hij ook last van zeer slechte hoekvervaging, maar alleen bij scherpstelafstanden van minder dan een meter.

Daarnaast heeft de W70 ook last van beeldruis. Bij 100 ISO zijn de foto's schoon en scherp, maar bij 200 ISO en hoger is er zichtbare beeldruis, die steeds erger wordt tot de maximale 1000 ISO. Het is niet het ergste dat ik heb gezien, maar het is vervelend, want behalve deze gebreken is de beeldkwaliteit erg goed. Belichting, dynamisch bereik en kleurweergave zijn allemaal eersteklas, de scherpstelling is nauwkeurig en afgezien van de telefoto's van dichtbij is de scherpte van rand tot rand uitstekend. Het is alleen jammer dat het niet consistent is.

"'Uitspraak"'

De Sony DSC-W70 is zo'n beetje de definitie van een gemiddelde snapshot-compact. Het is goed gemaakt, ziet er goed uit, is redelijk licht en compact, presteert competent en kan fatsoenlijke foto's maken. Het heeft een paar sterke punten, namelijk de uitstekende prestaties bij weinig licht en de uitzonderlijke levensduur van de batterij, maar het heeft ook een aantal gebreken, met name beeldruis boven 200 ISO, en die ongewone telelens vervorming. Goede prijs-kwaliteitverhouding, maar valt niet op in een druk en competitief veld.

Op de volgende pagina's worden een reeks testopnamen getoond. Hier is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en een uitsnede van het origineel afbeelding met volledige resolutie is eronder geplaatst zodat u een indruk krijgt van de algehele kwaliteit.
—-

In deze ISO-testopname, genomen op een afstand van ongeveer een meter met de maximale telezoominstelling, kun je duidelijk de kussenvormige vervorming zien. De lijnen van chips op deze printplaat moeten recht en evenwijdig zijn, maar in plaats daarvan buigen de lijnen rond de randen van het frame naar binnen naar het midden. Dit wordt veroorzaakt door een slecht lensontwerp, niet iets dat normaal gesproken wordt geassocieerd met de naam Carl Zeiss.
—-

1 sec, f/5.2, ISO 100
Bij de minimale instelling van 100 ISO is het beeld mooi scherp, zonder spoor van beeldruis.
—-

1/2 sec, f/5.2, ISO 200
Al bij slechts 200 ISO zijn er vlekken van willekeurige rode en groene kleurruis op de donkere delen van het beeld.
—-

1/4 sec, f/5.2, ISO400
400 ISO en de ruis is erger en verspreidt zich naar de middentonen.
—-

1/8 sec, f/5.2, ISO800
Bij 800 ISO is de beeldruis nu erg slecht, en zou zelfs op een kleine afdruk zeker te zien zijn.
—-

1/10 sec, f/5.2, ISO1000
Een kleine verhoging van de snelheid tot de maximale 1000 ISO leidt tot een overeenkomstige toename van de ruis en ook de kleurweergave komt in het gedrang.

Op de volgende pagina's worden een reeks testopnamen getoond. Hier is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en een uitsnede van het origineel afbeelding met volledige resolutie is eronder geplaatst zodat u een indruk krijgt van de algehele kwaliteit. De volgende pagina's bestaan ​​uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen. Voor degenen met een inbelverbinding, even geduld terwijl de pagina's worden gedownload.
—-

Het fotograferen van dunne donkere takken tegen een heldere lucht is meestal een probleem, maar de W70 heeft de belichting precies goed, met voldoende dynamisch bereik voor zowel hoge lichten als schaduwdetails.
—-

Deze 100 procent uitsnede van de linkerbovenhoek van de vorige afbeelding vertoont geen paarse randen en een goede randscherpte.

Deze pagina bestaat uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen.

Aan de groothoekkant van het zoombereik heeft de lens van de W70 last van tonvormige vervorming, maar niet meer dan de meeste compactcamera's met 3x zoom.
—-

Het groothoekuiteinde van het zoombereik is gelijk aan 38 mm, niet erg breed maar ongeveer gemiddeld voor een compactcamera.
—-

Je kunt het niet zo gemakkelijk zien als in de belangrijkste ISO-testopname, maar als je kijkt naar de verticale lijn van de winkelpui aan de rechterkant zie je het buigeffect veroorzaakt door kussenvormige vervorming in deze telefoto schot.

Deze pagina bestaat uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen.

De W70 heeft een zeer goed macro scherpstelbereik van slechts 2cm
—-

De ingebouwde flitser van de W70 is mooi en krachtig met een goede framedekking en de scherpstelling bij weinig licht is uitzonderlijk goed. En ja, het wit ging door de zijzak. Twee schoten voor mij!
—-

Deze is binnenshuis gemaakt onder een lastige combinatie van gloeilamplicht en natuurlijk daglicht, met behulp van automatische witbalans. De W70 heeft het goed gedaan en de kleuren zijn vrijwel perfect. Ik bewaar dit spel voor het geval Magere Hein op bezoek komt.

Betrouwbare score