Tomb Raider: Underworld Review

”‘Platformen: Xbox 360, PS3, PS2, Wii, PC – Xbox 360-versie beoordeeld.”’

Voor iedereen die Lara's heldendaden heeft gevolgd sinds de originele Tomb Raider zijn debuut maakte, wordt Underworld een beetje een achtbaanrit. We hebben de eerste klim gehad. Op dit moment is de reputatie van mevrouw Croft hoger dan ooit sinds haar hoogtijdagen in de late jaren 90. Met een paar reserveringen zagen de meesten van ons Tomb Raider: Legende als een welkome terugkeer naar vorm, terwijl Tomb Raider: Jubileum – hoewel soms intens frustrerend – bewees dat het team van Crystal Dynamics volledig begreep wat de serie deed kloppen, en had wat nodig was om Lara vooruit te helpen.

Nou, zoals bij elke goede achtbaan, is de grootste, engste val meteen aan het begin. De openingstijden van Tomb Raider: Underworld bevatten stukken waardoor je je afvraagt ​​of Lara's fortuinen echt in goede handen zijn, of dat de game met spoed is uitgebracht voor release. De openingstutorial is onhandig en de volgende onderwatersequentie in de Middellandse Zee niet opwindend. Wat volgt in een onderzeese tempel is solide Tomb Raider-tarief, maar nauwelijks ongelooflijk. De niveaus die daarna komen — met name een zwaar gevechtsgedeelte waarin Lara het opneemt tegen een bemanning van slecht gemodelleerde, jammerlijk domme handlangers — zijn ronduit verschrikkelijk. Deze afschuwelijke gedachte komt op: ze brachten Lara terug, om het nu allemaal te verpesten.

Dan verplaatst de actie zich naar Thailand en de zaken fleuren aanzienlijk op. De daaropvolgende levels behoren tot de grootste, beste en meest ambitieuze in de serie en dat oude Tomb Raider-gevoel is terug in schoppen. Het spel kent nog steeds zijn pieken en dalen in de uren die volgen, maar geef het de tijd en dit wordt weer een mooi avontuur voor onze heldin.

Visueel is Underworld een zelfverzekerde stap verder dan Legend en Anniversary. Crystal Dynamics lijkt eerdere pogingen om Lara er realistischer uit te laten zien te hebben opgegeven en is in plaats daarvan gegaan voor een stijl die het onhaalbare model van vroeger up-to-date maakt. Waar er moeite is gedaan om Lara levensechter te maken, zit het allemaal in de details en animatie. Het is gemakkelijk te geloven dat het team een ​​olympische turnster heeft vastgelegd voor de bewegingen van Lara; elke beweging ziet er indrukwekkend natuurlijk uit en de animatie lijkt op een wieg van Naughty Dog's Uncharted: Drake's Fortune in die zin dat haar interactie met de omgeving, tot kleine uitstapjes en struikelen, meer echt lijkt. Dit wordt ook weerspiegeld in kleine, oppervlakkige details, zoals de manier waarop Lara's kleding en huid worden bedekt met vuil terwijl ze avonturen beleeft op vuile of modderige plaatsen, of nat wordt als er regen of water is betrokken. Dit is geen fotorealisme in de Crysis-stijl, maar een door en door overtuigende fantasie.

De omgevingen kunnen ondertussen oogverblindend zijn. We zullen genereus langs een jammerlijk generiek vrachtschip en het interieur van Croft Manor vegen, en in plaats daarvan praten over de tempels, graven en ruïnes in Thailand en Mexico die volgen. Dit zijn enorme, uitgestrekte tempels die spectaculaire vergezichten bieden van afbrokkelende stenen en weelderige, groene vegetatie, passend bij de hoge normen die in dit gebied worden gesteld door Uncharted. Op hun best zijn de licht- en weerseffecten indrukwekkend, en je moet dol zijn op filmische accenten zoals geschrokken papegaaien of de vochtige muren in oude, vochtige crypten.

Maar onder deze oppervlakteglans – onder een moderne interface en een aantal echt nuttige in-game helpfuncties – is dit een vreemd conservatieve Tomb Raider. Het is gebouwd alsof Crystal Dynamics had gekeken naar wat mensen zo leuk vonden aan Anniversary (de oude mix van platformen en puzzelen) en waar ze een hekel aan hadden Legend (de geforceerde actiescènes, eindbaasgevechten en snelle gebeurtenissen) en besloot dat het beter was om achterom te kijken voor inspiratie dan om te bewegen naar voren. Hoewel de op fysica gebaseerde puzzels van Legend een welkome terugkeer maken, is de kerngameplay de klassieke Tomb Raider, die heel recht wordt gespeeld.

Natuurlijk is Lara nu responsiever en beheersbaarder. Toegegeven, de enterhaak van Anniversary is flexibeler en handiger. Desalniettemin is dit een spel van springen van oppervlak naar oppervlak, slingeren van of klauteren op palen en aan dingen bungelen met de toppen van Lara's vingers. Lara kan nu 'freeclimb' maar deze vrijheid is beperkt tot duidelijk aangegeven oppervlakken, en hoewel er nog een paar trucjes zijn met stokken en balken, zijn deze niet echt om over naar huis te schrijven. In veel opzichten is dit Tomb Raider 1 tot 3, maar gespeeld op een veel groter, mooier podium.

Combat is het zwakste punt van de game. Na Uncharted's briljante toe-eigening van de duck-and-shoot gunplay van Oorlogswapens, is er iets vreselijk gedateerd aan de aanblik van Lara die rondspringt om geweerschoten te vermijden of wegduikt aanvallen van verschillende vormen van dieren in het wild voordat ze worden beschoten met aanvalsgeweer, SMG's of pistolen met behulp van een primitieve lock-on systeem. De AI is ellendig en er is weinig echte reden om een ​​nieuwe headshot-functie te gebruiken. Ongetwijfeld heeft Legend deze dingen eigenlijk beter gedaan, en je kunt niet nalaten te voelen dat wat er wordt gevochten, is slechts een afleiding van de serieuze zaak om van A naar B te komen en objecten X en Y op schakelaar te zetten plaat Z. Daar is niets mis mee, maar waarom zou je het zo saai maken?

In feite is het pas in latere levels dat Underworld echt vooruitgang lijkt te boeken. Tegen het einde van de Thailand-niveaus zijn er een aantal geweldige stukjes met betrekking tot de manipulatie van enorme objecten, en deze vormen het toneel voor het Mexicaanse niveau, die Lara's motor gebruikt om snel door een groot gebied met verschillende gerelateerde tempels te navigeren, voordat het een integraal onderdeel van de actie wordt. Hoe meer het spel vordert, hoe meer geïnspireerd het lijkt, en hoewel je nog steeds de vreemde duff-stretch krijgt, ben je op dit punt te ingehaald om er echt om te geven.

En dit is het belangrijke punt om te maken: voor alles wat je niet kunt helpen, wens je dat Underworld de grenzen een beetje verder zou kunnen verleggen; want al dat panters in het gezicht schieten wordt op de ergste manier ouderwets; ondanks dat Uncharted op vrijwel elk niveau een superieur spel is, is er nog steeds iets meeslepends en vreemds magisch aan Tomb Raider. De plot, die direct aansluit bij Legend en Anniversary, is meestal goor, maar toch speelde ik nog steeds willen weten waar we heen gingen, wat we zouden gaan zien en hoe het allemaal zou verlopen uit.

Bovendien zijn enkele eerdere irriterende stoffen netjes gladgestreken. Checkpointing is deze keer veel beter, waardoor frustratie wordt geminimaliseerd. Quick-time gebeurtenissequenties zijn vervangen door slimme slow-mo-sequenties die hetzelfde filmische effect hebben, maar u de volledige controle geven. Baasgevechten zijn met het badwater weggegooid. Underworld heeft nog steeds momenten waarop slechte camerahoeken de dag bederven, maar ik besteedde veel minder tijd aan vloeken dan bij Anniversary. Sterker nog, hoe meer ik speelde en hoe verder ik kwam, hoe meer ik merkte dat ik de problemen vergat en me gewoon ging settelen voor de rit.

Met andere woorden, Underworld zal het type gamer die geobsedeerd is door innovatie, niet van de sokken stoten. geavanceerde technologie of zelfs coherente spelwerelden (je vraagt ​​je nog steeds af waarom Lara die muur kan beklimmen, maar dit niet een). Het zal echter iedereen in vervoering brengen die al een zwak heeft voor Lara, of voor het ouderwetse actie-/avonturenspel in het algemeen. Je zult blij zijn in plaats van weggeblazen, maar in mijn boek is tevreden zijn een stuk beter dan een schop onder je broek. Misschien moeten we de volgende keer iets buitengewoons zien, maar voorlopig laat Underworld Lara waar het haar vindt - in goede gezondheid.

"'Uitspraak"'

Niet de stap verder van Legend en Anniversary waar we misschien op hadden gehoopt, en sommige elementen zien er gedateerd uit. Maar Tomb Raider: Underworld's focus op old-school 'overvallen' van enorme, ambitieuze 'graven' maakt het een must voor seriefans en iedereen die zin heeft in een minder actie-zwaar avontuur.

Betrouwbare score