Rayman Raving Rabbids TV Party recensie

”‘Platform: Nintendo Wii”’

De kerst-/nieuwjaarsvakantie is de tijd van het jaar waarin je blij bent dat je een Wii hebt. Met vrienden en familieleden in de buurt is er plotseling een goede reden om Nintendo's kleine doos weer aan te sluiten, de batterijen in de afstandsbedieningen te vervangen en een beetje plezier te hebben. Maar wat doe je als je Wii Sports beu bent, Wii Play verveeld en niet enthousiast bent over het geluid van Wii Music? Is er een ander spel dat jou en je gasten bezig kan houden?

Nou, als er iets is waar de Wii geen tekort aan heeft, dan zijn het wel partygames. Helaas is de overgrote meerderheid gewoon niet goed, omdat het persoonlijkheidsvrije minigamecollecties zijn die spelen zoals videogames equivalent van een blik goedkope kerstbonbons: voor elke smakelijke hap is er een andere die je tanden oppoetst of je doet grimassen met lichte afkeer. Rayman Raving Rabbids TV Party heeft echter veel meer te bieden dan de meeste inzendingen in het genre. Ten eerste is het een vervolg op een van de originele Wii-partygames en heeft het dus een bepaalde stamboom. Ten tweede is het eigenlijk speelbaar als een spel voor één speler, wat betekent dat je het niet per se hoeft weg te leggen zodra 1 januari rondrent. Ten derde heeft het zijn eigen kenmerkende stijl en eigenzinnig karakter. Ten vierde - en dit wordt een van de grootste verkoopargumenten voor veel Wii-bezitters - het is een van de weinige games die daar die gebruik maakt van het Wii Fit Balance Board (je weet wel, dat ding dat al sinds midden dit jaar onder je bed ligt) Kunnen).

Vergeet welke schijn er is van een verhaallijn; het enige wat je moet weten is dat de Rabbids nu de tv hebben overgenomen, en dat de singleplayer-modus draait om jouw manier van werken door een week van Rabbid-gerelateerde tv-gekte, een ander kanaal kiezen - en dus een andere minigame - voor elk van de tijdsloten in een dag. Vul genoeg van de tijdsloten en je ontgrendelt een nieuwe dag, en dus een nieuwe reeks programma's en minigames. Echt, dat is alles.

Maar wat heb je dan nog meer nodig? Zolang de minigames dik en snel komen en genoeg entertainment bieden, is dat eigenlijk alles wat je van een game in dit genre verlangt. Nou, zoals bij elk gezelschapsspel, zijn de minigames een beetje een gemengd stel, maar over het algemeen is het slagingspercentage veel hoger dan je gemiddelde compilatie. We krijgen een paar duffers, met een reeks minigames die afhankelijk zijn van snel tekenende lijnen en symbolen op het scherm die bijzonder irritant zijn, maar ook een paar crackers. De schietgalerijspellen zijn altijd hoogtepunten van de serie geweest, en degene die hier zijn opgenomen, zijn waarschijnlijk de beste die de Raving Rabbids hebben gegooid. Nieuwe dans- en ritme-actiegames werken ook goed, waarbij de laatste wat hectisch zwaaien met afstands- en nunchuk om de bewegingen te simuleren die op het scherm worden getoond, en waarschijnlijk net zo leuk om naar te kijken als vernederend voor Speel.

Er is wat redelijk bekende muziek, en als de versies niet origineel zijn, worden ze in ieder geval uitgevoerd met een zekere Raving Rabbid-energie. Een paar racegames zijn middelmatig, maar een downhill-slalom op een omgekeerde jak - beastieboarden, zoals de rabbids het noemen - is een vermakelijke sketch op de stuntracer in SSX-stijl. De game heeft zelfs het gevoel om het tempo een beetje te variëren, met minder actiegerichte games zoals Pimp My Rabbid, waar je een kostuum kiest om aan een aantal vreemde vereisten te voldoen, en een verandering biedt ten opzichte van de hectiek norm.

Ubisoft heeft ook een van mijn grootste klachten over de eerste Raving Rabbids-game opgelost door duidelijke, stapsgewijze instructies geven over wat je met de Wii-afstandsbediening moet doen en nunchuck. Een paar van de minigames hebben nog steeds last van te ingewikkelde of over/ondergevoelige besturing, maar in de meeste gevallen zijn ze gemakkelijk op te pikken en te spelen en de moeilijkheidsgraad is precies goed voor de gemiddelde, niet bijzonder atletische Wii eigenaar. Ouder wordende familieleden moeten misschien een trui uitdoen na de danswedstrijd, maar ze zullen waarschijnlijk geen hartinfarct halverwege krijgen. Je kon niet hetzelfde zeggen over sommige van de atletische evenementen in de originele RRR, waarbij je relatief fitte correspondent op de bank instortte.

En de seriestijl en het gevoel voor humor blijven een belangrijk verkoopargument. Natuurlijk, die gekke rabbids zijn niet zo hilarisch of anarchistisch als Ubisoft lijkt te denken, maar de game doet een mooie lijn in tv-satire en licht gewelddadige slapstick-humor. Ik hou van de manier waarop de schietgalerijspellen nu cultfilms zijn die ongepast worden binnengevallen door dozy rabbids kostuums, die de game een licentie geven om knipogende hommages uit te delen aan zombiefilms, sci-fi uit de jaren vijftig en gangster heldendichten. Ondertussen, wie kan een spel weerstaan ​​dat Wii Fit en Chuck Norris samenbrengt in één, buitengewoon dwaze minigame-gag. Als je het op je tod speelt, is het onwaarschijnlijk dat je de capriolen van de Rabbids zijdelings zult vinden, maar ze zijn zeker veel amusanter dan de gebruikelijke anodyne-onzin die je in de meeste schattige minigames zult vinden collecties.

Helaas, wat ik dacht dat de grootste aantrekkingskracht van het spel zou zijn, blijkt een beetje een afknapper te zijn. Het Balance Board krijgt behoorlijk wat gebruik in het spel, en verschijnt in de dansspellen en een paar van de race-achtige spellen, met de beste bits zijn een soort skateboard-sequentie in de ruimte en de kans om je beastieboard te sturen door te gaan zitten en het gewicht op je zitvlak. De implementatie is echter niet altijd perfect, waarbij de bedieningselementen van het balansbord onregelmatig werken of het apparaat te gevoelig of niet gevoelig genoeg blijkt te zijn om het werk te doen. Zodra de nieuwigheidsfactor van het gebruik van het balansbord is uitgewerkt, is het verleidelijk om terug te gaan naar het gebruik van de reguliere afstandsbediening/nunchuk-combinatie. Je hebt een gemakkelijkere tijd en hogere scores.

Gelukkig, als het Balance Board een vochtige squib is, is het spel allesbehalve een sociaal spel. Maximaal acht spelers kunnen het tegen elkaar opnemen met maximaal vier controllers, en hoewel sommige games moeten worden gespeeld solo, turn-by-turn, een behoorlijk aantal, inclusief dansen en schieten, zijn ideaal voor gelijktijdig Speel. Rondes met minigames worden onderbroken door kleine extra games om te selecteren wie het volgende 'kanaal' mag kiezen en met meerdere spelers dansen of spelen in een fantasietas, er is volop gelegenheid om te wijzen en te lachen naar je naasten. Bovendien doet de game zijn best om meedogenloze streaks aan te moedigen. Op bepaalde momenten in bepaalde solo-evenementen zorgt een snelle tik van een benoemde, inactieve afstandsbediening voor een lafhartige sabotageactie, waarbij bijvoorbeeld kluiten sneeuw worden opgeworpen in de beastie-boarding. Het hoeft niet de hele vakantie het seizoen van goodwill te zijn, toch?

Uiteindelijk is dit een van die games waarbij je kilometers zullen variëren. Met een goed publiek van verschillende leeftijden die van de gekke capriolen van die Rabbids houden, is RRRTVP erg leuk. Alleen of met een meer cynische groep kan het plat vallen, en als je al genoeg hebt van minigame-compilaties, is deze niet zo fantastisch dat het van gedachten zal veranderen. Als je echter afgelopen kerst een Wii hebt gekocht en je zoekt er deze feestdagen iets nieuws mee, dan is RRRTVP een veel veiligere gok dan de meeste concurrenten die de afgelopen twee jaar de schappen hebben overspoeld maanden.

"'Uitspraak"'

Niet het perfecte of meest geïnspireerde gezelschapsspel, maar een spel met veel amusementswaarde, vooral met een gemengd gezinspubliek.

Betrouwbare score