The Elder Scrolls IV: Shivering Isles recensie

”‘Platforms: PC & Xbox 360 – Xbox 360-versie via Xbox Live Marketplace op 2.400 punten.”’

Het zegt iets over een uitbreidingspakket dat het grootste defect een bug is die degenen treft die er tussen de 50 en 120 uur in steken. Het is duidelijk dat dit een beetje een ramp is voor degenen die van plan zijn om The Shivering Isles te starten en vervolgens terug te keren naar het land Cyrodil en voltooi elke quest en side-quest, maar denk er eens over na - hoeveel volledige games zijn er waar je dat soort tijd in? Probeer nu een ander uitbreidingspakket te bedenken dat zoveel gameplay biedt. Veel? Ik denk het niet.

(Opmerking: ik realiseer me dat de bug veel eerder gevolgen zal hebben voor pc-gamers, maar Bethesda lijkt het probleem sneller voor hen op te lossen).

Maar de meeste uitbreidingspakketten voor gevestigde RPG's bevatten niets meer dan een reeks nieuwe speurtochten en kerkers, een handvol van nieuwe monsters, een paar nieuwe wapens en bepantsering en een paar grote slechteriken om te verslaan om je te laten denken dat je waar voor je geld krijgt waard. De meeste geven je in wezen meer van hetzelfde, alleen iets minder doordacht samengesteld en minder opwindend dan je je herinnert. The Shivering Isles daarentegen is in feite een op zichzelf staand zijavontuur van de belangrijkste Oblivion collectie, die je meeneemt naar een geheel nieuwe regio met een geheel nieuwe centrale verhaallijn en een uitgebreide verandering van stijl. Zie het als een vakantie in een vakantie, die je kunt nemen als je de centrale missies van Oblivion hebt voltooid en je op zoek bent naar iets om te doen naast het opruimen van alle nevenmissies, of wanneer je gewoon wilt veranderen van tafereel.

En wat een verandering van omgeving is het. The Shivering Isles is een rijk van waanzin, geregeerd door een gekke Daedrische prins, Sheogorath, en weerspiegelt zijn verwrongen persoonlijkheid. Het land zelf is schizofreen, opgesplitst in een noordelijke regio die wordt gedomineerd door levendige kleuren en helder weergegeven schimmels, en een zuidelijke regio met ruige heuvels, sombere moerassen en verwrongen vegetatie. De twee rijken, Mania en Dementia, delen een hoofdstad, New Sheoth, die zelf is verdeeld in Manische en Demente helften, en elk wordt bewaakt door een rivaliserende sekte van Daedrische vrouwen, de Golden Saints en de Dark verleiders. Het is een fascinerende wereld, en als je The Shivering Isles voor iets kunt bekritiseren, is het dat het niet genoeg met het schizofrenie-thema loopt. Hoewel speurtochten vaak activiteiten in beide rijken omvatten, is er zelden iets waarvoor je moet werken de twee parallel in de manier waarop, zeg maar, Nintendo heeft gedaan met zijn parallelle rijken in de Zelda of Metroid spellen. Dat zou geniaal zijn. Dit is louter geïnspireerd.

Toch is het geweldig om te zien hoe Bethesda verschuift van de pure fantasiewereld die het creëerde voor Oblivion en naar de minder conventionele wereld van Morrowind. Oblivion was klassiek high-fantasy spul, gewonnen uit de Tolkien/Eddings/Feist ader, maar met donkerdere neigingen zichtbaar toen je je door de Oblivion-poorten waagde naar de Daedrische onderwerelden voorbij. De Shivering Isles lijkt te worden geïnformeerd door een andere gevoeligheid. Er is een vleugje Lewis Carroll in de gigantische paddenstoelen en onzinnige dialogen en de invloed van Michael Moorcock in de barokke fantasie-attributen en de verwrongen psychologische boventonen. Met Oblivion liet Bethesda zien dat ze een geavanceerde grafische engine konden bouwen en deze konden gebruiken om de meest glorieuze, levensechte en prachtige high-fantasy-wereld weer te geven die ooit voor een videogame is gemaakt. Met The Shivering Isles laat het zien wat die motor kan doen voor iets meer dromerig en fantasierijk. Bovendien gaat deze aanpak verder dan het uiterlijk naar het algemene gevoel. Er is een echt gevoel dat in het rijk van Sheogorath alle regels zijn gemaakt om te worden overtreden. Als je genoeg hebt van Cyrodil, maak je geen zorgen - dit is iets nieuws.

Hetzelfde geldt voor de persoonlijkheden en wezens die het bezetten. Zelfs de nederige kanonnenvoerbeestjes zijn nieuw in het spel, terwijl de ondersteunende cast kleiner maar ook rijker is. Waanzin is het thema, met genoeg gestoorde heksen, paranoïde gekken en krankzinnige middelenmisbruikers om bedlam te vullen. De ene vrouw houdt een tamme zombie in haar slaapkamer en noemt hem ‘Oom Leo’, een andere huilt om haar kolossale, Frankensteins monster van een kind, terwijl een andere man je smeekt om hem te doden op een manier die hij niet ziet aankomen. Mania wordt geregeerd door een narcotica-liefhebbende levensgenieter, terwijl Dementia wordt geregeerd door Lady Syn, een paranoïde aristo die ervan overtuigd dat haar onderdanen samenzweren om van haar af te komen (en het feit dat ze gelijk heeft maakt haar niet minder gek). Kortom, dit is niet je gebruikelijke opstelling van elfen en goblins.

Deze thema's hebben zelfs hun weg gevonden naar de missies. In het begin heb je vrijwel geen idee. Sheogorath heeft je naar zijn rijk geroepen en wil dat je je thuis voelt, maar het duurt enkele uren voordat je je hoofdtaak ontdekt. Ondertussen blijf je bezig met je af te vragen door rare, met insecten gevulde tunnels terwijl je verslaafd bent aan een vreemde verdovende middel met een duivelse comedown, het wreed testen van mede-avonturiers met beproevingen die bedoeld zijn om hun leven of hun geestelijke gezondheid te beroven, en vervolgens de lokale bevolking martelen als onderdeel van een high inquisitie. Het is Oblivion, maar niet zoals je het kent.

Het interessante is dat de combinatie van de verwrongen omgeving en de voornamelijk onaangename bevolking je morele keuzes laat maken die je normaal niet zou maken in het reguliere spel. In het hoofdspel was mijn personage een beetje een goede twee-schoenen, maar losgelaten in The Shivering Isles werd hij gedwongen om een ​​meer, laten we zeggen, pragmatische benadering te volgen om de klus te klaren. Als iemand moet worden vergiftigd, van een hoge muur moet worden geduwd of in koelen bloede moet worden vermoord, dan is dat maar zo, en als dorpelingen moet worden afgeslacht of een factie moet worden verraden, dan kan dat oude gezegde over omeletten en het breken van eieren van toepassing zijn. Omdat het moeilijk is om verder te gaan zonder de 'flexibele' waarden van Sheogorath over te nemen, zou je kunnen stellen dat dit: neemt een deel van de keuzevrijheid weg die Oblivion bood, maar het zorgt zeker voor een heerlijke donker verhaal. De side-quests zijn ondertussen verstrikt in de gekte en kleine ruzies van de regio. Er is niets van het gilde-gerelateerde, zwaard te huur spul dat Oblivion zo'n tijdspons maakte, en het landschap is lang niet zo uitgestrekt, maar dat betekent niet dat je niet genoeg zult vinden om je bezig te houden als je ervoor kiest om van de centrale af te wijken pad.

Er zijn natuurlijk beloningen voor het bieden van Sheogorath. Al vroeg begint het uitbreidingspakket met het uitdelen van unieke speciale wapens en items - je moet gewoon dol zijn op een schizofreen zwaard met dag- en nachtvormen - en door de eiland's kenmerkende waanzin erts en tovenarij 'matrices' je kunt de plaatselijke smid rare nieuwe wapens en bewapening laten maken waarmee je een flink stuk zou moeten snijden als je eenmaal terug bent Cyrodil. De echte beloningen van The Shivering Isles liggen echter in iets minder tastbaars. Hoe verder het avontuur vordert, hoe meer je beseft hoe ver de klassieker van de meeste andere RPG's van Bethesda vooruit liep. In The Shivering Isles, net als in Oblivion, zijn nivelleren en plunderen niet de echte redenen waarom je blijft terugkomen: het is de ervaring en niet de XP die telt. Je wilt de wereld ten volle ontdekken, alles een keer proberen, of gewoon zien wat er daarna gebeurt. Weinig games combineren vechten, sluipen, diplomatie, verkenning en een vleugje detectivewerk met zoveel gratie, en er zijn niet veel RPG's die je zo'n gevoel van onderdompeling in een magische wereld geven.

Toegegeven, de illusie wordt vaak verbroken. Hoewel de personage-AI van Oblivion baanbrekend was, stopte het nog steeds lang niet met het creëren van echt geloofwaardige personages. Waarom? Omdat de cast niet in staat leek om veranderende contexten te herkennen of op je activiteiten te reageren, behalve een simpele reflexmatige reactie. Hetzelfde geldt voor The Shivering Isles, waar de Golden Saints in New Sheoth je nog steeds vrolijk zullen begroeten, ook al was je direct verantwoordelijk voor de slachting van hun kameraden in de eldritch hallen van Cylarne, en waar de hertog van Mania zijn diner onbezorgd zal eten ondanks het feit dat zijn kok op weg naar de keuken. Mij? Ik denk dat ik die avond afhaalmaaltijden zou bestellen.

Toch denk ik dat je meer dan bereid bent om een ​​oogje dicht te knijpen voor dergelijke gebreken. Tegen de tijd dat Sheogorath je aan de eigenlijke zoektocht heeft gewerkt - het voorkomen van een cyclische gebeurtenis genaamd de Greymarch die de krachten van de orde (of verveling) zijn schizoïde koninkrijken vernietigen - je zult gewoon te veel opgaan in de zich ontvouwende gebeurtenissen en je steeds toenemende krachten om gaten in de de AI van het spel. Simpel gezegd, The Shivering Isles is net zo vreselijk verslavend als Oblivion ooit was. Ik was bijvoorbeeld van plan om gisteravond om 21.00 uur een snel uurtje te spelen voordat ik deze recensie schreef. Om 1 uur 's nachts realiseerde ik me dat dit misschien een vergissing was...

Normaal gesproken is het moeilijk om niet een beetje ho-hum te zijn over uitbreidingspakketten. Ze zijn er om de gelovigen te dienen, en zolang ze de hardcore fans meer van de dingen geven die ze oorspronkelijk leuk vonden, dan hebben ze hun werk gedaan. De Shivering Isles is echter echt iets anders. Als het me ergens aan doet denken, is het The Legend of Zelda: Majora’s Mask – een ‘side story’ dat de centrale spelelementen van Ocarina of Time en gebruikte ze om iets rijks, vreemds en fascinerend. De Shivering Isles doet ongeveer hetzelfde. Het is niet absoluut essentieel voor iedereen die net is begonnen in Oblivion - de hoofdgame heeft meer dan genoeg om de meeste mensen te houden een jaar of langer spelen, maar iedereen die is gevallen voor de creatie van Bethesda zal dit een dwangmatige aanvulling vinden op die van vorig jaar beste RPG. Met minder dan £ 20 biedt het een betere prijs-kwaliteitverhouding dan de meeste volledige games.

"'Uitspraak"'

Veel, veel beter dan de gemiddelde add-on, The Shivering Isles is een geweldige uitbreiding die Oblivion naar een nieuwe en onmiskenbaar fascinerende plek durft te brengen.

Betrouwbare score