Fight Night Ronde 3 Beoordeling

Laten we het het verschil van de volgende generatie noemen. Bijna twee weken geleden ging ik zitten om Fight Night Round 3 te spelen op de goede oude Playstation 2. Het was een goed boksspel, met strakke besturing, een behoorlijke carrièremodus, een aantal leuke extra functies en respectabele graphics. Ik ben geen boksfan, wat altijd mijn interesse in deze dingen beperkt, maar ik zou dat kunnen waarderen, als je van boksen hield, was het een goed spel. Niet fantastisch, niet verbazingwekkend, maar zeer goed.

Een paar dagen later ging ik zitten om Fight Night Round 3 op de Xbox 360 te spelen, en kreeg bijna zo snel een ontwrichte kaak dat hij van verbazing openviel. Terwijl je kon waarderen dat de personagemodellen in de PS2-versie nauwkeurig en realistisch waren, zagen ze er in de Xbox 360-versie gewoon echt uit. De huid gloeide van het zweet, zweetdruppels baanden zich een weg langs het lichaam van de vechter tijdens de vechten, leek de camera dynamischer te bewegen en reageerde verbazingwekkend op de actie in de ring focus. De ruige, tweedimensionale achtergrondafbeeldingen van de PS2-versie waren verleden tijd, vervangen door levensechte sportscholen en auditoria. Fotorealistisch? Natuurlijk kun je gaten kiezen, maar - tenzij je echt gaten wilt plukken - wed je.

En hier is het ding: het is niet alleen eye candy. Als je een indicatie wilt van waar de volgende generatie naartoe gaat, dan is dit het. In de beweging en positionering van de camera, en in de weergave en animatie van de jagers - zelfs in het geluid - er zijn honderden signalen die zijn ontworpen om de speler een gevoel van momentum, impact en pijn. Kijk naar de manier waarop de camera de focus en positie netjes verschuift wanneer je zware klappen opvangt, alsof je wilt laten zien hoe onvast je op je voeten staat. Wanneer je op het punt staat om naar beneden te gaan, loopt het geluid weg om je gestage verlies van bewustzijn te weerspiegelen, en er is een soortgelijk effect wanneer je tegenstander op het punt staat het te verliezen; je kunt voelen dat de tijd langzamer gaat, wachtend tot je de moordende stoot landt.

Zie je, als de game standaard een weergave heeft zonder gezondheids- of uithoudingsvermogenmeters op het scherm, is dat omdat je ze echt niet nodig hebt. Je hebt geen meter nodig om je te vertellen dat je tegenstander aan de touwen zit - het zit in zijn beweging, zijn gang, het geluid van zijn ademhaling en het zweet dat naar beneden stroomt. Je kunt het zelfvertrouwen van je eigen vechter zien toenemen als hij eigenwijs door de ring stapt, of je ziet hem vermoeiend als hij golf na golf van snelvuurprikken loslaat met weinig effect. We hebben veel van deze signalen eerder gezien, maar nog nooit zo goed georkestreerd of gecombineerd op zo'n verfijnde manier. Dit is fantastisch, hypermodern spul.

Meer dan dat, het is geweldig om naar te kijken. Je moet gewoon dol zijn op de brutale close-updetails die een geweldige stoot in detail laten zien; de slag die aansluit op de neus of kin, het vlees en de spieren vervormen, zweet en speeksel komen uit de mond. Als jij het bent die op de grond ligt, krijg je zelfs een zeer verzwarend beeld van je tegenstander die achteruit wegloopt, waarbij elk gebaar een bespotting is. Het is door testosteron gevoed, zwaar macho-gaming, maar het is moeilijk te weerstaan ​​​​als je een man bent. In filmische termen is het minder Rocky, meer Raging Bull.

En dit alles zit bovenop een zeer solide set spelmechanica. Eén ding was duidelijk, zelfs toen ik de PS2-versie speelde: EA heeft de Fight Night-gameplay nu absoluut down. OK, dus het systeem, dat afhankelijk is van bewegingen van de analoge stick, is moeilijk om aan te wennen. In je eerste paar gevechten zou je heel goed kunnen wensen voor eenvoudige knopcombo's, en misschien zelfs de fout maken om terug te schakelen naar een alternatieve controlemethode. Maar je went eraan hoe snelle verschuivingen naar links of rechtsboven snelle stoten opleveren, en hoe vegende cirkelvormige bewegingen uppercuts en hooiers opleveren. Je leert dat het samen gebruiken van de lean-knop en de linker joystick je kan helpen om veel stoten te vermijden, en je kan helpen om hard terug te slaan. Geleidelijk aan wordt de actie intuïtief en natuurlijk, en de strategiekant van het spel komt open; je leert je tegenstander in de gaten te houden en schakelt in een oogwenk van verdediging naar aanval. Mijn enige zorg is dat ik er niet 100 procent zeker van ben dat al die plotselinge bewegingen goed zijn voor de analoge sticks - in dit spel krijgen niet alleen de boksers een pak slaag.

Er is een fijne carrièremodus, waarin je gevechten kiest voor beloningen, en een reputatie opbouwt van elke wedstrijd. Je kunt zelfs minigames trainen om de resultaten te optimaliseren, maar dat hoeft niet. Met je winst kun je de gebruikelijke cosmetische veranderingen kopen, maar ook upgrades krijgen die nieuwe kenmerkende bewegingen toevoegen of je offensieve of verdedigende capaciteiten vergroten. Er is ook een mooi gevoel van progressie. Vroege gevechten zijn zo eenvoudig dat je, met een basiskennis van de besturing, zeker wat vertrouwen zult krijgen om knock-outs te krijgen. Daarna neemt de moeilijkheidsgraad gestaag toe, waarbij je nieuwe uitdagingen aangaat en meer van je ontwijk- en blokkeermogelijkheden eist. Naarmate gevechten langer worden, krijgen ze een nieuwe tactische dimensie: ga je er vroeg voor, of houd je wat energie in voor het geval het gevecht langer duurt dan de vijfde ronde?

Het is ook goed om de ESPN Classic-modus te zien, waarmee je klassieke rivaliteiten kunt spelen, zoals Ali vs Frasier of Jake La Motta vs Sugar Ray Robinson. Het leuke is hoe goed de actie wordt gepresenteerd in de stijlen van het tijdperk. Ali vs Frasier heeft het patina van tv uit de jaren 70, terwijl La Motta vs Robinson de diepe zwart-wit tinten van de jaren zestig heeft

TV. Deze gevechten zijn perfect voor actie met twee spelers, en laten we duidelijk zijn - terwijl live spelen net zo goed is geïmplementeerd als je zou verwachten van een EA-sportgame, dit is een spel dat het beste op één tv kan worden gespeeld door twee mensen die al wrok koesteren, op voorwaarde dat het onvermijdelijke treiteren niet leidt tot real-world bokspartij.

Nu voor de slechte dingen. De reclame is belachelijk opdringerig, en het zijn niet alleen de borden rond de arena's. Hoe graag ik ook een herhaling van mijn moordende slag wil zien, was het nodig om het door Burger King te laten kopen? En hoewel de hiphop-soundtrack passend is, wordt het alarmerend snel repetitief en irritant.

En over het algemeen, hoe geweldig het ook is, er is altijd een gevoel dat het nog steeds maar een boksspel is, en dit is iets waar je echt over na moet denken als je er £ 40 voor gaat blazen. Het is een spectaculaire, toegankelijke, zeer boeiende boksgame, maar enkele uren nadat je aanvankelijk onder de indruk was van de graphics, zou het besef je kunnen raken. En tenzij je a) een grote fan van de sport bent of b) een vaste groep vrienden hebt om mee te spelen, zul je waarschijnlijk merken dat je het spel moe wordt. Ik weet dat je hetzelfde zou kunnen zeggen over racegames of voetbalgames, maar dit is echt niet ieders kopje thee voor de lange termijn. Dat gezegd hebbende, is het zeker de moeite waard om de Live demo te downloaden of – nog beter – te huren, gewoon om te zien hoe de toekomst eruit ziet. Alleen jij kunt beslissen of het de moeite waard is om uit te spatten om de game permanente ruimte in je bibliotheek te geven.

"'Uitspraak"'

Het is moeilijk om nederig te zijn als je zo geweldig bent - Fight Night 3 is een geweldige showcase van de volgende generatie. Maar hoe krachtig de graphics ook zijn, je hebt interesse in boksen nodig om op lange termijn te blijven spelen.

Betrouwbare score