Sony Walkman NWZ-A815 Review

Sony heeft een lange geschiedenis in het maken van geweldige audioproducten die, om de een of andere reden, aan de kant zijn geschoven omdat het weigert de technologie open te stellen. Het laatste voorbeeld hiervan was de Sony Walkman NW-A805 waar ik in april naar keek. Het was een buitengewoon goed uitgerust, gemakkelijk te gebruiken stuk hardware dat fundamenteel gebrekkig was omdat het het gebruik van de waardeloze Sony SonicStage-software vereiste om er muziek op te laden. In deze tijd, waarin Apple's iPods nog steeds worden gezien als de defacto standaard PMP door het grote publiek, het is gewoon niet genoeg om een ​​technisch goede speler te maken - de hele gebruikerservaring moet er zijn als goed. Daarom heeft Sony eindelijk het licht gezien en kunnen gebruikers eenvoudig muziek naar de nieuwste PMP's slepen en neerzetten.

Het eerste voorbeeld dat we zagen van deze nieuwe spelers was de NWD-B105, waar Jon in augustus naar keek. Het was een mooie speler die Sony's reputatie voor geweldige geluidskwaliteit handhaafde, terwijl hij ook een eenvoudige en gebruiksvriendelijke interface bood. Fundamenteel werd het echter in de steek gelaten door een slechte levensduur van de batterij en natuurlijk speelde het geen video af. Een van de nieuwe drag-and-drop-spelers is echter ook de NWZ-A815, de bijgewerkte versie van de videospelende, nano-rivaliserende NW-A805, die, losgelaten uit de boeien van SonicStage, er eindelijk uitziet als de speler die hij altijd is geweest zou moeten zijn.

Op het eerste gezicht lijkt er weinig veranderd te zijn met exact hetzelfde gewicht (53 g), aansluitingen, knopposities, styling en kleuropties (zwart, wit, roze violet, zilver) als de vorige versie. Uiterlijk zijn de twee spelers inderdaad identiek, afgezien van een kleine toename in zowel de breedte (0,7 mm) als de diepte (0,5 mm).

Dit is zowel een goede als een slechte zaak, want de NW-A805 was in de eerste plaats best goed ontworpen, maar hij was niet zonder gebreken. Om te beginnen wordt er nog steeds een eigen verbinding gebruikt om verbinding te maken met een computer. Met de overgang naar een meer open houding, zou het leuk geweest zijn om in plaats daarvan mini-USB te zien gebruiken, waardoor u bespaart op het aantal kabels dat u mee moet nemen. Om je een voorbeeld te geven, ik moet momenteel vijf verschillende kabels dragen om al mijn spullen aan te sluiten en het zijn in wezen allemaal veredelde USB-kabels. Ten tweede bevindt de hold-schakelaar zich nog steeds aan de achterkant, waar het moeilijk is om met één hand te bedienen. Dit naar de bovenrand verplaatsen zou de zaken enorm verbeteren. Afgezien van deze punten zijn de algehele styling, het gewicht en de afmetingen echter nog steeds zeer concurrerend.

Verrassend genoeg is de enige grote verandering er een die ik helemaal niet had verwacht en dat is dat het scherm is verbeterd. Het is nog steeds dezelfde resolutie van 320 × 240 met de mogelijkheid om video af te spelen met 30 fps, maar nu zijn de helderheid en contrastverhouding aanzienlijk verbeterd. Dit maakt het bekijken van video's en het bekijken van foto's nog beter dan voorheen. Ondersteuning voor video-indelingen is echter nog steeds beperkt tot MPEG4/H.264, dus uw keuze wat u wilt bekijken, is enigszins beperkt. Bovendien, met de aanstaande SanDisk Sansa View ingesteld om DivX- en Xvid-ondersteuning te hebben, wordt deze beperking des te opvallender.

Navigeren door de NWZ-A815 lijkt weer erg op de NW-A805, met richtingsknoppen die worden gebruikt om door de op het raster gebaseerde menu's te navigeren. Er zijn een paar zeer kleine cosmetische verschillen, zoals grotere pictogrammen en een andere achtergrond, maar in wezen is het hetzelfde. Met de komst van de iPod Touch en zijn ongelooflijke aanraakgestuurde interface en de nieuwste nano en zijn nieuwe CoverFlow en halve lijst / halve miniatuurmenu's, de menu's van de NWZ-A815 lijken een beetje achter de tijd op de funkiness schaal. Maar om gewoon te komen waar u wilt zijn, zijn ze nog steeds foutloos.

Om de nieuwe interface voor slepen en neerzetten te begeleiden, is er een nieuwe optie verschenen in de muziekbibliotheek waarmee je kunt bladeren op map en bestandsnaam. Dus als je je muziek niet kunt vinden met behulp van de door tags gegenereerde bibliotheek, kun je op zijn minst teruggaan naar de basis en deze met de hand uitzoeken.

Muziek kan ook worden toegevoegd met behulp van de synchronisatiefunctie op Windows Media Player 11, waarvan een kopie op cd staat, die, zelfs als je het niet gebruikt om je muziek te ordenen, een aantal handige extra functionaliteit aan Windows toevoegt Ontdekkingsreiziger. Namelijk, wanneer u muziek of video naar de speler probeert te kopiëren, verschijnt er een bericht dat u vertelt of het bestand niet door de speler wordt ondersteund. Dit is vooral handig voor video, die de neiging heeft om in allerlei esoterische formaten te worden gecodeerd. En voor al je open tovenaars die er zijn, je zult blij zijn te horen dat het NWZ-assortiment ook goed speelt met Linux.

Wat muziekformaten betreft, het zal je vast niet verbazen te horen dat MP3 nu wordt ondersteund en wordt vergezeld door WMA en AAC (uiteraard DRM-loze versies daarvan). Opmerkelijk, misschien zelfs betreurenswaardig, door zijn afwezigheid is Sony's ATRAC-formaat. Hoewel we er niet van houden om uitsluitend eigen indelingen te zien, is het bijna net zo om ze volledig te laten vallen slecht en, gezien de superieure geluidskwaliteit van ATRAC in vergelijking met MP3 en WMA, is het een nog verontrustender verlies. Sony bundelt tenminste een ATRAC naar MP3-conversietool die je hele bibliotheek in één keer converteert, waardoor je dat gedoe bespaart.

Als je naar de twee spelers luistert, lijkt er weinig verschil tussen de twee te zijn, wat echt een bewijs is van hoe goed de originele NW-A805 in de eerste plaats was. Dat gezegd hebbende, een ding dat me de eerste keer niet opviel, was een gesis dat wordt geïntroduceerd wanneer iets anders dan de standaard EQ-instellingen worden gebruikt op de NW-A805. Gelukkig is dit iets dat is opgeruimd op de NWZ-A815, dus het blijft sissend vrij, ongeacht hoeveel je die Clear Bass-instelling pompt.

Ik handhaaf altijd een van de zwaarste tests voor een MP3-speler, afgezien van klassiek of akoestisch luisteren muziek, luistert naar drukke, luidruchtige metal, omdat met mindere spelers het hele stuk een slecht gedefinieerde wordt troep. De NWZ-A815 behandelde Soilent Green's Hand Me Downs echter met voldoende nauwkeurigheid, kracht en brutaliteit. Op weg naar minder agressieve fair, Martha Argerich's interpretatie van Frederic Chopin's Nocturne No. 1 in B Flat Minor bewees dat het vermogen van deze speler om de kleinste subtiliteit te reproduceren ook de beste was. Dat gezegd hebbende, de volumeniveaus zijn maar net voldoende voor stille opnames zoals deze en, hoewel het luisteren naar een oortelefoon prima is, verhuizen naar iets dat meer energie vraagt, zoals Jon's Grado-hoofdtelefoon zou de speler tot het uiterste duwen.

Natuurlijk levert Sony een heel behoorlijke set in-ear-koptelefoons bij de speler, dus dat zou niet nodig moeten zijn haast je en koop meteen dure alternatieven, zoals we je altijd aanraden om te doen met de meeste concurrentie. Ze maken gebruik van een ontwerp met twee drivers, waarbij de kleinere driver voor hoge tonen in de gehoorgang wordt gestoken en de grotere basdriver aan de buitenkant van je oor, zoals een standaard hoofdtelefoon. De combinatie werkt erg goed met behoud van helderheid, zelfs als er een flinke dosis bas wordt behandeld. Ze sluiten externe ruis niet zo goed uit als de koptelefoon van Shure, maar ze zijn voldoende om op de buis te luisteren zonder oorverdovende volumeniveaus.

De beweerde levensduur van de batterij is ook indrukwekkend met 33 uur voor het afspelen van muziek en 8 uur voor het bekijken van video. Nadat ik de afgelopen dagen meerdere uren per dag naar de speler heb geluisterd en een uur of zo video heb bekeken, is de batterij-indicator nog steeds vol, dus ik heb geen reden om aan deze beweringen te twijfelen. Dit plaatst de NWZ-A815 stevig aan de leiding bij spelers van deze omvang en capaciteit.

Dus heeft Sony opnieuw een fantastisch klinkende MP3-speler gemaakt die gemakkelijk te gebruiken is, een geweldig scherm heeft om video te bekijken, wordt geleverd met enkele van de beste oortelefoons in zijn klasse, heeft een superieure batterijduur en, als klap op de vuurpijl, is nu slepend en afzetten. Maar zorgt het allemaal voor een aanbevolen aankoop? Nou, dat komt echt neer op de kosten. En kijkend naar de prijzen van de 4GB-versies van de NWZ, nano, iRiver clix2 en de Creative Zen V-Plus, komt de Walkman het goedkoopst uit. Dus ik denk dat het zo is. De enige mogelijke vlieg in de zalf is de aanstaande Sansa View, maar totdat we ernaar kijken, kunnen we het niet met zekerheid zeggen.

"'Uitspraak"'

Met de Walkman NWZ-serie heeft Sony eindelijk de nano-killer gemaakt die de NW-serie altijd had moeten zijn. Doordat je er bestanden naartoe kunt slepen en neerzetten, wordt het beheren van je muziek een fluitje van een cent, terwijl de superieure geluidskwaliteit en de meegeleverde hoofdtelefoon het pakket compleet maken. Het beste van alles is echter dat je dit allemaal voor minder geld krijgt dan elke andere speler in zijn klasse.

Betrouwbare score