Splinter Cell: Double Agent Review

”‘Platformen: Xbox 360, Xbox, PS2, PC – Xbox 360-versie beoordeeld.”’

Vroeger verachtte ik Sam Fisher - daar heb ik het gezegd. Jarenlang heb ik hem niet zozeer afgedaan als de Solid Snake van de arme man, maar als de spionageheld voor degenen die de voorkeur gaven aan mooie graphics ten koste van fatsoenlijke gameplay. Zoals iedereen stond ik versteld van Sams eerste verschijning op de Xbox. Ik bewonderde de vloeiende animatie, de verbluffende belichting, de manier waarop Sam naadloos een reeks coole speciale bewegingen maakte. Maar hoe meer ik speelde, hoe meer ik een hekel kreeg aan de manier waarop het spel je door één manier van doen leidde, en als je uit de pas liep, was het terug naar het laatste slecht geplaatste checkpoint. Waar Metal Gear Solid 2 je de ruimte gaf om te experimenteren, te spelen en gewoon plezier te hebben, wilde Splinter Cell dat je je aanpaste en de game speelde zoals ze dat bedoelden. Eerlijk gezegd vond ik de eerste twee Splinter Cells een hele klus – een mooie klus, maar een klus die ik maar al te graag wilde vermijden.

Toen gebeurde er iets onverwachts. Ik speelde Splinter Cell: Chaos Theory en plotseling klikte alles. De game was flexibeler, de levels opener en aantrekkelijker, en de mix van kruipen, kruipen, klimmen en techno-tovenarij leek gewoon te werken. De game was genereuzer op het gebied van checkpoints en sparen, en je had het gevoel dat je de niveaus in ongeveer elke gewenste volgorde kon spelen. Het resultaat was misschien wel de beste spionagegame sinds Metal Gear Solid 2.

En nu, met Double Agent, is mijn ommekeer compleet. Ubisoft heeft de goede basis gelegd door Chaos Theory en een next-generation stealth-game gebouwd die zelfs zijn illustere voorganger verslaat, niet alleen dankzij grafische verbeteringen - hoewel deze duidelijk en indrukwekkend zijn - noch door de toevoeging van grote gameplay-tweaks of checkbox-functies, hoewel er een paar zijn zoals goed. In plaats daarvan heeft Ubisoft een nieuwe dimensie aan het spel toegevoegd die het naar een heel nieuw niveau tilt.

In het onwaarschijnlijke geval dat u niet weet wat dit is, staat de aanwijzing in de titel. Na een sterfgeval in de familie wordt Sam geconfronteerd met zijn duistere kant, en op dit punt geeft de NSA zijn zwaarste missie tot nu toe. Hij moet infiltreren in een terroristische organisatie en doen alsof hij haar bevel doet, terwijl hij in het geheim informatie doorgeeft aan de jongens op het NSA-hoofdkwartier. Als hij niet meespeelt met de slechteriken, verliest hij hun vertrouwen en faalt hij in de missie, maar als hij te goed meespeelt, is de kans groot dat de NSA hem zal afwijzen. Yep (gebruik de ernstige tonen van de klassieke voice-over van de videotrailer) Sam is nu een dubbelagent en hij loopt op het scherp van de snede, waar een mislukking hem zijn leven kan kosten.

Ahum (hoest). Waar dit allemaal op neer komt is dit. Sam's steunpilaar is nog steeds het klassieke spul van sluipen, documenten stelen en gewapende bewakers vanuit de schaduw aanvallen, maar deze keer doet hij het ogenschijnlijk aan de terroristische kant. Misschien moet hij een Russische tanker overnemen, plannen stelen van een malafide wetenschapper in een wolkenkrabber in Shanghai of plant een bom in een cruiseschip, maar op de gebruikelijke manier heeft hij doelen gegeven en verwacht hij ze te dragen uit. Maar terwijl hij vervelende terroristische taken uitvoert, wordt van Sam ook verwacht dat hij dodelijke stoffen bemonstert, geheime bestanden scant en NSA-troepen waarschuwt als hij gaat, en de schoonheid van het spel zit in de manier waarop je deze verschillende en soms tegengestelde sets doelen tegen elkaar moet spelen ander.

Ik vermoed dat iemand 24 heeft gekeken, omdat veel van dit soort dingen doen denken aan het soort dubbelagent-onzin dat we in seizoen twee zagen. De spannendste momenten van de game spelen zich af in het eigen magazijn van de organisatie, waar Sam wordt verondersteld trainingen te geven of te helpen met de voorbereiding van munitie, maar waar hij zijn vrije tijd gebruikt om rond te sluipen, zenders te afluisteren en persoonlijke bestanden en blauwdrukken terug te geven aan de kerels van NSA. Het gebruik van een tijdslimiet van 25 minuten maakt deze secties behoorlijk krap, en de beperkingen op het gebruik van gadgets of verdacht gedrag op belangrijke gebieden voegen het broodnodige realisme toe aan de franchise. Er is het drama als de minuten wegtikken, de spanning als je bijna wordt gezien in een beperkt gebied en de milde ergernis wanneer je je realiseert dat je die vent niet zomaar zijn keel kunt opentrekken en in zijn longen kunt stoppen, want dat kan Sam misschien helpen zijn omslag. De game gooit zelfs de vreemde emotionele stoot erin, via een aantal mooi gescripte 'quicktime'-evenementen. Schiet je op de onschuldige piloot van de nieuwsploeg en verlies je punten bij de NSA, of mis je expres en verlies je je geloofwaardigheid bij je pas ontdekte kwaadaardige kameraden. De keuze is aan jou, en naarmate het spel vordert, hebben je keuzes steeds meer invloed op het uiteindelijke resultaat.

Het goede nieuws is dat het leveldesign nog steeds fantastisch is, met veel afwisseling en enorm veel kansen om je fantasieën van geheimagenten uit te voeren. Je moet dol zijn op een spel waarin je onder het poolijs kunt zwemmen, een gat kunt slaan onder een slaperige bewaker en hem in het ijskoude water kunt slepen. En hoe kun je weerstand bieden aan een niveau waarop je een minuut lang de buitenkant van een wolkenkrabber afstoot, de volgende door ventilatieopeningen kruipen en dan op de top van een glazen lift springen voor een ritje naar een gesloten van de vloer? En terwijl je toch bezig bent, kun je niet anders dan van die wrange kleine details houden die ervoor zorgen dat de wereld echt aanvoelt, van de bitchy opmerkingen in de e-mails waar je doorheen snuffelt, tot de belachelijke gesprekken die je kunt bespioneren met je laser microfoon. De game werpt zelfs een prachtig gemonteerde reeks van ontsnappingen in de gevangenis en - wie had dat gedacht? - een vleugje romantiek. Nou, zo romantisch als het maar kan met een personage ingesproken door Michael Ironside.

Ondertussen doet de serie die ons verblindde met zijn visuele bekwaamheid op de Xbox het opnieuw op de 360. In de meeste opzichten ziet het er precies zo uit als je zou verwachten dat een High Definition Splinter Cell eruit zou zien, en degenen die vorig jaar Chaos Theory op een pc speelden misschien niet zo onder de indruk van de eerste indrukken, vooral niet na de vroege renders die we voor het eerst zagen bij X05 - alle vuil, harige armen en dynamische spieren. Maar er is een aantal geweldige dingen hier als je kijkt; de hoeveelheid detail op Fisher's door de strijd gehavende schedel, de subtiele focusverschuiving en vervagingseffecten, het uitstekende weer en HDR-lichteffecten die verschijnen in de arctische en cruiseschipniveaus. Het komt allemaal samen om de game een gruizig gevoel te geven dat nog nooit eerder is bereikt, terwijl de animatie net zo sterk is als altijd. Ondertussen, terwijl ik denk dat de muziek in Chaos Theory iets sterker was, is de audio even goed; een echte les in subtiliteit en dynamiek wanneer gespeeld op een 5.1-systeem, en bijna te knoestig atmosferisch als je het via een koptelefoon ervaart.

In feite is Double Agent vrij moeilijk te bekritiseren. De PDA-interface en het inventarissysteem zijn gestroomlijnd tot bijna perfectie, doelstellingen zijn duidelijk en logisch bereikt, en het vechtsysteem is net zo flexibel en verfijnd als het is. was in Chaos Theory, wat betekent dat als je je een weg wilt banen en schieten uit de problemen, het spel het niet moeilijk maakt, hoewel het missies moeilijk zal maken om te voltooien in alles boven de eenvoudige modus. Mijn enige klacht is waarschijnlijk de 3D-kaart, die een beetje moeilijk te achterhalen is, hoewel ik zelfs hier dol ben op de manier waarop je de beweging van de andere personages kunt volgen en elke kans op een ontdekt. Zelfs als de hoofdverhaallijn over tien tot twaalf uur voorbij is, kom je in de verleiding om terug te keren en gemiste doelen te voltooien of gewoon gemener of deze keer leuker, en dat laat je nog steeds een van de beste multiplayer-modi die er zijn, met Mercs vs Spies-actie en speciale coöperatie missies.

Al met al is dit niet alleen de beste Splinter Cell in de franchise, het is waarschijnlijk de meest consistente geweldige spionagegame sinds Metal Gear Solid 1 (Ik weet het, ik weet het, MGS2 is een verbluffend geniaal werk, maar een gecompromitteerd door zijn waanzinnige conceptuele elementen, wat nog meer het geval is bij MGS3). Double Agent is ook een van de allerbeste actietitels van het jaar, en ik zou elke 360-eigenaar ten zeerste aanraden om te proberen. Dus als je een hater van de serie bent sinds Splinter Cell voor het eerst arriveerde, is het nog niet te laat om van gedachten te veranderen - Double Agent is misschien niet het dubbele van het plezier van Chaos Theory, maar het is een spel dat je een halve geest moet hebben om te negeren.

"'Uitspraak"'

De game waarin Splinter Cell zich bovenaan plaatst bij de groten. Sneak-em-ups worden niet beter dan dit.

Betrouwbare score