Panasonic Lumix DMC-LZ10 Review

Ondanks dat het relatief laat op de markt kwam (met de lancering van de eerste camera in 2001), heeft Panasonic bewezen een van de meest veelzijdige digitale camera's te zijn. camerafabrikanten, met een reeks modellen die vrijwel elk type dekken, van goedkope compactcamera's tot hoogwaardige digitale spiegelreflexcamera's. Ongeveer zitten dicht bij het midden van dit brede en gevarieerde bereik zoals het mogelijk is, is dit, de 10,1-megapixel Lumix DMC-LZ10, en zijn 8,1-megapixel broer of zus de LZ8.

De LZ10 is geprijsd voor een betaalbare £ 160 en is een half-metalen, half-plastic middelgrote compactcamera aangedreven door twee AA-batterijen. Desalniettemin heeft het genoeg functies om zich te onderscheiden van andere vergelijkbare compacts. Met een Leica-merk 5x zoomlens equivalent aan 30-150 mm, een 2,5-inch 230k-monitor, Mega OIS optische beeldstabilisatie en optionele handmatige belichting, is de beste match waarschijnlijk de Canon PowerShot A590 IS (£ 150), hoewel die camera fysiek groter is en slechts 8 MP, kritiek die ook van toepassing is op een vergelijking met Nikon's CoolPix P50 (£150). Er is echt geen andere camera op de markt die nauw aansluit bij de specificaties van de LZ10.

De eerste indruk van de LZ10 is goed. De voorkant van de camerabody is van aluminium, terwijl de achterkant van plastic is, maar de bouwkwaliteit voldoet aan de gebruikelijke hoge standaard van Panasonic. Het batterijklepje is een vergrendeling en er is een apart klepje aan de zijkant voor de geheugenkaart, handig als je de camera op een statief gebruikt. De algehele vorm is veel vierkanter en functioneler dan veel van de andere, stijlvollere compacts van Panasonic. Het is een vrij grote camera naar zakformaat, meet 97,5 x 62 x 33,3 mm, maar hij is vrij licht, met een gewicht van slechts 141 g minus batterijen. Natuurlijk betekent het gebruik van twee AA-alkalinebatterijen voor stroom dat het geladen gewicht tot ongeveer 190 g kan oplopen, maar het gebruik van lithiumbatterijen kan ongeveer 25 g van dat cijfer scheren.

De batterijen leven in een prominente handgreep aan de rechterkant van het lichaam, compleet met een gestructureerd kussen. Een kleine verhoogde lip aan de achterkant van de camera biedt een duimgreep, en over het algemeen is de LZ10 zeer comfortabel en veilig om vast te houden. De bedieningslay-out is verstandig en niet verrassend, met een draaibare zoomknop, een standaard D-pad en een paar andere knoppen. De bedieningselementen voor aan/uit en opnemen/afspelen zijn kleine schuifregelaars, dus het is zeer onwaarschijnlijk dat u ze per ongeluk verplaatst. Sommige van de andere knoppen en de D-pad zijn een beetje klein, maar niet hinderlijk, en ze zijn in ieder geval heel duidelijk gelabeld.

De bedieningselementen van de camera zijn uitgebreid maar vrij eenvoudig te gebruiken. De hoofdmodusknop met negen standen houdt programma- en handmatige belichting vast, de optie "intelligente auto" en vier basisscèneprogramma's (portret, landschap, actie en nacht) portret), filmmodus en scènemodus, die nog eens 15 scèneprogramma's biedt, geïllustreerd door enkele van de slechtste geanimeerde pictogrammen die ik heb gezien sinds de dagen van de Commodore 64. De belangrijkste opname-opties zoals ISO-instelling, witbalans, fotoformaat, AF-modus, continu-opnamen en beeldstabilisatormodus zijn toegankelijk via een snel menu op het scherm met één knop. Andere veelgebruikte opties zijn toegewezen aan knoppen op de D-pad, waaronder flitsmodus, macrofocus, zelfontspanner en belichtingscompensatie.

De functies van de LZ10 zijn verrassend compleet voor een relatief goedkope camera. De AF-modi omvatten negen gebieden, drie gebieden hoge snelheid, één gebied hoge snelheid, enkel gebied, puntfocus en gezichtsdetectie. De meetopties zijn onder meer multizone, centrumgericht en spot. Beeldaanpassing beschikbaar in het hoofdmenu geeft controle in vijf stappen over contrast, scherpte, verzadiging en ruisonderdrukking, en zelfs de handmatige belichtingsregeling is geavanceerder dan op veel compact camera's. Diafragma-instellingen van f/3.3 tot f/8.0 en sluitertijden van 60 seconden tot 1/2000 seconde kunnen worden geselecteerd in stappen van 1/3EV.

Er zijn een paar ongebruikelijke kenmerken. Een daarvan is de knop "E.Zoom" op het bovenpaneel. Als u hierop drukt, springt dit onmiddellijk naar de maximale optische zoom en wanneer u nogmaals indrukt, wordt ook de maximale digitale zoom toegevoegd, zelfs als u de digitale zoom verstandig hebt uitgeschakeld in het menu. Dit is een beetje overbodig, want de LZ10 heeft een zeer goede zoomregeling. De zoom lijkt helemaal niet te zijn getrapt en de besturing is gevoelig genoeg om de zoom precies in te stellen waar je hem wilt hebben, maar houd hem ingedrukt en hij ritst heel snel naar het uiteinde van zijn bereik.

Een andere ongebruikelijke functie is de LCD-bediening, beschikbaar in het snelmenu. Het bevat een optie die de beeldhoek verandert, de polarisatie van het scherm verandert om het duidelijker te maken wanneer u de camera boven uw hoofd houdt.

De algehele prestaties van de camera zijn erg goed. Het duurt ongeveer drie seconden om op te starten en ongeveer twee en een half om weer uit te schakelen, wat een beetje traag is, maar de opnamesnelheid is veel beter. In de single-shot modus is de shot-to-shot cyclustijd ongeveer 1,7 seconden. In de onbeperkte continu-modus was het nog indrukwekkender, schieten met een aanhoudende twee opnamen per seconde, blijkbaar totdat de geheugenkaart vol is. Het AF-systeem is snel en betrouwbaar en werkt zelfs bij weinig licht goed. Ik ontdekte dat hij in het donker scherp zou stellen op een bereik van ongeveer vier meter met de AF-hulplamp. Een kleine zorg is echter de levensduur van de batterij. Panasonic beweert dat een set alkaline AA-batterijen goed is voor tussen de 160 en 180 opnamen, maar de twee Panasonic-batterijen die bij mijn testexemplaar werden geleverd, gaven het na slechts ongeveer 40 opnamen op. Om eerlijk te zijn, hebben ze misschien een tijdje in een kast in de perskamer van Panasonic gezeten, dus nieuwere batterijen presteren mogelijk beter.

Tot nu toe hebben we een verrassend capabele, relatief goedkope camera met goede prestaties, ontwerp en bediening; het ziet er allemaal goed uit voor de LZ10. Helaas komen we uiteindelijk bij de beeldkwaliteit en zoals zo vaak het geval is bij Panasonic camera's, wordt al dat potentieel verspild. Het is echt jammer, want in sommige opzichten is het erg goed. De lens doet zijn Leica-branding eer aan en produceert relatief weinig vervorming bij groothoek en geen bij telefoto, met uitstekende scherpte van hoek tot hoek en geen chromatische aberratie. De belichting is over het algemeen erg goed en de standaard kleurweergave is zeer nauwkeurig. Het probleem is dat de kleine 1/2,33-inch CCD en de zogenaamd verbeterde Venus Engine IV-beeldprocessor gewoon geen goede fijne details produceren. Bij alle ISO-instellingen zien beelden die in close-up worden bekeken er erg bewerkt uit, met fijne details uitgesmeerd in een waas van kleine artefacten. Dit wordt niet geholpen door de nogal zware beeldcompressie, zelfs niet bij de beste kwaliteitsinstelling. De LZ10 produceert JPEG-beeldbestanden van gemiddeld ongeveer 3,2 MB, wat vrij klein is voor een 10 MP camera (de meeste zijn ongeveer 4,5 MB). Dat is dubbel vervelend, want de LZ10 laat maar weer eens zien dat Panasonic zijn traditionele schrikbeeld van beeldruis heeft overwonnen. Opnames bij 100, 200 en 400 ISO zijn erg goed, en hoewel opnames op hogere instellingen zeer sterke ruisonderdrukkingseffecten laten zien, blijven het algehele contrast en de kleurbalans goed.

"'Uitspraak"'
De Panasonic Lumix DMC-LZ10 is een bijna unieke camera. Het is een verstandig ontworpen en goed gemaakte camera die een aantal echt handige functies heeft, genoeg controleerbaarheid om de liefhebbers tevreden te houden en verrassend stevige prestaties, alles tegen een zeer redelijke prijs. De lens van het Leica-merk is ook erg goed, maar wordt helaas zwaar in de steek gelaten door een kleine sensor en inferieure beeldverwerking, wat resulteert in een relatief slechte beeldkwaliteit.

”Op de volgende pagina's wordt een reeks testopnames getoond. Hier zijn de afbeeldingen op volledige grootte met de minimale en maximale ISO-instellingen verkleind voor bandbreedtedoeleinden om u de volledige afbeelding te laten zien, en een reeks van uitsneden van originele afbeeldingen met volledige resolutie met een reeks ISO-instellingen zijn opgenomen om u een idee te geven van de algehele kwaliteit."

—-

Dit is het volledige frame bij 100 ISO.

—-

Zelfs bij 100 ISO is er een algemene waas van verwerkingsartefacten van het ruisonderdrukkingssysteem, en het beeld is gewoon niet zo scherp en gedetailleerd als sommige 10MP-camera's.

—-

Iets hoger contrast bij 200 ISO zorgt ervoor dat de foto er scherper uitziet.

—-

Bij 400 ISO begint beeldruis door te breken.

—-

Bij 800 ISO heeft de ruisonderdrukking de meeste resterende fijne details weggevaagd.

—-

De beeldkwaliteit is erg slecht met 1600 ISO, de hoogste handmatige instelling.

—-

Dit is het fullframe bij 1600 ISO.

—-

”Op de volgende twee pagina's wordt een reeks algemene testopnamen getoond. In sommige gevallen is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en is er een uitsnede van de oorspronkelijke afbeelding met volledige resolutie onder geplaatst om de algehele beeldkwaliteit weer te geven. Er kan op sommige andere foto's worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken."

—-

Hier is de gebruikelijke detailtestopname van het westelijke raam van de kathedraal van Exeter, om te vergelijken met andere camera's. Zie hieronder voor een volledige res-uitsnede, of klik om de hele foto te zien.

—-

Het niveau van fijne details is erg slecht voor een 10MP camera.

—-

De lens van het Leica-merk doet het goed en produceert relatief weinig tonvormige vervorming bij groothoek.

—-

In deze uitsnede vanuit het midden van de afbeelding hierboven, kun je zien dat de lens mooi scherp is, zelfs als de sensor en processor dat niet zijn.

—-

De hoekscherpte is uitstekend, zonder chromatische aberratie.

—-

Hetzelfde gebouw gefotografeerd met de telestand. Geen speldenkussenvervorming hier.

—-

”Op deze pagina wordt een reeks algemene testopnamen getoond om de algehele beeldkwaliteit onder verschillende omstandigheden te tonen, evenals de groothoek- en telefotomogelijkheden. Er kan op sommige andere foto's worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken."

—-

Het groothoekuiteinde is gelijk aan 30 mm, breder dan de meeste compactcamera's.

—-

Het telelens uiteinde is gelijk aan 150 mm, handig voor portretten of inzoomen op details.

—-

Genomen met invulflits op een afstand van ongeveer een meter. De flitsmeting op korte afstand is erg goed, zonder uitgebrande hooglichten.

—-

Geschoten met diffuus natuurlijk licht. De kleurweergave is in de standaardmodus zeer neutraal.

—-

Betrouwbare score