Medal of Honor: Airborne Review

Eerlijk gezegd, in een periode van vier maanden waarin we ook Bioshock, Halo 3, Haze, Call of Duty 4 en Crysis zien, keek ik er naar uit om deze game op dezelfde manier te zien als je zou kunnen kijken uit eten met verre familie terwijl je met vrienden in de kroeg zou kunnen zijn: er is een kleine kans dat je het leuk vindt, maar de kans op verveling was eerder rijden hoog. Is dit tenslotte niet de franchise die de realistische Tweede Wereldoorlog-shooter introduceerde en vervolgens tot op het punt van uitsterven heeft uitgemolken? Heeft zelfs Call of Duty geen reden gezien om die verdomde nazi's met rust te laten? Mijn persoonlijke gevoel is dat de laatste paar console-MoH's lang niet zo rot waren als sommigen zouden doen vermoeden, maar zelfs ik zou moeten toegeven dat de serie de weg kwijt was. Was het niet tijd om deze oude hond voor eens en altijd in te laten slapen?

Dus geloof me, als ik zeg dat Airborne als een aangename verrassing komt, is dat eigenlijk een understatement. Het feit is dat, hoewel het nog steeds zijn gebreken heeft, het absoluut fantastisch is. Het is precies daar met de machtige Call of Duty 2 als mijn favoriete WWII-game aller tijden. En de reden waarom — sluit je ogen EA haters — is dat het dapper, innovatief en echt anders is. Het maakt de Tweede Wereldoorlog zelfs weer spannend.

Toen ik voor het eerst hoorde over de grote functie van Airborne — het feit dat je, in plaats van aan het ene uiteinde van de kaart te spawnen, gooi jezelf uit een vliegtuig en parachute naar beneden in de strijd - ik dacht dat het overal een gimmick had geschreven het. Ik ben echter blij om toe te geven dat ik ongelijk had. De parachute is in zekere zin het organiserende principe van het spel. Immers, als de speler overal op de kaart kan verschijnen, dan a) moet de kaart groot genoeg zijn om dit de moeite waard te maken b) moet de kaart zo worden georganiseerd dat de speler meer heeft dan één doel en het bereiken ervan zal een uitdaging zijn en c) zowel vijandelijke als geallieerde troepen moeten in staat zijn om op de kaart te navigeren en intelligent te reageren op de activiteiten.

Het resultaat is een experiment in opkomende gameplay, en het is een van de meest succesvolle die iemand ooit heeft gebouwd. OK, dus het is niet helemaal zoals S.T.A.L.K.E.R. in die zin dat je er nooit helemaal van overtuigd bent dat je een levende ademende wereld binnengaat, maar het werkt. Elk niveau werkt in wezen als een wiel, waarbij spelers in de buurt van de centrale hub landen en zich een weg banen naar doelen aan de rand. De eerste doelen kunnen in ongeveer elke volgorde worden aangepakt, en terwijl je je een weg naar voren baant, zullen andere geallieerde soldaten arriveren - soms parachutespringend - om je te helpen. De nazi's hebben duidelijke startposities, maar ook zij reageren in verstandige, gecoördineerde en soms zelfs onvoorspelbare patronen in een poging om jou en je kameraden neer te halen. Soms voelt het een beetje als The Truman Show, waarbij iedereen in de rij staat om de ster te laten arriveren, maar het geeft je wel de indruk dat je deel uitmaakt van een eenheid, vechtend in een fel bevochten strijd. Je bondgenoten zullen zelfs uitroepen wanneer je wordt geraakt, of je vragen om het vuur te dekken. Vijanden zullen je omtrekkende manoeuvres zien en agressief bewegen om je te stoppen.

Zodra de oorspronkelijke doelstellingen voorbij zijn, verschijnen er extra missies. Misschien doen de nazi's een tegenaanval, of misschien wordt je team omringd door sluipschutters, maar ofwel... manier waarop het betekent dat de game een mooie balans vindt tussen open gameplay en gestructureerde, verhaalgestuurde actie. Je krijgt zelden het 'ik word door een trechter gedreven'-gevoel dat je hebt in meer georkestreerde games zoals Call of Duty 2, maar je krijgt nog steeds je grote, filmische set-piece-momenten.

In feite is 'filmisch' hier het woord. De weelderige, Unreal 3-engine-graphics, uitstekende atmosferische effecten en humeurige verlichting zouden Airborne slechts net achter Gears of War plaatsen en Bioshock in elke Xbox 360 FPS-schoonheidswedstrijd, en de toegevoegde helderheid en resolutie die beschikbaar is op de pc maakt het een kanshebber op dat platform te. De soundtrack is een prachtig stuk werk, waarbij de klassieke MoH-thema's worden gecombineerd met geweldige, orkestrale bombast voor de hoogtepunten van de actie, en de 5.1-geluidseffecten zijn gewoon fantastisch. Ik ben niet zo zenuwachtig geweest door het geschreeuw van kogels en het constante gedonder van geweerschoten en explosies sinds ik Call of Duty 3 voor het eerst speelde. Zelfs het geschreeuw en geschreeuw van bondgenoten en nazi's, hoewel een beetje repetitief, is goed gedaan.

Volle punten voor EA, dan, op concept en presentatie. Ook prijzen voor het vinden van nieuwe, fotogenieke instellingen die een frisse toets geven aan de vermoeide WO II-ervaring. We krijgen Sicilië, we krijgen de Romeinse ruïnes in Paestum, en zelfs als we Operations Overlord en Market Garden krijgen, krijgen we ze vanuit een enigszins nieuw perspectief.

Hoe goed al deze dingen ook zijn, er is één functie die Airborne onderweg een paar vrienden kan verliezen: het checkpoint-systeem. Kortom, de game controleert alleen je voortgang wanneer je een doelstelling voltooit. Dat is prima als een doelstelling vrij kort en krachtig is, maar het kan betekenen dat je bunker na bunker vol worstelt met Nazi's tot het einde van een sectie, alleen om te sterven, moeten dan parachutespringen en overal dezelfde ganzenstappende slechteriken aanpakken nog een keer. In sommige games zou dit geen probleem zijn, omdat je hun posities en bewegingen eerder hebt gezien, maar omdat de AI in MoH zorgt voor een zekere mate van onvoorspelbaarheid, je kunt niet garanderen dat Fritz, Franz en Hermann zullen doen wat ze de vorige keer deden in de omgeving van.

Het netto-effect van dit alles is dat bepaalde delen van het spel een beetje kunnen lijken op waden door stroop, terwijl je worstelt om een ​​bepaald doel te bereiken, maar tegen het einde keer op keer wordt neergeschoten. Het is geen dealbreaker en je kunt een deel van het werk verminderen door een betere landingsplaats te vinden of een alternatieve route te vinden - elk doel heeft meestal een aantal keuzes. Naarmate het spel vordert, kunnen bepaalde porties echter een echte test van geduld worden. Interessant genoeg leek het opnieuw spelen van het eerste derde deel van de game op de pc veel gemakkelijker, niet alleen omdat muis- en toetsenbordbedieningen altijd meer zijn onmiddellijk en responsief - hoewel de 360-besturingselementen perfect goed zijn - maar omdat ik bij mijn eerste spel al werkstrategieën had ontwikkeld voor elk doel er doorheen.

Je zou dit zelf kunnen vinden, om de eenvoudige reden dat Airborne een van de zeldzame FPS-games is die het opnieuw spelen echt beloont. Prestaties van scherpschutterskunst zorgen voor wapenupgrades, die je op hun beurt in staat stellen om terug te keren naar eerdere niveaus en de nazi's die het je vroeger zo moeilijk maakten te laten zien hoe het voelt om aan de ontvangende kant te staan. Elke kaart heeft verschillende medailles die kunnen worden gewonnen, en elke heeft verschillende 'skill drops'. Dit is lastig om landingsposities op een kolom te beheren of een catwalk of een toren, en als je nog een kans hebt om ze te raken, heb je wat troost als je sterft en voor de zoveelste moet parachutespringen tijd.

Al met al doet Airborne niet genoeg om een ​​reputatie als meesterwerk te verdienen. Het is nog steeds de Tweede Wereldoorlog en er is nog steeds een beetje te veel 'vernietig deze luchtafweergeschut', 'afweer de tegenaanval'-dingen die moeten worden gedaan. De online opties, hoewel vermakelijk, zijn ook een beetje onderbelicht. We krijgen Team Deathmatch en een controlepuntoptie in Battlefield-stijl, maar zelfs de introductie van de parachutespringende monteur maakt geen van beide opties zo anders dan wat je eerder hebt gezien.

Wat Airborne echter is, is een franchise-reboot van 'Die Another Day' tot 'Casino Royale'-proporties, en een van de meest intense, zeer plezierige FPS-games die in deze generatie zijn verschenen. Ik zou zelfs beweren dat het misschien wel de beste WWII FPS tot nu toe is. Dat betekent niet dat we Airbornes 2, 3 en 4 hard nodig hebben, maar als EA nieuwe manieren kan vinden om deze serie te evolueren, dan zal ik niet snel oproepen tot het uitsterven ervan.

"'Uitspraak"'

EA slaagt erin het lot van zijn eerbiedwaardige WO II-franchise om te draaien met een verrassende, innovatieve game die misschien wel de beste in zijn soort is.

Betrouwbare score