Ghost Recon: Advanced Warfighter Review

In de aanloop naar de lancering van de Xbox 360 was dit een van de games waar ik het meest enthousiast over was. Het was al duidelijk gemaakt dat Halo 3 nog lang niet de kop zou opsteken, maar screenshots van Ghost Recon: Advanced Warfighter, oftewel GRAW, zagen er inderdaad veelbelovend uit. Ondanks dat er veel is gemaakt van de volgende generatie graphics in Project Gotham Racing 3, was het deze game die de meeste belofte toonde als het ging om geavanceerde beelden. Helaas gleed GRAW enigszins uit en bleek het geen X360-lanceringstitel te zijn, maar nu het er echt is, was het het wachten waard?

Eén ding is duidelijk vanaf het moment dat je GRAW opstart: die vroege screenshots hebben er misschien allemaal geweldig uitgezien maanden terug, maar ze komen niet eens in de buurt om je voor te bereiden op het visuele spektakel dat deze game te bieden heeft op te slaan. GRAW is zonder twijfel de meest verbazingwekkende consolegame die ik ooit heb gespeeld, en om eerlijk te zijn, moet ik een pc-game bedenken die de visuele impact kan evenaren. De omgevingen zijn gedetailleerd en overtuigend, de personagemodellen ingewikkeld en goed geanimeerd, maar het zijn de lichteffecten die me met stomheid geslagen hebben. Er is het afgelopen jaar veel gepraat in de grafische industrie over HDR-lichteffecten, maar geen enkele andere game komt in de buurt van GRAW als het gaat om HDR.

Het afgelopen jaar hebben we gezien dat HDR-effecten met wisselend succes in pc-games doorsijpelen. Ik heb verschillende gesprekken gehad met zowel ATI als nVidia over HDR-implementatie, aangezien de meeste games dat gewoon lijken wit je buiten in fel zonlicht, maar realiseert geen enkel effect wanneer je vanuit een heldere. En dat is alles, de som van de meeste HDR-implementaties lijkt een white-out-effect te zijn, gevolgd door je visie die langzaam weer in fase komt.

De dingen zijn heel anders in GRAW, waar de HDR-lichteffecten een geheel nieuwe dimensie van realisme aan de procedure toevoegen. Nooit eerder voelde ik me zo ondergedompeld in een omgeving - niet vanwege de gedetailleerde modellen of overtuigende texturen, maar vanwege de realistische verlichting. Er is één niveau op een treinwerf waar je uiteindelijk rond een treinwagon in fel zonlicht moet turen terwijl je probeert vijandelijke schutters te lokaliseren en ze uit te schakelen. Een van de slechteriken zit bovenop een andere koets met de zon direct achter hem, waardoor het moeilijk is om hem zelfs maar te zien, laat staan ​​om van een schoon schot af te komen. Voeg daarbij het feit dat wanneer je terugduikt in dekking van fel zonlicht, je je kwetsbaar voelt terwijl je irissen langzaam weer opengaan en wennen aan de dramatische daling van de lichtintensiteit.

Als je eenmaal voorbij de verlichting bent, begin je een aantal fantastische sfeereffecten op te merken die de omgeving nog overtuigender maken. Water is prachtig gedaan in GRAW en regenachtige niveaus zijn een lust voor het oog. Ik merkte dat ik constant aan het sterven was in een multiplayer-kaart die zich in een scheepswerf afspeelde terwijl ik gewoon ronddwaalde terwijl ik staarde naar het landschap - de manier waarop de regendruppels in het oppervlaktewater op de vloer spetterden was gewoon betoverend. Alsof de regenval nog niet genoeg was, zouden willekeurige bliksemflitsen je omgeving kort verlichten en onthullen detail waarvan je geen idee had dat het er was - als je ooit ATI's Toy Shop-demo hebt gezien, is het vergelijkbaar met dat, maar volledig speelbaar! Aan de andere kant van het spectrum zijn er subtiele hitteneveleffecten die de hete en droge locaties benadrukken - kijk door je kijker en de horizon zal wankelen als de hitte van de grond stijgt.

Grafisch belichaamt GRAW gaming van de volgende generatie, maar een geweldige game is veel meer dan alleen grafisch. Gelukkig is deze game niet alleen een mooi gezicht, en valt er elders veel te prijzen. De campagnemodus voor één speler is op zijn zachtst gezegd een uitdaging en er is genoeg variatie in de missies om je tot het einde door te laten gaan. Ik zal niet in detail treden over de verhaallijn, maar het is redelijk voorspelbaar dat de Amerikaanse vlag zwaait. Mexico, dat zich in de nabije toekomst afspeelt, wordt in beroering gedompeld als rebellen proberen de regering omver te werpen - gelukkig staat de VS klaar om enkele cracktroepen te sturen en de dag te redden. Zoals ik al zei, erg voorspelbaar, maar niet meer dan je gemiddelde mid-budget Hollywood-actiefilm - gooi Steven Seagal in de mix en GRAW zou gemakkelijk een midweekfilm van Channel 5 kunnen zijn.

Het is duidelijk dat er veel aandacht is besteed aan de controlemethode, en over het algemeen werkt het allemaal erg goed. De standaardweergave is een "over de schouder" derde persoon-methode - dit werkt redelijk goed, vooral als je gewend bent aan de Splinter Cell-serie of zelfs SOCOM op de PS2. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan een first person view in een game als deze en een snelle trip naar het optiemenu heeft mijn wens vervuld. Om eerlijk te zijn hebben beide standpunten hun plus- en minpunten, maar ik ben zo gewend aan het spelen van first person shooter-games op de pc, dat het over-the-shoulder-aanzicht me een beetje vreemd aanvoelt.

Zoals bij elk stadsoorlogsspel, zal het blindelings in vijandelijk vuur rennen je verdomd snel doden - de sleutel tot overleven is goed gebruik maken van de dekking die je wordt geboden. Gelukkig heeft Ubisoft het heel gemakkelijk gemaakt om het meeste te halen uit de muren, auto's en tonnen die de omgeving vervuilen. Beweeg gewoon naar een muur, blijf de stick naar voren drukken en je knuffelt automatisch het oppervlak. Vanaf daar is het gemakkelijk om over de rand te gluren en potshots te maken op je vijanden zonder ooit naar buiten te hoeven gaan. Met een simpele klik op de contextuele actieknop stap je van de muur af en ga je verder met welke Spec-Ops-missie je ook onderneemt. De contextuele actieknop zal een groot aantal dingen doen in verschillende situaties - het zal je rolt terwijl je ligt, springt over obstakels wanneer je ermee wordt geconfronteerd en plant explosieven wanneer: noodzakelijk.

De linker analoge stick zal je vooruit en achteruit bewegen, terwijl je ook naar links en rechts schiet. Door te klikken ga je hurken, terwijl klikken en vasthouden je in een buikligging plaatst. De rechter joystick bestuurt uiteraard het richten, terwijl klikken inzoomt als je een wapen met een telescoop gebruikt. Met de linker trigger moet je voorzichtig richten, maar bij gebruik in combinatie met een wapen met een scope in de zoommodus, houdt de linker trigger je adem in om je doel stabiel te houden. De rechter trigger is je primaire vuurknop. Naast de "Y" contextuele actieknop, heb je ook de "A" wapenherlaadknop die ook schakelt tussen enkelschots en burst-modus. De "B"-knop zal door je wapens bladeren, terwijl de "X"-knop nachtzicht aan en uit zet. Het is duidelijk dat je de configuratie van de controller kunt wijzigen, maar ik vond de standaard behoorlijk intuïtief. Als er één bedieningsaspect is dat ik niet leuk vond, is het dat er geen speciale knop is voor het gooien van granaten - ik vind dat als ik een granaat handmatig moet selecteren voordat ik er een gebruik, het te laat is.

Maar GRAW is een op squadrons gebaseerde game, die tactische aspecten in de gameplay moet integreren. Ik zeg verondersteld te moeten, want vaak als je de rest van je squadron moet gebruiken, sta je onder zo'n zwaar vuur dat je niet de tijd hebt om ze volledig te gebruiken. Dat gezegd hebbende, is het besturen van de rest van je squadron vrij eenvoudig gemaakt, met een enkele druk op de D-pad omhoog of omlaag om ze naar een locatie te sturen, een positie aan te vallen of om je heen te hergroeperen. Helaas is de AI een beetje wisselvallig met je band van kameraden. In een bepaalde missie waarbij je een aantal tanks moet opblazen, moet je ervoor zorgen dat je je squadron ergens anders heen laat gaan voordat je de explosieven plaatst. Als je dat niet doet, zullen ze gewoon rond de tank frezen en aan stukken worden geblazen wanneer de explosieven ontploffen!

Natuurlijk kun je je squadronleden zo vaak genezen als je wilt, ervan uitgaande dat je ze op tijd kunt bereiken terwijl de kogels vliegen. Je kunt zelfs een squadlid opdracht geven om een ​​ander te genezen en hierin ligt een van mijn grootste klachten. Als je je mannen tot in het oneindige kunt genezen, en je kunt ze opdracht geven om elkaar te genezen, waarom kun je jezelf dan niet genezen, of een van je mannen opdracht geven om jou te genezen? Het lijkt erop dat je zo hard bent, dat je lacht om medische hulp, tot het moment dat je het dek raakt, dood.

Je hebt echter niet alleen je squadron onder controle, je hebt af en toe toegang tot luchtsteun en pantserondersteuning. Je kunt dus een Apache-helikopter of een tank krijgen om gepantserde vijanden voor je uit te schakelen - je moet natuurlijk nog steeds op de vijanden mikken voordat ze op hen kunnen vuren. Ook krijg je toegang tot een soort vliegende verkenningsdrone. Je kunt dit naar elk gebied op de tactische kaart sturen om vijandelijke activiteiten te bekijken en hopelijk te voorkomen dat je blindelings in een val loopt.

Als er één groot probleem is met de campagnemodus voor één speler, is het de methode voor het opslaan van checkpoints. De levels kunnen erg lang zijn, met meerdere save-checkpoints overal - als je elk checkpoint bereikt, wordt je voortgang automatisch opgeslagen, zodat als je sterft, je opnieuw begint vanaf het laatste checkpoint. Het grote probleem hier is dat als je langs een checkpoint strompelt met nauwelijks genoeg gezondheid om op te staan, en dan prompt sterft, je dan opnieuw begint vanuit diezelfde "bijna-dood"-positie. Er is geen manier om terug te gaan naar het vorige controlepunt, dus als je merkt dat je in deze val zit, blijf je achter met twee keuzes - blijf proberen het level te voltooien met bijna geen gezondheid, of start de hele missie opnieuw vanaf Kras. Als je tijdens de singleplayer-campagne gewoon zou mogen herstarten vanaf eerdere checkpoints, zou dat je X360 een hoop verbaal geweld besparen.

Als de frustratie van de methode voor het opslaan van punten voor één speler te veel voor je wordt, of als je eindelijk genoeg hebt van het helen van je kameraden terwijl niemand voor je medische behoeften zorgt, je kunt altijd wat multiplayer-actie proberen, en hier ben ik blij om te zeggen GRAW blinkt uit. Als het je lukt om deel te nemen aan een game waarin de andere deelnemers bereid zijn om als een team te spelen, zul je je realiseren wat een op squadrons gebaseerde, tactische shooter inhoudt. Vergeet het geven van basiscommando's aan je computergestuurde squadron, vertel je echte, live teamgenoten gewoon waar ze heen moeten, wat ze moeten doen en hoe ze de vijand kunnen verslaan. De multiplayer-maps zien er gewoonweg verbluffend uit en voegen een hoop sfeer toe aan de procedure. Hoewel de algemene spelstijlen standaard voor meerdere spelers zijn, ziet GRAW er zo goed uit en speelt het zo goed dat je niet anders kunt dan van elk moment te genieten. Voor mij biedt GRAW de beste multiplayer-ervaring op de X360, hoewel dat waarschijnlijk zal veranderen zodra Battlefield 2 de kop opsteekt.

Maar ondanks het feit dat het multiplayer-aspect van GRAW ongetwijfeld indrukwekkend is, is het ook niet zonder problemen. Om te beginnen is de besturingsmethode anders dan de versie voor één speler. Leuke extra's uit de singleplayer-campagne, zoals dekking zoeken achter muren en obstakels, zijn niet mogelijk in de multiplayer-modus. In het begin realiseer je je dit niet en zal je bezig zijn om aan een muur te blijven plakken en om de hoek te turen, terwijl de vijand zich afvraagt ​​wat je in godsnaam aan het doen bent, de hele tijd in jouw richting schietend. Ook kun je, hoewel er een coöperatieve modus is, slechts beperkte coöperatieve missies spelen en kun je de hoofdcampagnemodus niet spelen met de hulp van je vrienden.

Uiteindelijk is Ghost Recon: Advanced Warfighter als een gebrekkige diamant — het is mooi vanuit zoveel perspectieven, maar je kunt niet anders dan opmerken dat het niet helemaal perfect is. De graphics zijn ronduit adembenemend, en de gameplay kan soms helemaal meeslepend zijn, maar de vervelende problemen zoals de punten sparen en het onvermogen om medische hulp te krijgen, vernietigen al snel de illusie van een stedelijke gevechtsrealiteit die GRAW zo hard probeert creëren.

"'Uitspraak"'

Als je wilt zien wat de Xbox 360 zo speciaal maakt; wat het "next generation" maakt, hoef je niet verder te zoeken dan Ghost Recon: Advanced Warfighter. Ik zou moeilijk gepusht worden om een ​​game te bedenken op een platform dat zo visueel indrukwekkend is als dit. Als de rest van de game net zo gepolijst was geweest als de graphics, zou dit een klassieker van epic zijn verhoudingen, helaas nemen de ergernissen en frustraties die je tijdens het spelen tegenkomt er wat van weg de glans af. Dat gezegd hebbende, zelfs met zijn gebreken, is GRAW een geweldige game en een die de volgende generatie interactief entertainment inluidt - als dit een voorproefje is van wat er van Ubisoft komt, ben ik inderdaad erg enthousiast.

Betrouwbare score