Prince of Persia: The Two Thrones recensie

Laten we één ding meteen duidelijk maken: als je een toegewijde hardcore gamer bent, een fan van Prince of Persia, en het soort persoon die denkt dat Devil May Cry 3 of Ninja Gaiden lang niet hard genoeg waren, voel je dan vrij om de rest van dit te negeren recensie. Ga eropuit en koop dit spel ¬- je zult er geen spijt van krijgen. Voor mij is de derde in de Sands of Time-trilogie echter niet zozeer een verhaal van twee tronen, maar van drie zuchten.

De eerste is er een van opluchting: de Two Thrones is duidelijk en ondubbelzinnig een enorme verbetering ten opzichte van zijn voorganger, The Warrior Within. Het is geen volledige afwijzing — er zijn nog steeds hints van de gotische stijl en macho-houding van die game — maar hier is eindelijk een vervolg dat fans van The Sands of Time kunnen omarmen. De gruwelijke metal-soundtrack is verdwenen, de strijd is afgezwakt en er is een hernieuwde nadruk op wat het eerste 3D-uitje van de prins geweldig maakte: de pure vreugde van zijn muurrennen, paalzwaaien, kloof springen acrobatiek.

Dit laatste punt kan niet genoeg worden gemaakt. Afgezien van Mario 64 kan ik geen ander spel bedenken dat beweging door de 3D-ruimte zo boeiend maakte, en in The Two Thrones is de magie zeker terug. De nieuwe setting - de geboortestad van de prins, Babylon (onder bezetting door een duivelse onbekende kracht) - is als een enorme speeltuin voor de atletische escapades van de prins. Grote paleizen vol hoge balkons en duivelse vallen? Rekening. Dankbare riolen bevolkt met monsters? Rekening. Smalle straatjes vol met palen om van te slingeren en looppaden om over te steken? Ja, zij ook. Bovendien heeft de prins zijn reeks zetten toegevoegd. Hij kan nu in ruimtes tussen twee muren springen en naar beneden glijden, een dolk in een plaat steken om voor een seconde iets te kopen, of speciale veerplaten gebruiken om enorme, diagonale sprongen te maken. Het resultaat is een spel waarin slimme, contextgevoelige bedieningselementen en verbluffende animaties samenkomen een prachtige, vloeiende opeenvolging van runs, sprongen en schommels die je het gevoel geven dat je Douglas Fairbanks bent Joh. of Errol Flynn (of wie het moderne equivalent ook mag zijn).

Het is ook een game die aanvoelt als gebouwd om de fouten van zijn voorgangers te herstellen. Het repetitieve, langdurige gevecht dat The Sands of Time ontsierde, werd alleen maar erger gemaakt door Warrior Het gevechtszware ontwerp van Within, en tot slot heeft Ubisoft iets gedaan om ons leven een beetje te maken gemakkelijker. Dat ding is het nieuwe 'speed kill'-systeem. Ga in positie achter of boven een slechterik en het scherm flitst met een raar wazig, iris-in-effect. Druk op het juiste moment op de juiste knoppen in de juiste volgorde en je kunt je vijand afmaken voordat ze de kans krijgen om wraak te nemen. In het begin lijkt dit gewoon een flitsende manier om de reguliere kladjes te vermijden, maar geloof me: in latere stadia wordt 'speed kill' je nieuwe beste vriend. Het helpt je om anders onmogelijke kansen te verkleinen en voorkomt dat je verzandt in vermoeiende, alledaagse gevechten. Het is een van die verbeteringen die de stroom en het tempo van een game echt ten goede veranderen.

Pacing was duidelijk een punt van zorg voor Ubisoft, aangezien er echte pogingen zijn gedaan om de actie op te fleuren met wagenrennen intermezzo's, zwaar geënsceneerde eindbaasgevechten en sequenties die je zien in de vorm van het demonische alter-ego van de prins, de Dark Prins. Nu, terwijl we dol zijn op de slow-mo-sprongen van de "Dukes of Hazzard", worden de wagenrennen verwend door de neiging van één verkeerde beweging om je terug te sturen naar het begin van de sectie, maar de Dark Prince-bits zijn gewoon Ace. Je nieuwe vorm is niet alleen sneller en sterker dan de standaardversie Prince; hij wordt compleet geleverd met een cool kettingwapen in God of War-stijl, wat handig is bij het ontslaan van grotere groepen slechteriken en ook een aantal nieuwe acrobatische prestaties mogelijk maakt. Natuurlijk heeft de prins zijn eigen trucjes niet - je kunt nog steeds het zand gebruiken om terug te keren en de tijd te vertragen, waardoor je een vitale kans krijgt om de dood te bedriegen, net zoals het meest onvermijdelijk lijkt.

Als al het goede samenkomt, loopt de durf hoog over de daken en door de straten van Babylon; de donkere prins die zich een weg snijdt en in blokjes snijdt door bewakers en monsters; de prins glijdt langs een ketting naar beneden om een ​​'verrassing' te bezorgen aan de bewaker beneden - het is tijd voor een diepe, vrolijke zucht van voldoening. In een jaar met een gebrek aan fatsoenlijke platformgames, lijkt The Two Thrones een prachtige herinnering aan hoe boeiend het genre kan zijn.

Toegegeven, er zijn tekenen dat de prins zijn leeftijd laat zien; op de Xbox ziet de prins er nog steeds uit als een PS2-vriendelijk compromis, en sommige omgevingen missen een gedetailleerde inrichting of variatie. Toch produceert The Two Thrones echte momenten van verwondering en duizelingwekkende majesteit. Soms zijn de uitzichten over de daken van Babylon adembenemend, terwijl de woeste krijgers die zich tegen je verzetten, vervormd en vergiftigd door het zand van de tijd, zijn een enorme verbetering ten opzichte van de meer algemene vijanden van de origineel. Het beste van alles is dat je dol moet zijn op de manier waarop The Two Thrones de ongelijksoortige strengen van Sands of Time en Warrior Within neemt en probeert te weven ze samen tot één samenhangend geheel, oude vlammen zoals The Empress en Farah terugbrengend, terwijl ze proberen enkele van de exotische originelen te heroveren elegantie.

Helaas moet er echter nog één zucht komen, en het is een lange, verbijsterde zucht van pure uitputting. Terwijl de nieuwe snelheid de hulp doodt, lijdt The Two Thrones nog steeds aan hetzelfde probleem dat de prins altijd heeft verwoest: frustratie. Op verschillende punten moest ik de controller laten vallen, mijn console uitschakelen en direct de kamer uitlopen voordat er iets beschadigd raakte. Ik heb scheldwoorden gebruikt waarvan Eddie Murphy in zijn hoogtijdagen in de tachtig zou doen blozen.

Het is niet zo dat The Two Thrones een constant belemmerend spel is. Voor het grootste deel is de moeilijkheidsgraad goed beoordeeld; met gelijkmatig geplaatste opslagpunten en verstandige controlepunten ertussenin. Wanneer je die sprong mistime of jezelf van een paal in de verkeerde richting gooit, heb je meestal slechts een paar minuten gameplay om te herhalen, en de 'terugspoelen'-knop kan je uit de meeste kleine halen schaafwonden. Wanneer The Two Thrones het echter bij het verkeerde eind heeft, gaat het echt heel erg mis. Het spel begint regenererende bewakers en monsterlijke, zandstelende hellehonden naar je te gooien, en je merkt dat je dezelfde tien minuten gameplay keer op keer herhalen totdat je, door een ongelooflijke toevalstreffer, dingen krijgt Rechtsaf. Ik noem dit geen leuke uitdaging - ik noem het tijdverspilling. Na een tijdje wordt een optie in het menu Afsluiten/Opnieuw proberen een stuk verleidelijker, en het is niet degene die je terugbrengt voor meer.

En dat is jammer, want hoe verder je komt, hoe leuker en betrokkener The Two Thrones wordt. Bestaande fans zullen het einde van het spannende verhaal van de prins willen bereiken, en zelfs nieuwkomers zullen waarderen hoe leuk de basisspeldynamiek kan zijn. Degenen met een temperamentvol karakter moeten echter nog eens nadenken. Een snelle hartslag is misschien een goede zaak, maar bloed koken is een andere zaak.

"'Uitspraak"'

De prins keert terug in vorm, maar flarden frustratie bederven het avontuur. Misschien is volharding een grote Perzische deugd, maar je hebt er genoeg van nodig om het einde van het verhaal te bereiken.

Betrouwbare score