Command and Conquer 3: Tiberium Wars Review

Dit is wat je noemt een explosie uit het verleden.

Misschien is het een vergissing om te zeggen dat Command and Conquer het real-time-strategiegenre heeft uitgevonden - zijn ontwikkelaar, Westwood, had dat al gedaan met Dune 2 – maar het was zeker de game die populair werd het. Met C&C heeft Westwood het oorlogsspel zowel vereenvoudigd als versneld, door iets te creëren met het tempo, de glanzende beelden en de verhalende haken om de actie-gaming-menigte in de val te lokken, maar met een gestroomlijnd tactisch element dat de fauteuil nog steeds aansprak generaals. C&C was ongecompliceerd, snel, gewelddadig en leuk. Het is een legende geworden dat slechts één tactiek – de klassieke ‘tank rush’-strategie – genoeg was om je door het spel te loodsen, maar dat maakte het niet minder leuk.

Ongetwijfeld heeft het genre dat het creëerde in de jaren sinds C&C een deel van deze aantrekkingskracht verloren. De games die C&C hebben gevolgd, hebben het basisbeheer van hulpbronnen uitgebreid en complexere manieren toegevoegd om de gedrag van uw eenheden, zet tactische kaarten en handel in het spel, en implementeerde geavanceerde systemen voor positie, bekleding, dekking en camouflage. De resultaten zijn over het algemeen gunstig geweest voor gamers - denk maar aan Dawn of War of Company of Heroes - maar wanneer ze worden geconfronteerd met iets dat onvoorstelbaar moeilijk is als, laten we zeggen, Supreme Commander, kun je niet anders dan de goede oude tijd wensen toen je een RTS kon oppikken zonder door een reeks van bijlessen.

Command and Conquer 3 is bij je. Tijdens het spelen heb je niet zozeer het gevoel dat EALA in het verleden is blijven hangen, maar wel een bewuste stap achteruit. In veel opzichten is dit een remake van Command and Conquer, gemaakt met de technologie van vandaag. De GDI is terug, de Brotherhood of NOD is terug, Tiberium is terug en (hoera!) de Tank Rush is terug. De graphics zijn scherper en gedetailleerder, de videoclips zijn HD geworden en de AI vertoont duidelijke tekenen van verbetering, maar de kerngameplay is net zo eenvoudig en hectisch als het ooit was.

Houd hier rekening mee als je van een complex, doordacht strategiespel houdt. Meestal geeft Tiberium Wars je nauwelijks tijd om na te denken, laat staan ​​te plannen. Als je eerder games in de serie hebt gespeeld, zul je al snel merken dat je basis opbouwt, praktisch op de automatische piloot, en vervolgens verwoed klautert om troepen en tanks het veld in te krijgen terwijl je tegelijkertijd je faciliteiten verdedigt tegen vijandelijke invallen. Er zijn een paar GDI-missies in het begin waar er nauwelijks tijd is om te ademen, zo meedogenloos zijn de NOD aanvallen.

Dit betekent natuurlijk dat de meeste missies een bekend patroon volgen: bouw je basis, bouw je basisvoorzieningen, voeg verdedigingswerken toe, bouw geavanceerde faciliteiten, stuur verkenningseenheden, pak Tiberium-afzettingen, bouw stevige eenheden en stuur vervolgens de tanks om de oppositie. Tiberium Wars speelt af en toe met de formule door je naar een belegerde basis te sturen of je af te trappen zonder enige basis, maar het is eigenlijk gewoon rommelen. Het is al snel weer 'business as usual'. Natuurlijk zien we de terugkeer van de klassieke commando-missie, waarbij je eenzame soldaat heldhaftig hele pelotons opneemt in zijn eentje (en mogelijk met één hand achter zijn rug), maar als je op zoek bent naar iets nieuws en innovatiefs, dan is C&C3 de verkeerde keuze plek om het te vinden.

Zelfs de wildcard van de game — de toevoeging van een buitenaardse derde factie — voegt niets echt nieuws toe aan de saga of het genre. De Slinn, zoals ze worden genoemd, zijn een kruising tussen Spielberg's War of the World's Martians en Starcraft's insectoïde Zerg. Ze krijgen een aantal coole defensieve eenheden, zoals een microscopisch zoemende horde die in drie keer door vijandelijke eenheden scheurt, plus enkele nog coolere offensieve eenheden, zoals enorme drijvende gevechtsdrones en death-ray-vurende uber-walkers, maar er is weinig dat ze bieden dat niet analoog is aan iets in de GDI of NOD wapenkamer. Ze zitten zelfs ergens tussen de twee tactisch in en belonen een mix tussen de build-then-bash-tactieken van de zwaarder bewapende en gepantserde GDI-troepen en de bash eerst, maak je later zorgen over technieken die worden gebruikt door KNIKKEN.

Het verrassende is dat dit allemaal niet echt meetelt tegen het spel. Een deel ervan, daar ben ik zeker van, komt neer op presentatie. EA is naar de stad gegaan voor het koppelen van films en heeft een groot aantal tv- en filmsterren binnengehaald in een van de beste kaasfeesten in de gamegeschiedenis. Kijk, daar is Michael Ironside, die een dapper gezicht op het script probeert te zetten, maar eruitziet alsof hij liever iets anders zou doen. Crikey, ik neem orders aan van Dr. Cameron van House M.D! Blimey, kon Sawyer niet iets beters doen met zijn vrije tijd van Lost? Het is geweldig spul, met de grote namen altijd een haarbreedte verwijderd van instorten in puur ongeloof terwijl Kane (Joe Garner) kauwt het landschap als een man die weet dat dit zijn kenmerkende rol is geworden, dus hij kan maar beter de uitvoering maken echt enorm. Netjes, EALA laat al deze onzin nog steeds voelen als een integraal onderdeel van het spel door video in de in-game info-scènes en zelfs de menu's te schuiven. Het is allemaal bunkum, maar toch vermakelijk bunkum. Het zou zelfs moeilijk zijn om een ​​geliktere productie te vinden dan deze.

Visueel en sonisch is het ook allemaal goed spul. Tiberium Wars is niet zo oogverblindend als Company of Heroes of Medieval II in de grafische afdeling, maar het is daarboven met Rise of Legends en de beste van de rest. De modellen, texturen, effecten en belichting zijn alles wat je van een moderne RTS mag verwachten. De muziek is ondertussen rocky en filmisch, in de gung-ho-traditie van een Michael Bay-film. De effecten zijn ook luid en onstuimig. "Wat is dat voor klote?" zal de reactie zijn van partners, familie en vrienden.

Maar bovenal denk ik dat het succes van C&C3 neerkomt op een geweldige combinatie van charme en nostalgie. De basiseenheden en gebouwen van de GDI en NOD hebben zich inmiddels in de gamers gegrift herinneringen op een manier die die van andere games (met uitzondering van WarCraft en StarCraft) nooit zouden kunnen hoop voor. We hoeven niet te leren wat de Hand van NOD doet of hoe de Power Station eruit ziet - de meesten van ons weten het al. Zelfs eenheden die zijn veranderd, hebben hun charme niet verloren. Hoewel het commando een nieuw pak en een handig jetpack heeft, is hij nog steeds dezelfde dodelijke grappenmaker die we hebben leren kennen en liefhebben. Andere troepen zijn voorbestemd om vaste favorieten te worden. De Zone Trooper kan bijvoorbeeld kwetsbaar zijn voor luchtaanvallen, maar in andere opzichten is hij een tank op poten, in staat om achter vijandelijke verdedigingswerken te jetpacken en een dodelijk railkanon te gebruiken om gebouwen en vijandelijke troepen te vernietigen gelijk. Je moet die jongens bewonderen als ze naar hun werk gaan. De NOD-fanaten zijn ondertussen goedkope wandelende bommen, wanhopig om zichzelf tegen dure eenheden of gebouwen te werpen. Ik heb niet zo veel gelachen sinds de exploderende zombie in Myth….

Ik vermoed dat er op de lange termijn wat fijnere evenwichtsproblemen zullen zijn, vooral als multiplayer van start gaat. De super-units van de GDI zijn ongelooflijk sterk, en het Scrinn-equivalent kan ook tegen een stootje. Dit kan NOD-spelers in moeilijkheden brengen als het eindspel nadert. Over het algemeen is de game echter een mooi voorbeeld van gestroomlijnd ontwerp. De AI treft wat voor de meesten van ons een goede plek zal zijn op Normaal niveau, en biedt voldoende uitdaging om elk te vermijden missie verandert in een walkover, maar niet zozeer dat je moet benadrukken over elke verloren eenheid of dwaas beslissing. Mijn enige echte klacht is de vraag waarom, na al die jaren, je hoog opgeleide troopers het nog steeds nodig vinden om kortere wegen over de velden van Tiberium te nemen? Het is nog steeds de meest vervelende manier om een ​​peloton te verliezen.

Toch denk ik dat EALA misschien vond dat dit slechts een onderdeel was van de algehele C&C-ervaring (zij het een zeer irritant onderdeel). Wat niet kan worden ontkend, is dat hoewel Tiberium Wars niets doet om het RTS-genre vooruit te helpen, het fans wel voorziet van een game die het merk waardig is, en gamers in het algemeen met een van de meest fundamenteel plezierige RTS-games in lange tijd terwijl. C&C3 is leuk. Het kan dom, cheesy, belachelijk, onhandig en zelfs een beetje te gung-ho zijn voor zijn eigen bestwil, maar er is zelden een seconde dat het verbijsterend of saai is. Uiteindelijk is het niet in de positie om Company of Heroes uit te dagen voor de beste huidige RTS-titel, maar misschien is dat niet het punt. Wat is, is dat Tiberium Wars veel goede herinneringen oproept en je een aantal nieuwe zal geven om op te starten.

"'Uitspraak"'

Een back to basics-oefening, maar wel eentje die de naam C&C recht doet. Als je je vervreemd voelt door de toenemende complexiteit van de RTS-games van vandaag, dan is deze gegarandeerd de juiste plek.

Betrouwbare score