Philips GoGear Opus 8GB Review

Als het gaat om nieuwe MP3-spelers en PMP's, is persoonlijkheid nu van belang. De dagen dat je een eenvoudige, zwarte doos met een saaie interface en een serienummer voor een naam kon uitsteken, zijn voorbij. Mensen willen een beetje glamour. Ze willen een beetje stijl. Dit is iets wat Apple begrijpt met zijn direct herkenbare namen en vormfactoren (nano, shuffle, touch) en waar rivalen als Samsung, Creative, Sandisk en Sony ook grip op hebben. Zelfs kleinere fabrikanten zoals Cowon en iRiver doen hun best om hun spelers wat charmeschoolonderwijs te geven, zoals de Klem, Weergave, S9 en P7 tonen.

Philips is laat met het programma, maar als de nieuwe lijn van GoGear-spelers stilistisch geen grote stap vooruit is ten opzichte van de oogst van vorig jaar, dan is in ieder geval de oude SA6045/02 stijlnamen worden buitenspel gezet ten gunste van een meer pakkende nomenclatuur. Net zoals de SA2840 in shuffle-formaat is geüpdatet naar de koeler klinkende GoGear Spark, zo is de

SA5285 is vervangen door de spiksplinternieuwe GoGear Opus. Het is een naam met een mooi, klassiek gewicht, ook al zijn de muzikale connotaties niet helemaal positief (als je de jaren tachtig met eigen ogen hebt gezien, bekijk dan Opus, de band, en huiveren).

Natuurlijk zouden we nog blijer zijn als Philips ook nog eens naar het fysieke ontwerp zou kijken. Ik heb hier geen SA5825 om directe vergelijkingen mee te maken, maar de Opus lijkt, zo niet vrijwel identiek, dan in ieder geval erg op elkaar. De voorkant heeft een glanzende, pianozwarte afwerking met het 2,8-inch scherm van 320 x 240 pixels aan de linkerkant en een vierweg-D-Pad plus twee functieknoppen aan de rechterkant. De achterkant is van plastic, maar gestileerd om eruit te zien als geborsteld aluminium, en er is een mooie zilveren rand rond de rand. Met andere woorden, controleer de oude recensie en begin met spelen, zoek het verschil.

De Opus is op zijn eigen ingetogen manier geen slecht uitziend beest, maar de hele look heeft iets conservatiefs. Als het een auto was geweest, zou de oude SA5825 een Opel Vectra zijn geweest, en het zou Philips geen kwaad hebben gedaan om buiten de gebaande paden te denken en ons deze keer iets meer als de Insignia te geven. Zoals het is, is de Opus solide, goed gebouwd en verre van lelijk, maar - nou ja - het laat het hart van de nerd niet echt sneller kloppen, toch?

Philips lijkt ook het veilig te hebben gespeeld met de gebruikersinterface, opnieuw dicht bij de GUI van de SA5825. Na recente inspanningen van Apple, Samsung en iRiver, voelt de voornamelijk op tekst gebaseerde interface van de Opus stabiel aan, maar het is in ieder geval gemakkelijk te begrijpen en betrouwbaar, met video's, albums, tracks en de verschillende opties die kunnen worden geselecteerd uit een reeks geneste lijsten, waarbij de huidige optie is gemarkeerd en die verder op en neer in de lijst zwakker worden naarmate u zich verder van de hen. Druk lichtjes op de knop en je veegt één item naar beneden. Druk er harder op en de lijst schuift met een hogere snelheid.

Anders is er niet veel in de weg van flitsende dingen. Het is bijvoorbeeld mogelijk om een ​​album te kiezen uit een raster van albumhoezen, maar niemand zal suggereren dat dit de wow-factor heeft van Apple's CoverFlow. In feite is de meest interessante functie de mogelijkheid om, tijdens het bladeren door albums en afspeellijsten, directe controle over het afspelen te krijgen via een pop-upvenster. Het is een leuk idee, maar ik zou meer onder de indruk zijn als het afspelen niet haperde en pauzeerde terwijl je door je tracklijsten bladerde. Voor een gebruikersinterface met weinig grafische toeters en bellen, kan de interface zelfs verrassend traag zijn tijden, met name wanneer het apparaat opstart of wanneer het wordt bijgewerkt nadat u nieuwe muziek hebt toegevoegd of video. Bovendien heb ik het een of twee keer laten bevriezen. Ik hoop dat deze problemen zich beperken tot dit specifieke, pre-release review-exemplaar, en zullen worden opgelost door een firmware-update vóór de lancering.

De Opus heeft ook een tekort aan extra functies en functies. We krijgen een FM-radio met opnamemogelijkheden, een voicerecorder en een app voor het bekijken van afbeeldingen, maar dat is echt alles. Maar wat er echt toe doet bij een PMP zijn niet de gimmicks en extra's, maar de prestaties.

Hier is niet echt slecht nieuws, maar het vonnis is niet helemaal, twee duimen omhoog positief. Laten we beginnen met video. Aan de positieve kant is het afspelen mooi en soepel, met helder geluid en de redelijke grootte van het 2,8-inch scherm dat in het voordeel van de Opus staat. Sterker nog, de Opus heeft iPlayer omarmd en speelt alle mobiele programma's die je downloadt zonder problemen af.

Het nadeel is dat het LCD-scherm niet ongelooflijk helder of ongelooflijk duidelijk is. Op zichzelf gezien is het perfect geschikt, maar plaats het tegen het kleinere scherm op de Samsung YP-Q1 of de grotere touchscreens op Samsung's YP-P3 of Cowon's S9, en de Opus zou niet opvallen speler. Bovendien blijft formaatondersteuning een probleem. Alleen MP4-AVI's en WMV9-bestanden worden ondersteund, en zelfs deze moeten een resolutie van 320 x 240 of lager hebben om ze af te spelen. Er wordt een Philips-merkversie van Arcsoft Media Converter meegeleverd, waarmee de meeste bestandstypen zonder veel kunnen worden geconverteerd moeilijkheid voor de vooraf ingestelde uitvoerinstellingen, maar de Opus zou in dit opzicht wat flexibeler kunnen zijn.

Gelukkig doet de Opus het beter op de audioafdeling. Om te beginnen, in een wereld waar bijna elke PMP wordt geleverd met rotte, ondermaatse oordopjes (met uitzondering van een paar modellen van Sony), wordt de Opus geleverd met een paar halfwaardige kanaaltelefoons. De handtekening is een beetje helder naar mijn smaak, maar zorg voor de juiste pasvorm - drie sets siliconen tips zijn aanwezig - en je krijgt een solide, schoon geluid met net genoeg low-end diepte voor de meeste soorten muziek.

Terwijl ik door tracks van Massive Attack, Pearl Jam, Mastodon, One Republic, Ladyhawke en Miles Davis liep, ontdekte ik het geluid dat uit de oortelefoons perfect luisterbaar, en terwijl ik stond te popelen om een ​​paar Grado's op mijn oren te doen, scheurde ik de Philips-hoofdtelefoon tenminste niet weg in walging.

Sluit iets substantieels aan en de Opus onthult verborgen diepten. Met zijn spelers van de laatste generatie voegde Philips een verbeteringsmodus toe, FullSound, gericht op het herstellen van details die verloren zijn gegaan door compressie en om - je raadt het al - een voller, meer Hi-Fi-achtig geluid te creëren. Met de Opus die door een paar Sennheiser HD595's speelt, lijkt het te werken, diepte aan de bas toe te voegen, een duidelijke sprankeling aan het hoge einde en een zekere aanwezigheid over de hele linie.

The Opus kan omgaan met de complexe, hardrockdynamiek van Mastodon's Crack the Skye, de lagen bas en gitaar en laat de drums en cimbalen niet te dominant of te dominant worden sissend. Gooi het iets subtieler, zoals de rijke, sfeervolle tango van Gidon Kremer's Homage to Astor Piazolla, en het schijnt nog steeds, met treurige viool, zoete klarinet en tokkelende contrabas met echte finesse.

De pop van Justin Timberlake komt door met punch en energie, terwijl Begrip, van Kings of Leon's Only By The Night, is net zo majestueus een stadionrock-anthem als het zou moeten zijn, de gitaren, bas, drums en zang krachtig en helder.

De Opus ontsnapt aan één kritiek op de oude SA5825 omdat hij gemakkelijk luid genoeg is om een ​​hoofdtelefoon van volledige grootte aan te sturen, en hoewel ik hem niet zou opzetten daar met zulke sterartiesten als de Sony NWZ-S639F of Cowon S9 voor punch of muzikaliteit, het is zeker boven, laten we zeggen, de iPod touch in termen van audio kwaliteit. De enige kritiek die ik zou hebben, is dat het geluid niet bijzonder aanpasbaar is. We krijgen een reeks vooraf ingestelde EQ's, maar als u deze inschakelt, moet u FullSound uitschakelen, dus u moet misschien experimenteren met ander materiaal om te zien of een beetje extra bas of een geschept rockgeluid de moeite waard is om de voordelen van de audio te verliezen verrijking voor.

De Opus doet het ook beter dan de gemiddelde speler voor ondersteuning van audioformaten. Naast MP3 en WMA krijgen we ook AAC en FLAC, hoewel Philips met dat laatste nog veel werk heeft. Verschillende bestanden die ik probeerde, hadden last van vervorming, rare artefacten of speelden gewoon op de verkeerde snelheid, hoewel een firmware-update dit in de toekomst gemakkelijk zou kunnen oplossen. De levensduur van de batterij voor het afspelen van muziek is gemiddeld 30 uur, maar video is beperkt tot een schamele vier.

Over het algemeen moeten we hopen dat Philips deze speler niet als zijn magnum opus ziet - slechts een stadium onderweg. De audio-uitvoer is echt heel goed, maar de gebruikersinterface voelt ouderwets aan, het afspelen van video is gemiddeld en de hele look en feel is sinds vorig jaar niet significant veranderd. Als je denkt dat de SA5825 zelfs toen nog niet hypermodern was, kun je niet nalaten te denken dat het tijd werd dat Philips de zaken eens op een rijtje zette.

Het grootste probleem waarmee de fabrikant wordt geconfronteerd, is dat de markt nu nog concurrerender is dan toen, met name rond de £ 100. Voor £ 109 zou je een Samsung YP-P3 kunnen hebben, terwijl Sony's uitstekende NWZ-S639F voor minder dan £ 85 kan worden gekocht – met een dubbele capaciteit, niet minder. Aangezien het Opus weinig of geen echte voordelen heeft ten opzichte van deze spelers, is het moeilijk om er serieus over na te denken. Het is een fatsoenlijke speler, maar wil je fatsoenlijk, of wil je stijl, glamour en allround uitmuntendheid? Ik weet welke kant ik op zou gaan.

Uitspraak

De Opus levert uitstekende audio, maar op alle andere punten ontbreekt het enigszins. Bovenal is het weinig opwinding, en Philips moet dit echt aanpakken als het serieus is om in het PMP-spel te blijven.

Betrouwbare score