Space Invaders Extreme recensie

”‘Platformen: Nintendo DS, Sony PSP – DS-versie beoordeeld.”’

Over het algemeen ben ik geen grote fan van retro-remakes. Ik heb genoten van de vreemde plek van Galaxians of Defender in een emulator, maar in de meeste gevallen door een oude klassieker een moderne make-over te geven, worden de beperkingen van de gameplay alleen maar duidelijker. Hoewel er geen twijfel over bestaat dat golf na golf van aliens een sterke, primitieve aantrekkingskracht behoudt, zijn er goede redenen waarom de meesten van ons liever onze tijd aan het spelen besteden. Gitaar Held, Call of Duty 4 of Racecoureur: GRID in plaats van bijvoorbeeld Phoenix, Bezerk of Pole Position.

Dit zou kunnen verklaren waarom Space Invaders Extreme de afgelopen weken op mijn bureau heeft rondgehangen, wachtend tot ik het oppakte en een kans gaf. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Dit is een van die zeldzame retro-remakes die het originele spel neemt en het steen voor steen herbouwt in een nieuwe en prachtige vorm. Het voelt nog steeds als Space Invaders. Het heeft nog steeds alle iconische visuele elementen van Space Invaders. Toch is het een gevarieerder, spannender en boeiender spel. Het feit dat het afkomstig is van Square-Enix, de thuisbasis van Final Fantasy, is een beetje vreemd, maar wat maakt het uit als de resultaten zo geweldig zijn?

Het is niet moeilijk om te zien waar de esthetiek vandaan is geknepen. Terwijl golven van blokkerige indringers nog steeds op aloude wijze vanaf de bovenkant van het scherm naar beneden komen, de psychedelische achtergronden en felle neonkleuren doen meteen denken aan Geometry Wars, Tempest 2000 en de Japanse 'schmups' of Kenta Cho. De geluidseffecten zijn ontworpen om in te spelen op de beukende elektronische soundtrack, waardoor een enkele, interactieve soundscape ontstaat, net als Rez, Everyday Shooter of Lumines. Het is nog steeds Space Invaders, maar het ziet er en klinkt moeiteloos cool en modern. Sluit je koptelefoon aan, ga ergens heen waar je de rest van de wereld kunt afsluiten en geniet.

En ze noemen het niet voor niets Space Invaders Extreme. Je wist waar je was met de oude indringers. Ze waggelden langzaam in keurige rijen van links naar rechts en werden sneller naarmate ze de grond naderden. Af en toe maakte een hoog scorend moederschip zijn statige weg over het scherm, en het enige waar je je zorgen over hoefde te maken was die onder je beschermende bunkers tevoorschijn komt om de buitenaardse wezens neer te schieten met je langzaam bewegende kogels terwijl je ontwijkt van hen. Space Invaders was nog nooit zo hard voor de reflexen als Defender of Galaxians. Het tempo ging omhoog naarmate de golven voorbijgingen, maar pas in de laatste paar seconden, toen de laatste overlevenden hun laatste wanhopige, snelle aanval op de grond uitvoerden, ontstond er enige paniek. De indringers waren, het moet gezegd, een beetje dom en voorspelbaar.

Niet deze jongens. Hoewel de indringers van 2008 nog steeds de voorkeur geven aan het behouden van hun rang en het behouden van een stabiele formatie boven kamikaze-aanvallen in de stijl van Galaxian, zijn ze nu geneigd om een ​​verscheidenheid aan patronen vast te houden. Sommige exploderen bij kogelinslag, andere duiken af ​​en toe stiekem naar de grond. Je krijgt indringers die zijn uitgerust met schilden, of grotere indringers die extra klappen opvangen of duivelse, niet-blokkeerbare doodsstralen afgeven. Zelfs het moederschip – voorheen weerloos – komt met een vernietigende eigen straal in actie. Het mooie van dit alles is dat je niet meer weet wat er van golf tot golf komt, wat betekent dat je constant je tactieken moet door elkaar halen. Uiteindelijk was Space Invaders een spel dat je met een ietwat saaie, wetenschappelijke precisie kon spelen. Space Invaders Extreme vraagt ​​je om je aanpak aan te passen, te reageren en te improviseren. Tegen de tijd dat je de derde reeks golven raakt, word je echt scherp gehouden.

Gelukkig is je arsenaal gegroeid om te passen bij de vernieuwde buitenaardse tactieken. Wanneer ze worden neergeschoten, laten bepaalde indringers kleine vierkante power-ups vallen, met een kleurcode om aan te geven dat ze je langzame, enkele kogel zullen veranderen in een explosieve raket, een energiestraal of multi-shot, enz. Na jarenlang de Invader-armada af te weren met ontoereikende wapens, is het een genot om het straalwapen naar hen toe te brengen en onmiddellijk kolom na kolom van de blokkerige, met arm waggelende varmints te verbranden. Combineer de raket met explosieve aliens en het is mogelijk om in een kwestie van seconden af ​​te zien van een hele golf. Het is snel, het is leuk, het is woedend; Space Invaders Extreme heeft het constante voorwaartse momentum van een hongerige haai.

Natuurlijk houden zelfs haaien van een gevarieerd dieet. Om de zaken nog verder te mixen, gooit het spel in bonusrondes waarin je een specifiek doelwit krijgt (schiet 12 rode aliens neer, vernietig vijf patronen) en een tijdslimiet. Voltooi je doel en je wordt beloond met een koortsmodus, waarin je punten omhoog schieten met elk moederschip dat wordt neergeschoten. Bovendien eindigt elke reeks golven of niveaus met een eindbaasgevecht. Normaal gesproken zou ik op dit punt over ketterij mompelen, maar feit is dat de baasgevechten best goed zijn, je raken met enorme indringers die zich vormen en hervormen in verschillende patronen met verschillende groepen verdedigers. Zoals altijd is het een kwestie van de zwakke punten opsporen en benutten. Je komt misschien door het eerste paar met hersenloos knallen, maar na dat punt zou je misschien - schok - eigenlijk moeten nadenken!

Qua moeilijkheidsgraad en structuur denk ik dat Square-Enix de juiste balans heeft gevonden. Hardcore-, score-aanval-obsessives krijgen een modus waarin spaarpunten en continues verboden zijn en alle scores worden geüpload via de Nintendo Wi-Fi Connection naar een centraal klassement. De rest van ons krijgt een meer genereuze arcade-modus waarin het spel na elk eindbaasgevecht wordt opgeslagen en je het niveau zo vaak als je wilt opnieuw kunt proberen. Het resultaat is een game die verschrikkelijk verslavend is, maar die je nog steeds in relatief hapklare brokken kunt spelen. In tegenstelling tot sommige andere recente retroblasters, dwingt niemand je om dezelfde stages steeds opnieuw te spelen en opnieuw te spelen als je dat niet wilt.

De enige zwakte is de multiplayer-optie. Square-Enix krijgt punten voor het downloaden van games naar een DS zonder cartridge, plus online spelen via WFC, maar het daadwerkelijke multiplayer-aanbod is een bleke schaduw van het spel voor één speler. Kortom, twee spelers worden geconfronteerd met golf na golf van buitenaardse wezens totdat één hun hele leven verliest. Door de aliens neer te schieten, creëer je een voorraad knorrige indringers, en door een moederschip te vernietigen, ontketent die opslag op je tegenstander. Het is OK, maar een beetje saai, en het laat je echt alleen maar strijden om terug te gaan naar het hoofdspel.

Dit is niet de meest revolutionaire DS-game van het jaar, en ik heb mijn twijfels over de levensduur op lange termijn, maar gezien de lage straatprijs (je kunt het gemakkelijk voor minder dan £ 15) Space Invaders Extreme is perfect voor een snelle explosie in de zon, een beetje afleiding op vakantie of wat serieuze tijdverspilling tijdens het reizen. De belangrijkste test voor mij - en dit geldt voor elk draagbaar spel van dit soort - is of ik merk dat ik stiekem naar binnen ga terwijl ik echt iets belangrijkers zou moeten doen. Het is een test die Space Invaders Extreme met vlag en wimpel doorstaat. Uren zijn zoekgeraakt in de badkamer, of in mijn thuiskantoor terwijl ik 'gewoon de post checkte' en in de tuin toen ik de tomaten water moest geven. Dat is misschien niet goed voor de productiviteit of familierelaties, maar – verdomme – het is goed voor de ziel.

"'Uitspraak"'

Een stormachtige retro-bewerking die echt werkt! Space Invaders is niet de diepste of meest innovatieve DS-game van dit moment, maar het ziet er goed uit, klinkt geweldig en blijkt verschrikkelijk verslavend te zijn.

Betrouwbare score