N3: Negenennegentig nachten recensie

”‘Platform: X-Box 360”’

Als ooit een game de licht deprimerende staat van gaming van de volgende generatie heeft ingekapseld, dan is Ninety-Nine Nights het wel. Het is onmiskenbaar spectaculair – net zo spectaculair als zijn oorsprong als de showcase-game die de Xbox 360 in Japan had moeten lanceren en verkopen, zou suggereren. Toch is het een spel dat zo fundamenteel gebrekkig is op zoveel andere niveaus dat je je moet afvragen wat alle betrokkenen dachten. Als het niet zo lang uitgesteld was, zouden we moeten geloven dat het gehaast was.

Laten we over één ding duidelijk zijn: de beelden zijn fenomenaal. We hebben allemaal eerder massale gevechtsspellen gezien - Dynasty Warriors, Spartan: Total Warrior, zelfs Phantagram's eigen Kingdom Under Fire - maar we hebben nog nooit iets op deze schaal gezien. Op elk willekeurig moment zijn er honderden prachtig weergegeven en geanimeerde krijgers op het scherm, die allemaal rondrennen met zwaaiende zwaarden, paalwapens of bijlen naar vijanden in de buurt. Het fantasielandschap is prachtig, met zonovergoten groene bossen en ijzige bergforten rechtstreeks uit de pagina's van Tolkien. De gevechten zien er fantastisch uit. Zelfs de meest elementaire aanvallen kunnen je held tientallen goblins zien verspreiden zoals zoveel lappenpoppen, terwijl de meer spectaculaire combo's tientallen vijanden zien worden verzonden in glorieuze bogen van vurige dood. En dan, alsof het niets was, gooit het spel ongelooflijke speciale krachtaanvallen die honderden - en ik bedoel honderden - tegenstanders tegelijk kunnen wegvagen.

Net zo indrukwekkend maakt N3 indruk als het gaat om kleinere details. Kijk naar de manier waarop stof beweegt als de personages blazen, of naar het ingewikkeld gevormde, prachtig glanzende pantser. Effecten zijn een andere belangrijke kracht, met verbluffende belichting en enkele coole filmische focusvervagingen die echt een gevoel van diepte toevoegen. Van mysterieuze mist op de Pholya Flatlands tot de sneeuwstormen in de Vargaand en Castle Varvazaar levels, je kunt niet anders dan worden weggeblazen. Zelfs op artistiek vlak is het een triomf. Het karakterontwerp is gemakkelijk te vergelijken met het beste van Square of Capcom, en de game heeft een mooie, schilderachtige uitstraling die laat zien dat je niet de superrealistische of de Perfect Dark/DOA4 plastic anime-aanpak hoeft te gebruiken om het meeste uit 360 te halen grafiek.

Dus wanneer de dramatische score begint en de geluiden van de strijd je raken met gekletter, geschreeuw en dreunen van alle kanten van de kamer, is het gemakkelijk om je te laten meeslepen. Op zijn beste momenten heeft N3 echt een daverend episch gevoel. Of je nu een brug vasthoudt tegen een onophoudelijke aanval van kobolden of in een enorme hinderlaag van kobolden loopt, een overweldigende vloed van groene schurken die op je af stormt, het is moeilijk om je onbewogen te voelen.

Maar helaas is dat zo goed als N3 krijgt. Hoe moeilijk het ook is om je omver te werpen met zijn grootse uiterlijk en grootsere cijfers, N3 is een schokkend simplistisch spel. In de kern is het gewoon een kwestie van het hacken en doorsnijden van tientallen monsters, het volgen van bepaalde doelen (gemarkeerd op een handige minikaart) en het mishandelen van alles wat in de weg staat. Er is een bepaald niveau van karakterontwikkeling - je kunt nieuwe wapens en bonusitems verzamelen, gevechtservaring opbouwen, een level omhoog gaan en nieuwe bewegingen leren - maar geen echt gevoel van enige andere ontwikkeling. Van het begin tot het einde van de campagne van elk personage doe je vrijwel hetzelfde. En ondanks het grote verkoopargument van de game — het verhaal van een oorlog verteld door de ogen van meerdere helden — heb je nooit het gevoel dat de ene held een grote afwijking van de vorige is. Tiener krijger koningin, Inphyy, kan worden verteerd door bloeddorst terwijl slappe broer Aspharr vecht voor vrede en gespierd Myifee is erop uit om indruk te maken op een hete krijgerkuiken, maar de eigenlijke gameplay is virtueel identiek.

Een deel van het probleem is de besturing, waarbij alle aanvallen worden uitgevoerd met combinaties van X en Y, met de A-toets om voor een goede dosis te springen. De eenvoud draagt ​​bij aan de pick-up-and-play-factor, maar aangezien XXXYYY niet zo veel verschilt van XXXXY, het betekent ook dat je kunstzinnige combo's snel vergeet en genoegen neemt met een lange knop pureren. Wat betreft de strategische aspecten, deze zijn zelfs nog fundamenteler. De meeste helden hebben twee squadrons troepen onder hun bevel (aan wie je eenvoudige bevelen kunt geven) plus een paar reserve heldenmaatjes die meelopen. Omdat deze echter in veel gevallen slechts beperkte schade aan de vijand toebrengen, vergeet je na een tijdje dat ze er zijn. In feite zijn er maar een paar gelegenheden waarin je ze echt goed kunt gebruiken, een doel bewaken of een bepaalde vijand van je af houden.

De enige belangrijke tactische beslissing die je neemt, is dus welke vijanden je moet aanvallen in welke volgorde en wanneer je je speciale krachten moet gebruiken. Net als bij Capcom's Onimusha heb je een rode balk die vol raakt wanneer vijanden worden gestuurd. Maximaliseer het en je kunt je eerste speciale aanval ontketenen: meestal een reeks verwoestende slagen die hele monsterlijke regimenten in enkele minuten kunnen neerhalen. Dit vult op zijn beurt een blauwe balk, en na drie of vier 'rode' aanvallen heb je het genoeg gevuld om ontketen een verwoestende uber-aanval die praktisch alles op het scherm vernietigt (behalve een grote baas) slechteriken). Het opslaan van de rode en blauwe aanvallen voor een speciale gelegenheid is cruciaal voor succes in het spel, en het is ongeveer het enige dat je hersenen echt bezighoudt.

Nu, eenvoudig is niet per se slecht. Als het werkt, is N3 best leuk, en wie zou er geen kick van krijgen om hele bendes boze orcs als speelgoed rond te gooien in de zandbak van een kind, of een ander kader van in leer geklede donker-elfdames naar hun ondergang sturen terwijl hun tamme draken draaien bovengronds. Toegegeven, Spartan: Total Warrior deed dit vorig jaar veel op een meer tactisch complexe en interessante manier — en op de bescheiden PS2 om op te starten - maar als ik gewoon een verbijsterend, eenvoudig actiespel wilde hebben om het oneven half uur weg te spelen, zou N3 behoorlijk hebben gepast goed. Het zou nooit een klassiek spel van tien op tien worden, maar het had misschien een solide zeven moeten zijn zelfs een acht - als het niet voor een spervuur ​​​​van rampzalige spelbeslissingen was die de ervaring.

Aan de basis van veel van deze problemen ligt de verbijsterende keuze om geen checkpoints te plaatsen of punten te sparen in een game waar missies een half uur of langer kunnen duren. Na zo'n twintig minuten door de belegering van Vargaand te hebben gevochten, is het niet leuk om binnen enkele seconden door een superharde baas te worden gehavend en te vinden jezelf het hele gedoe opnieuw op te starten, en dit is geen geïsoleerd incident: het is iets dat keer op keer gebeurt terwijl je door de spel. Om je stressniveau verder te verhogen, speelt het spel vreemd strak met power-ups voor de gezondheid, wat betekent dat je tien minuten of langer kunt racen rond de slagveld wanhopig op zoek naar een kleine draaiende kist met een gezondheidsdrankje erin, gewoon omdat dat het liefst is om de missie opnieuw te beginnen vanaf nul.

Op deze punten voelt N3 aan als een bizarre Benny Hill-sketch, met je gespierde harde man rondrennend als een grote Jessie met een reeks domme metgezellen en boze vijanden in de achtervolging. Wat meer is, aangezien sommige bazen de helft van je gezondheidsbalk met een enkele slag kunnen wegvagen, zul je snel merken het is verstandiger om naar binnen te sluipen en ze van achteren te meppen in plaats van ze mano e mano aan te vallen als een goede held zou moeten. Het netto resultaat is dat een spel waarbij je je een gedurfde, machtige krijger zou moeten voelen, je het gevoel geeft dat je allesbehalve bent.

Soms is het spel gewoon te moeilijk om door te gaan, en op dit punt realiseer je je dat de huidige missie het huidige niveau van je personage te boven gaat. De oplossing? Speel eerdere levels keer op keer opnieuw totdat je een level omhoog gaat. Dit, dames en heren, noemen we een sleur. En net wanneer de aderen in je slapen kloppen en er een door stress veroorzaakte pijn in je nek is, gooit N3 zijn laatste stuk de weerstand van domheid in. Mocht het spel in een tussenfilmpje gaan net wanneer je een speciale aanval bent begonnen, dan heb je pech. Wanneer de zwarte balken verdwijnen en het spel weer in actie komt, is je aanval gestopt, is je rode of blauwe balk opgebruikt en is je moordende zet volkomen verspild. Als dit een blauwe aanval was, zou je verontschuldigd kunnen zijn als je in tranen uitbarstte van verdriet en woede. Ik deed.

Voeg tranen van frustratie toe aan die mix, want het ergste van N3 is dat hier ergens een fatsoenlijke is spel, en een die zelfs kan worden veranderd in een geweldige game met een beetje meer fantasie en nog veel meer spelen testen. In plaats daarvan hebben we deze mooie, irritante, oogverblindende en enigszins deprimerende misfire. Met Saint's Row, Dead Rising en Test Drive: Unlimited om de hoek, wil je echt je £ 40 hieraan verspillen?

"'Uitspraak"'

Een verbazingwekkend uitziend fantasy-epos, waarin de eenvoudig maar plezierige gameplay wordt verwoest door een reeks verbijsterende game-ontwerpkeuzes die je gegarandeerd woedend zullen maken. Zeer teleurstellend.

Betrouwbare score