Spartan: Total Warrior Review

”‘Platformen: PS2, Xbox, GameCube – PS2-versie beoordeeld’’

Eerst een korte filmgeschiedenisles. In de jaren vijftig, toen tv net het populaire entertainment begon te domineren, realiseerde Hollywood zich dat het in grote problemen zat. Als ze het publiek weg wilden lokken van hun gloednieuwe tv-toestellen, moesten films iets bieden wat tv niet kon. De oplossing van Hollywood was het epos. Deze hadden sterke historische of bijbelse verhalen nodig, een grote cast vol grote namen, indrukwekkende decors of exotische locaties, en een groot aantal bij voorkeur gepantserde figuranten. Je hebt waarschijnlijk een aantal van deze films gezien, misschien op een bank-vakantiemiddag of - als je geluk hebt - in een bioscooprevival: films als Ben Hur, El-Cid, Spartacus, The Fall of the Roman Empire. Het succes van Gladiator bracht zelfs een nieuwe, moderne golf van epische cinema voort. Troy, Alexander en Kingdom of Heaven zijn allemaal, hoewel minder succesvol, nog steeds duidelijk uit hetzelfde hout gesneden en, nou ja, kun je epischer worden dan The Lord of the Rings-trilogie?

De reden dat ik dit heb gekocht, is dat Spartan op dezelfde manier werkt.

Dit is een spel dat gelooft in grootte en aantallen. Het is een spel waarin één man het opneemt tegen hele bataljons, dat grote decorstukken als confetti weggooit. Het is een spel dat zegt: "Als het leuk is om zes tinten vulling uit één man te smakken, dan is het met tien jongens gewoon wordt steeds leuker.” Net als veel van The Iliad of Gladiator, is Spartan een lofzang op de pure destructieve kracht. Het speelt zich af als een glorieuze kruising tussen Dynasty Warriors en God of War, maar geloof me: dat doet het geen recht.

Nu, geen enkel episch verhaal dat zijn zout waard is, laat de feiten van de geschiedenis een goed verhaal in de weg staan, en Spartan is niet anders. Kortom, tijdens het bewind van keizer Tiberius, hebben de Romeinen Griekenland belegerd, en alleen Sparta blijft vrij van hun kwaadaardige imperialistische juk. Met tovenaarse oorlogsmachines die de stad omringen, is het aan de naamloze Spartaan en zijn kameraden om de Romein af te weren hordes, ga dan op zoek naar de machtige speer van Achilles, dat is het enige dat het rijk kan verdrijven Griekenland. Als dit geen voldoende grote hint is dat de geschiedenis uit het raam is verdwenen, is dit misschien voldoende: Spartan slaagt er ook in om het monster Medusa in te proppen, de gigantische bronzen krijger, Talos, de Griekse filosoof, Archimedes en een stel Germaans uitziende barbaren onder leiding van de Scandinavische held Beowulf. Het is gewoon dat soort spel.

Het goede nieuws is dat de set-pieces echt enorm zijn. Spartan begint op dramatische wijze, met de Romeinen die vuur op Sparta regenen en hordes Romeinse troepen overal waar je kijkt. Dit zorgt niet alleen voor instant spanning met een groot budget, het geeft je ook een vrij snelle introductie tot de centrale speldynamiek. Vijanden vallen je van alle kanten lastig en het is jouw taak om ze op de meest bloedige en effectieve manier te verspreiden. Je eerste wapen, een basiszwaard, geeft je een handige reeks stotende en vegende bewegingen, en door deze te combineren met een aantal geweldige schildbrekende combo's, krijg je al snel onder de knie om vijanden te laten vliegen en vervolgens dichterbij te komen voor de doden.

Dit charmante ritme van hack en scatter, vergezeld van een heerlijke slis van gore, de vreemde onthoofding, en een paar mooie geluiden van een gesneden nek en een verbrijzelde schedel, is allemaal erg bevredigend in een bloeddorstige manier. Als conventionele beat-em-ups allemaal te maken hebben met het aan elkaar rijgen van combo's, houdt Spartan zich bezig met het aan elkaar rijgen van moorden. Bovendien krijg je naarmate het spel vordert nieuwe wapens die een geheel nieuwe tactische dimensie toevoegen: welke enorme hamer of wrede zwaard is het juiste gereedschap om de volgende groep tegenstanders te vernietigen?

En hier is nog iets dat Spartan ervan weerhoudt om gewoon Dynasty Warriors in sandalen te zijn. Elk niveau raakt je met doelen die moeten worden gerespecteerd, en een brede selectie van kleine taken om te jongleren. Alleen al in het eerste level bewaak je poorten, maak je paden vrij voor geniesoldaten, verjaag je ballista's, vecht je tegen centurio's en bescherm je de koning. Later zul je merken dat je een Romeins kamp infiltreert, lijfwacht speelt voor een stel ontsnapte slaven, een barbaars kamp in brand steekt en een dorp beschermt tegen een overvalmacht. Met andere woorden, het is niet allemaal hersenloze hack en slash.

Sterker nog, net als je moe begint te worden van de gewone legionairs en barbaarse boeven, de game gaat ineens helemaal Ray Harryhausen op je af, met skeletachtige krijgers en groenbloedige zombies achter je aan huid. De slechteriken worden slechter, het enorme aantal cijfers houdt je bezig en je hebt gewoon geen tijd om je te vervelen. Waar Dynasty Warriors eentonig wordt, vindt Spartan altijd iets nieuws om je interesse vast te houden.

De exotische locaties helpen. Sparta zorgt voor een grootse openingsscène, maar dan begint de game eerder in de heuvels rond Troje neemt je mee naar de verwoeste citadel voor een botsing met een duivelse nieuwe schurk en zijn bovennatuurlijke bondgenoten. Met Athene en het Colloseum om daarna naar uit te kijken, geeft Spartan je nooit het "niet meer mist en bergen"-gevoel dat Dynasty Warriors je keer op keer raakt.

En tot slot, onthoud dat Koei's oosterse heldendichten nooit echt het scherm hebben gevuld met overtuigende extra's. Als je op het slagveld rondkeek, zag je alleen maar soldaten die elkaar schuchtere porren gaven met de punt van een speer - zoals schooljongens die zich bederven voor een gevecht, maar half hopend dat de leraar naar buiten zal komen en er een einde aan zal maken vooraf. Niet zo in Spartaans. Overal waar je kijkt is bloedvergieten; je mede-Spartanen geven zo goed als ze kunnen tegen de Romeinse hordes; loerende legionairs proberen ontsnapte gevangenen in stukken te snijden; logge reuzen die zich opstapelen in je gepantserde kameraden. Spartan doet twee briljante dingen: je het gevoel geven deel uit te maken van een wrede, wanhopige strijd, maar je ook het gevoel geven dat je het meest angstaanjagende ding bent dat er is op het veld. Wat kun je nog meer vragen?

Nou, er zijn een paar dingen. Ten eerste valt het spel af en toe uit als het gaat om eindbaasgevechten, waardoor ze belachelijk gemakkelijk of dom moeilijk worden. Eén schroot had me elke keer binnen enkele seconden afgeroomd totdat ik me realiseerde dat de beste strategie een belachelijke mix was van wegrennen van stripverhalen en stiekeme power-up-moorden. Ten tweede zijn sommige doelstellingen een grote bron van frustratie. De volledige gevechten maken Spartan uitdagend genoeg, in een soort van "denk serieus na over het verlagen van de moeilijkheidsgraad". Als je ontsnapte gevangenen vastbesloten lijken om in paniek naar de dichtstbijzijnde moorddadige Romein te rennen, wordt het alleen maar moeilijker. Het slachtoffer worden van een gelukkige uithaal die je van een nabijgelegen afgrond doet tuimelen, is ook geen sinecure. Voor het grootste deel heeft Spartan verstandige checkpoints en een moeilijke maar redelijke moeilijkheidsgraad, maar als het dingen verkeerd inschat, beoordeelt het ze slecht.

De reddende genade van de game is echter altijd wat die Hollywood-epen hebben gered: puur, verbijsterend spektakel. Dit is geen spel van ingewikkelde details en meesterlijke art direction, maar je kunt niet anders dan versteld staan ​​van de aantal troepen tegelijk op het scherm - één ding heeft het gemeen met de Total War-serie die het verwekte het. En van het mooie faux HDRI-effect dat wordt gebruikt op zonovergoten slagvelden tot het geweldige slow-mo-effect wanneer je een moordende combo uitvoert, het geeft je genoeg eye-candy om je over te verbazen. Met zijn gewelddadige geluidseffecten, beukende score en geweldige schaal, komt Spartan dicht bij God of War voor een filmisch effect, en terwijl Sony's inspanning is waarschijnlijk het meest veelzijdige en vermakelijke spel, je kunt The Creative Assembly niet echt verwijten dat het niet helemaal gelijk is aan a meesterwerk. Het is een geweldige, bloedige plaat van solide actie, en een die je echt niet mag missen.

"'Uitspraak"'

Als je je een weg wilt banen door overvolle slagvelden, dan is dit het beste epos over zwaarden en sandalen sinds Gladiator.

Betrouwbare score