Advance Wars: Dark Conflict Review

Je zou kunnen zeggen dat je de mensheid in twee groepen kunt verdelen: degenen die van Advance Wars houden en degenen die het nog moeten spelen. Het origineel van Intelligent Systems uit 2002 was het eerste strategiespel dat echt werkte op een handheld-formaat, en het en het vervolg behoorden tot de sterkste games op de oude Game Boy Advance. Op het eerste gezicht lijkt Advance Wars op een simplistisch turn-based strategiespel, waarin je een bevelvoerende officier speelt die de lucht controleert, grond- en marine-eenheden bewegen en vechten op een vierkant raster, met de resultaten van gevechten weergegeven als opvallende, geanimeerde opeenvolgingen. Dit is niet helemaal onnauwkeurig, maar het mist wat het spel doet werken: eigenzinnige charme, een snel tempo, gestroomlijnd eenheidsfabrikant en resourcebeheer, een solide set eenheden en een ingewikkelde balans tussen de verschillende eenheden types. Advance Wars is een van de meest toegankelijke militaire strategiespellen die je ooit zou kunnen spelen, maar het is ook verrassend diep.

Dual Strike uit 2005 kocht de serie voor de DS, met touchscreenbediening en een reeks verbeteringen. Ondanks wat gemopper over nieuwe toevoegingen zoals de CO Powers die door de verschillende commandanten en het tagging-systeem konden worden ingezet, vonden de meeste mensen in de eerste groep dit een goede zaak. Intelligent Systems lijkt zich echter zorgen te hebben gemaakt over wat de tweede groep afschrikte. Afgaand op Dark Conflict lijkt het antwoord waarmee ze zijn teruggekomen de algemene toon te zijn.

Zie je, Advance Wars is altijd het slimste, meest luchtige, meest belachelijke stukje strategie in de stad geweest. Oorlogen worden uitgevochten door strijdlustige tienerhelden en stroperige, dramaqueen schurken, allemaal zo verstrikt in hun eigen vreemde verhaallijnen dat ze zich niet bewust waren van de levens die aan hun beslissingen hingen. De hele presentatie is opzettelijk cartoonachtig en de plots zijn - eerlijk gezegd - verbijsterend. In het echte leven is oorlog misschien een hel, maar in Advance Wars is het allemaal gewoon heel leuk. Voor de fans was dit een groot deel van de aantrekkingskracht, maar Dark Conflict doet je denken dat Intelligent Systems vond dat het tijd werd dat de serie volwassen werd. Om de tweede groep te krijgen, moest al die lieve dwaasheid uit het raam verdwijnen.

Met Dark Conflict wel. De graphics hebben een meer volwassen anime-richting genomen. Het palet heeft een duidelijke verschuiving ondergaan naar donkerrood, grijs en bruin. De personages en het verhaal zijn meer wat je zou verwachten van een gemiddelde Japanse RPG. Jeugdige held met vreemde kleding en extravagant kapsel? Rekening. Maxim-spuitende mentorfiguur? Rekening. Mysterieuze heldin met raadselachtig verleden? Maar natuurlijk! De schurken zijn iets meer geneigd tot het ouderwetse excentrieke melodrama, met name de resident mad wetenschapper, Stolos, en zijn nakomelingen, maar veel van de oude gekte is vervangen door plechtige handen wringen. De plot is allemaal post-apocalyptische ruïne, de onmenselijkheid van de mens jegens de mens en rare bloemenvirussen. Oorlog is verschrikkelijk, de game vertelt het je nooit, zelfs als de turn-based simulatie ervan best grappig kan zijn.

Deze verandering van richting zal sommige fans op lange termijn zeker van streek maken. Eerlijk gezegd had zelfs ik wat minder uitgesponnen tussenfilmpjes kunnen gebruiken waarin de verschillende commandanten bespreken wat een echt smerige zaak was dit hele oorlogsgedoe en hoe moeilijk maar belangrijk het is om geloof te behouden, zelfs tijdens de... donkerste tijden. Dat gezegd hebbende, laat het geen dealbreaker zijn. Dit is de meest grondig speelbare en verslavende Advance Wars die ik tot nu toe ben tegengekomen.

Dit komt in ieder geval door vereenvoudiging. De vorige keer liet Intelligent Systems zich een beetje meeslepen door de nieuwe mogelijkheden van de DS en voegde functies toe alsof er geen morgen was. We kregen CO-krachten en combineerden vervolgens CO-krachten wanneer je verschillende CO's in een tag-team gebruikte, om nog maar te zwijgen van het hele 'dual front'-concept, waarbij twee gevechten tegelijkertijd over de twee schermen woedden. Dark Conflict verwijdert wijselijk veel van dit terug, waarbij tagteams en secundaire fronten worden afgeschaft en de impact van CO-krachten voor een groot deel van de campagne voor één speler wordt verminderd. Het resultaat – vooral voor nieuwkomers – is een minder complex, directer spel waar je je op kunt concentreren het bedrijf van verkenning, aanvallen en verdedigen, en het uitwerken van de sterke en zwakke punten van de verschillende eenheden.

Welke nieuwe functies er zijn, doen ondertussen wonderen voor de kerngameplay. Een nieuw ervaringssysteem voor eenheden - hoewel niet persistent tussen missies - zorgt ervoor dat je je eenheden beter beschermt en minder geneigd bent ze als kanonnenvoer te behandelen. Tijdelijke havens en luchthavens, inzetbaar vanuit een mobiele werkplaatseenheid, maken het gemakkelijker om lucht- en marine-eenheden om te bouwen en te repareren wanneer de betreffende bases zich aan de andere kant van de kaart bevinden. Ook de nieuwe units zijn slim ontworpen. Een hogesnelheidsmotoreenheid kan worden ingezet om het oude infanteriewerk van het veroveren van steden te doen (de game's kasstroomgenererende faciliteit), fabrieken en luchthavens, waardoor u zich iets meer over de kaart kunt verspreiden snel. We krijgen ook een antitankeenheid die hetzelfde werk kan doen als het mech-kanon in termen van het opblazen van tanks, maar - dankzij een automatische tegenaanval - niet zo'n zittende eend is wanneer hij rechtstreeks wordt geconfronteerd. Deze, samen met andere later geïntroduceerde eenheden, voegen nieuwe tactische kansen (en uitdagingen) toe terwijl ze het toch al snelle tempo van de actie opvoeren.

Het resultaat, in de campagne voor één speler, is een spel dat je meesleept, oploopt tot ongeveer de juiste moeilijkheidsgraad en voortdurend je zegt 'nog één niveau, dan stop ik'. Dit is niet zo erg in hoofdstuk vijf, wanneer een kaart in ongeveer tien tot vijftien minuten kan worden veroverd, maar door de tijd dat je bij hoofdstuk tien bent en de levels een half uur of langer duren Dark Conflict kan een gevaarlijke manier zijn om je waardevolle gratis tijd. Het lijkt gek dat iets met zo'n eenvoudige presentatie zo boeiend kan zijn, maar kijken naar een vijand raketwerper of megatank vernietigd door een precies getimede bombardement is een echte 'vuisten in de lucht' moment. Je zult ineenkrimpen als je kostbare onderscheppingssquadron wordt vernietigd door je eigen incompetentie of gebrek aan observatie. Je zult lange zuchten van verlichting slaken als een omstreden infanterie-eenheid leeft om nog een dag te vechten. De Advance Wars-stijl is misschien verdwenen, maar het gevoel dat je vroeger kreeg door het te spelen - godzijdank - blijft.

En zelfs degenen die een hekel hebben aan de nieuwe look Advance Wars zullen iets van waarde vinden in dit pakket; online multiplayer. Je kunt tegen een vriend of een anonieme tegenstander vechten, met een optie voor het spel om iemand met hetzelfde vaardigheidsniveau als jij te vinden. Van de afranseling die ik vanmorgen nam, lijkt het naadloos en lag-vrij te zijn, en er is een stem chatten, voor degenen die het leuk vinden, plus een mogelijkheid om je eigen kaarten te ontwerpen en te uploaden zodat andere spelers ernaar kunnen gebruik maken van. Lokale wifi-multiplayerfuncties blijven bestaan, waardoor het aantal spelers op vier komt (helaas met slechts vier DS-handhelds en vier cartridges).

Uiteindelijk zal de nieuwe, donkere look en het nieuwe verhaal niet het ding zijn dat iedereen naar de eerste van onze nieuwe groepen sleept. Het is het soort opknapbeurt waar alleen het soort ellendige tiener-hardcore-gamers voor gaan die klagen over iets schattigs of kleurrijks – en wie wil er naar hen luisteren? Wat echter iedereen die Dark Conflict probeert te spelen zal houden, is dat het een ongelooflijk strakke en goed gepolijste versie bevat van een van de beste strategiespellen die er zijn. Als je een DS hebt, probeer het dan, want je wilt echt niet de rest van je leven in die ellendige tweede groep doorbrengen.

"'Uitspraak"'

Niet iedereen zal de nieuwe richting leuk vinden, maar onder de verandering van stijl is Dark Conflict een uitstekende versie van Advance Wars, en de nieuwe online functies houden het maandenlang op je DS opgesloten.

Betrouwbare score