Traumacentrum: beoordeling van de tweede opinie

Een van de grote geneugten van Nintendo's huidige hardware is de manier waarop het ontwikkelaars de vrijheid lijkt te hebben gegeven om genres en onderwerpen te verkennen die ze eerder hebben genegeerd. Meestal lijkt het alsof game-ontwikkelaars leven op een vast dieet van Sci-Fi-, Fantasy- en Chuck Norris-films, eindeloze variaties maken op dezelfde ‘man op een missie/heldhaftige zoektocht/wetenschap die knoeit met onbekende thema’s van de strijdkrachten. Dit laat een hele reeks genres zoals melodrama, politieprocedures, periodedrama, politieke satire en de goede ouderwetse thriller bijna volledig onontgonnen. De DS heeft dat goed weten te veranderen door het opnemen van juridisch drama (Phoenix Wright), de grimmige detectivethriller (Hotel Dusk) en, in Atlus's Trauma Center: Under the Knife, het medische drama. Dit zijn games die mensen die normaal gesproken niet van games houden, leuk vinden, deels omdat ze - in tegenstelling tot de meeste andere games - thema's en onderwerpen aannemen die ze al kennen en leuk vinden.

Nu treedt de Wii in de voetsporen van zijn oudere, kleinere broer met een bijgewerkte versie van het eerder genoemde Trauma Center. Voor degenen onder u die het nog niet zijn tegengekomen, het is een soort gestroomlijnde chirurgische sim waarbij een opeenvolging van patiënten voor uw aandacht naar binnen wordt gereden, en u gebruik een verscheidenheid aan echte en fantasievolle chirurgische instrumenten om hun verschillende snijwonden te herstellen, hun tumoren uit te graven en een verscheidenheid aan vreemde lichamen uit hun organen. Terwijl dit allemaal doorgaat, vullen stripscènes in de uitstekende Phoenix Wright-traditie je op de hoogte van de ontwikkelingen en houden je op de hoogte van het zich ontvouwende centrale plot.

Op de DS gebeurde dit allemaal met behulp van de stylus, waarbij het onderste scherm werd gebruikt voor de bediening en het bovenste scherm werd gevuld door een assistent die regelmatig aanwijzingen gaf over de betreffende procedure. De Wii heeft het spel echter de broodnodige ruimte gegeven om te ademen. De Wii-afstandsbediening doet nu het eigenlijke werk op je tv-scherm, terwijl je tools selecteert met de analoge stick op de aangesloten Nunchuk-controller. Ondertussen verschijnt uw glamoureuze assistent in de rechterbenedenhoek van het scherm om uw volgende zet te vragen of u op de hoogte te houden van mogelijk gevaarlijke ontwikkelingen.

Op dit punt in de recensie zou ik normaal gesproken klagen over hoe slecht de Wii-besturing is geïmplementeerd, maar voor een keer kan ik niet veel reden tot klagen vinden. De Wii-afstandsbediening is eigenlijk een redelijk nauwkeurig en snel chirurgisch instrument, en een van de echte geneugten van het spel is de manier waarop Atlus erin is geslaagd om elk gereedschap van de tang (geknepen door op de A-knop en de B-trigger samen te drukken) tot de vloeistofafvoer (op zijn plaats houden en op A drukken om te zuigen) in zo'n nette en intuïtieve mode. In feite maakt het hebben van de gereedschapsselectie op de nunchuck-stick het spel eigenlijk iets gemakkelijker, waardoor je kunt schakel met een nieuwe snelheid tussen tools, ook al duurt het even voordat je de juiste keuze onder de knie hebt een.

Bovendien heeft het nieuwe platform de ontwikkelaar zelfs de ruimte gegeven om nog een paar lekkere hapjes aan de mix toe te voegen, zoals de handy defibrillatoren gebruikt bij een aantal operaties, ingeschakeld door de afstandsbediening en nunchuck naar voren te duwen en op de B en Z. te drukken samen triggert. Toegegeven, het spel hapert enigszins wanneer de besturing je nodig heeft om objecten in en uit de te bewegen scherm, maar voor het grootste deel is dit een zeldzaam geval van de Wii-hardware die zijn origineel waarmaakt belofte.

En de basisspelmechanica werkt even goed. Elke operatie is een relatief korte maar verrassend spannende aangelegenheid, aangezien je elke fase van de probeert te voltooien operatie zonder een fout te maken, terwijl de patiënt af en toe een injectie krijgt om te voorkomen dat zijn vitale functies vallen naar nul. De bewerkingen beginnen met eenvoudige tutorials, maar worden steeds complexer en na een uur of zo je zult merken dat je steeds gelikter en meer geoefend wordt met de basisprincipes van snijden, verwijderen en hechten. Toch lijkt elke operatie nog steeds gevuld met een voelbaar gevoel van risico en urgentie. Natuurlijk, het is irritant dat een mislukking betekent dat je de hele procedure opnieuw vanaf het begin moet herhalen, maar op de een of andere manier, terwijl de muziek aanzwelt en de panieksignalen weerklinken, kun je niet nalaten te voelen dat - verdomme - er een mannenleven op het spel staat!

Natuurlijk, naarmate het spel vordert, kan het risico lopen muf en formeel te worden, maar Trauma Center omzeilt dit netjes door de operaties in een breder, doorlopend plot te plaatsen. Na een aantal lastige operaties ontdekt je held, beginnend chirurg Derek Stiles, dat hij een speciale vaardigheid heeft die in chirurgische kringen bekend staat als 'de helende aanraking'. Opgesloten bij een elite internationale medische taskforce, duurt het niet lang voordat hij wordt geconfronteerd met de duivelse dreiging van 'medisch terrorisme' en een reeks door de mens veroorzaakte ziekten bekend als SCHULD. Deze duivelse bedelaars introduceren voortdurend nieuwe methoden, nieuwe problemen en nieuwe uitdagingen, niet ten minste omdat ze – in tegenstelling tot een kapotte hartklep of een grote glassplinter – kunnen bewegen en repliceren.

Het is allemaal gedaan in de beste anime-traditie van goedkope, clichématige personages, overdreven dialogen en overdreven plotwendingen en omkeringen, maar het is niettemin plezierig en boeiend. Na een tijdje is de afwisseling van de game tussen bediening en tussenfilmpje volkomen logisch: na elke tussenfilmpje ben je geïntrigeerd door wat de volgende operatie zou kunnen brengen, maar als de operatie eenmaal voorbij is, vraag je je af waar de verhaallijn naartoe gaat De volgende. Immers, hoeveel andere games pakken euthanasie aan of bevatten een politicus die bereid is te sterven als zijn dood anderen kan helpen redden.

Als dit slechts een herwerking van de handheld-versie was, zou al deze zorgwekkend verslavende onzin een game kunnen betekenen die je kunt brand je een weg door in een middag - iets dat Under the Knife alleen door een echt afschuwelijke moeilijkheid heeft vermeden stekels. Second Opinion is echter meer dan alleen een poort met verbeterde graphics. Verbeterde cartoonvisuals, het subtiele gebruik van 3D-objecten en een grotere, helderdere look maken de game beter geschikt voor het grote scherm, maar de echte aantrekkingskracht hier is de uitgebreide herwerking van veel van de bestaande hoofdstukken - inclusief een geheel vernieuwd hoofdstuk 6 - en de toevoeging van een tweede speelbaar personage met haar eigen verhaal boog.

Omdat ze maar één operatie krijgt van de vijf of zes die anders in elk hoofdstuk worden gevonden, komt dit niet uit op een enorm aantal extra inhoud, maar de twee verhalen vloeien langzaam in elkaar over en de ontwikkelaars hebben de extra bewerkingen gebruikt om wat meer netjes toe te voegen ideeën. Wat is er niet leuk aan een operatie die moet worden uitgevoerd onder de beperkingen van fakkel en? flitslampverlichting, of een mooi stukje botvorming met behulp van de tang om de verschillende fragmenten te verdraaien op zijn plaats?

Bovendien stopt de game niet zomaar met zes tot acht uur om je een weg door de verhaallijn te banen. Om te beginnen krijg je, net als bij de DS-versie, een selectie van extra speciale missies om door te spelen, om nog maar te zwijgen van de mogelijkheid om het spel op een hogere moeilijkheidsgraad te kraken. Het is ook de moeite waard om rekening te houden met de beoordelingen die worden uitgedeeld wanneer je elke missie voltooit. Normaal ben ik niet voor dit soort dingen, maar als je eenmaal een meester-chirurg wordt genoemd en de A of. raakt S-cijfers, er is niets vervelender dan terug te kijken in je dossier en de B's en C's op de loer te zien liggen door. Moet herhalen tot geperfectioneerd ...

Inmiddels heb je misschien het beeld dat dit een van de beste aanbiedingen voor één speler op de Wii is, en je zou gelijk hebben. Zoals alle beste Wii-spellen is Second Opinion toegankelijk en direct boeiend, maar in tegenstelling tot zoveel andere heeft dit Trauma Center poten. Het is nog steeds een beetje te klein om een ​​klassieker te zijn en het gebrek aan multiplayer-opties is jammer, maar Second Opinion is het soort spel dat je tot het bittere einde wilt doorzien. Bovendien zullen alle anderen in uw huishouden hetzelfde voelen. Het is misschien geen meesterwerk, maar deze Wii-game heeft geen second opinion nodig. Het is essentieel.

"'Uitspraak"'

Een goede DS-game is een geweldige Wii-titel. Net als House zonder de bittere grappen of ER zonder alle persoonlijke groei-onzin, is Second Opinion een enorm plezierig stuk medisch melodrama.

Betrouwbare score