Empire: Total War Review

”’Platform: pc”’

Eerlijk gezegd is het bijna te groot om te beoordelen. Geef me een maand vrij van mijn werk en 10.000 woorden om mee te spelen, en misschien kan ik je een definitief en definitief oordeel geven over Empire: Total War. Zoals de zaken nu zijn, moet je genoegen nemen met mijn eerlijke mening over het spel zoals ik het heb ervaren, en volhouden bedenk dat er enorme delen van het nieuwste opus van The Creative Assembly zijn die ik virtueel heb moeten verlaten onaangeroerd. Meer en meer heb ik het gevoel dat de Total War-serie niet alleen een reeks games is, maar een virtuele kathedraal tot episch strategie, waarbij elke aflevering rust op en voortbouwt op de fundamenten, muren en torens die door de laatst. Zelfs voor degenen onder ons die bekend zijn met de serie, kan het beginnen van een nieuwe een intimiderende zaak zijn. Voor iedereen die nieuw is, kan Empire: Total War angstaanjagend gedetailleerd en complex aanvoelen.

Het hoeft echter niet zo te zijn. Onder alle functies en complexe spelmechanica blijft Empire een mix van turn-based imperium gebouw en real-time strategie, deze twee elementen bleven gescheiden, maar beïnvloedden elkaar door de hele tijd het spel. In de ene helft ontwikkel je je steden, werf je legers aan en verplaatst je ze en stuur je agenten om namens jou technologie te spioneren, saboteren of stelen. Je moet ook diplomatieke betrekkingen onderhouden met bondgenoten en rivalen, wetenschappelijke vooruitgang sturen om zich te ontwikkelen nieuwe militaire, sociale en technologische middelen en zorg ervoor dat uw economie de goede kant op blijft gaan richting. Wanneer een conflict de kop opsteekt - en dat zal onvermijdelijk gebeuren - is het tijd voor de andere helft van het spel om het over te nemen. Dit is de realtime 3D-strategie die je je herinnert van eerdere Total War-games of het BBC-programma Time Commanders; een snelle, realistische simulatie van oorlogsvoering met tientallen eenheden en duizenden mannen op het veld tegelijk.

Het is een mix die is ontworpen om toekomstige Bismarcks en toekomstige Napoleons tevreden te stellen, en de game stelt je op een slimme manier in staat om te spelen zoals jij dat het beste vindt. Door beide delen te verwerken, krijg je de volledige, rijke Total War-ervaring, maar als je de AI het beheer van de economie en de samenleving wilt laten regelen, dan kan dat. Als je gevechten zichzelf wilt laten oplossen en je wilt concentreren op het politieke drama, dan is dat ook goed. Als je wilt, hoef je geen seconde te besteden aan de centrale ‘Grand Campaign’; je kunt gewoon je eigen gevechten opzetten of de vooraf gedefinieerde scenario's spelen, en gewoon genieten van de geluiden van dreunend kanon, musketvuur en botsend staal.

Ik had mijn twijfels over de 18e-eeuwse setting van Empire, maar ik hoefde me echt geen zorgen te maken. Dit is een opwindende periode van Europese koloniale expansie en interne conflicten, met gebeurtenissen die bekend zullen zijn bij iedereen die Neal Stephenson's heeft gelezen uitstekende (zij het even intimiderende) barokcyclus, die leidt tot de Napoleontische oorlogen en de oorlogen van Duitse en Italiaanse eenwording die de eeuw zullen domineren volgen. Als uw dichtstbijzijnde referentiepunt Sharpe is, hoeft u zich geen zorgen te maken. De wapens en tactieken werken in dezelfde lijn, en je hebt nog steeds een redelijk goed idee van wie de kant kiest met wie. Het belangrijkste is dat het een levendige periode is waarin veel gebeurt, en dat er – als gevolg daarvan – ontzettend veel vlees is in Empire om op te kauwen.

Als je bijvoorbeeld als glorieuze Blighty speelt, heb je echt je handen vol. Je moet niet alleen waken voor aanvallen van de troepen van Frankrijk en Spanje, maar de actie strekt zich nu uit over drie verschillende theaters, waarbij niet alleen Europa, maar ook de Amerikaanse kolonies (vol met verraderlijke rebellen die niet van thee houden, of zoiets) en het Indiase subcontinent (waar twee rivaliserende rijken moeten worden uitgezocht, in ouderwetse imperialistische stijl). Dat zijn ontzettend veel platen om te blijven draaien, en er is een uitstekend begrip van economische en militaire strategie en details nodig als je zelfs maar de hoop wilt hebben om door te gaan.

Te veel om tegen te vechten? Probeer de Pruisische campagne. De Kaiser en zijn kameraden hebben de controle over twee regio's, ongemakkelijk gescheiden door een groot deel van Polen. Zou het niet beter zijn als je je gewoon bij het hele stel kon aansluiten en misschien de rest van Duitsland zou annexeren terwijl je toch bezig bent? Wordt het niet tijd dat je de Oostenrijkers laat zien wie de baas is? Als je bedenkt dat dit slechts twee van de twaalf speelbare facties zijn, elk met hun eigen doelstellingen, is het vrij duidelijk dat dit een erg uitgebreide game is.

Ik denk dat The Creative Assembly zich realiseerde dat de reikwijdte en schaal van de Grand Campaign het een beetje ontmoedigend maakten voor nieuwkomers, dus de game heeft ook een meer toegankelijke campagne die doet denken aan die geïntroduceerd door de uitbreiding van Medieval 2: Kingdoms, na de groei van de Amerikaanse koloniën naar vestiging en onafhankelijkheid. Dit begint eenvoudig met de basis van het spel en druppelt nieuwe concepten en spelmechanica in als het gaat verder en neemt je mee van je eerste steden naar je eerste veroveringen, diplomatieke allianties, agenten en verder. Voor veel games zou dit DE belangrijkste campagne voor één speler zijn, dus als ik je vertel dat het het beste kan worden gezien als een zachte introductie tot Empire: Total War, krijg je een idee van hoe groot het hoofdspel is.

Groter dan de toch al kolossale Medieval 2? Verbazingwekkend, ja. Niet alleen voegt de introductie van de twee nieuwe theaters extra gewicht toe aan het spel, maar er is ook een nieuwe focus op zeevaartactiviteiten. Dit betekent zeehandel en piraterij, plus de mogelijkheid om nieuwe handelstheaters te exploiteren (en te voorkomen dat andere landen dit doen). Het leidt ons echter ook naar de grote headline-functie van de game, Empire is de eerste Total War met zeegevechten.

De meningen van experts zijn momenteel verdeeld over hoe succesvol deze nieuwe uitbreiding is, en zeegevechten lijken zeker een beetje lukraak en rommelig in vergelijking met de veldslagen van Empire. Toch is er hier nog voldoende ruimte voor strategie en gedetailleerde controle, vooral eenmaal je komt in de fijne kneepjes van het draaien van het schip, het wisselen van munitietypes en het schieten op volle breedte kanonnen. Wat nog belangrijker is, de marine-actie is zwaar van sfeer, met dezelfde soort nerveuze spanning en luidruchtige release die je je misschien herinnert van Hornblower of Master and Commander. Het gebrek aan landschap kan zee-ontmoetingen enigszins hetzelfde maken - ik moet er nog een zien plaatsvinden met land in zicht - maar ze zijn een vermakelijke toevoeging aan de Total War-formule, en een die The Creative Assembly ongetwijfeld zal verbeteren in de toekomst.

Anders krijgen we een groot aantal aanpassingen en verbeteringen, variërend van een nieuwe relatie tussen agenten en gebouwen (nu verschijnen bepaalde gebouwen effectief bepaalde soorten agenten) tot het nieuwe vermogen van sommige agenten (zeg maar de hark) om vijandige agenten uit de weg te ruimen (bijvoorbeeld de geheel nieuwe heer, die ook dienst doet als geleerde en duellist). Diplomatie is nu een complexere zaak, zoals het deze periode betaamt, en technologische vooruitgang heeft een veel grotere impact op de gebouwen die je kunt bouwen en de eenheden die je kunt maken. Met andere woorden, meer platen om te draaien.

Onnodig te zeggen dat de verandering van periode ook een enorme impact heeft op de actie op het slagveld. Infanterieformaties en cavalerieaanvallen spelen nog steeds een cruciale rol, en belegeringsoorlogen blijven een belangrijk onderdeel van het totaalbeeld, maar de nieuwe dominantie van het musket en artillerie op het slagveld heeft al snel invloed op de hele manier waarop je het spel speelt, waardoor je veel voorzichtiger bent over hoe je zwaar verdedigde posities aanvalt, en je serieus laten nadenken over de manier waarop je je musket-zwaaiende inzet en controleert eenheden. Nogmaals, dit soort dingen zullen bekend zijn van Sharpe op de televisie, en het is interessant om op te merken hoe nieuwe ontwikkelingen in de turn-based Grand Campaign de efficiëntie van je troep in gevechten beïnvloeden. Als je dacht dat je de tactische aspecten van Total War onder de knie had, bereid je dan voor om opnieuw na te denken.

De AI is over het algemeen over de hele linie verbeterd, met vijanden die minder snel uit een sterke worden gezogen positie door duidelijke schijnbewegingen, en minder onbewust van plotselinge aanvallen of omtrekkende manoeuvres dan in de vorige spellen. Mijn enige grote klacht is nog steeds pathfinding. In een paar gevallen verlieten belangrijke geallieerde eenheden zich opgewekt uit de strijd door dergelijke te nemen pijnlijk rotonde routes om bijvoorbeeld een artillerie-eenheid aan te vallen, dat ze de actie volledig hebben gemist allemaal samen. Als je toch wint, is dit geen ramp, maar in situaties waarin elke eenheid telt, kan dit enorm verzwarend zijn, niet in ieder geval omdat de minuten die je verspilt aan het micromanagen van deze eikels beter kunnen worden besteed aan het afhandelen van troepen die het in de strijd.

Andere klachten? De systeemvereisten zijn net zo intimiderend als de schaal, en met een aantal lange laadtijden, frequente pauzes in de strijd en een aantal pijnlijke wachttijden terwijl de acties van andere facties worden opgelost in de turn-based campagne, Empire is de eerste game die me doet verlangen naar nog eens 2 GB RAM in mijn enigszins gedateerde 2 GB, quad-core, GeForce 8800 Ultra systeem. Bovendien kwam ik een paar crashes tegen, waarvan de ergste een repetitieve, fatale ramp was tijdens de AI-beurt van mijn Pruisische campagne (wat was je aan het doen, Maratha Confederatie?) die me er effectief van weerhield om ergens heen te gaan? verder. Ik ga er netjes van uit dat dit gewoon de gebruikelijke problemen zijn die verband houden met pre-release-software, maar ik vermoed dat we binnenkort een beetje patching zullen zien. Terwijl The Creative Assembly bezig is, zouden nog een paar gevechtsscenario's geen kwaad kunnen.

Toch worden deze probleempjes gecompenseerd door het feit dat Empire Total War stevig aan de top houdt de boom in termen van strategische visuals, ondanks recente inspanningen van Dawn of War II of World in Conflict. De hoeveelheid details in de land- en zeeslagen is vaak adembenemend, en het is goed om te zien dat er meer pogingen zijn ondernomen om individuele troepen binnen een eenheid hun eigen animaties te geven, wat bijdraagt ​​aan het gevoel dat je een echte generaal bent die echte mannen inzet risico. Wanneer je midden in een cavalerie-aanval zit of oprukt naar de rokende musketlopen van de vijandelijke gastheer, is Empire moeiteloos filmisch, in die mate dat het maar al te gemakkelijk is om je oog van de tactische bal af te houden terwijl je bezig bent met het zoeken naar de beste camera hoek. De zeeslagen kunnen even indrukwekkend zijn, vooral wanneer de kanonskogels vliegen en masten en planken in splinters worden gestraald. Let op, leveranciers van afwaswater saaie grote strategiespellen - dit is hoe een modern strategiespel eruit zou moeten zien!

Ik ga niet meer verder. Als je de tijd en de energie hebt voor een strategiespel van deze omvang, dan neemt Empire: Total War het over van Medieval 2 als de beste in de branche. Als je dat niet doet, dan is zoiets als Dawn of War II aantoonbaar beter voor kleine uitbarstingen, maar je mist nog steeds een klassieker. Kan de serie vanaf hier verder en verder gaan, of is dit zo goed als Total War krijgt? Ik weet het niet zeker, maar gezien het feit dat The Creative Assembly de lat voor strategie opnieuw hoger heeft gelegd, zou ik er de volgende keer niet tegen wedden.

"'Uitspraak"'

Een nieuwe setting brengt nieuwe functies en nieuwe uitdagingen, en een nog grotere schaal dan Medieval 2. Empire is niet alleen de beste Total War, maar ook de beste epische strategiegame, full-stop.

Betrouwbare score