Metroid Prime: Pinball Review

Excuseer me als ik even nostalgisch word. Ik had het geluk een student te zijn tijdens de gouden eeuw van het videogame flipperen begin jaren negentig. Omdat 'Cash in the Attic' en 'Deal or No Deal' nog moesten worden uitgevonden, moest ons huishouden van kunststudenten iets vinden om de uren die we mogelijk hadden kunnen besteden aan het schrijven van proefschriften of onderzoek in de bibliotheek, en terwijl Civilization en Secret of Monkey Eiland was ideaal als we ons niet sociaal voelden, we 's middags iets nodig hadden om te spelen of als we wat vrienden hadden meegebracht uit de kroeg. Het antwoord kwam in de vorm van Pinball Dreams en Pinball Fantasies. Oh, die happy hours, de rockende soundtrack van de Graveyard-tafel, het gekletter van de toetsen op mijn Amiga-toetsenbord, het gedempte vloeken en het meelijwekkende hoesten terwijl een rivaal zich een weg baande naar een nieuw hoogtepunt scoren. En dan te bedenken dat het team achter deze klassiekers – Digital Illusions CE – ooit de Battlefield-serie zou gaan produceren. Ach, wat zijn de zaken veranderd….

Natuurlijk, op hetzelfde moment dat Pinball Dreams mijn wereld op zijn kop zette, hadden ontwikkelaars op de PC Engine en MegaDrive consoles zich gerealiseerd dat door Pinball te combineren met de shoot-em-up en elementen van fantasy, horror of sci-fi – om nog maar te zwijgen van de ellendige Amerikaanse haarlakmetal van Motley Crue – zouden ze een opwindend nieuw hybride. Iedereen die Devil Crush, Alien Crush of Dragon's Revenge heeft gespeeld, zal soortgelijke herinneringen hebben (pech als je alleen Crue Ball speelde. Zelfs Kiss zorgde voor een beter flipperkastspel).

Als je deze spellen met enige genegenheid herinnert, dan zal Metroid Prime: Pinball je alle goede tijden terugbrengen. Toegegeven, het is meer in de trant van Devil Crush dan Pinball Dreams, maar er is iets aan de algehele houding dat me nog steeds doet denken aan mijn eendagsfavoriet. Voor het geval je het niet kunt raden, het is gethematiseerd naar de Metroid Prime-serie games op de Gamecube en DS, met de flipperkast in kwestie premiejager Samus Aran in haar strak opgerolde morph-ball-vorm. De tabellen zijn ondertussen gebaseerd op omgevingen die bekend zijn uit haar 3D-avonturen.

Net als bij Devil Crush, om nog maar te zwijgen van Sonic Spinball, Pokemon Pinball en Pinball of the Dead, is dit geen pure flipperkastervaring maar een hybride. Negentig procent van de tijd is je aandacht gericht op de flippers, die je het beste kunt bedienen met de DS-schouderknoppen, en je gebruikt ze om de bal naar specifieke doelen, bumpers en. te sturen glijbanen. Zoals in elk flipperkastspel, resulteert het achter elkaar raken van specifieke doelen in een bonus, waardoor je score dramatisch stijgt. Omdat dit echter een Metroid-spel is, resulteren sommige van die bonussen in de introductie van beruchte Metroid-vijanden op de tafel. Sommige hiervan moeten herhaaldelijk met de bal worden geslagen voordat ze verdwijnen, terwijl in andere gevallen de bonusketen zorgt ervoor dat Samus in regelmatige, gepantserde vorm vanuit het midden van de tafel opstaat en de naderende beestjes naar gruis. Dit is waar dan shoot-em-up bit binnenkomt.

Het goede nieuws is dat Metroid Prime: Pinball beide uiteinden van de combinatie goed aankan. Wat de flipperkast betreft, heeft MP: P alle basisprincipes onder de knie. De bal beweegt soepel en realistisch, en met een snelheid die beginners niet bang zal maken of ervaren spelers niet zal betuttelen. De hoofdtafels hebben een breed scala aan glijbanen, kettingen en interactieve functies, en de lay-outs geven je genoeg om te verkennen zonder al te veel verwarring te veroorzaken. Bovendien heeft Metroid Prime: Pinball een enorm voordeel ten opzichte van veel console- en handheld-flipperspellen: de lay-out met twee schermen van de DS betekent dat u de helft van de tafel op het bovenste scherm en de andere helft onderaan kunt hebben, zodat u geen scrollen. Een van de problemen met Sonic Spinball of Pinball of the Dead was dat je standpunt was altijd nogal krap, maar hier is ruimte om alles duidelijk te zien en te anticiperen op de beweging van de bal. Op tafels met flippers in beide helften van de tafel, kun je snel je aandacht tussen het bovenste en onderste scherm bewegen en ervoor zorgen dat je weet wat er aan de hand is. Met een handige kantelfunctie met touchscreen als laatste redmiddel, kun je niemand anders de schuld geven dan jezelf wanneer de bal naar beneden gaat.

Dus, wat brengt het Metroid-element met zich mee? Welnu, de shoot-em-up-elementen zijn goed geïntegreerd met de kernactie van flipperkasten, waarbij verschillende wezens je flipperkast op verschillende manieren beïnvloeden. De Metroids zelf verschijnen en grijpen je bal, waardoor je schilden zwakker worden. Laat ze je te vaak vangen, en je schilden gaan en je huidige bal implodeert. Andere beestjes vangen je bal en spugen hem vervolgens uit naar de opening onderaan. Dit is geen probleem wanneer - zoals in de vroege stadia van elk 'leven' of wanneer je de force shield-bonus activeert - het genereus is bedekt door een energieveld, maar als het schild weg is, heb je een snelle vinger op de flipper nodig om je bal uit probleem.

Visueel en sonisch smelten de Metroid-thema's perfect samen met de flipperkastactie. De graphics zijn helder en levendig en je kunt gemakkelijk zien hoe de exotische kunststijl van de Metroid Prime-games over de Pinball-fundamenten is gesleept. De effecten en muziek zijn ondertussen netjes herwerkt van die in de originele games. Speel het met een koptelefoon op, en MP: P is alles wat een flipperkast zou moeten zijn: snel, luid en volledig meeslepend. Zoals Metroid? Zoals flipperkast? Dan spreekt het voor zich dat je dit spel erg leuk moet vinden.

Ehm, wacht even. Eigenlijk zijn er enkele problemen die u kunnen doen twijfelen. Ten eerste, baasgevechten. Wanneer je een nieuw spel voor één speler van MP: P start, kun je ervoor kiezen om aan een enkele tafel te spelen of om een ​​avontuur met meerdere missies te beginnen. Kies het laatste en je zult merken dat het raken van bepaalde doelen je de mogelijkheid geeft om - in echte Metroid-stijl - naar een andere wereld te vliegen. Op deze werelden zijn de tafels eenvoudiger, maar ze zijn gecentreerd rond een grotere baas die vaak geraakt moet worden om hem af te maken. Doe afstand van hem en je hebt de tafel gekraakt, waarna je ervoor kunt kiezen om het te doen als een tijdrit met één bal in de modus voor één tafel. Dit is allemaal goed en wel, maar je kunt niet nalaten te denken dat de baastafels gewoon niet zo vermakelijk zijn als de gewone tafels. En terwijl ik kreun, moet ik echt de muur-jump bonusfasen noemen, waar je Samus van muur naar muur laat springen voor punten door afwisselend op de schouderknoppen te drukken. Sorry, Samus, maar je verticale hoppende capriolen zijn niets meer dan een ongewenste afleiding van het flipperkastplezier.

Het meest zorgwekkend is echter de inhoud, of liever het gebrek daaraan. De gevechtstafels met de baas negerend, geeft MP: P je slechts een totaal van twee echte, volledig uitgeruste tafels. Dat is ongeveer twee minder dan we verwachten van een full-priced flipperkast, vooral wanneer de thema's en speelstijlen niet echt veel verschillen tussen de twee. Er is een derde beschikbaar, maar alleen in de multiplayer-modus, en dit is zelf een beetje ongebruikelijk. Maximaal acht spelers kunnen het tegen elkaar opnemen met slechts één cartridge, maar in plaats van een traditionele high-score-modus met drie ballen, draait het multiplayer-spel om eerst 100.000 punten te behalen. Omdat de tafel zelf niet zo goed ontworpen of boordevol functies is als de inspanningen voor één speler, is het onwaarschijnlijk dat een groep langer dan een paar uur bezig zal zijn.

Nu zou je kunnen stellen dat MP: P genoeg singleplayer-beloningen heeft om de cartridge wekenlang in je DS te houden. Voltooi elke tafel, verzamel 12 'chozo-artefacten' en versla elke baas in multi-missiemodus, en je ontgrendelt een extra baasgevecht. Voltooi dit en er is een expert moeilijkheidsgraad. Echter, gezien het feit dat de baasgevechten het minst vermakelijke deel van het spel zijn en de gewone tafels het meest, kun je niet nalaten te denken dat de hele balans van het spel niet klopt. Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te suggereren dat het spelen van de single-table-modus een leukere manier is om het spel te spelen.

"Maar wacht", zou je nog steeds kunnen zeggen, "is dit niet de game die wordt geleverd met een gratis DS-rumble-pakket?" Nou, dat doet het, maar raak niet opgewonden. Het pakket past in de GBA-cartridgesleuf en is waarschijnlijk het minst effectieve rumble-apparaat aller tijden. Je zou een soortgelijk dreunend effect kunnen krijgen door een bromvlieg op de bodem van je DS te plaatsen - hoewel we dit als een site die om het welzijn van insecten geeft, onmogelijk kunnen aanbevelen. Het feit dat, bij beide benaderingen, het zoemende geluid dat wordt veroorzaakt meer opvalt dan de werkelijke trilling, maakt het des te deprimerender (vooral voor de vlieg, jij harteloze bruut).

Aan de andere kant, hoewel het gebrek aan inhoud de algehele score naar beneden haalt, weet ik niet zeker of het een totale dealbreaker is. Als het erop aankomt, hadden zelfs Pinball Dreams en Pinball Fantasies slechts twee tafels per stuk waarop we zouden spelen, dus MP: P's selectie van twee sterke tafels is geen totale ramp. Uiteindelijk geeft het je precies wat je wilt van een flipperkast. Het is luidruchtig, onbezonnen en dom compulsief - het is alleen dat er niet zoveel van is als je zou willen. En daarom vind je aan het einde van deze recensie een zeven en geen acht of negen. Het is een goede zeven - het soort zeven dat zegt 'vergeef me mijn fouten en we kunnen nog steeds een leuke tijd samen hebben zolang het duurt' - maar toch een zeven. Voor mij, en iedereen die mijn videogame-flipperkastherinneringen deelt, zou dat goed genoeg moeten zijn.

"'Uitspraak"'

Metroid-stijl en flipperkast-gameplay vormen een verbluffende match. Waren er maar meer tafels om met volle teugen van de combinatie te genieten.

Betrouwbare score