Mario & Sonic op de Olympische Spelen Review

”‘Platformen: Nintendo Wii, Nintendo DS – Nintendo Wii-versie beoordeeld.”’

Ik weet het - het is een teleurstelling. Net als ik hoopte je waarschijnlijk dat de eerste ontmoeting tussen de twee grootste helden in de geschiedenis van videogames meer zou lijken op Mario & Sonic at War met Rocket Launchers. Of in ieder geval Mario & Sonic in The Pub, Eight Pints ​​Down en in een Agressieve Mood met Pool Cues. In plaats daarvan krijgen we dit: een nieuw Wii-partyspel met sportthema met Olympische attributen en genoeg Peking 2008-branding om alles wat Sega of Nintendo op het scherm hebben volledig te overweldigen. Waren Sonic en Mario niet groot genoeg om alleen een spel te dragen?

Toch vermoed ik dat deze speciaal bedoeld is voor diegenen die afgelopen kerst een Wii hebben gekocht en op zoek zijn naar iets dat de uitstekende Wii Sports kan vervangen. De populariteit van Wii Sports – en dus misschien wel de Wii zelf – hing af van het feit dat het spelen van eenvoudige sportgames met bedieningselementen die de echte ding was erg leuk, en het was nog leuker om ze te zien spelen door kleine personages die eruitzagen als tekenfilmversies van jezelf, je vrienden en je familie dus. Verstandig is Sega niet te ver van deze formule afgeweken. Natuurlijk kun je door de verschillende evenementen en kampioenschapscircuits spelen als personages uit de verschillende Sonic- en Mario-games, en de line-up is verstandig verdeeld in groepen met verschillende snelheids- of krachtvoordelen. Hoewel het spelen als Sonic, Yoshi of Bowser ongetwijfeld leuk is, vermoed ik dat meer mensen ervoor zullen kiezen om hun eigen Mii-personage te spelen. Immers, wie wil zichzelf niet zien verslaan Bowser op de 100 m of Tails afranselen bij tafeltennis).

Qua presentatie hebben we het over redelijk standaard Wii-dingen. Noch Sonic, noch Mario, noch de rest van de cast of de achtergronden van het stadion lijken zoveel aandacht te hebben gekregen als jij zou kunnen hebben hoopte Super Mario Galaxy of Sonic and the Secret Rings te hebben gezien, maar het is aangenaam genoeg in de traditionele Wii Sports-clean stijl. De muziek is OK, de geluidseffecten zijn voldoende en de game overdrijft de tussenfilmpjes of de introducties van het evenement niet. Er is een gevoel van Olympisch drama, maar Sega begreep duidelijk dat het hier om het vlees van het spel ging: de evenementen.

En meestal zijn ze een beetje een allegaartje. Je mag evenementen afzonderlijk spelen, maar om de volledige selectie te ontgrendelen, moet je drie, vier of vijf evenementen spelen in een vooraf ingesteld circuit. Het winnen van een medaille in het circuit opent extra circuits en ook extra evenementen. De evenementen zijn er in de variëteiten Atletiek (baan), Atletiek (veld), Acquatics, Gymnastiek, Schieten, Boogschieten, Schermen, Tafeltennis, Roeien en Dream Event. Er is veel variatie, maar niet alle evenementen werken zo goed als ze zouden moeten. De baan- en waterevenementen zijn bijvoorbeeld prima, maar een beetje repetitief, afhankelijk van het afwisselende hogesnelheidspompen van de nunchuk en afstandsbediening met af en toe op de B-knop drukken om op adem te komen, een hindernis te springen of je volgende racer in de relais.

De gymnastiekevenementen zijn vermakelijker, met de afstandsbediening die wordt gebruikt om van de trampoline of op het paard te springen, en reeksen draaien en drukken op knoppen die spectaculaire routines veroorzaken. De veldevenementen zijn niet zo geweldig, vooral omdat je tijdens je eerste paar pogingen druk zult zijn om voldoende inzicht te krijgen in de instructies om te doen wat je moet doen in de juiste volgorde, en als je de volgorde eenmaal hebt gekraakt, zul je hem virtueel vinden onmogelijk om te falen. Skeet shooting is een competente test van schietvaardigheid op afstand, maar verwend door een dwaas pre-shooting-mechanisme waarbij je een druk op de knop moet timen om de grootte van je vizier te maximaliseren. Raak het, en je hebt een enorm voordeel. Pluis het uit, en je zult geluk hebben om iets te krijgen. Als gevolg hiervan heeft deze enkele druk op de knop waarschijnlijk meer invloed op uw slagingspercentage dan uw werkelijke schietvaardigheid.

Tafeltennis is eenvoudig - en geen vervanging voor Wii Sports-tennis - maar al was het maar ongeveer vermakelijk om de rare, eh, laten we zeggen 'opwindende' geluiden te horen die prinses Daisy maakt tijdens het spelen tegen jij. Roeien combineert timing en snel op de knop drukken op een manier die bijna werkt, terwijl schermen een beetje een ramp is. Tijdens je eerste paar pogingen zul je merken dat de afstandsbediening de schijnbewegingen niet aankan en snel genoeg pareert om je spek te redden, waarna je zult je realiseren dat je de meeste wedstrijden kunt winnen door je degen naar je tegenstander te duwen en vervolgens snel twee stappen terug te springen voordat ze aan de beurt kunnen zijn.

Mijn grootste haat is echter waarschijnlijk het boogschieten. Aan de ene kant simuleert het slim de sport door je te vragen de nunchuk vast te houden zoals de boog, druk op A en B om de snaar vast te pakken sleep de afstandsbediening naar achteren om hem strak te trekken en richt vervolgens met afzonderlijke cursors voor beide controllers terwijl u tegelijkertijd de windsnelheid aanpast. Aan de andere kant betekent dit niet alleen dat je je handen vol hebt aan een heleboel ingewikkelde dingen, het betekent ook: je probeert de vaagheden van het volgen te compenseren en het feit dat een of beide afstandsbedieningen op elk moment in de war kunnen raken tijd. Omdat je computergestuurde rivalen het hier bijzonder goed lijken te doen, is dit het evenement waar ik meer tegen opzie dan enig ander.

En eerlijk gezegd, wie de Dream Race-categorie heeft bedacht, moet een paar weken te laat blijven. Deze extra-olympische evenementen combineren arm-pompend sprinten met Mario Kart-stijl cursussen, power-ups en wapens in een van de minst bevredigende mash-ups die ik ben tegengekomen sinds een gruwelijke sandwich met tonijn en banaan die ik tegenkwam in een bijzonder traumatische jeugd verjaardagsfeest. Het is een absolute puinhoop en de laatste druppel voor bepaalde circuits.

Nu zal het geen verrassing zijn dat dit geen bijzonder geweldige of langdurige singleplayer-game is. De circuits worden al snel saai, de afzonderlijke 'Missions'-modus voelt aangeplakt en zinloos, en het Olympische Trivia-gedeelte met zijn schokkend eenvoudige minigames is vermoeiend. Waar het om gaat is of het werkt waar Wii Sports werkte: wanneer je het gezin of een groep vrienden in de buurt hebt en je iedereen aan het spelen wilt krijgen. Het antwoord is, nou ja, een beetje misschien. De combinatie van heroïsche inspanning en de afwisseling van evenementen werkt best goed, en de sprint-, schiet-, tafeltennis- en turn-evenementen zullen waarschijnlijk iedereen bezig houden op een regenachtige middag.

Het grootste probleem bij de andere evenementen is de complexiteit. In tegenstelling tot de sporten in Wii Sports of de spellen in Wii Play, zijn verspringen, boogschieten of speerwerpen of polsstokhoogspringen gewoon niet gemakkelijk genoeg om op te pakken en te spelen, hetzij vanwege de complexiteit van de besturing of het feit dat je de echt moet leren tijdstip. Iedereen die een uur of twee in de game heeft gespeeld, heeft een enorm voordeel, terwijl alle anderen snel ontmoedigd zullen worden door hun eigen akelige mislukking. Ondertussen zal je schoonvader een hartinfarct krijgen en je zus zal zeuren over hoeveel haar pijn in haar armen en hoe het niet eerlijk is dat ze drie fouten kreeg in het hinkstapspringen terwijl jij een nieuwe wereld bereikte dossier. Kortom, als gezelschapsspel werkt Mario & Sonic at The Olympics maar half.

Dit is niet per se een ramp als je huishouden iets wil dat Wii Sports volgt en de tijd heeft om de kneepjes van het vak te leren, maar het bederft het spel als een potentiële casual klassieker. Dus laten we de volgende keer dat Mario en Sonic elkaar ontmoeten, iets anders doen. Waarom niet een 3D-draai aan de Sonic Rivals van de PSP of een geweldige Mario Kart om voor te sterven? Of waarom niet nog een ouder wordende gameheld erbij halen als we toch bezig zijn? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik denk dat Mario, Sonic en Duke Nukem bij The Sleazy Strip Joint with Pistols and Pipe Bombs een bepaalde klank heeft...

"'Uitspraak"'

Ondanks alle sterrenkracht die hier te zien is, is Mario & Sonic op de Olympische Spelen gewoon weer een gemengde verzameling Wii-minigames. Met wat oefening is het misschien leuk op feestjes, maar het heeft niet de instant pick-up-and-play-magie van Wii Sports.

Betrouwbare score