Sony Cyber-shot DSC-M2 Review

Het is een beetje een simplificatie, maar in grote lijnen gebruiken digitale fotocamera's en digitale videocamera's dezelfde basistechnologie. Ze hebben meestal allebei een CCD-beeldsensor, een compacte maar krachtige zoomlens, elektronische systemen voor autofocus, belichtingsmeting en beeldverwerking, en beide nemen de resultaten op in een digitale opslag medium. In het geval van videocamera's is dit meestal digitale videoband, terwijl fotocamera's over het algemeen verwisselbare flashgeheugenkaarten gebruiken.

Geheugenkaarten zijn bijna met de dag groter en goedkoper geworden, en voor sinds enige tijd is het heel goed mogelijk om vrij lange videosegmenten rechtstreeks in het geheugen op te nemen kaarten. Veel digitale fotocamera's kunnen inderdaad video opnemen in een hoge kwaliteit 640 x 480 resolutie met een vloeiende 30 frames per seconde, dus het is nauwelijks verrassend dat er verschillende pogingen zijn gedaan om een ​​echte hybride te maken, een camera die even goed is aangepast om zowel foto's als foto's te maken video. Om de een of andere reden lijkt dit echter buitengewoon moeilijk te zijn.

Een van de meest recente pogingen is deze, de Sony Cyber-shot DSC-M2. Het heeft een ongebruikelijk tweedelig draaibaar ontwerp dat lijkt op een mobiele telefoon, en alleen al op basis van de specificatie klinkt het veelbelovend. Het heeft een 5,1-megapixelsensor, een Carl Zeiss-lens met 3x optische zoom en een 2,5 inch flip-and-twist LCD-monitor, wat het een behoorlijk goede fotocamera zou moeten maken, maar het maakt ook video met een resolutie van 640 x 480 bij 30 fps met stereogeluid en neemt op in het hoogwaardige MPEG 4-formaat, dus het zou bijna net zo goed moeten zijn als een camcorder. Het heeft zeker een camcorder-achtig prijskaartje, kost een flinke £ 399,98 in de winkelstraat en meer dan £ 312 online. Maar ondanks dit slaagt het er nog steeds in om het allemaal vreselijk verkeerd te doen.

Het grote probleem is de vorm van het ding. Fotocamera's en videocamera's hebben beide hun huidige vorm ontwikkeld gedurende vele generaties van steeds betere ontwerpen. Ze zijn de vorm die ze zijn, want dat is over het algemeen de beste vorm die bij hun functie past. Een fotocamera moet gemakkelijk stabiel kunnen worden vastgehouden, terwijl een camcorder gemakkelijk soepel moet kunnen worden verplaatst. Helaas bereikt het ontwerp van de M2 ​​geen van beide doelen. Het heeft dezelfde vorm als de nieuwste generatie mobiele telefoons, die weliswaar ideaal zijn om te bellen en gebeld te worden, maar niet het meest geschikt zijn voor het maken van foto's. Sony's eigen website beschrijft de M2 ​​als "ergonomisch ontwerp met grip met één hand". Ik kan hier alleen maar vanuit gaan dat de persoon die het heeft ontworpen ofwel zeer vreemd gevormde handen heeft, of nog nooit het woord "ergonomisch" is tegengekomen.

Hoewel het zeker mogelijk is om de camera met één hand vast te houden, heeft hij zo'n onhandige vorm, en de bedieningselementen zijn zo onhandig geplaatst, dat het vrijwel onmogelijk is om het stil te houden of te verplaatsen vlot. Het maakt niet uit hoe je je vingers positioneert, de vorm van de behuizing weigert om in een comfortabele positie te zitten. Er is gewoon niets om grip op te krijgen, en als gevolg daarvan wiebelt de camera wanneer je de ontspanknop indrukt of de zoomknop bedient, waardoor wazige foto's en trillende video's ontstaan. Uiteindelijk moet je het met twee handen vasthouden, de rechterhand houdt de hoofdcamera vast, terwijl de linkerhand het vasthoudt door het uitzwaaiende gedeelte met het LCD-scherm vast te houden. Als je linkshandig bent, moet je yoga leren of zoiets, want er is niets aan de rechterkant om je aan vast te houden.

Er zijn ook andere problemen in verband met het ontwerp. Rond de D-pad bevindt zich een jog-draaiknop, die in de opnamemodus wordt gebruikt om de belichtingscompensatie aan te passen en in de afspeelmodus om door uw foto's te bladeren. Het is echter veel te gevoelig, dus het is heel gemakkelijk om uw foto's per ongeluk lichter of donkerder te maken, en uiterst moeilijk en frustrerend om één voor één door uw opgenomen beelden te bladeren.

Het roterende lichaam doet ook dienst als aan / uit-schakelaar, maar het is veerbelast, zodat het met slechts een lichte druk naar buiten klapt. Helaas, aangezien er geen manier is om het dicht te klikken, heeft het ook de neiging om open te klappen en zichzelf aan te zetten terwijl het in uw zak zit.

De bedieningsinterface is ook niet standaard, en ik vond het persoonlijk extreem contra-intuïtief, hoewel dit om eerlijk te zijn misschien komt omdat ik zo gewend ben om conventioneler te handelen ontworpen camera's. De 'mode'-knop, in plaats van toegang te krijgen tot verschillende opnamemodi zoals je zou verwachten, activeert in plaats daarvan de afspeelmodus. Andere bedieningselementen zijn ook net zo raadselachtig. Spotmeting krijgt een eigen knop, net als het opgenomen beeldformaat, maar andere opties zoals ISO, witbalans en focusmodus vereisen een bezoek aan het menusysteem. Het menu zelf is ook nogal verwarrend, waarbij sommige opties grijs worden weergegeven totdat andere opties zijn geactiveerd. Door bijvoorbeeld de multi-burst-modus te activeren, krijgt u toegang tot een aparte menukeuze voor de framesnelheid. Zou het niet eenvoudiger en minder verwarrend zijn geweest om van de framesnelheid een submenu van de multi-burst-modusoptie te maken?

Een andere twijfelachtige ontwerpbeslissing is de relatief nietige batterij, die slechts 210 opnamen levert op een volledige lading. Het is de eerste camera die ik in meer dan een jaar heb gebruikt en die tijdens een normale testdag eigenlijk zonder stroom kwam te zitten. De InfoLithium-batterij van Sony vertelt je in ieder geval precies hoeveel minuten je nog hebt om te fotograferen, maar ik heb liever een batterij die wat langer meegaat.

Het grote jammer is dat er onder dit onnodig eigenzinnige ontwerp eigenlijk een best mooie camera schuilgaat. De prestaties zijn uitstekend, met een opstarttijd van 1,5 seconde, snelle en nauwkeurige scherpstelling en belichting, en zeer goede prestaties bij weinig licht. De uitstekende lens, 5,1 megapixel sensor en Sony's veelgeprezen Real Imaging-processor zorgen voor een uitstekende beeldkwaliteit en de beeldruisbeheersing is uitstekend, behalve de hoogste ISO-instelling. De filmmodus is ook bevredigend en produceert goede artefactvrije opnamen met een goede kleurweergave en een mooie vloeiende framesnelheid, hoewel de geluidskwaliteit niet zo goed is als ik had gehoopt. De M2 heeft twee microfoons voor stereogeluid, maar ze bevinden zich beide aan de achterkant van het LCD-scherm, op minder dan een centimeter van elkaar en beide links van de lens, dus er is geen merkbaar stereo-effect.

Als alle componenten van de M2 ​​in een beter ontworpen body met een toegankelijker besturingssysteem zouden kunnen worden gestopt, zou het echt een van de de beste hybride camera's op de markt, maar zoals het er nu uitziet is het een frustrerende en te dure gimmick die uiteindelijk niet voldoet aan de gestelde eisen doel.

"'Uitspraak"'

Voor de helft van de prijs kun je een camera krijgen die net zo goed foto's en video's maakt, maar veel gemakkelijker te hanteren is. De M2 ziet er misschien cool en funky uit, en het valt niet te ontkennen dat hij goede foto's kan maken, maar zijn schokkend slechte bediening, slecht ontworpen en te ingewikkelde bedieningselementen en een beperkte levensduur van de batterij, gecombineerd met een hoog prijskaartje, maken dit een grote witte olifant.

(tabel: kenmerken2)

Op de volgende pagina's worden een reeks testopnamen getoond. Hier is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en een uitsnede van het origineel afbeelding met volledige resolutie is eronder geplaatst zodat u een indruk krijgt van de algehele kwaliteit. De volgende pagina's bestaan ​​uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen. Voor degenen met een inbelverbinding, even geduld terwijl de pagina's worden gedownload.
—-

1/160 sec, F3.5, ISO 64. Bij de minimale gevoeligheidsinstelling is de beeldkwaliteit uitstekend, met veel detail, vloeiende, nauwkeurige kleurweergave en geen zichtbare beeldruis.
—-

1/250e seconde, F3.5, ISO 100. Bij 100 ISO is de beeldkwaliteit nog steeds erg goed, maar in de donkere delen is er een lichte oneffenheid in de kleurweergave.
—-

1/160 sec, F5.6, ISO 200. Bij 200 ISO is er enige zichtbare beeldruis in alle donkere gebieden, maar de algehele beeldkwaliteit is nog steeds erg goed.
—-

1/400e seconde, F5.6, ISO 400. Bij de maximale gevoeligheidsinstelling is het beeld nogal luidruchtig, maar de algehele belichting en kleurweergave zijn nog steeds goed genoeg om een ​​bruikbaar beeld te produceren.
—-

Deze pagina bestaat uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen.

De hoogwaardige Carl Zeiss-lens produceert zeer weinig tonvormige vervorming, zelfs bij de groothoekinstelling. De parallelle lijnen in deze afbeelding buigen nauwelijks.
—-

Zelfs op een nogal bewolkte dag is de kleurweergave van de M2 ​​uitstekend. Jammer dat de bediening er niet bij past.
—-

Er is enig bewijs van overmatige verscherping rond de letters op het winkelbord, maar het algehele detailniveau in deze opname is uitstekend.
—-

Deze pagina bestaat uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen.

Met een groothoekinstelling die gelijk is aan 38 mm, is de zoomlens van de M2 ​​niet echt breed genoeg voor panorama's, maar het is goed om de historische kade van Exeter vast te leggen.
—-

Genomen vanaf dezelfde plek als de vorige opname, toont dit het verschil tussen het brede uiteinde en het 114 mm-equivalente telefoto-uiteinde van het zoombereik.
—-

Betrouwbare score