Super Monkey Ball Deluxe recensie

”‘Platformen: PS2, Xbox. PS2-versie beoordeeld.”’

Zoals zoveel geweldige ideeën is Super Monkey Ball Deluxe belachelijk eenvoudig. Neem een ​​harige aap, steek hem in een grote hamsterbal en plak die hamsterbal aan het ene uiteinde van een drijvend, in wezen 2D-oppervlak, met een doel aan het andere uiteinde. Zorg ervoor dat het terrein ertussen vol is met gapende afgronden, kleine loopbruggen, bewegende platforms en diverse parafernalia, en vraag de speler vervolgens om de bal van het ene uiteinde naar het andere te krijgen. Terwijl ze toch bezig zijn, willen ze misschien wat bananen verzamelen. Oh, en onthoud de twist: de speler kan de bal niet echt verplaatsen; kantel het landschap alleen om de beweging van de bal te beïnvloeden. Kras wat ik als eerste zei - dit idee is gewoon belachelijk.

Maar dan werkt het. Super Monkey Ball was misschien wel de stergame van de lancering van de Gamecube, en SMB2 zorgde ervoor dat het nog beter werkte. Het enige slechte nieuws was dat je een Gamecube nodig had om het te spelen, waardoor onze geliefde apen wegkwijnen in onverdiende vergetelheid terwijl de massa's van casual games Sonic Heroes kochten. Hopelijk kan de komst van SMB Deluxe op PS2 en Xbox daar verandering in brengen.

In wezen is dit een MKB-compendium, met de verhaalmodus voor één speler toegevoegd aan SMB2, plus SMB's niveaus, enkele van de niveaus van SMB2 en 49 spiksplinternieuwe, goed verpakt in de uitdaging modus. En maak je geen zorgen - die legendarische partygames zijn hier volop aanwezig.

Het is waarschijnlijk de Verhaalmodus die je aandacht als eerste trekt, en het is hier dat iedereen ouder dan vijf jaar dat Monkey Ball-moment kan maken of breken. De graphics zijn mooi, maar op een meedogenloos schattige manier, en de verhaallijn is een van de meest bizarre ooit toegewijd aan een videogame. Blijkbaar neemt de gemeden Dr. BadBoon wraak op de apen van Jungle Island door al hun… bananen, dan, afgewezen door MKB-heldin MeeMee, besluit hij de hele klootzak te laten zinken door een bom in de vulkaan. Later worden BadBoon en de vier MKB-helden, AiAi, MeeMee, Gongon en Baby, zonder aanwijsbare reden opgeslokt door een gigantische walvis. Je zult deze eigenzinnigheid leuk vinden - of in ieder geval tolereren - of niet. Maar als je dat niet doet, ben je uiteindelijk de verliezer.

Dit is wat je echt moet weten over de Verhaalmodus. Het begint redelijk uitdagend en wordt al snel behoorlijk zwaar. Net als je gewend bent aan de slanke, golvende paden en vervelende afgeschuinde oppervlakken, komen er sprongen, strak gebogen landingsbanen, verschuivende of draaiende platforms, snel bewegende doelen, transportbanden en een reeks andere verschrikkingen. Een paar werelden erin, het begint ze te combineren. Aangezien een enkele val van de rand betekent dat het niveau moet worden herhaald, is het geen verrassing dat het spelen van SMB een ervaring is die op het randje van frustratie zit: Super Monkey Ball nu, Ultra Maagzweer later.

Het feit dat het zelden over die rand stapt, heeft te maken met twee dingen. Ten eerste kunnen alle niveaus, hoe moeilijk ze er ook uitzien, worden voltooid. Soms is er gewoon moed voor nodig om alles op snelheid te doorkruisen, soms is een gestage, nauwgezette aanpak nodig. Soms is er een briljante strategie voor nodig, of gewoon een helder hoofd en wat simpele, hardnekkige volharding. Toegegeven, er is altijd het dilemma of je recht op het doel afgaat of die sappige tros bananen aan de rand opraapt, maar daar kun je je eigen mening over vormen.

Ten tweede heeft de verhaalmodus van SMB2 goed werk geleverd door twee van de grootste frustraties van SMB weg te nemen. Er zijn geen levens meer of blijft het hoofd bieden, dus geen van het huilen en knarsen van tanden komt erbij als je alles op één bloederig niveau verliest nadat je de eerste keer door de rest bent geglipt. De actie is opgedeeld in toegankelijke fasen en deze werelden geven je de keuze welke niveaus je aanpakt en in welke volgorde. Als een niveau je echt naar beneden haalt, vermijd het dan gewoon - jij lelieleverige watje.

Als je de voorkeur geeft aan hard en ouderwets, kun je altijd genoegen nemen met de toepasselijke uitdagingsmodus. De eenvoudige niveaus zijn eigenlijk de eenvoudigste introductie tot het spel (en een goede oefening voor de verhaalmodus), maar daarna wordt het moeilijk, en dan heel, heel, heel moeilijk. Zelfs Monkey Ball-meesters zullen moeite hebben met enkele van de lastigere inspanningen, maar bekijk het van de positieve kant: heb je geen hekel aan een spel waar je gewoon doorheen kunt vliegen?

Een van de redenen om te volharden was dat je succes voor één speler nodig had om de verschillende excentrieke en briljante party-minigames te ontgrendelen. In SMB Deluxe zijn ze echter allemaal vanaf het begin open. Hoewel dit een beetje van het gevoel van beloning verliest, kun je niet te veel klagen. De minigames van SMB zijn de beste in de branche, perfect voor spelen na de pub of voor die zondagen waarop je zus en de kinderen onverwachts opduiken. Nogmaals, eenvoud is de sleutel. De meeste (op een paar uitzonderingen na) gebruiken alleen de analoge hoofdpad en één knop, en ze hebben allemaal zeer elementaire mechanica en doelstellingen.

We kunnen deze onderverdelen in drie basisgroepen. The Good omvat Monkey Race (denk aan karten met apenballen), Monkey Fight (de bal is voorzien van gigantische bokshandschoenen en je slaat elkaar van de rand van de kaart), Monkey Target (glijd je aap naar beneden op een doelwit en grijp onderweg bananen), plus Monkey Billiards, Monkey Bowling, Monkey Golf, Monkey Tennis en Monkey Dogfight (ik neem aan dat dit voor de hand liggend). Het slechte is beperkt tot slechts één game, Monkey Shot (een eenvoudige schietgame op rails zonder entertainmentwaarde).

In de categorie Ugly hebben we Monkey Soccer (gewoon te hectisch voor echte controle), Monkey Boat (een racespel op de rivier dat ziet er fantastisch uit, maar heeft last van een afgrijselijk roeisysteem) en Monkey Baseball (tenzij je om wat voor reden dan ook echt van Basketbal). Ze moeten allemaal oefenen om er het beste uit te halen - waardoor het het beste is om te beginnen met een groep even onbekwame vrienden - maar als je ze eenmaal onder de knie hebt, zul je gegarandeerd een leuke tijd hebben. Monkey Target is een bijzondere favoriet. Net als de Crash Junction-modus van Burnout, kun je het het beste genieten met een groep vrienden, zodat je elkaar kunt afkeuren doel, route, landingstechniek en – heel goed mogelijk – afkomst, in de felle strijd om de hoogste scoren.

Dit is een briljante game, maar ik ben nog steeds niet zeker van de "Deluxe" -tag. Ik reserveer mijn mening over de Xbox-versie, omdat ik hem niet heb gezien, maar de PS2-versie lijdt in vergelijking met de SMB2 van de Gamecube. De graphics zijn nog steeds prachtig, met een geweldige combinatie van eenvoudige, felgekleurde schattigheid in het spel gebied en uitstekende details in de achtergronden, maar ze lijken helderheid en detail te hebben verloren in de conversie. En hoewel de besturing verrassend goed is als je bedenkt hoe onhandig de Dual Shock analoge stick kan zijn, heeft de Gamecube-controller nog meer finesse. Het grootste probleem zijn echter de laadtijden. Wanneer de levels zo kort zijn, breken de buitensporige wachttijden in de PS2-versie het ritme van het spel - geen ramp, maar zeker een ergernis.

Met andere woorden, gezien de keuze speel ik liever SMB2 op Gamecube. Als je die keuze echter niet hebt, moet je echt overwegen om SMB Deluxe te kopen. Ga door, je weet dat het je aan het lachen zal maken.

"'Uitspraak"'

Een geweldige versie van een klassieker uit het linkerveld, met de minigames net zo leuk als altijd. Omdat het echter aantoonbaar inferieur is aan de SMB2 van de Gamecube, is SMB Deluxe misschien niet zo luxe als Sega denkt.

Betrouwbare score