Metroid Prime: Hunters Review

Zoals veel mensen kwam mijn eerste ervaring met multiplayer deathmatch in 1993. De game was de onlangs uitgebrachte Doom, en voor het opzetten van een gevecht moest mijn oude maat Bri rondrijden om mijn pc en mijn monitor op te halen en hem bij zijn op zijn keukentafel, de twee met elkaar verbindend door middel van een nulmodemkabel, ongeveer een uur bezig zijn met instellingen, dan vingers kruisen en hopen op de het beste. Het was onhandig en pijnlijk traag, en er was bijna twee mille aan uitrusting voor nodig, maar - jongen - was het leuk.

Het is grappig hoe het de afgelopen dertien jaar is gegaan: in 2006 hadden we alleen maar twee of meer Nintendo DS-handhelds en een exemplaar van Metroid Prime: Hunters nodig. Dingen zijn tegenwoordig zoveel gemakkelijker...

Zie je, Nintendo's nieuwste is niet alleen de slimste en leukste handheld FPS aller tijden - een verbluffende prestatie op elk technisch niveau - het is ook de eerste handheld-FPS die echt als multiplayer werkt spel. Het ziet eruit als een versie met een lage resolutie van Metroid: Prime, zij het een die werkt zonder de glanzendere reflecterende effecten en verlichtingsopstellingen, maar toch in een razendsnel tempo speelt. Wat meer is, het touchscreen van de DS is de sleutel gebleken tot het kraken van FPS-besturingselementen, en verdubbelt zowel als een 'muislook'-besturing en als een bedieningspaneel voor wapenselectie, compleet met een handige dubbelklik-sprong functie. Combineer dit met de D-pad voor beweging en de linker trigger voor vuur, en je hebt een verrassend effectieve opstelling die de meeste FPS-bedieningen op volledige grootte verslaat.

Het algehele gevoel is ondertussen briljant. Met het hoge tempo en de springkussens die rond de meeste arena's zijn verspreid, komt deathmatch Hunters verdomd dicht bij de klassieke Quake III. Het is tijd om te doden of gedood te worden, waarbij je snel moet bewegen en sneller moet schieten als je wilt overleven. Er is een uitstekende selectie van wapens, waaronder een aantal bevredigende zware artillerie en een cool sluipschuttersgeweer compleet met reikwijdte, en een fijne reeks van arena's, variërend van grote ruimtes met veel dekking die geschikt zijn voor tactische oorlogsvoering tot kleinere, redelijk open omgevingen voor intensere run-and-gun gevechten. Verbazingwekkend genoeg zijn er zelfs meerdere speltypen, waaronder klassieke deathmatch plus varianten op het veroveren van de vlag en aanval.

Te goed om waar te zijn? Er is meer. Fans van Metroid zullen zich de heldin Samus en haar morph-bal herinneren: een snel rollende vorm waarin ze kan veranderen en die in zijn kielzog explosieve ladingen laat vallen. Nou, Hunters voegt zes alternatieve jagers toe, die allemaal hun eigen morph-vormen hebben, elk met specifieke beschermende of schade-aanbrengende mogelijkheden. Bovendien heeft elke jager een 'affiniteits'-wapen dat, wanneer het door die jager wordt gebruikt, extra krachten krijgt. Verwacht geïrriteerd te worden door de jager Noxus, die de toch al dodelijke Judicator transformeert in een spectaculair irritante bevriezingsstraal, maar maak je geen zorgen - je komt er al snel achter dat het langzaam oplaadt, en dat dit de onaangename chimpansee aan de andere kant van de straal enkele seconden kwetsbaar maakt tijd.

Dit alles is indrukwekkend eenvoudig om aan de slag te gaan. Je kunt met drie vrienden spelen met een enkele cartridge, maar met strikte beperkingen op de beschikbare opties. Voor een goede game heb je vier volledig uitgeruste DS-eenheden met Metroid Prime nodig. Sterker nog, speel online via een Wi-Fi-verbinding. Je kunt de service vragen om je voor te bereiden op een willekeurige ontmoeting met vier spelers, desgewenst afgestemd op regio en vaardigheidsniveau. Je bent beperkt tot straight deathmatch, maar er zijn manieren om dit te omzeilen. Als je de 'vriendencodes' van de DS van een partner kent, kun je ze toevoegen aan een vriendenlijst en spelen met andere opties ingeschakeld. En mocht je online iemand ontmoeten die indruk maakt, dan kun je ervoor kiezen om diegene met hetzelfde effect toe te voegen aan een rivalenlijst. Als online component is het snel, soepel en werkt het feilloos.

Daar ga je dan. Als Metroid Prime: Hunters puur een multiplayer-titel was, zou ik er bij iedereen met een DS op aandringen om op te raken en deze onmiddellijk te kopen, en elke FPS-fan zonder DS vertellen om de investering PDQ te doen. Het feit dat het ook een verbazingwekkend gepolijst spel voor één speler is, maakt het twee keer zo essentieel.

In de meeste opzichten is de avontuurmodus klassiek Metroid-materiaal, met een reis naar het mysterieuze Alembic-cluster, de erfenis van een verloren beschaving en een zoektocht naar een wapen met ultieme kracht. Omdat dit 'jagers' is, betekent dit ook dat de bovengenoemde rivaliserende huursoldaten vaak op zoek zijn naar hetzelfde item. Vreemd genoeg is de actie een beetje meer uptempo dan de twee Gamecube Metroid Prime-titels, met een beetje meer explosie en een beetje minder puzzels oplossen, maar er is nog steeds genoeg platformhoppen en gloeiend hete morph-ball-actie te doen.

We krijgen zelfs een behoorlijke dosis van de handelsmerkscanning van de serie. Overschakelen naar het scanvizier is in sommige omstandigheden een vereiste - om schakelaars te bedienen of een portaal te openen - maar het is niet altijd nodig. Het is gewoon zo dat, zoals altijd, de ongewoon obsessieve Metroid-speler voor volledige voltooiing van het spel elk mogelijk item, wezen en vijand moet scannen. Goed, als je van dat soort dingen houdt.

Met slechts vier, twee planeten en twee ruimtestations om te verkennen, klinkt het misschien als een kort avontuur, maar Hunters speelt! de klassieke Metroid-truc om je terug te sturen naar oude locaties om nieuwe gebieden te openen met de nieuwe wapens die je hebt gevonden. Lui? Vermoeiend? Niet zo. Hoewel er wat terugloop is, zijn de secundaire gebieden van elke wereld eigenlijk behoorlijk uitgestrekt, en je kunt de portalen altijd gebruiken om je reistijden te versnellen. Bovendien verhoogt het spel het uitdagingsniveau het grootste deel van de weg soepel en gooit het in een aantal angstaanjagende vuurgevechten zodra je halverwege bent.

Misschien wel de grootste prestatie hier is hoe goed Hunters de sfeer van de volwassen Gamecube Metroid Prime-titels weerspiegelt. Daar waren de omgevingen altijd de ster. Met hun verscheidenheid aan klimaat en terrein, hun vreemde architectuur en unieke vegetatie, Metroid Prime en Metroid Prime: Echoes deed het beter dan zo ongeveer al het andere om een ​​ervaring te creëren van hoe het zou kunnen zijn om een ​​buitenaards wezen te verkennen wereld. De Alembic Cluster is wat prozaïscher – en de technische beperkingen van de DS betekenen dat gebieden noodzakelijkerwijs kleiner zijn – maar er zijn nog steeds delen van vreemde majesteit waar oude ruïnes de lucht in klimmen - om nog maar te zwijgen van groovy sci-fi-gebieden die volgepropt zijn met pulserende holografische stralen en onverstaanbaar gloeien consoles.

Het geluid en de muziek zijn ondertussen perfect, met de grimmige ambient-thema's en elektronische effecten die de Gamecube-titels kenmerkten. Met een koptelefoon op en het geluid open, word je echt opgezogen in de hele Metroid-ervaring. Misschien merk je zelfs niet meer dat je op een handheld speelt en val je gewoon in de Metroid-sfeer.

Het is dus bijna passend dat een van de weinige problemen van Hunters er een is die de serie meer dan eens heeft lastiggevallen: de stomme moeilijke eindbaasstrijd. De jagers zelf zijn prima - uitdagend en bevredigend om te vechten - maar het spel treft je ook met acht bewakingsmonsters die wild slingeren tussen hopeloos gemakkelijk en onbegrijpelijk moeilijk. De ergste vereisen meerdere opeenvolgende bewegingen terwijl ze je raken met zoveel krachtige aanvallen vanuit zoveel hoeken dat het verslaan ervan minder een kwestie van vaardigheid is dan doorzettingsvermogen. Om het nog erger te maken, er zijn eigenlijk maar twee van deze bewakers - om de volledige aanvulling van acht te krijgen, voegen ze eenvoudig variaties toe aan de snel vermoeide basisthema's. Door drie tegen te komen, wil je de stinkende oude Slench nooit meer zien.

Als je ze verslaat, krijg je ook nog een ander punt - en een punt dat misschien nog belangrijker is als je onderweg speelt: je kunt het spel alleen opslaan als je terug bent op het moederschip van Samus. Dit is meestal geen probleem, omdat het moederschip ofwel binnen handbereik is van het deel van de wereld je momenteel aan het verkennen bent, of er is een teleportatieportaal in de buurt dat je daar in een mum van tijd terug kan brengen driemaal. Als je echter net de baas hebt vernield en je moet vijf minuten aftellen om aan uitsterven te ontsnappen, kan het vervelend zijn dat je staat voor een tweede jagersgevecht en vervolgens een moeilijke reeks klimmen, rennen en springen voordat je het spel kunt opslaan en stoppen spelen. Het is niet iets om op het woon-werkverkeer vanuit Londen te spelen, tenzij je blij bent om een ​​paar uur later in Penzance te zijn.

Toch verpesten deze knelpunten nauwelijks een groot avontuur, en ik vergat ze al snel toen ik me weer in de actie stortte. Waarschijnlijk het ergste dat ik over Hunters kan zeggen, is dat hoewel het besturingssysteem effectief werkt, het je hand ook in een ongemakkelijk verkrampte positie dwingt. Het is dus zowel een eerbetoon als een waarschuwing dat ik mezelf na een minuut of negentig spelen regelmatig betrapte met mijn hand vast in een jichtige klauw, een blauwe plek op mijn handpalm en een ongemakkelijk prikkend gevoel in mijn ogen - en ging toen weer naar binnen en speelde wat meer. Hoeveel andere games hadden die pijn de moeite waard kunnen maken? Niet veel. Metroid Prime: Hunters wel.

"'Uitspraak"'

Meer dan alleen een geweldige handheld FPS, dit is een van de allerbeste mobiele games die er zijn en een stralend getuigenis van wat de bescheiden DS kan doen als hij wordt ingedrukt. Onmisbaar.

Betrouwbare score