Virtua Tennis: World Tour Review

”‘Platformen:”’ PSP

Er zijn twee goede redenen waarom ik zo enthousiast ben over het vooruitzicht om Virtua Tennis: World Tour op mijn PSP te spelen. Ten eerste is Virtua Tennis, samen met Crazy Taxi en Soul Calibre, een van mijn favoriete Dreamcast-games aller tijden. En zoals iedereen die een Dreamcast bezat, je zal vertellen, was het een console vol met Grade A-titels, dus het is geen sinecure om de top drie te halen.

De tweede reden dat ik ernaar uitkeek om Virtua Tennis te spelen, is dat mijn vrouw erin zit! Nee, echt, dat is ze. Als je denkt dat deze recensie in een flauwe fantasie over trouwen met een tennisster zal afdalen, kan ik je verzekeren dat dit niet het geval is. Maar ik kan je ook verzekeren dat ik daar, op het spelerselectiescherm, de keuze heb om mijn vrouw te selecteren (of niet). Nu zal ik je laten raden welke van de (vrouwelijke voor het geval je het je afvroeg) spelers elke dag met mij moet verdragen, maar ik zal je een idee geven, het is niet Maria Sharapova - ik kon de hele dag dat gegrom en geschreeuw gewoon niet verdragen lang.

Dus nu ik de nieuwigheid heb om de vrouw met wie ik trouwde in een videogame uit mijn systeem te zien, laten we verder gaan met het spel zelf en de grote vraag: komt het overeen met de Virtua Tennis? nalatenschap? Het simpele antwoord is ja, terwijl het meer gekwalificeerde antwoord HEL JA is! Maar voordat ik je vertel waarom dit spel zo goed is, en waarom je absoluut gek zou zijn om het niet in je verzameling te hebben, moet ik mijn enige grote klacht behandelen.

Als je de afgelopen maanden het PSP-nieuws hebt gevolgd, weet je dat er een aantal interessante ontwikkelingen zijn geweest in de 'home brew'-scene. Ontwikkelingen zoals het laten emuleren van de PSP van andere spelsystemen en het uitvoeren van de geëmuleerde spellen vanaf een MemroyStick. Natuurlijk was Sony niet al te blij dat zijn firmware in gevaar was gebracht en heeft het in de loop van het jaar verschillende updates uitgebracht. Maar ik ben een groot voorstander van het "als het niet kapot is, repareer het dan niet"-kamp en draai met plezier versie 1.0 van de PSP-firmware die bij mijn eerste generatie Japanse eenheid werd geleverd.

Helaas lijkt het erop dat Sony zich er terdege van bewust is dat sommige gebruikers gewoon niet de moeite hebben genomen om de firmware-update te downloaden en hebben besloten om onze handen als het ware te forceren. Ik realiseerde me dit toen ik de Virtua Tennis UMD in mijn PSP laadde en kreeg prompt te horen dat ik de game niet kon spelen totdat ik mijn firmware had bijgewerkt naar versie 1.52! Dit bracht me in een moeilijke positie - ik haat het om te horen wat ik moet doen en een deel van mij wilde dat gewoon weigeren de firmware-update te laden, maar natuurlijk kon een even groot deel van mij niet wachten om de spel.

Het is vrij duidelijk uit het feit dat je deze recensie leest dat ik bezweken en de update heb geladen, maar niet zonder protest! Maar alsof gedwongen worden tot een firmware-update niet erg genoeg is, kun je de update niet echt uitvoeren zonder dat de PSP is aangesloten het lichtnet - dus als ik mijn PSP mee had genomen naar de winkels en deze game had gekocht, had ik hem pas kunnen spelen als ik thuis. Dit is niet de eerste keer dat Sony heeft geprobeerd een Trojaanse firmware-pony in je PSP te stoppen, maar het is de eerste keer dat er een update nodig is voor een game die het waard is om te spelen.

Ik ga Sega niet de schuld geven van de verplichte update, aangezien ik er vrij zeker van ben dat de bestellingen van het Sony-moederschip kwamen. En om eerlijk te zijn, alle Europese of Amerikaanse PSP-consoles hebben al de bijgewerkte firmware. Ik denk dat er niet zoveel mensen meer zijn zoals ikzelf, die nog steeds de originele firmware draaiden, dus het probleem is niet groot, maar ik hou er gewoon niet van om tot dingen gedwongen te worden.

Het belangrijkste om te onthouden is echter dat zelfs een klein beetje klagen over burgerlijke vrijheden niet kan veranderen het feit dat dit een van de beste, meest verslavende en ronduit speelbare handheld-games is die ooit op de markt zijn gekomen straat.

Ik heb mijn PSP nu ongeveer negen maanden en ik ben in die tijd getrakteerd op geweldige handheld-games. De wil van Ridge Racers, WipeOut Pure en FIFA hebben me allemaal weggeblazen en hebben me er constant aan herinnerd dat ik op een draagbare console aan het spelen was. Maar Virtua Tennis: World Tour tilt de PSP naar een hoger niveau en laat je afvragen of je je PS2 en Xbox ooit weer gaat inschakelen.

Net als bij eerdere Virtua Tennis-spellen, is wat World Tour zo briljant maakt, de eenvoud. Dit is een spel dat je gewoon kunt oppakken en spelen zonder enige voorkennis en van elke seconde kunt genieten. Natuurlijk kan het zijn dat elk spel maar een kwestie van seconden duurt, want hoewel de gameplay eenvoudig is, is de game zelf verre van eenvoudig.

De eenvoud waar ik het over heb is heel duidelijk in de controlemethode. Beweging kan worden bestuurd via de D-Pad of de analoge stick, terwijl de X-knop je een topspin-slag geeft, de O-knop een backspin-slag en de Square-knop een lob. Dat is het zo'n beetje, behalve dat het dat niet is. Je hebt niet alleen drie verschillende slagknoppen, maar het bewegen van de analoge stick of D-Pad terwijl je de bal raakt, bepaalt waar je schot wordt geplaatst. Voeg daarbij het feit dat je verschillende gradaties van kracht kunt toepassen, afhankelijk van je timing bij het slaan van de bal, en je hebt heel wat om over na te denken in een fractie van een seconde - een beetje zoals tennis spelen zegt misschien!

Je zult er al snel achter komen dat de "eenvoudige" gameplay een stuk ingewikkelder wordt als je je eerste toernooi speelt. Je zou langs de eerste paar tegenstanders kunnen cruisen, maar wanneer je de Halve Finale bereikt, begint het moeilijk te worden. Maar wanneer je de finale bereikt, besef je hoeveel je nog moet leren - niet alleen zal je tegenstander bijna spelen perfecte slagen, zijn voetenwerk zal licht en snel zijn en hij zal een bijna paranormale vaardigheid hebben om te beoordelen waar je gaat spelen de bal. Nadat je de finale een tiental keer opnieuw hebt gespeeld, zul je je realiseren dat enige training op zijn plaats is.

Gelukkig voor jou heeft Sega een handige kleine carrièremodus in de mix gegooid, waar je je speler moet opbouwen om hem/haar de World Tour van de titel te laten domineren. Je kunt de vaardigheden van je speler vergroten door deel te nemen aan een overvloed aan minigames die zijn ontworpen om elk aspect van je spel te verbeteren - je kunt je service verbeteren door kegels omverwerpen, je voetenwerk aanscherpen door vlaggen te grijpen terwijl ballen naar je worden afgevuurd, of zelfs je volleys oefenen door ballen op een doel op de grond.

De trainingsgames in de carrièremodus verbeteren niet alleen de eigenschappen van je personage voor de World Tour, maar ook verbetert je algemene speelvaardigheden - iets dat van onschatbare waarde is als je als winnaar uit een toernooi wilt lopen laatste.

Maar je hoeft niet mee te doen aan de World Tour om een ​​pauze te nemen van de wedstrijdactie. Er is ook een gedeelte 'Balspellen' waar je je racket kunt gooien op uitdagingen zoals het breken van blokken of het knallen van ballonnen - dit klinkt misschien niet zo leuk, maar dat is het echt, echt. Het is net als al die kleine subgames die Nintendo altijd in zijn Mario- en Zelda-titels gooit – ze pushen het spel of het verhaal niet echt, maar ze zijn altijd vreselijk verslavend. Maar nogmaals, het spelen van deze spellen zal je ook helpen je vaardigheden voor het veld aan te scherpen.

Ik herinner me dat ik recensies van Virtua Tennis op de Dreamcast las en de algemene mening was dat Sega behoorlijk zuinig was geweest met het licentiebudget - er was een gebrek aan topspelers in de aanbieding. Dezelfde kritiek kan niet worden geuit op World Tour, waar je zowat elke grote naam te zien krijgt - Federer, Roddick, Hewitt, Sharapova, Venus Williams en Davenport om er maar een paar te noemen. Het is duidelijk dat Tiger Tim erin wordt gegooid om ons Britten tevreden te houden, maar als zijn recente optredens op Wimbledon en de US Open iets te bieden hebben, kun je hem misschien het beste vermijden.

Als je ooit verveeld raakt van het spelen van enkelspelletjes, kun je dubbelspel proberen. Dubbelspel voegt een geheel nieuwe dimensie toe aan het spel en kan ook een aantal belachelijk snelle rally's opleveren. Natuurlijk ben je een beetje afhankelijk van hoe goed je computergestuurde partner is, maar over het algemeen bestrijkt hij zijn gebied en laat hij jou over om het jouwe te dekken.

Maar iedereen die de Dreamcast-game heeft gespeeld, weet dat het het multiplayer-aspect was dat het echt speciaal maakte, en Sega heeft ervoor gezorgd dat dit ook doorschijnt met World Tour. Je kunt niet alleen contact opnemen met een vriend en een onderlinge wedstrijd spelen, je kunt zelfs met drie andere spelers samenkomen voor wat dubbelspel. Helaas kon ik geen drie andere PSP-bezitters vinden, allemaal met Virtua Tennis om dit uit te proberen, maar ik kan me alleen maar voorstellen dat het een hysterische manier zou zijn om een ​​paar uur door te brengen.

Ik heb de graphics nog niet eens genoemd, wat verrassend is gezien hoe goed ze zijn. De beweging van de speler is geweldig, de bal is goed zichtbaar, hoe snel hij ook beweegt, en lijnoproepen zijn gemakkelijk te zien wanneer de bal de grond raakt. De stadions zijn ook prachtig weergegeven en hoewel er geen officiële stadionlicenties zijn, is het vrij duidelijk wat ze moeten zijn. De actieherhalingen zijn er nog steeds van eerdere versies (hoewel de computer veel meer herhalingen lijkt te krijgen dan jij) en er is een geweldige verdeling schermweergave van de spelers die terugkeren naar hun einde na een rally die soms verschijnt - kleine details, maar die het spel een echte kwaliteit geven gevoel.

Geluid is ook eersteklas en de effecten zijn perfect zonder de gameplay in de weg te staan. De geluiden wanneer je de bal raakt, weerspiegelen het type schot dat je hebt gespeeld en de kracht erachter. Het publiek reageert overtuigend op het stuk en betere schoten worden hartelijker ontvangen dan ongedwongen fouten. Als er één probleem is met het geluid, dan is het de nogal matige "techno"-achtige soundtrack die de wedstrijden - doe jezelf een plezier en zet dit meteen uit, de wedstrijden zijn veel beter zonder de muziek.

Ondanks de onbetrouwbare muziek tijdens de wedstrijd, is de algemene presentatie eersteklas, met gemakkelijk te navigeren en prachtig ontworpen menu's en de mogelijkheid om dingen zoals de taal van de scheidsrechter aan te passen. In feite is de enige vlieg in de zalf op het presentatiefront de kleine pauze voordat de scheidsrechter de score aankondigt, maar om eerlijk te zijn is dit iets waar de meeste PSP-games in verschillende mate last van hebben — tot nu toe lijkt FIFA de slechtste te zijn dader.

Europese gamers hebben heel lang moeten wachten op de komst van de PSP, maar het voordeel van deze situatie is dat er vanaf de eerste dag een overvloed aan geweldige games wordt aangeboden. Maar zelfs omringd door een aantal werkelijk uitstekende lanceringstitels, blinkt Virtua Tennis: World Tour het beste uit - als je een PSP koopt, denk er dan niet eens aan om de winkel te verlaten zonder deze game.

"'Uitspraak"'

Virtua Tennis: World Tour is de beste PSP-game tot nu toe - zo simpel is het. Europese gamers hebben misschien een tijdje moeten wachten op de PlayStation Portable, maar ze krijgen in ieder geval een werkelijk briljante lanceringstitel op de koop toe.

Betrouwbare score