Veroordeeld: Criminal Origins Review

Stel je een wereld voor van pure, meedogenloze terreur. Een wereld waarin woeste, verwarde gekken ronddwalen in vervallen gebouwen, altijd klaar om aan te vallen, terwijl je angstig sjokt om doelen na te streven die je nauwelijks kunt bevatten. Een wereld waarin gewoon je hoofd om de verkeerde hoek van een warenhuis steken, woede en bloedvergieten op je onschuldige hoofd kan brengen. Een wereld waarin geen veilige plekken zijn en waar je je nergens kunt verstoppen.

Maar genoeg over de geneugten van de kerstverkopen in Coventry. We zijn hier om te praten over Condemned: Criminal Origins, de exclusieve Xbox 360-lancering van Monolith en een van de meest onderscheidende titels die ik dit jaar ben tegengekomen. Natuurlijk heeft het veel gemeen met de bovenstaande beschrijving, maar dat doet Condemned's wereld geen recht. Niet sinds SWAT 4 een game zo goed heeft gedaan in de stad. Waar Rare bijvoorbeeld de kracht van de 360 ​​gebruikte om de superglanzende oppervlakken van een toekomstig technowonderland te creëren, of het Oz-achtige landschap van een fantasiewereld, heeft Monolith het gebruikt om omgevingen te creëren die praktisch stinken naar opstijgend vocht, ophopend braaksel, rottend afval en lekkende uitwerpselen.

De look is niet helemaal origineel - al die grimmige dead city chic komt rechtstreeks uit David Fincher's Seven of Fight Club, en alle paranormale gekheid en FBI-stijl is geleend van The X-Files - maar het zorgt voor een verfrissende verandering van de gebruikelijk. In gametermen lijkt Condemned op een first-person Silent Hill, behalve met een vrachtwagenlading meer detail. Hoe afstotend de visuele inhoud ook wordt, je kunt niet ontkennen dat de belichting, modellering en textuur mooi zijn. Op een high-definition scherm is Condemned top spul.

Het is ook een game die er aanvankelijk uitziet als een FPS, maar al snel verandert in iets veel interessanters. Vroege signalen komen in de vorm van FBI-gadgets, die worden gebruikt om de eerste moordscène te scannen en aanwijzingen terug te sturen naar Rosa, uw vriend in het lab, voor analyse, maar de game onthult zijn ware karakter pas als het pistool letterlijk van je wordt gerukt hand. Condemned is eigenlijk een survival-horrorspel, en een schokkend brute game. Als TrustedReviews een ruwe en onaangename plek was, zouden we het kunnen omschrijven als een First-Person S***ter, omdat het absoluut een soort spel met een bruine broek is.

Na de eerste opzet – mysterieuze vogelpest, gewelddadige zwervers, rare seriemoordenaars, jij beschuldigd van moord – komt het spel in een redelijk vast patroon terecht. Je dwaalt door een verscheidenheid aan griezelige, zeer onaangename locaties en gebruikt je verschillende scan- en beeldgadgets om te ontdekken aanwijzingen, terwijl ze regelmatig worden aangevallen door diverse zwervers, misdadigers, winos, noten gekleed als winkelpoppen en verdorven ondergronds mutanten. Al deze charmante kerels zijn uitgerust met planken (met spijkers of bouten naar wens of gewoonte), pijpen, voorhamers, vuurbijlen en - als je echt pech hebt - geweren. Ondertussen ben je gewapend met alles wat je uit het landschap kunt rukken of uit hun handen kunt pakken. Dit legt sterk de nadruk op melee-gevechten, waarvoor de game een eenvoudig maar effectief systeem van triggers voor melee en blokkering gebruikt, plus een aantal handige counters en handige trappen. Als je echt vastzit, kun je zelfs een taser gebruiken om wat tijd te winnen - essentieel wanneer je een 2×4 met spijkers inpakt naar een man die een geladen .45 inpakt.

Nu is dit gevecht eigenlijk verrassend gewelddadig - het kan zelfs op het randje van maagkrampen zijn - maar de close-up en persoonlijke benadering zorgt zeker voor een enger spel. En dit is waar Condemned echt scoort: sfeer. Net als Silent Hill slaagt het erin om het banale echt griezelig te maken, met fantastische locaties - verlaten gebouwen, gesloten metro stations, instortende warenhuizen, stadsbibliotheken - vijandig gemaakt door geweldige, stemmige verlichting en die altijd aanwezige accenten van verval. Wanneer de game je naar binnen zuigt, is het een echt zenuwslopende ervaring, waarbij je door de warenhuis, je fakkel over de oppervlakken spelend, je inspannend voor elk geluid of zicht van beweging. De omgevingsmuziek en spotgeluidseffecten zijn constant verontrustend, en hoewel je aanvallers niet duivels intelligent zijn, hebben ze allemaal hun individuele strategieën en manieren om je te overrompelen. Dit is geen spel van eenvoudige Doom 3-schokmomenten, maar een van toenemende angst en momenten van ongecontroleerde paniek. Als het werkt, is het een meedogenloze angstmachine.

Het enige probleem is dat het niet altijd werkt. Hoe goed de sfeer ook is, het kan niet verbergen dat het spel eronder vaak simplistisch of gewoon onzinnig is. De grootste teleurstelling is de detectiekant van de dingen. Al die gadgets maken misschien indruk op de CSI-liefhebbers, maar je bent dom beperkt in waar je het kunt gebruiken en wat je kunt doen. Het is niet dat we realistisch forensisch onderzoek willen - wie wil elke meter van elke kamer afdekken? Condemned leidt je alleen te veel bij de neus. Gebruik de laser hier. Scan dit. Fotografeer dat. Doe wat je verdomd goed wordt gezegd. Je hoeft niet eens te gissen naar plotontwikkelingen of theorieën op te bouwen om ze te verklaren. In plaats daarvan wordt je alles gedwongen door je minder dan glamoureuze assistent, Rosa. Waar Monolith meer nadruk had kunnen leggen op het creatief oplossen van puzzels of ingenieuze detectie, heeft het in plaats daarvan een spel gecreëerd dat vooral gaat over het slaan van zwervers rond het hoofd met pijpwerk. Het is eng en die psychotische zwervers verdienen het, maar je kunt niet nalaten te denken dat de basis is gelegd voor iets beters.

Wat meer is, er zijn hier echt gekke dingen om de sleutel te vinden om de deur te openen. Waarom kun je een deur alleen openen met een vuurbijl als deze is omgeven door een instortende noppenwand en je een voorhamer hebt? Waarom vormen omgevallen stellingen zo'n ondoordringbare barrière? Zelfs de plot heeft zijn onbetrouwbare momenten. Het hele frame-up uitgangspunt lijkt hopeloos dun, en latere ontwikkelingen inspireren niet altijd tot goedgelovigheid.

En nog een laatste kreun: blijvende waarde. Je veertig pond levert je slechts ongeveer tien uur gameplay op, en hoewel er verzamelobjecten in Capcom-stijl zijn (dode vogels en metalen stukken) zou je een bijzonder toegewijd persoon moeten zijn om door het hele spel te sjokken op zoek naar hen. Met andere woorden, Condemned schreeuwt praktisch "huur me" in plaats van "koop me".

In dat geval moet je echt luisteren, naar je lokale Blockbuster draven en de game pakken, gewoon omdat de hele ervaring zo is grimmig, zo verontrustend en – bovenal – zo anders dat, als je het geluk hebt een Xbox 360 te hebben, je er eens mee moet draaien. In zekere zin is Maybe Condemned een gemiste kans, maar Monolith heeft in ieder geval stappen ondernomen om iets unieks te creëren. In een perfecte wereld zou dit de pilot-aflevering zijn en we zouden nu uitkijken naar nieuwe, minder dure, downloadbare afleveringen. In onze wereld is dit echter een geweldig spel om te lenen, niet om te bezitten.

"'Uitspraak"'

Een duivels enge ervaring, maar slechts een gedeeltelijk bevredigend spel. Je zou het moeten spelen, maar £ 40 is veel voor het voorrecht.

Betrouwbare score