Gran Turismo 4 Beoordeling

Hier is het Gran Turismo 4-dilemma: aan de ene kant hebben we een vervolg dat - voor de toevallige toeschouwer - er hetzelfde uitziet en aanvoelt als zijn voorganger. Een vervolg dat iets doet om de belangrijkste kritiek op de serie op te lossen, maar niet genoeg om ze een halt toe te roepen. We hebben zelfs een vervolg dat minder aanvoelt als de volgende game in een serie dan als een nieuwe, verbeterde, verbeterde versie: Gran Turismo 4.0, zo je wilt.

Aan de andere kant is het een van de beste – sommigen zullen zeggen de beste – racegames ooit. Waar beginnen we eigenlijk?

We zouden gewoon kunnen beginnen met de specificaties, want die grote aantallen worden alleen maar groter. GT3 had bijvoorbeeld ongeveer 160 auto's om uit te kiezen, maar Gran Turismo 4 maakt dat er nietig uit met ongeveer 700 verschillende modellen van zowat elke grote fabrikant, met als enige grote uitzonderingen Ferrari en Porsche. Dat cijfer omvat een groot aantal nieuwe en huidige modellen, enkele fantastische modellen uit de jaren 80 en 90 (tweedehands verkrijgbaar voor de prijsbewuste beginner), een breed scala aan klassiekers en een aantal geweldige conceptauto's. Dit alleen al zou GT4 onweerstaanbaar moeten maken voor de met leer beklede boeven die in de rij staan ​​voor een plaats in het Top Gear-publiek, maar het is ook zorgwekkend goed nieuws voor de minder autogekke gamer. Je vraagt ​​je af hoe een klassieke Alpine-sportwagen zich zou verhouden tot het moderne Mazda-equivalent, en wie kan dat? weersta het nemen van een Plymouth Cuda voor een dragrace langs de Vegas-strip, of de Land Rover Stormer op een snelle tocht door Yosemiet. Dit is dichterbij dan de meesten van ons ooit zullen krijgen.

Sporen? We zitten nu op 52, met veel van de oude favorieten - Autumn Ring, Deep Forest, enz. - die er nog steeds in hangen. Maar GT4 profiteert enorm van een versterkte line-up van echte circuits. We hadden al de kans om de Grand Canyon-, New York- en Cita di'Aria-tracks te proeven in GT4: Prologue, maar Parijs, de Zwitserse Alpen, Seoul en Le Mans zijn nu inbegrepen, samen met de angstaanjagende Nürburgring: een epische racebaan van plotselinge wendingen en duiken, terecht legendarisch onder de opgeleide automobilisten liefhebber.

Maar zelfs deze cijfers kunnen je niet echt voorbereiden op hoe groot GT4 werkelijk is. De arcade-modus is zo goed als beheersbaar, maar ga naar de eigenlijke Gran Turismo-modus en de kaart met opties is gewoon verbijsterend. Verlaat de veiligheid van de garage, de licentietests en de eerste beginnerswedstrijden, en er zijn kampioenschappen en tests in Europa, Japan en Amerika, fabrikanten met hun eigen wedstrijdbekers, extreme races, uithoudingstests, snelheidsproeven, dragraces, vuil- en sneeuwraces, aangepaste onderdelenwinkels en waarschijnlijk nog veel meer dat ik niet heb kunnen nemen nota van. Je hoeft niet eens te rijden als je dat niet wilt. De nieuwe B-Spec-modus betekent dat de meeste races vanuit de pits kunnen worden gespeeld, waarbij je de coureur adviseert hoe snel en hoe ruw hij het moet spelen.

Kortom, als GT3 een auto-sandbox was, dan is dit de hele benzineslurpende, pedaalduwende speeltuin. Maar dan, als een speeltuin, vol schommels en rotondes.

Laten we beginnen met het goede. Bij de eerste indruk ziet GT4 er niet zo heel veel anders uit dan GT3, minder een turbolading van de grafische engine dan een rigoureuze polijsting van de poorten. Dan werp je een tweede blik en realiseer je je dat het allemaal in de details zit. In termen van verlichting, baanlandschap, automodellering en textuurdetails, is dit de PS2 aan de top van zijn spel, en een gemakkelijke match voor alles wat te zien is in Project Gotham Racing 2. In normaal spel is het effect indrukwekkend, maar in de replay-modus komen de beelden angstaanjagend dicht in de buurt van die meest misbruikte term, fotorealistisch. Van de big apple tot de Grand Canyon, van Parijs tot de heuvels van Umbrië, de locaties verleiden je om te vertragen, zodat je de bezienswaardigheden kunt bewonderen.

En hoewel ik zeker niet gekwalificeerd ben om de exacte toonhoogte of toon van motorgeluiden van sportwagens te bespreken, zijn de geluiden net zo top. Als de selectie van 97 nummers zorgt voor een vreemde mix van geavanceerde indie, dance en metal, kun je de rij-afspeellijst in ieder geval afstemmen op je eigen smaak. Als je Erik Satie verkiest boven de Eagles of Death Metal, is er geen reden waarom Gymnopodie no.3 je volgende racebijeenkomst niet kan soundtracken.

Maar er zijn enkele vragen, en dat zijn dezelfde vragen die we de vorige keer stelden. Neem autoschade. Polyfonie beweert dat het het niet zal aanraken totdat het met perfecte nauwkeurigheid kan worden gemodelleerd, maar is het dat echt? realistisch om lastige bochten te kunnen nemen door in botsing te komen met je tegenstanders terwijl ze zachtjes rond de spoor? En die kerels worden niet zo slimmer. Er zijn tekenen dat de oude AI – waar je rivaliserende racers een herenakkoord leken te hebben gesloten dat een formele processie de meest elegante manier was om te racen – is verbeterd. Maar terwijl de vreemde poging om voorbij te komen of je inhaalactie te blokkeren, de A.I. uit de hoek van domkop, we hebben het nog steeds niet over de beste van de klas. Burnout 2 en 3 gaven je het gevoel dat die jongens erop uit waren om je te pakken te krijgen. Hier willen ze gewoon graag naar huis zonder krassen op de lak.

Het is ook een beetje triest dat we na Project Gotham 2, Burnout 3 en Need for Speed: Underground nog steeds geen online modus hebben. We zijn ons er allemaal van bewust dat het een kwestie van tijd, middelen en focus is, maar toch – excuses, excuses….

Gelukkig lijken twee factoren deze kritiek praktisch irrelevant. Ten eerste is er de duivels-compulsieve spelstructuur. Elke oude GT-hand zal bekend zijn met de oude vicieuze cirkel: race om te winnen om te upgraden naar race om te winnen, met zo nu en dan een nieuwe auto-aankoop om ervoor te zorgen dat je opgesloten blijft. Het werkt nog steeds verschrikkelijk goed vandaag. Tal van games zijn groot genoeg om hele maanden avonden en weekenden op te zuigen, maar niet veel zijn verslavend genoeg om je er zin in te geven. GT4 is.

Maar de echte reden dat GT4 nog steeds oppermachtig is, is de wegligging. Laten we niet dom zijn - ik heb geen flauw idee hoe het voelt om met een opgevoerde Ford Mustang rond Laguna Seca te racen. Alles wat ik weet is dat het in GT4 geweldig aanvoelt: ruig en uitdagend genoeg om je interesse vast te houden, terwijl het vloeiend en vergevingsgezind genoeg is om het leuk te houden. Op de een of andere manier voelen de verschillende merken en modellen precies aan zoals u zich ze voorstelt, en waar andere rijden games heb je het vermoeden dat je auto vijf centimeter in de lucht zweeft, GT4 zet die wielen stevig op de spoor. Neem dat rauwe, fysieke gevoel van rijgedrag, de sublieme graphics en het woeste motorgeluid, en je krijgt een viscerale, opwindende rijervaring die maar weinig andere racegames kunnen raken. Dat is uiteindelijk toch wat telt?

"'Uitspraak"'

Het basisspel is niet zo veel verder gegaan als zou moeten, maar als je de rijkdom aan auto's van GT4 combineert, circuits, uitdagingen en opties met de fantastische graphics en bediening, het is nog steeds de kampioen van het racen spellen.

Betrouwbare score