Sony Alpha a100 Digitale SLR Review

De aankondiging aan het begin van dit jaar dat Konica Minolta zich volledig terugtrok uit de camera-industrie kwam als een enorme schok voor de meeste mensen in de camera-industrie en de fotografische pers. Minolta heeft een stamboom die teruggaat tot 1873 en was een van de "Big 5" camerabedrijven, met een lange geschiedenis van innovatie en uitmuntendheid.

Naast het populaire assortiment digitale compactcamera's was het ook een belangrijke speler op de markt voor digitale spiegelreflexcamera's, waarbij de Dynax 5D en 7D alom geprezen werden. De begeleidende verklaring dat alle digitale SLR-technologie van het bedrijf aan Sony werd overgedragen, werd met enige scepsis begroet bij degenen die dergelijke dingen bespreken, maar in feite werkten Sony en Konica Minolta sinds juli vorig jaar aan een gezamenlijk digitaal SLR-project, dus het nieuws was niet zo verrassend.

Welnu, de vruchten van die samenwerking zijn nu onthuld, in de vorm van de Sony Alpha α100, de eerste digitale SLR van het bedrijf. Ik had het geluk om uitgenodigd te worden in Marrakech in Marokko voor het officiële Europese lanceringsevenement, en bracht een paar door? van dagen in de woestijn om de camera te leren kennen en hem uit te proberen met een aantal van de beschikbare lenzen. Hoewel het niet helemaal mijn gebruikelijke beoordelingssjabloon is, is het gebaseerd op het hanteren van een volledige productiecamera.

De basisdetails zijn zeker bemoedigend. De Alpha α100 gebruikt dezelfde Sony 10 megapixel APS-sensor als in de Nikon D200, en maakt ook gebruik van de Minolta-lensvatting, waardoor het directe toegang tot Konica Minolta's 10 procent aandeel van de digitale cameramarkt en een kant-en-klaar aanbod van zeer hoge kwaliteit lenzen.

Verdere optische uitmuntendheid wordt geboden dankzij Sony's samenwerking met het legendarische Carl Zeiss-bedrijf, het Duitse bedrijf dat optische engineering praktisch heeft uitgevonden. De camera wordt gelanceerd met een reeks van meer dan twintig lenzen van het merk Alpha, een aantal flitsers, een reeks mooie tassen en koffers en andere handige accessoires.

Over het algemeen lijkt de Alpha α100, niet verrassend, op de Konica Minolta 5D, maar het is verre van slechts een opnieuw gelabelde Minolta. Om serieus genomen te worden in het zeer competitieve DSLR-veld, heeft Sony iets unieks en speciaals moeten bedenken, en naar mijn mening is dat bewonderenswaardig gelukt. De α100 zit boordevol geavanceerde technologie die is ontworpen om het maken van goede foto's gemakkelijker te maken en de meeste grote problemen aan te pakken die uw foto's kunnen verpesten.

Om cameratrillingen tegen te gaan, is het voorzien van een verbeterde versie van Konica Minolta's toch al uitstekende bewegende sensor Anti Shake-systeem, die nu is omgedoopt tot Super SteadyShot en 3,5 stops extra low-speed opnamen uit de hand biedt - meer dan welke concurrerende systeem.

Stof op de sensor is de vloek van digitale spiegelreflexcamera's, omdat het op elk frame verpestende zwarte vlekken veroorzaakt. De α 100 heeft hier een tweevoudige verdediging tegen. De CCD-sensor heeft een antistatische coating, zodat er minder stof aan blijft kleven, en hij maakt ook gebruik van de actuatoren van het anti-shake-systeem om de CCD te laten trillen telkens wanneer de camera wordt ingeschakeld of de lens wordt vervangen, waardoor alles behalve de meest hardnekkige wordt losgemaakt deeltjes. Hoewel dit geen 100 procent bescherming biedt, gaat dit in ieder geval een heel eind in de richting van het verlichten van dit probleem.

De oude digitale bugbear met beperkt dynamisch bereik wordt ook aangepakt, met de opname van de Dynamic Range Optimizer, een systeem binnen de de nieuw ontwikkelde Bionz-beeldprocessor van de camera die de belichting van verschillende delen van het beeld kan evalueren en aanpassen afzonderlijk, dus in theorie zou het altijd een perfect toonbereik moeten bereiken tussen het helderste hoogtepunt en de donkerste schaduw, zonder verlies detail in een van beide.

Het grappige is dat al deze systemen eerder zijn gezien. Olympus E-System SLR's hebben een vibrerend CCD-antistofsysteem, HP heeft een evaluatief versterkingsaanpassingssysteem gebruikt op verschillende van zijn compactcamera's om het dynamisch bereik te verbeteren, en natuurlijk de CCD-shift anti-shake-systeem is eerder verschenen op een aantal Konica Minolta compacts en spiegelreflexcamera's. De α100 neemt deze ideeën over, verbetert ze en voegt ze allemaal samen in één camera.

Er is echter veel meer aan een goede camera dan alleen een hoop slimme elektronica. Bediening, prestaties en beeldkwaliteit zijn even belangrijk, en veel subjectiever. Dit is waar echte hands-on ervaring met de camera telt, en hoewel ik de camera maar een dag heb gebruikt om te fotograferen, was dat genoeg om er een goed oordeel over te vormen.

Dankzij de Dynax-stamboom is de algehele handling uitzonderlijk goed. De camera weegt slechts 545 g body, of ongeveer 630 g wanneer deze volledig is geladen, wat aanzienlijk lichter is dan zijn belangrijkste rivalen, maar nog steeds stevig genoeg om een ​​stabiel opnameplatform te bieden. De grote rubberen handgreep is zeer comfortabel en het oculair is groot en helder, met een grote zachte rubberen rand die ik gemakkelijk kon gebruiken ondanks het dragen van mijn zonnebril.

Ik vond wel dat de sluiter nogal luidruchtig was, waarbij de reflexspiegel bij elke opname een luide klap maakte, maar het werd mij uitgelegd dat als de spiegel gedempt zou worden om hem stiller te maken, hij trillingen naar het lichaam zou overbrengen, wat de anti-shake zou verstoren systeem. Er zou toch een manier zijn om dit tegen te gaan?

Een interessant punt: de α100 is geschikt voor CompactFlash-kaarten en is de eerste Sony-camera die geen slot heeft voor de dure Memory Stick-kaarten van het bedrijf. Het wordt echter geleverd met een CF-Memory Stick Duo-adapter, zodat bestaande Sony-camerabezitters hun oude kaarten nog kunnen gebruiken.

De bedieningslay-out is buitengewoon goed doordacht en ik vond het erg intuïtief in gebruik, wat belangrijk is want net als alle serieuze DSLR's is de α100 een complex beest, met een uitgebreide reeks handmatige opties en aanpassingen.

Op het bovenpaneel bevinden zich twee grote draaiknoppen. De linker regelt alle hoofdsystemen, inclusief meetmodus, flitsmodus, scherpstelmodus, witbalans en de twee modi voor het Dynamic Range Optimizer-systeem. U draait de draaiknop eenvoudig naar de juiste inkeping, drukt op de functieknop in het midden van de draaiknop en past vervolgens de instelling aan met behulp van het datawiel dat zich net voor de ontspanknop bevindt. Snel en eenvoudig.

De α100 heeft geen apart LCD-scherm voor cameragegevens, maar alle informatie die je nodig hebt wordt weergegeven op het beeldscherm.

Op de rechter draaiknop vind je de gebruikelijke vijf belichtingsstanden (auto, programma, sluiter-/diafragmaprioriteit, handmatig) en zes programmastanden; portret, landschap, close-up, actie, strand/sneeuw en nachtscène. Dit geeft het een breed genoeg scala aan handmatige en automatische opties om zowel de ervaren fotograaf als de relatieve nieuwkomer tevreden te stellen.

Andere veelgebruikte opties worden ook bediend door externe knoppen, waaronder zelfontspanner, continu-opnamen, belichtingscompensatie en belichtingsvergrendeling. De enige keer dat ik naar de menu's hoefde te gaan, was om de geheugenkaart te formatteren.

Foto's maken in de harde woestijnzon is een uitdaging voor elk meetsysteem, maar de α100 kon de omstandigheden uitstekend aan. Het autofocus- en belichtingssysteem bleek extreem snel en nauwkeurig te zijn, zeker de gelijke van alle grote marktrivalen van de camera, en de Dynamic Range Optimizer was een openbaring. 's Middags was alles ofwel oogverblindend helder of diepzwarte schaduwen, maar het systeem miste nooit een truc en legde details vast in zowel schaduwen als hooglichten. Zelfs toen ik per ongeluk een paar opnamen overbelichte bij het experimenteren met de handmatige belichtingsinstellingen, slaagde het verwerkingssysteem erin details vast te houden in wat ernstig uitgebrande gebieden hadden moeten zijn.

Het DRO-systeem heeft twee instellingen, één die het beeld tijdens het fotograferen alleen maar optimaliseert om een ​​goed beeld te krijgen toonbereik, en de andere, meer complexe instelling die de hele foto analyseert en per zone aanpast zone. Dit levert nog betere resultaten op, maar voegt wel ongeveer twee seconden toe aan de verwerkingstijd voor elke opname. Maar zelfs in deze modus was ik onder de indruk van de opnamesnelheid. In de standaardmodus (d.w.z. met de DRO uitgeschakeld) kan de α100 continu drie beelden per seconde opnemen, en de grote 1700mAh InfoLithium-batterij is goed voor minstens 750 schoten op een enkele lading, hoewel mij privé werd verteld dat het werkelijke aantal meer dan 1.000 schoten is, wat extreem is indrukwekkend.

Wat betreft het anti-stofsysteem, ik heb verschillende keren van lens gewisseld tijdens het fotograferen in een zeer stoffige omgeving, maar ik heb geen stofvlekken gezien op de foto's die ik heb gemaakt, dus ik moet zeggen dat het lijkt werk.

Zoals u hopelijk zult zien aan de hand van de bijgevoegde voorbeeldopnamen, levert de α100 op het cruciale gebied van beeldkwaliteit eersteklas resultaten. Deze opnamen zijn gemaakt in de RAW+JPEG-modus en wat ik hier heb gepost, zijn de JPEG-bestanden van die paren. Op het moment van schrijven heb ik de RAW-conversiesoftware nog niet ontvangen, dus ik kan nog niet zeggen hoe de geconverteerde bestanden zijn, maar de JPEG's die door de Bionz-processors zijn gewoonweg verbluffend, met rijke, levendige kleuren en veel haarscherpe details, zonder de oververwerkte look die ik van de DRO had verwacht systeem. De JPEG-bestanden zijn elk ongeveer 3 MB, wat behoorlijk zwaar gecomprimeerd is, maar ik heb geen compressieartefacten kunnen detecteren. RAW-bestanden zijn elk ongeveer 8-10 MB.

Beeldruis wordt bij 100-400 ISO zeer goed onder controle gehouden, al wordt het bij 800 en 1600 wel een probleem. Dit zijn echter vrij standaard prestaties voor een camera in deze klasse en zeker geen echt probleem.

De belangrijkste rivaal voor deze camera wordt de Canon EOS 30D, en naar mijn mening (en die van anderen) recensenten met wie ik sprak) produceerde de α100 consistent betere resultaten ondanks de zeer uitdagende conditie. Ik heb volgende week een Nikon D200 binnen voor beoordeling, dus het zal interessant zijn om te zien hoe dat zich verhoudt, aangezien de twee camera's dezelfde CCD gebruiken, maar ik zou zeggen dat de Nikon wat zal moeten gaan om te verslaan het.

Het grote nieuws is echter de prijs. Sony lanceert de Alpha α100 voor een adviesprijs van slechts £ 599, alleen voor de body, £ 699 met een zoomlens van 18-70 mm of £ 849 in een kit met twee lenzen. Aangezien dit lanceringsprijzen zijn, kunt u garanderen dat de werkelijke verkoopprijs binnen enkele weken een stuk goedkoper zal zijn.

Sony heeft verklaard dat het binnen twee jaar Nikon wil uitdagen voor de tweede plaats op de markt voor digitale spiegelreflexcamera's en door wil dringen tot Canons dominante 50 procent aandeel. Als het bedrijf de toewijding aan kwaliteit en innovatie die de α100 laat zien, kan vasthouden en dit tegen dat soort prijzen kan doen, dan zou het misschien wel kunnen slagen. Als ik Nikon was, zou ik nu een dringende bestuursvergadering hebben.

"'Uitspraak"'

Een buitengewoon indrukwekkend debuut van een nieuwe speler op de digitale SLR-markt, de Sony Alpha α100 is aan de consumentenkant van de markt, maar is eigenlijk een betere camera dan de meeste van zijn middenklasse camera's rivalen ook. Het zit boordevol slimme technologie, maar is zeer gebruiksvriendelijk en levert constant uitstekende resultaten. Het zou een goede camera zijn voor een nieuwkomer op het gebied van spiegelreflexcamera's, maar meer ervaren gebruikers zullen het ook zeer bevredigend vinden om te gebruiken.

Op de volgende drie pagina's wordt een reeks testopnamen getoond. Hier is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en een uitsnede van het origineel afbeelding met volledige resolutie is eronder geplaatst zodat u een indruk krijgt van de algehele kwaliteit. De volgende pagina's bestaan ​​uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen. Voor degenen met een inbelverbinding, even geduld terwijl de pagina's worden gedownload.
—-

1/100ste sec, f6.3, ISO 100
Deze twee oude Berbervrouwen lijken best gelukkig. Ik weet niet zeker wat ze in die vijzel aan het mixen is, maar ik heb wel een tientje.
—-

1/125 sec, f6.3, ISO 200
Een kleine verschuiving in de meting heeft deze opname een stuk lichter gemaakt, maar is nog steeds net zo vloeiend als de 100 ISO opname.
—-

1/160 sec, f7.1, ISO 400
Bij 400 ISO beginnen er wat kleurspikkels te verschijnen in de donkere gebieden, maar de algehele kleurweergave is nog steeds erg goed.
—-

1/250e seconde, f8.0, ISO 800
Bij 800 ISO is er nogal wat ruis over het hele beeld en veel spikkels in de donkere delen. Er is wat contrast verloren gegaan.
—-

1/640 sec, f8.0, ISO 1600
Bij 1600 ISO is het beeld ondanks de zeer snelle sluitertijd behoorlijk ruis. Het is echter niet slechter dan de meeste van zijn rivalen.
—-

Deze pagina bestaat uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen.

Dit is gemaakt met een 18-200 mm-lens, die een beetje traag en luidruchtig was, en een beetje chromatische aberratie naar de hoeken heeft.
—-

De A100 heeft een sensor die automatisch scherpstelt en de belichting instelt zodra de camera voor het oog wordt geheven, perfect voor spontane opnamen.
—-

De kleurweergave van de A100 is gewoonweg fantastisch en reageert goed op de oude truc voor diafotografie, namelijk onderbelichting met een halve stop om de verzadiging te vergroten.
—-

Deze pagina bestaat uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen.

Ondanks het intens felle zonlicht produceert het Dynamic Range Optimizer-systeem een ​​mooi uitgebalanceerde opname met goede schaduw- en hooglichtdetails. Volgens mij is dat een Steenarend, maar ik kan het mis hebben (lijkt mij een valk – red.).
—-

Op de een of andere manier lijken ezels altijd depressief, ook al was deze goed gevoed en verzorgd. Ik geef Eejoor de schuld.
—-

Deze pagina bestaat uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen.

De kleurweergave van de A100 is heel natuurlijk, zelfs in de diepe schaduw van deze Berberse geitenwollen tent.
—-

Deze oude jongen was erg druk met het maken van iets waar veel stokken en touw bij betrokken waren. Ik heb hem ongeveer 20 minuten bekeken, maar ik heb geen idee wat het moest zijn. Geweldig detail wel.
—-

Deze pagina bestaat uit afbeeldingen waarvan het formaat is gewijzigd, zodat u de algehele belichting kunt beoordelen.

Deze is gemaakt met een 100-400 mm telezoomlens en toont ondanks de nevel van stof in de lucht veel details.
—-

Het luidruchtige sluitermechanisme maakt het moeilijk om onopvallende spontane foto's te maken, maar deze jongens poseerden toch gewoon voor de camera.
—-

Betrouwbare score