Nieuwe Super Mario Bros-recensie

Als je Mario al sinds de gloriedagen van de NES volgt, staat het meeste van wat je echt moet weten in de titel. Dit is de eerste nieuwe Super Mario-game sinds Super Mario Sunshine uit 2002 en de eerste nieuwe 2D Mario-game – updates of remakes niet meegerekend – sinds Super Mario World uit 1992. Nu hoef je alleen maar te weten of het een Super Mario is die de naam waardig is. In dat geval raad ik je aan naar de score te kijken, te racen, te kopen en te spelen.

De rest van jullie heeft misschien wat meer details nodig. Nou, in wezen is dit een vergelijkbare inspanning als Sonic Rush van vorig jaar: een klassieker, teruggaand naar de roots 2D-platformgame met verbeterde beelden die profiteren van de 3D-pk van de DS. Natuurlijk is er één groot verschil. Sonic Rush voelde altijd een beetje als een verontschuldiging, alsof Sonic sorry zei voor Sonic Adventures 1 en 2 en Sonic Heroes, en dat hij ook blij was terug te zijn in 2D, waar hij thuishoorde. New SMB voelt minder als de verloren zoon die terugkeert, om de simpele reden dat Mario zich nergens voor hoeft te verontschuldigen. Mario 64 lijkt nu zeker van een plaats in de Greatest Games of All Time-kamer in de Big Games Hall of Fame, en Super Mario Sunshine, hoewel inferieur, was nog steeds geweldig spul.

Toch heeft het iets geweldigs om Mario terug te zien keren naar de basis. En geloof me, ze zijn echt fundamenteel. Net als in de originele Super Mario Bros begin je elk level met de mollige loodgieter aan de ene kant, de finishvlaggenmast aan de andere, en een heleboel platforms, munten en vijanden daartussenin. De besturing negeert in principe – en terecht – het DS-touchscreen. Je rent en je springt, stuiteren op de vijanden vernietigt ze, en verlaten Koopa-schildpadschelpen kunnen naar andere slechteriken worden geschopt. Bakstenen en gouden blokken – die al dan niet munten of speciale items kunnen bevatten – kunnen vrolijk van onderaf worden genuttigd, terwijl ze op naar beneden wanneer je erboven springt, ontketent het goede oude Ground Pound - een zwaargewicht bottom-first stamp dat alle blokken vernietigt onderstaand.

In veel opzichten is het alsof je teruggaat naar het allereerste begin van het platformspel, en toch voelt New SMB nooit zo oud aan. Misschien is het omdat Nintendo vanaf het begin controle en beweging kreeg op een manier die maar weinig rivaliserende platformfranchises ooit hebben beheerd. Er is een reactievermogen op de besturing - een manier om Mario's sprongen, vallen en glijden te finessen - dat is eigenlijk een plezier op zich. En het betekent dat, hoe moeilijk het ook wordt, je altijd het gevoel hebt dat je leeft of sterft door je eigen vaardigheden, niet door een fout in de basisspelmechanica. De game bevat zelfs bewegingen die bekend zijn van recentere platformgames - drievoudig springen, muurspringen, sidling en richel bungelen - op een manier waardoor ze volkomen natuurlijk aanvoelen, zoals ze altijd zijn geweest daar. En het beste van alles is dat de gebruikelijke cast van beestjes terug is om Mario een schuilplaats te geven: Hammer Bros, Bullet Bill, Lakitu, Piranha Plants, Boos, Bob-ombs, Chain Chomps, Goombas, Paratroopas en Thromps zijn allemaal aanwezig en verantwoord voor.

Net zo belangrijk is dat New SMB er nooit zo oud uitziet. Ja, het is 2D. Natuurlijk, het lijkt een combinatie van 2D- en 3D-sprites en achtergronden te gebruiken. Maar de heldere, prachtig gearceerde beelden lijken een perfecte combinatie van de stijl van Mario World met de personages en effecten van Mario Sunshine. Bovendien heeft New SMB het voorbeeld van Yoshi's Island gevolgd door 3D-elementen in het spel te brengen. We hebben het niet alleen over eye-candy op de achtergrond, maar over elementen die het spel echt helpen maken tot wat het is.

Deze beginnen bij Mario zelf. Zoals altijd zal het raken van bepaalde blokken een verzamelbare upgrade vrijgeven; de paddenstoel maakt Mario groter en sterker; de vuurbloem geeft hem een ​​mooi wit pak en de mogelijkheid om stuiterende vuurballen te gooien. Nieuwe SMB voegt echter te nieuwe toe. De eerste, een kleine blauwe paddestoel, verandert hem in Mini Mario - een kleine loodgieter die door kleine openingen kan wringen, verder en hoger kan springen en zelfs op water kan rennen. De tweede verandert hem in Mega Mario: een monster ter grootte van een scherm dat alles wat hem in de weg staat platgooit. De aanblik van Mega Mario op de rampage is altijd een spektakel, en een die vooral bevredigend is als je een bijzonder irritante slechterik in stof vertrapt ziet.

New SMB gaat echter aantoonbaar verder dan Yoshi's Island in de manier waarop het zijn technologie gedurende het spel gebruikt, niet alleen in set-piece gevechten of achtervolgingssequenties. Er zijn hele niveaus waar de getijden eb en vloed, het waterpeil stijgt en daalt om nieuwe platforms toegankelijk te maken of gezonken slechteriken naar de oppervlakte te brengen. Er zijn levels vol gigantische paddenstoelen die groeien, kantelen en krimpen terwijl je je een weg probeert te banen; levels met zeemonsters om op te rijden of angstaanjagende monsteralen om voor weg te rennen. Overal is er een gevoel dat wat er ook is gebeurd, wacht maar af - je hebt nog niets gezien.

Zie je, het draait allemaal om uitvindingen. De gemiddelde platformgame heeft de neiging om de belangrijkste elementen in de eerste paar levels uit te delen en ze dan gewoon harder en sneller dan voorheen opnieuw te presenteren. Met de Mario-serie heeft Nintendo altijd een andere weg ingeslagen: nieuwe gevaren of nieuwe mechanismen toevoegen aan elk niveau, dan - net als je denkt dat je ze hebt gelikt - manieren vinden om ze te combineren waardoor je je hersenen traint, niet alleen je reflexen. Bovendien is de moeilijkheidsgraad bijna perfect; overwinning is altijd binnen handbereik, het kan nog een paar keer duren om het te grijpen.

Natuurlijk zou Mario geen Mario zijn zonder geheimen. De levels zelf zitten er vol mee: verborgen blokken die sterren of power-ups activeren; verborgen gebieden en paden; warp-pipe-snelkoppelingen en verborgen wolkensecties. Maar New SMB gaat verder. Hoewel Sonic altijd alternatieve routes door elk niveau heeft gehad, is het altijd een lineaire ervaring geweest, waarbij de ene fase in voorspelbare voortgang naar de volgende leidde. Mario geeft je wat meer keuze. Net als Super Mario World verdeelt New SMB zijn niveaus in werelden, elk een kaart met de verschillende stadia en paden die zijn uitgekozen. Er is altijd één hoofdweg, maar door in elke fase speciale stermunten te verzamelen, kun je extra routes en fasen ontgrendelen die al dan niet gemakkelijker of meer lonend zijn. En laten we eerlijk zijn; je zult ze waarschijnlijk toch allemaal willen spelen.

En terwijl je toch bezig bent, zul je al snel beseffen dat er twee hele extra werelden zijn om te ontdekken - je hoeft alleen maar de weg naar binnen te vinden. Dit alles betekent dat er hier meer spel is dan je in eerste instantie zou denken. Normaal gesproken ben ik niet iemand voor het eindeloos herhalen van levels om elk laatste geheim te ontrafelen, maar voor deze game zou ik een uitzondering maken. Het zoeken naar aanwijzingen en hints wordt een fascinerende oefening in detectie - wat doet die schakelaar? Hoe kom ik daar in godsnaam binnen? - en je merkt dat je niet alleen je een weg baant door de levels, maar probeert je een weg te banen in de geest van de ontwerper. Als je niveaus niet opnieuw bezoekt en alle coole dingen ontgrendelt, mis je het punt eigenlijk een beetje.

Na al dit genie voor één speler, waren alle multiplayer-opties ongetwijfeld een beetje geplakt, maar toch komt New SMB verrassend goed gevuld met goedheid voor twee of vier spelers. Ten eerste, hoewel het misschien je smaak voor een goede coöperatieve modus zou kunnen prikkelen - helaas nog steeds niet geïmplementeerd - is de Mario vs. In de Luigi-modus kunnen twee spelers in vijf fasen strijden om stermunten. Het is een leuke, zij het beperkte afleiding. De gezelschapsspellen doen het net zo goed door de kwantiteit als al het andere. Verdeeld in actie, puzzel, tafel en 1 op 1 subcategorieën, presenteren ze het soort snelvuurspellen bekend van Mario Party (en een paar zijn misschien heel bekend, omdat ze rechtstreeks uit Super Mario zijn overgenomen) DS). Voor het grootste deel zijn ze eenvoudig op te pakken en te spelen, maar enorm plezierig in het juiste gezelschap, met inspanningen die variëren van een dwaas sneeuwballengevecht tot een Mario-achtige draai aan een oud casino favorieten.

Uiteindelijk denk ik dat hier veel discussie over zal zijn onder de Nintendo-gelovigen: is het echt zo goed als Yoshi's Island? Komt het echt in de buurt van de diepte van Super Mario World? Is het net zo inventief als Super Mario 3 vroeger was? Misschien, maar dan, misschien ook niet. Maar hou op. Pauzeer gewoon even en onthoud waar we het hier over hebben: een game die de vergelijking doorstaat met enkele van de allerbeste games aller tijden. Alleen al het feit dat we dit debat kunnen voeren, geeft je een indicatie van hoe uitstekend het is. Dus ontmoet de New Bros. – het is hetzelfde als de oude Bros., maar we zouden niet anders willen.

"'Uitspraak"'

Een bestormende nieuwe 2D Mario die de erfenis van zijn legendarische voorgangers in ere houdt, en nog een goede reden waarom de DS de gamemachine van het jaar is.

Betrouwbare score