The Walking Dead: Saints and Sinners Review

Het is altijd moeilijk om een ​​vorm van betekenisvol gewicht uit te drukken in virtual reality. Uiteindelijk doe je niets anders dan een paar controllers door de lucht zwaaien. The Walking Dead: Saints and Sinners wil deze perceptie veranderen en is deels triomfantelijk.

Het zware vechtsysteem, vrije verkenning en verrassende toewijding aan verhalende gevolgen helpen Skybound Games' laatste poging afgezien van het pakket, zelfs als het soms wordt tegengehouden door archaïsch mechanisch ontwerp en overmatige afhankelijkheid van middelen beheer. Wat overblijft is een plezierige draai aan het zombiegenre dat virtual reality soms fenomenaal gebruikt.

Verwant: Geesten van Tsushima

Saints and Sinners neemt je mee naar New Orleans, dat volledig is getransformeerd door een mengeling van vleesetende zombies en natuurrampen. Overstromingen hebben de stad veranderd in een reeks afzonderlijke eilanden, wat de opkomst van vijandige facties in isolationistische staten heeft aangemoedigd die maar in één ding geïnteresseerd zijn: in leven blijven. De Big Easy is dit zeker niet, en je zult moeten leren hoe je ermee kunt navigeren over land, water en welke andere middelen dan ook.

De campagne begint met een tutorial die je door de handelingen van steken, hacken en schieten leidt, die allemaal worden bereikt met een veelvoud aan grizzly-tools. Er is een gevoel van brutaliteit in de strijd in Saints and Sinners die eerlijk moreel verwerpelijk aanvoelt. Je moet één controller gebruiken om een ​​rollator fysiek tegen te houden en ze op hun plaats te verplaatsen voordat je je wapen in hun schedel lanceert. Of je nu een mes, bijl of gebroken fles hebt, elke aanval heeft een verbazingwekkende impact.

Je moet echt een aanzienlijke hoeveelheid gewicht in elke slag steken, anders prik je alleen maar door de huid en kom je er niet verder dan. Het betekent dat wanneer je omringd bent door wandelaars, je niet kunt ineenkrimpen, maar in plaats daarvan met de grootst mogelijke agressie naar voren moet duwen. Het is duidelijk dat dit betekent dat u zich waarschijnlijk niet bewust wordt van uw omgeving en jammert op een tafel in de buurt. Ja, mijn hand doet nog steeds pijn.

Als je eenmaal uit de tutorial bent, word je langzaam de verzonken metropool New Orleans binnengeleid, hoewel het is gescheiden op een manier dat elk nieuw gebied anders aanvoelt. Tijdens vroege missies moet je straten verkennen die bezaaid zijn met verroeste auto's en een krakend herenhuis binnensluipen om radiocomponenten te ontdekken. Het is een verrassend grote ruimte met een toepasselijke uitstraling van levenloosheid, wilde kreten van wandelaars in de buurt die een constant gevoel van paranoia bijbrengen waar ik dol op was.

Verwant: Aankomende Xbox One-games

Je uitvalsbasis is een verlaten schoolbus in het midden van een door zombies geteisterd kerkhof. Een thuis weg van huis als ik er ooit een heb gezien. Hier heb je toegang tot verschillende recepten voor het maken van wapens en maaltijden. Ga te lang zonder een eiwitreep of blikje pop en je zult snel achterblijven, waardoor je kans groter wordt dat je uit elkaar wordt gescheurd.

Anders is het een nederige verblijfplaats weg van de chaos waar veel verhaalbeats worden geïntroduceerd, hoewel het een belemmering kan zijn om ter plaatse te luisteren naar lange dialoogsequenties via de radio. Locaties op de kaart kunnen worden bereikt met een boot die zich ver van uw basis bevindt. Het enige dat u hoeft te doen, is een pictogram selecteren voordat u in een nieuw gebied laadt. Dit verpest wel de samenhang van een levende, ademende wereld, maar elke locatie is anders en groot genoeg dat het er zelden toe doet.

In de eerste paar uur zul je voornamelijk strijden met de ondoden, voordat mensen met hun eigen vuurwapens en scherpzinnige overlevingsstrategieën naar boven komen. Behorend tot twee facties, bekend als The Tower en The Reclaimed, wordt elk levend wezen in Saints and Sinners gedreven door moreel grijze ideologieën. Naarmate de tijd verstreek, bouwde ik relaties op met elke enclave en nam ik mijn eigen beslissingen die onvermijdelijk gevolgen hadden voor het zich ontvouwende verhaal. Bepaalde conclusies zijn echt schrijnend, waarbij het medium virtual reality de verschrikkingen alleen maar intensiveert.

Verwant: Beste VR-games

Het is gemakkelijk om door het landschap te dwalen en iedereen in zicht te doden met de meest duivelse middelen die tot je beschikking staan. Je zou een zoektocht kunnen nemen van een rouwende weduwe of een propaanbus aan haar voeten kunnen plaatsen voordat je wegloopt en haar aan gruzelementen blaast.

De handeling van het heimelijk in het hoofd steken van zombies kan in de loop van de tijd vermoeiend worden, gekruid door veel chaotischer ontmoetingen met mensen en bellen in heel New Orleans. De Bells zijn in wezen een alarmsysteem dat elke avond in de vroege uurtjes wordt geactiveerd en hordes ondoden op straat brengt. Pieptonen van je polshorloge plagen de naderende zwerm, waardoor er tijdig druk wordt uitgeoefend om je missie te voltooien en naar huis te haasten voordat dingen de ventilator raken.

Ik vond het heerlijk om mijn geluk te beproeven en het idee op te drijven om nog een verlaten huis te verkennen voordat ik het een dag noemde. Deze hebzucht kwam met straf toen ik een hoek omsloeg op mijn weg terug naar het kamp, ​​begroet door een eindeloze rij wandelaars. Er was geen ontkomen aan en ik werd gedwongen een nabijgelegen pijp op te klimmen, door een raam te springen en beschutting te zoeken tot de zon weer opkwam.

Herhaling wordt verholpen door een intuïtief besturingssysteem dat slechts af en toe hapert. Beweging is soepel en bevredigend, net als traversal, dat hetzelfde gevoel van gewichtige reactievermogen als gevechten implementeert. Virtual reality is verrassend goed om me een gevoel van duizeligheid te geven als ik vanaf een richel naar beneden tuur, wetende dat het loslaten van de trekker zal resulteren in een catastrofale val. Een van mijn enige scrupules is dat je jezelf op richels moet optrekken, wat gewoon onhandig aanvoelt.

Verwant: Doom Eternal-voorbeeld

Het is niet allemaal actie en traversal. Je zult vaak andere overlevenden tegenkomen om mee te praten. Dialoogopties zijn beschikbaar, maar ze variëren vaak van neutraal tot ronduit duivels. Een vroeg voorbeeld was dat ik in het gezicht van een vrouw lachte nadat ze haar zombie-echtgenoot had vermoord, en onthulde dat hij hun kinderen had vermoord om hen een soortgelijk lot te besparen. Daar was ze niet blij mee.

Deze analyse van gebroken moraliteit loopt door de bloedbaan van Saints and Sinners, maar wordt nooit tot het maximale effect onderzocht. Het wisselvallige dialoogsysteem helpt niet, waarbij de minste bewegingen van mijn avatar als een bedreiging worden gezien, waardoor personages hele gesprekken opnieuw beginnen waar beslissingen al waren genomen.

Vonnis

The Walking Dead: Saints and Sinners is een volwaardige VR-ervaring die de moeite waard is om te ervaren, vooral als je de technologische bekwaamheid hebt om het meeste uit de ruige, realistische wereld te halen. Hoewel de gameplay-loop soms vermoeiend kan worden, maakt het hebben van zo'n reeks systemen om mee te experimenteren te midden van een gespannen en meeslepend verhaal de tekortkomingen meer dan goed.

Gevechten zijn wonderbaarlijk brutaal en hebben een gevoel van feedback dat ik de medium-aanpak nog niet eerder heb gezien. Het voelt echt op een manier die bijna ongemakkelijk is wanneer je wordt geconfronteerd met medemensen om te sturen. Gamers zeggen altijd dat ze wachten op de zombie-apocalyps, maar dit is een realiteit die ik nooit, maar dan ook nooit onder ogen wil zien.