Sennheiser CX400 Canalphones recensie

Je kunt eigenaren van mp3-spelers meestal in drie segmenten onderverdelen: degenen die geobsedeerd zijn door het verkrijgen van de ultieme geluidskwaliteit van hun spelers en die voor niets zullen stoppen om dit te bereiken; degenen die erom geven, maar niet te veel geld willen uitgeven; en degenen die luisteren naar de oordopjes van £ 5 die bij hun iPod van £ 200 worden geleverd, en ze alleen vervangen als ze kapot gaan.

De nieuwste hoofdtelefoon van Sennheiser, de CX400, is gericht op de middengroep. Hoewel ze zich niet helemaal in hetzelfde territorium bevinden als sommige van de eersteklas Shure- of Etymotic-hoofdtelefoons die Riyad de afgelopen tijd heeft besproken, zijn ze goed genoeg om de extra investering van een paar upgrades van £ 20 te belonen - en ze zijn zeker beter dan de meegeleverde oortelefoons die je bij de meeste krijgt spelers.

Ze zijn de opvolgers van de populaire CX300-hoofdtelefoon van Sennheiser, met verbeterde bassen, helderheid en alle gebruikelijke dingen die je verwacht van een upgrade als deze. Ik moet nog een hoofdtelefoon vinden die past bij het aanbod van Shure, zoals de

SE210s of zelfs de oudere E2cs - voor dit soort prijs, dus ik was geïnteresseerd om te zien hoe de nieuwe baby's van Sennheiser het deden.

In het echt zijn ze zeker een indrukwekkende koptelefoon: de bouwkwaliteit lijkt redelijk goed - rubberen omhulsels beschermen de bekabeling die van elk oortje komt - en ze zien er zeker een stuk mooier uit dan het bolvormige aanbod dat Shure aanbiedt in deze middenprijssector, met verzegelde zilveren lichamen en roestvrijstalen ringen die elke eenheid op zijn breedst wikkelen punt.

Ze behoren ook tot de meest comfortabele hoofdtelefoons met geluidsisolatie (om precies te zijn kanaaltelefoons) die ik ooit heb gedragen. Bij de meeste telefoons die rechtstreeks in uw gehoorgang gaan, is er meestal een inloopperiode waarin u terechtkomt gewend aan hoe ze aanvoelen, en het rubber of schuim past zich aan de vorm van je oren aan - maar dat is niet het geval hier. De CX400's voelden zich vanaf het begin comfortabel - ze zijn licht en in mijn oren hadden ze nauwelijks het gevoel dat ze er waren. En voor iedereen bij wie de standaard medium rubberen flens niet past, zitten er een paar extra fittingen in de doos - een klein en een groot paar. Met de CX400s zo ver in mijn oren geduwd als ze zouden gaan, was de geluidsisolatie ook behoorlijk goed: op een luidruchtige Londense metro Ik kon naar rustige klassieke en jazzmuziek luisteren zonder het volume te hoeven draaien recht omhoog.

Het is ook leuk om te zien dat er veel extra's in de doos zitten. Bij de meeste koptelefoons zit je vast met een kabel die ofwel te lang is en uit de onderkant bungelt je jas terwijl je loopt, of te kort en zal niet de zak bereiken waarin je je speler wilt opbergen in. Met de CX400s krijgt u het beste van twee werelden: de standaardkabel is slechts 70 cm lang - perfect als u uw speler om uw nek hangt of in een binnenzak stopt; en als je iets langer wilt, steek je hem gewoon in de meegeleverde extensie.

Naast het verlengsnoer krijg je een klein zakje en ook wat alleen een rubberen ‘dongle’ kan worden genoemd met een paar gaten erin om de oordopjes in te steken om extra bescherming te bieden. Je kunt de kabel ook om de staart van dit rubberen werktuig wikkelen om te voorkomen dat hij in de knoop raakt knopen in je zak en er zijn een paar sleuven - een aan elk uiteinde - om alles te voorkomen uitpakken. Je krijgt er ook een shirtclip bij, maar iPhone-fans zullen teleurgesteld zijn om te zien dat Sennheiser ervoor heeft gekozen om geen iPhone-adapter erin te gooien.

Ik vind het altijd leuk om fabrikanten de tijd te zien nemen om na te denken over wat ze nog meer in de doos doen, want er is niets erger dan een pakket uitgeven aan iets luxueus en er dan achter komen dat je er meteen op uit moet gaan en er meer aan moet uitgeven accessoires. Je concentreren op de extra's is echter een vrij zinloze oefening als je de basis niet goed begrijpt, en met een koptelefoon als deze betekent dat geluidskwaliteit.

De lange ervaring van Sennheiser komt hier direct tot uiting en de CX400s imponeren meteen met veel volume en een punch om Ricky Hatton jaloers te maken. In vergelijking met mijn nu verouderende Shure E2c vallen ze je trommelvliezen aan met meer energie, meer controle en meer beet. Ze schoppen hard, ze stampen op de vloer en ze bonken op het bureau als een boze krantenredacteur op het moment van de deadline.

Luisteren naar het fantastisch energieke nummer van Scouting For Girls - "She’s So Lovely" - demonstreert deze dynamiek perfect, met het gevoel van de drums alsof ze een beat uithalen in je hoofd. De metronomische bas- en pianoklanken die ten grondslag liggen aan het aanstekelijke nummer "Heartbeat", drijven de muziek voort met de aandrang en kracht van een pneumatische boormachine. Het album "Puzzle" van de Schotse rockers Biffy Clyro is een openbaring op de CX400s, waarbij de gitaar en baslijnen de muziek met een enorm gewicht en kracht voortstuwen.

De helderheid is ook uitstekend, maar zonder ooit zo hard of scherp te worden dat de muziek vermoeiend wordt om naar te luisteren. De akoestische twang van de gitaar van Newton Faulkner op zijn uitstekende album 'Hand Built By Robots' wordt bijvoorbeeld op een no-nonsense maar precieze manier weergegeven die veel koptelefoons (de iSkin Cerulean X1s inbegrepen) kan gewoon niet tippen, terwijl de hoge falset op Sigur Rós 'angstaanjagende' Heim'-album puur klinkt zonder ooit te gierig te worden.

Als er een zwak punt is, is het te vinden in het gebied van de mid-bass, net boven de grommende lage tonen gekenmerkt eerder en net onder het piekstembereik, waar het klinkt alsof er een lichte dip in de CX400s reactie. Ze klinken soms ook een beetje kunstmatig. Newton Faulkner klopt het ritme op de voorkant van zijn akoestische gitaar terwijl hij speelt, en dit klonk niet zo realistisch houtachtig als op mijn oude Shures.

Maar als de kwaliteit van de bas is wat je leuk vindt, is er voor deze prijs niets dat in de buurt komt van deze Sennheisers. Het heeft een solide, bijna tastbare kwaliteit waardoor je het gevoel hebt dat je het bijna kunt oppakken en een hapje kunt nemen, maar het is niet uit balans en overweldigt zelden de rest van de muziek. Vergeleken met de Cerulean X1's die ik eind vorig jaar heb besproken - wat mij in dit opzicht indruk maakte - zitten ze gewoon in een andere klas.

"'Vonnis"'

Het is nogal verbazingwekkend wat voor £ 40 u tegenwoordig zal kopen in termen van geluidskwaliteit en deze Sennheiser CX400s behoren tot de beste deals die u tegenkomt. Ze zijn niet echt het laatste woord in trouw, en als het het laatste woord is in realisme en sfeer, wil je dat ze een paar Shures niet kunnen evenaren.

Uiteindelijk komt het echter neer op een kwestie van voorkeur, en als je op zoek bent naar een koptelefoon waarvan de sterke punten in pure punch, power en bass thump liggen, zijn deze inderdaad een zeer goede koop.