Call of Duty: Vanguard Review

Vonnis

Call of Duty: Vanguard is de nieuwste inzending in de first-person shooter-franchise, en het is veilig om te zeggen dat het me niet heeft weggeblazen. Met de graphics die het verhaal overtreffen en dezelfde repetitieve gameplay, is dit niet de revival die de franchise nodig had.

Invoering

We zijn nu bezig met de 18e hoofdgame in de Call of Duty-serie, en het is veilig om te zeggen dat de put een beetje droog lijkt te lopen voor deze first-person shooter-serie.

Call of Duty: Vanguard neemt veel aanwijzingen van de games die eraan voorafgingen, dus je zou een zeer klassieke CoD-ervaring moeten verwachten, met een paar verrassingen.

Met een vrij korte campagne zul je vooral tijd doorbrengen in de multiplayer- of Zombie-modi, wat wel weinig om de boel op te schudden, maar zijn een getrouwe weergave van waardoor spelers verliefd werden op de franchisenemer. Hier is mijn volledige recensie.

Campagnemodus

• Slechts negen niveaus in campagnemodus
• Vijf speelbare hoofdrolspelers
• Standaard en saaie WW2-achtergrond

Het verhaal van Call of Duty: Vanguard begint tegen het einde van WW2, wanneer de nazi's beginnen te klauteren, waarbij het complot draait om een ​​geheim complot dat de overwinning van het Derde Rijk op lange termijn zal verzekeren loop.

Gedurende de hele campagne wissel je tussen vier verschillende bondgenoten, waarbij elk personage geïnspireerd is door echte helden - met Lady Nightingale als mijn persoonlijke favoriet. Er is hier weinig subtiliteit, waarbij Vanguard probeert thema's met betrekking tot ras en geslacht na te streven, maar het komt op zijn best over als ham-vuist en in het slechtste geval aanstootgevend.

Een behoorlijk deel van de campagne draait om flashbacks van elk teamlid die plaatsvonden voor de oorlog, waardoor je een beetje inzicht krijgt in hun persoonlijkheid en hun strijd. Hoewel ik betwijfel of het opzettelijk was, doet de game me zoveel aan Suicide Squad denken dat het een beetje moeilijk is om serieus te nemen, omdat het thema van The Expendables het moeilijk maakt om een ​​personage te zien als meer dan alleen een moordmachine, ondanks de pogingen.

Het einde van de eerste missie laat zien dat het team wordt gevangengenomen door nazi's nadat het hun basis heeft geïnfiltreerd. Het verhaal concentreert zich vervolgens op het achtergrondverhaal van elk personage via de flashbacks en tussenfilmpjes, waarbij het verhaal van de sergeant op de eerste plaats komt.

Sergeant Arthur Kingsley is een zwarte man, wat de nazi's niet mogen. De game laat alle pretenties rond dit personage vallen, waardoor de nazi's zo kwaadaardig en racistisch mogelijk zijn. Soms was het best leuk om te haten, waarbij Kingsley zelf erg aardig was; maar het leek alsof Sledgehammer Games niet wist welke hoek ze met hem moesten nemen, waardoor de ondertoon van de race vreemd en onafgemaakt aanvoelde.

De derde missie is gemakkelijk mijn favoriet, aangezien we terug kunnen gaan naar de Slag om Stalingrad met de Russische sluipschutter Polina Petrova. Haar verhaal begint met haar in de keuken thuis, met aanwijzingen waarmee je met buren kunt kletsen terwijl je door de stad dwaalt. Ondanks mijn persoonlijke ergernis daarover, schittert ze als het best speelbare personage; ze kan muren beklimmen en in en uit roosters duiken, waarbij het levelontwerp dynamischer en persoonlijker is dan al het andere in het spel.

Haar levels voelen aan als een prachtige mix van Call of Duty en Tomb Raider, met opties om stealthy te zijn of erin te gaan vuurwapens - als de hele game was gebaseerd op Lady Nightingale, zou het een andere ervaring zijn geweest. Het thema gender wordt onderzocht, hoewel het niet zo duidelijk wordt behandeld als Arthur, en het was bevredigend om te zien hoe Petrova een man uitschakelde die haar net een 'klein meisje' noemde.

We gaan dan verder naar Wade Jackson, de eigenwijze Amerikaanse piloot. De Battle of Midway was een verspild level, aangezien je de lucht in gaat om vliegtuigen neer te schieten. Dit segment biedt niets dat je nog niet eerder hebt gezien en tenzij je dol bent op langzame luchtgevechten en langzame bochten, raad ik aan om dit niveau helemaal over te slaan.

Als Wade op de grond ligt, is hij een veel sympathieker personage. Met zijn speciale vaardigheid kun je vijanden door muren zien, met een grotere focus op stealth in vergelijking met totale oorlogsvoering.

En het laatste personage dat we ontmoeten is de Australiër Lucas Riggs, een luidruchtige sloopexpert die met uiterste nauwkeurigheid granaten kan gooien. Ondanks zijn constante ruwe dialoog, die steeds minder grappig wordt naarmate je vordert, zijn zijn missies erg standaard en saai. Ze spelen zich af in saaie woestijnen met weinig meer te doen dan rondrennen om dingen op te blazen.

Het belangrijkste dat ik voor de Vanguard-campagne kan zeggen, is dat ik de moeite waardeer die is gestoken in het creëren van een meer diverse en interessante cast van personages, maar ik denk niet dat het zo goed is behandeld als het had kunnen zijn. Het vooroordeel tegen elk personage (behalve de Amerikaan) wordt gedurende het spel meerdere keren genoemd, maar wanneer het doek valt, raakt Riggs nog steeds Petrova aan.

Al met al kun je de campagne overslaan, hoewel ik zou aanraden om het derde en zesde niveau te spelen, omdat Petrova meer is leuk om te besturen dan de andere personages, en haar kenmerkende stijl en houding was een van mijn favoriete onderdelen van het geheel spel.

Het is ook vermeldenswaard dat de campagnemodus van Vanguard schokkend kort is. Ik heb het spel in ongeveer zeven uur uitgespeeld, hoewel ik denk dat je het nog sneller zou kunnen doen, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad die je speelt.

Multiplayer

• Dezelfde kerngameplay als eerdere inzendingen
• Nog een paar functies dan voorheen, waaronder Combat Pacing
• 16 kaarten beschikbaar bij lancering

Er is veel minder te zeggen over de Multiplayer-modus in Vanguard, omdat het echt niet veel doet dat ik nog niet eerder heb gezien. Ik zal niet zeggen dat het geen goed moment is om met vuurwapens rond te rennen, maar als je op zoek bent naar iets vergelijkbaars, heb je pech.

De multiplayer-modus is sterk afhankelijk van het idee dat je graag terugkomt, met wapenuitdagingen waarbij je dagenlang moet grinden om nog een camouflage voor je favoriet te verdienen pistool. Deze aspecten worden veel gebruikt en geven spelers iets om voor te werken, maar ik wou dat er meer was om terug te komen, want dat waren niet alleen oppervlakkige upgrades.

Over oppervlakte-upgrades gesproken, Call of Duty heeft schijnbaar nog steeds niet onder de knie hoe je moet vertellen dat je een nieuwe skin hebt ontgrendeld, omdat ik vaak meldingen kreeg voor skins die ik uren geleden had ontgrendeld. Het is een kleinigheid, maar op dezelfde manier dat de ondertitels soms helemaal niet overeenkomen met de audio, wordt het na een tijdje een beetje vervelend.

Maar om verder te gaan met wat je echt in Multiplayer kunt spelen, zijn er dezelfde modi als gewoonlijk met een nieuwe voor de goede orde. Champion Hill is de nieuwste modus van Vanguard, waarin je in een team van twee of drie tegen zeven andere teams speelt. Je squadron deelt levens, dus voor de eerste 60 seconden durende deathmatch moet je ervoor zorgen dat zowel jij als je teamgenoten uit de problemen blijven.

Deze modus was verfrissend. Ik speelde online met vreemden, maar ik kan me voorstellen dat het nog leuker zou zijn om met je vrienden te spelen, omdat je erg op elkaar vertrouwt. Ik zou niet zeggen dat het baanbrekend is, maar het is nog steeds een leuke toevoeging aan de gebruikelijke Deathmatch- en Search and Destroy-modi.

De andere nieuwe modus is Patrol, hoewel het in wezen een evolutie is op de Hardpoint-modus van eerdere Call of Duty-items. Je team moet de controle houden over een constant bewegend object, waarbij aan het einde van de wedstrijd slechts één team in de cirkel mag zijn. Deze modus was misschien mijn favoriet, omdat de noodzaak om in beweging te blijven het tegen het einde aangrijpend hectisch maakt.

De andere modi zijn beproefd en waar: Free-For-All is redelijk voor de hand liggend, dood iedereen en iedereen, waarbij de eerste die 30 kills maakt de overwinning behalen. Hardpoint is hetzelfde als Patrol, maar je bestuurt een stilstaand object. Deathmatch plaatst je in een van de twee teams die binnen 10 minuten strijden om het hoogste aantal kills. Kill Confirmed is hetzelfde als Deathmatch, maar telt het aantal dogtags dat je hebt verzameld in plaats van je kill-score.

Een andere nieuwe functie, Combat Pacing, stelt je in staat om het aantal mensen in een wedstrijd te vergroten, met verschillende intensiteitsniveaus om uit te kiezen. Dit betekent dat alle sensatiezoekers in Blitz kunnen gaan (dat is 24v24), terwijl mensen die op zoek zijn naar een meer ontspannen moordpartij, Tactical Combat kunnen gaan, wat 6v6 is.

Wat betreft nieuwe dingen, het laatste dat hier moet worden vermeld, zijn de kaarten in de multiplayer-modus. Er zijn momenteel 16 kaarten in de game, en volgende maand komen er meer bij. Dome heeft een comeback gemaakt, maar deze keer ziet het er wat slechter uit voor slijtage. De door oorlog verscheurde esthetiek past goed bij de game en ik waardeerde dat de game iets anders probeerde op iets bekends.

Een van de beste aspecten van deze kaarten is dat sommige vernietigbaar zijn. Hitlers eigen vliegtuigbasis - de kaart Adelaarsnest - laat dit het beste zien, omdat je door de vloer kunt neerstorten op nietsvermoedende vijanden. Het voegt een niveau van onvoorspelbaarheid toe waar ik echt van heb genoten, en het is leuk om te zien hoe elke speler ervoor kiest om de omgeving te gebruiken.

Al met al is de Multiplayer-modus zeker leuk, maar hij doet niets geks of interessants genoeg waardoor ik permanent overschakel naar Vanguard. Het spel ziet er goed uit en werkt goed, dus het is aan jou of het de moeite waard is om het opnieuw op te bouwen tot dat niveau Prestige-niveau, aangezien de laatste paar CoD-games opmerkelijk consistent waren in termen van: meervoud.

zombies

• Bijna geen verandering van voorheen, er is niets nieuws toegevoegd
• Voelt meer willekeurig dan voorheen
• Gebrek aan lokaal gesplitst scherm is een grote teleurstelling

Vanguard beschikt ook over de iconische Zombies-modus van de serie, waarmee je de rottende en bevroren lijken van nazi-uitschot kunt schieten. Het lijkt er echter op dat er weinig is veranderd in vergelijking met eerdere inzendingen, aangezien er hier bijna geen nieuwe inhoud is, waardoor de Zombies-modus een bijzaak lijkt.

Het is dezelfde routine als gewoonlijk; ren rond en schiet op zombies, ontgrendel meer buit en blijf doorgaan totdat je uiteindelijk overweldigd wordt. Terwijl de graphics en de esthetiek van het einde van de wereld me bezig hielden, is de algehele Zombie-ervaring de hetzelfde als het altijd is geweest, met als enige echte verschil het gevoel van willekeur dat bij elke nieuwe hoort loop.

Het ontbreken van een lokaal gesplitst scherm leek ook een grote misstap, omdat je in deze modus het meeste plezier kunt hebben met vrienden. Je kunt in plaats daarvan online met vrienden spelen, maar het gebrek aan co-op op de bank is nog steeds teleurstellend.

In dezelfde geest als de multiplayer-modus, als je een fan bent van CoD Zombie's, zul je een goede tijd hebben. Maar met niets nieuws in de aanbieding, is er hier heel weinig dat je nog niet eerder hebt gezien.

Laatste aanbiedingen