Ratchet and Clank recensie

Exclusief voor PS4
Ratchet and Clank is gebouwd om Sony's nieuwe CGI-animatiefilm te begeleiden en zit ergens tussen een remake, een herstart en een Greatest Hits-pakket in; een radicaal herwerkte versie van de eerste game van het duo die meer aanvoelt als een samenvatting van hun werk tot nu toe. De combinatie van nogal retro platform-shooter-gameplay en geavanceerde beelden zou niet moeten werken, en ook niet altijd, maar op zijn best is het een terugkeer naar vorm voor een van de geweldige platformteams van PlayStation, om nog maar te zwijgen van een teken dat de studio die ons voor het laatst Sunset Overdrive heeft gegeven, zijn touch voor de genre.

Tot op zekere hoogte is het een hervertelling van de eerste game, waarin Ratchet en zijn compacte robotpartner Clank het opnemen tegen een gekke dokter en een meedogenloos bedrijf met plannen die de melkweg zouden kunnen vernietigen. Degenen onder ons die het origineel hebben gespeeld, zullen ook niet zo verrast zijn door de structuur, waarin ons heroïsche duo taken op een reeks verschillende manieren aanpakt. planeten, de lokale bevolking redden van indringers, het rioleringssysteem verkennen, hersenen verzamelen van drijvende ruimte-octopussen of voorkomen dat plunderaars de water.

En de gameplay? Nou, de basisprincipes brengen ons meteen terug naar de gloriedagen van de PS2, terwijl Ratchet van platform naar platform, zwaait van drijvende ankerpunten en schiet zijn vijanden neer met een reeks komisch destructieve wapens. Gedragen als rugzak biedt Clank ondersteuning via zijn eigen helikopter- en jetpack-upgrades, en krijgt hij zelfs zijn eigen draai in de schijnwerpers via een reeks puzzelsecties. Deze zijn al lang een kernonderdeel van de franchise en gebruiken de droge robot om herprogrammeerbare gadge-bots te plaatsen als jump-pads, power-cells en bruggen vormen een leuke afwisseling van de actievolle acrobatiek die het belangrijkste onderdeel vormen van het spel.

Verwant: Dark Souls 3 recensie

Je zou Ratchet en Clank kunnen omschrijven als gedateerd, en het lijdt geen twijfel dat het een beetje ouderwets aanvoelt. Er is geen dekkingsysteem voor dure broeken of stealth te vinden, alleen veel klassieke beschietingen en vuurstralen tegen talloze vijanden of stoere gepantserde vijanden - af en toe tegelijkertijd. Vijandelijke AI is relatief primitief, en hoewel de individuele planeetniveaus veel uitgebreider zijn dan voorheen, zijn het op geen enkele manier enorme open werelden.

In feite is een van de grootste genoegens van de remake hetzelfde als die van het origineel: Insomniac's gekke liefde voor bizarre wapens en gadgets met een kant van grove insinuaties. Dit is nog steeds een spel waarbij een discobalwapen je vijanden aan het dansen krijgt, zodat je ze kunt kiezen met gemak af, of waar een pistool cirkelzaagbladen afvuurt die van de muren en door je heen schieten vijanden. Het is nog steeds een spel met NPC's genaamd Skid McMarx, waar het grootste wapen de RYNO (of Rip You a New One) is, waar je kunt spawn je eigen gevechtsdroid, meneer Zurkon, die een stroom van goedkope bedreigingen en oneliners uitstraalt in een zeer liefdevolle uitgestreken stijl.

Het arsenaal is een vreemde mix van hits uit de eerste game en geliefde latere toevoegingen, hoewel er vast en zeker een paar van je favorieten ontbreken. En, voor het geval je het je afvraagt, Insomniac is niet helemaal afhankelijk van oude ideeën. Een nieuw wapen, de Pixelator, transformeert vijanden in blokkerige voxelversies van zichzelf terwijl het hen doodt, terwijl een ander, de Proton Drum, is een sferische beatbox van vernietiging, die schadelijke golven van roze energie uitwerpt met een rotsvast ritme.

Dus, wat is er veranderd? Nou, het komt echt neer op schaal en polijsten. Meer, groter, beter lijkt het credo te zijn, met meer en grotere planeten om te bezoeken, interessanter en gevarieerde landschappen, meer vijanden tegelijk op het scherm, grotere set-stukken en groter, gevaarlijker bazen. Soms gaat deze aanpak over de top, omdat je wordt overspoeld met vijanden en worstelt om vooruitgang te boeken in de meest uitdagende baasgevechten, maar meestal werkt het een traktatie. Hoewel het door zijn stijl misschien als een gezinsvriendelijke game wordt bestempeld, kunnen Ratchet en Clank net zo hectisch en boeiend zijn als elke serieuzere shooter.

Verwant: Doom recensie

Om eerlijk te zijn, duurt het even om samen te komen. Na een paar wow-momenten in de beginfase dreigt het spel een ongeïnspireerde vernieuwing te worden - de gaming-equivalent van een oude band die weer bij elkaar komt voor een laatste geldgrijpende grootste hits tour. Een nogal flauw racegedeelte en enkele saaie revolversreeksen helpen niet. Maar ongeveer een derde van de weg er doorheen gaat sneller, met het soort spectaculaire rail-grinding, jet-packing en volledige oorlogsvoering die we zagen in de geweldige PS3-inzending, Tools of Destruction, en slimmere puzzelsequenties om op te starten.

Er zit ook meer verfijning in het spel. Ratchet and Clank heeft altijd karaktervoortgang gehad, terwijl je kratten kapot slaat en bouten grijpt om nieuwe wapens te kopen en ze vervolgens gebruikt om ze (en je pantser) te nivelleren. Nu hebben we echter nieuwe complexiteitslagen. Om te beginnen krijgen we een bijna RPG-achtig upgradesysteem waarbij scherven van raritanium kunnen worden gebruikt om upgrades te ontgrendelen op een zeshoekig bord, waar omringende mysteriebonusupgrades ze ontgrendelen. Bovendien gooit Ratchet en Clank een nieuwe verzamelkaartactiviteit in, waarbij verzamelsets nieuwe ontgrendelen superwapens en gadgetverbeteringen, terwijl dubbele kaarten in cijfers kunnen worden gebruikt om de ontbrekende kaart te vervangen van een set.

Verwant: Beste PS4-games

Maar als al deze dingen Ratchet and Clank tot een beter spel maken, is het het niveau van Pools dat de franchise van Insomniac up-to-date maakt. Ratchet and Clank is misschien wel de eerste game in zijn soort waarin de actie in de game er eigenlijk beter uitziet dan de indrukwekkende tussenfilmpjes, omdat ze zo geavanceerd zijn, Verlichting van bijna filmkwaliteit, gedetailleerde texturen en fantastische realtime reflecties werken samen om een ​​van de meest oogverblindende platformgames ooit te creëren gezien. Evenmin heeft Insomniac beknibbeld op achtergronddetails. Ooit bepaalden de glimmende torens en drukke luchtwegen van de originele sciencefictionsteden van Ratchet en Clank hoe een PS2-showcase eruit zou kunnen zien. Op hun eigen manier herhalen die van deze remake dezelfde truc.

Er zijn enkele teleurstellingen. Er is geen coöp- of multiplayer-modus, en hoewel dat niet per se slecht is, gezien de geschiedenis van de serie dingen, waardoor je een redelijk verhaal voor één speler overhoudt en een moeilijkere uitdagingsmodus om te overwinnen wanneer dat is gedaan. De vlieg- en ruimtegevechtensecties zijn boeiend en spectaculair, maar voelen naar moderne maatstaven een beetje halfbakken aan; onze held met puntige oren is geen Fox McCloud. Nog een paar echt nieuwe en innovatieve wapens zouden niet misstaan. Over het algemeen is dit echter bijna alles wat een fan zou willen van een Ratchet and Clank-remake, en als dit de laatste blijkt te zijn die we van hen zien, gaan ze uit de bol.

Vonnis
Dit is meer dan alleen een remake, het voelt als een ereronde voor Ratchet en Clank, met alle hectische actie, bizarre wapens en brutale insinuaties die een fan zich maar kan wensen. Als kieskeurig zou je kunnen zeggen dat het een beetje dicht bij de oude sjablonen blijft, maar dat doet het in ieder geval op een groter podium met een spectaculair gevoel voor schaal. Alleen de tijd, de verkoop en de kassa van de film zullen uitwijzen of we meer van dit dynamische duo zullen zien, maar ik hoop het. Dit is een redelijk goede manier om een ​​nieuwe start te maken.