De laatste van ons deel 1 recensie

Vonnis

Ook al biedt het niet de gameplay-revisie waar sommige gamers ongetwijfeld op hadden geanticipeerd, The Last of Us Part 1 is nog steeds de beste manier om te genieten van een van de meest intelligente en goed ontworpen games uit de recente geschiedenis. De bijgewerkte visuals helpen het verhaal nieuw leven in te blazen en de wereld die het presenteert heeft nog nooit zo meeslepend gevoeld. En dat is voordat we de overvloed aan beschikbare toegankelijkheidsfuncties overwegen, waardoor een groot aantal gamers de game voor de eerste keer kunnen spelen en zien waar het allemaal om draait.

Invoering

Naughty Dog keert terug naar zijn iconische post-apocalyptische survival-shooter, deze keer herbouwd voor de PS5 en gestileerd als The Last of Us Part 1.

Toen de credits rolden in 2020 De laatste van ons deel 2, voelde ik me zo verdiept in de wereld die Naughty Dog had gecreëerd en zijn meedogenloze wraakverhaal dat ik er nog niet helemaal klaar voor was om er afscheid van te nemen. Ik heb mijn exemplaar van opgestart The Last of Us: Remastered maar de technologische sprong tussen de twee games was te veel om te negeren en mijn enthousiasme om de eerste inzending van de serie opnieuw te spelen vervaagde snel.

Iemand bij Naughty Dog heeft mijn hersenen gehackt of had zelf hetzelfde gevoel omdat The Last of Us Part 1 is dezelfde geweldige game die we allemaal kennen en waar we van houden, maar dan opnieuw ontworpen met de Part 2 toolset.

Met een prijskaartje van £ 70 / $ 70 bij de lancering, is de game al bekritiseerd omdat het niet genoeg stimulans biedt voor terugkerende spelers, maar is dit echt het geval? Hier zijn mijn gedachten.

Grafische weergave en prestaties

• Enorme visuele sprong in wereldontwerp
• Bijgewerkte personagemodellen maken tussenfilmpjes filmischer
• U kunt schakelen tussen de modi 'Performance' en 'Fidelity'

Als je een trailer voor The Last of Us Part 1 hebt gezien of een deel van de marketingcampagne hebt gezien, dan weet je al dat de grootste upgrade van de game ten opzichte van het origineel in de graphics zit. In navolging van de visuele bekwaamheid van The Last of Us Part 2, is de remake van Part 1 een prachtig spel om naar te kijken, en de nieuwere stijl voegt veel meer toe dan een likje verf aan een bijna tien jaar oude titel.

Om te beginnen is het detailniveau dat je kunt vinden als je door de game-visie van een post-apocalyptische Verenigde Staten loopt, echt iets om te aanschouwen. The Last of Us heeft al fantastisch werk geleverd door een geloofwaardige wereld te creëren in zijn levelontwerp, met verlaten huizen met sporen van de families die er woonden, en uitgestrekte stadsgezichten die nu zijn teruggewonnen door natuur. Maar deze keer voelt het alsof de ontwikkelaars die concepten volledig hebben kunnen waarmaken op een manier die technologie 10 jaar geleden gewoon niet kon.

De verschillende snuisterijen die je in een gezinswoning zou verwachten, hebben meer aandacht gekregen, en op verschillende keer merkte ik dat ik werd afgeleid door stoffige familiefoto's die een eigen verhaal vertelden voor een groep buiten het scherm karakters. Er zit zoveel diepte in de details van deel 1 dat je gemakkelijk enkele uren van je playthrough kunt besteden aan het bewonderen van de inspanningen van de kunstafdeling.

Omdat dit alles nu draait op de heavy-duty hardware van de PS5, hebben de lichteffecten ook een boost gekregen en laten ze een heel eind zien waartoe de nieuwste console van Sony in staat is. Ik kan me bijvoorbeeld niet herinneren dat ik ooit zo gecharmeerd was van de schuilplaats van Bill in het begin van het spel, maar de manier waarop het licht door de ramen van de kerk sijpelt, dwong me om te stoppen en de. te waarderen tafereel.

Naast de in-game visuals, heeft Naughty Dog ook aandacht besteed aan de upgrades die zijn aangebracht aan de personagemodellen, die op hun beurt het sterkst voelbaar zijn tijdens tussenfilmpjes. Ik moet toegeven dat toen ik de eerste paar vergelijkingstrailers zag, ik moeite had om de onmiddellijke te zien verschil - een probleem dat waarschijnlijk voortkomt uit hoe goed die tussenfilmpjes oorspronkelijk waren geanimeerd op de PS3. Maar wanneer je de PS5-aanpassing begint te spelen, wordt de schaal van deze verbeteringen duidelijker.

Tess heeft bijvoorbeeld een nieuwe, meer bij de leeftijd passende look gekregen die beter aansluit bij haar geleefde ervaringen. En in combinatie met het toegevoegde detail van Joel's uiterlijk van middelbare leeftijd, voelden hun gesprekken meer aan geloofwaardig, doet recht aan de originele motion capture en voice acting, en brengt echt de emotie van elke scène.

Als je nog meer uit de graphics wilt halen, dan biedt de game je vanaf het begin een keuze, met de mogelijkheid om in de 'performance'- of 'fidelity'-modus te spelen. De eerste draait op een gerichte 60 fps, terwijl de laatste prioriteit geeft aan de visuele vaardigheden van het spel en is beperkt tot 30 fps. Er is zeker een merkbaar verschil in deze twee modi, en je kunt er op elk moment tussen wisselen, zodat je je geen zorgen hoeft te maken dat je opgesloten zit.

Voor mijn playthrough bleef ik bijna uitsluitend in de 'performance'-modus. Een van de beste upgrades van The Last of Us Remastered uit 2014 was tenslotte de mogelijkheid om in de verbeterde framesnelheid te spelen, wat zich uitstekend leent voor de chaotische aard van de shootouts van de game.

Ik merkte ook een indrukwekkend stukje knutselen aan de audiokwaliteit van de game, omdat geluiden meer gelaagd aanvoelen dan ooit en dialogen duidelijker en gedefinieerder doorkomen dan voorheen. Er is zelfs ondersteuning voor 3D Audio, waardoor een vuurgevecht met de geïnfecteerde vijanden van de game nog meer adrenaline opwekt.

Het moet worden vermeld dat ik tijdens mijn tijd met de game nauwelijks visuele of audioproblemen heb ondervonden, wat tegenwoordig zeldzaam is. Dit is ongeveer net zo gepolijst als AAA-spel bij de lancering zou kunnen zijn.

Verhaal en gameplay

• Het verhaal is nog steeds het kroonjuweel van de game
• Zeer weinig veranderingen in de gameplay
• Toegankelijkheidsfuncties maken een enorm verschil

Het is bijna onmogelijk om een ​​gesprek te voeren over The Last of Us zonder terug te keren naar het verhaal van de game. De game maakte furore bij de release vanwege de sombere weergave van wat de mensheid zou doen om te overleven als de beschaving uit elkaar zou vallen.

Er zijn maar weinig games die in de buurt komen van de vertelhoogten van The Last of Us, en in een post-pandemie wereld lijken de vele verwijzingen naar quarantaines, testen en gezichtsbedekking ineens niet helemaal zo abstract. Maar ik denk dat het redelijk is om aan te nemen dat, aangezien deel 1 de tweede heruitgave van de titel is, veel gamers zich zullen afvragen of het de moeite waard is om nog een keer door te spelen. Ik zou nadrukkelijk willen beweren dat dat zo is.

Zoals eerder vermeld, geven de bijgewerkte personagemodellen de verhalende aspecten van de game meer diepte omdat de personages zelf beter worden gerealiseerd. Maar nogmaals, ik spreek als iemand die de game in ongeveer acht jaar niet opnieuw heeft bekeken, dus het was een opwindende ervaring om te onthouden waarom ik er in de eerste plaats zo van genoot. Als je het recenter hebt gespeeld, wordt het hier een beetje lastig.

Helaas is deel 1 vanuit gameplay-perspectief bijna identiek aan het bronmateriaal. Ik had gehoopt dat met zoveel gepraat over de game die geleend was van de grafische upgrades van deel 2, we misschien ook enkele van de gameplay-tweaks zouden zien die waren daar geïntroduceerd, zoals het vermogen om in gevechten te gaan liggen, en nieuwe soorten vijanden zoals aanvalshonden die zijn getraind om je op te sporen, waardoor je gedwongen wordt om op de Actie.

Het hebben van deze elementen in deel 1 zou bestaande spelers meer reden hebben gegeven om verder te gaan dan de visuele revisie. Toch wil dit niet zeggen dat het volledig verstoken is van nieuwe inhoud - er is nu een 'permadeath'-modus voor spelers die niet genoeg straf kunnen krijgen, en een speed-run-modus om te timen hoe snel je de einde.

Haptische feedback via de DualSense-controller voegt ook een nieuwe laag van onderdompeling toe, waardoor momenten van intensiteit worden verhoogd, zoals het grijpen van een vijand uit de schaduw. De adaptieve triggers veranderen ook hoe je bepaalde wapens gebruikt. Voor de boog haal je het wapen uit je rugzak met L2 en gebruik je vervolgens R2 om de pijl langzaam terug te trekken, terwijl je de pushback in de trekker voelt terwijl je dit doet.

Er zijn zelfs een handvol nieuwe ontgrendelbare items die kunnen worden geveegd nadat je de game hebt voltooid, waaronder kostuums en concept art, maar ik merkte dat ik nogal wat tijd doorbracht in het nieuwe model van de game kijker. Net als bij deel 2 kun je nu een verzameling personagemodellen bekijken alsof het kleine beeldjes zijn, die de soms onwerkelijke hoeveelheden detail in hun gelaatstrekken overspoelen.

Een enorm verkoopargument voor veel gamers zijn de nieuwe toegankelijkheidsfuncties van de game. Deel 2 maakte de weg vrij voor het openen van nieuwe manieren voor gamers met een andere handicap om van de kernervaring te genieten, en diezelfde functies zijn nu geïmplementeerd in deel 1.

Met alles, van kleurenblinde modi tot audiobeschrijving tijdens tussenfilmpjes, navigatiehulp en vertelling van tekst op het scherm, heeft Naughty Dog haar best gedaan bij het maken van The Last of Us Part 1 zo toegankelijk mogelijk te maken, waardoor dit een enorme zegen is voor iedereen die de game de eerste keer moest missen vanwege eventuele toegangsdrempels. Ik hoop alleen dat meer ontwikkelaars dit voorbeeld volgen.

Laatste aanbiedingen

Waarom vertrouwen op onze journalistiek?

Trusted Reviews, opgericht in 2004, bestaat om onze lezers grondig, onbevooroordeeld en onafhankelijk advies te geven over wat ze moeten kopen.

Tegenwoordig hebben we miljoenen gebruikers per maand van over de hele wereld en beoordelen we meer dan 1.000 producten per jaar.