Shadow of the Tomb Raider recensie

Lara Croft is weer helemaal volwassen.

Shadow of the Tomb Raider is ontwikkeld door Eidos Montreal in samenwerking met Crystal Dynamics en volgt Lara terwijl ze nogmaals probeert te voorkomen dat The Order of Trinity artefacten vindt die de wereld. Het is een aangrijpend verhaal van Lara die in het reine komt met haar eigen moraal en de waarde van vriendschap beseft, hoewel het zelden op een bevredigende manier samenvloeit.

Het laatste hoofdstuk van de reboot-trilogie van Lara Croft is ingewikkeld. Het is tegelijkertijd het meest succesvolle hoofdstuk tot nu toe, maar struikelt ook voortdurend onder het gewicht van zijn eigen ambitie. Of het nu gaat om een ​​verhaal, een gevecht of een verkenning, heel weinig in Shadow of the Tomb Raider voelt zo goed als ik zou willen. Dat wil niet zeggen dat het slecht is, het is altijd geweldig, maar het belandt in de schaduw van zijn tijdgenoten.

Onrustig tempo en een vreemde mix van uitvoeringen zorgden ervoor dat ik niet echt geïnvesteerd raakte, en de afwezigheid van het schrijftalent van Rhianna Pratchett is zeker voelbaar. Bogen worden gemaakt zonder ooit op een zinvolle manier te worden afbetaald, of anderszins in het ongewisse rond te springen zonder urenlang te worden aangeraakt. Het is frustrerend. Ja, Rise of the Tomb Raider kon generiek aanvoelen, maar toch slaagde het erin om een ​​uitstekend garen te weven.

Het tegendeel is hier waar. Dingen eindigen in een enorm anticlimax-slotact dat niets oplevert dankzij een onhandig verhaal dat met veel te veel elementen goochelt terwijl geen van hen voldoende diepgang heeft. Lara besteedt tijd aan het praten over haar overleden ouders, het besef van haar eigen misleide bedoelingen of het afweren van Trinity, een kwaadaardige organisatie wiens motivaties modderig en inconsistent zijn.

Verwant: Beste PS4-games

Shadow of the Tomb Raider begint met de letterlijke apocalyps. Als ze een oude dolk steelt, wordt Lara door haar vijanden gewaarschuwd voor de ramp die ze in gang heeft gezet. Dit wordt meteen duidelijk als een meeslepende tsunami door Mexico raast, duizenden doden en onze heldin een gehavende, kapotte puinhoop achterlaat. Jonah's schouder is de enige die overblijft om op te leunen, een goede vriend van Lara wiens relatie een plezier is om van te getuigen.

De relatie tussen Lara en Jonah is briljant. Het is gevuld met geschiedenis en oprechte zorg die tot het einde schijnt. Het had de belangrijkste focus moeten zijn, maar bevindt zich in plaats daarvan aan de zijlijn omdat meerdere, veel minder intrigerende bogen een prominente plaats krijgen. Het voelt alsof Eidos Montreal niet zeker wist hoe hij deze trilogie moest afsluiten, wat resulteerde in een stortvloed van holle maar weelderig produceerde tussenfilmpjes die je van het ene setstuk naar het andere brengen - die gelukkig allemaal een absoluut genot zijn om ervaring.

Afgezien van een paar op maat gemaakte locaties, breng je het grootste deel van je tijd door in de verborgen stad Paititi. Deze oude woning, ontdekt tijdens de openingstijden, is absoluut enorm en fungeert als het belangrijkste knooppunt waar je keer op keer naar terugkeert naarmate het verhaal vordert. Het is slim ontworpen en bruist van het leven terwijl burgers hun dagelijkse routine volgen. Lara is een vreemdeling in een vreemd land, en de bewoners reageren dienovereenkomstig.

Je krijgt twijfelachtige blikken tijdens het verkennen, of je nu door een leeg huishouden tuurt of ruïnes ontdekt die al decennia lang onaangeroerd zijn gebleven. Er is een komisch element aan Lara Croft die door primitieve hutten graaft als een student in haar tussenjaar, maar het is ook waar het grootste deel van Shadow zijn kop opsteekt: verkenning. Over verborgen crypten (in wezen miniatuurgraven) struikelen om een ​​nuttige upgrade en een paar weetjes te vinden, is een boeiende traktatie, die de wereld van het spel ontwikkelt op manieren die ik niet had verwacht.

Verwant: Super Smash Bros Ultimate

Challenge Tombs zijn het echte hoogtepunt. Ze zijn enorm uitgebreid ten opzichte van eerdere games en voelen nu aan als niveaus in zichzelf, omdat je meer dan 30 minuten kunt besteden aan het proberen om een ​​duivels gemaakte puzzel op te lossen.

Grafontwerpen kunnen variëren van een afbrokkelend Spaans galjoen te midden van de grenzen van een klif tot een mengeling van labyrintische waterwegen die u binnen enkele seconden in vervoering zullen brengen. Elk exemplaar is tot in de perfectie gepolijst, idyllisch geplaatst wanneer je ze door het hele verhaal tegenkomt. Sommige zijn weggestopt in en rond Paititi, en je zou jezelf een slechte dienst bewijzen als je ze niet zou opzoeken.

Eidos Montreal benadrukte de enorme omvang van de hubwereld van Shadow of the Tomb Raider voorafgaand aan de release, en het was de moeite waard om dit te doen. U kunt gemakkelijk uren verliezen met het vinden van alle verborgen relikwieën, crypten en graven verspreid over de plaats. Burgers kunnen je side-quests bezorgen, maar deze zijn pijnlijk saai, kreupel door hetzelfde matte geschrift dat de hoofdcampagne weegt. Het is triest dat dialoog zo onbeduidend aanvoelt. De geschiedenis van deze stad is fascinerend, maar is verborgen in artefactbeschrijvingen en blinkt zelden buiten deze uit.

De solo-campagne is misschien wel het minst aantrekkelijke onderdeel van het hele pakket. Afgezien van spectaculaire actiescènes, is het een fluitstop-tour door een wereld waarin ik wachtte om te worden losgelaten. Binnen enkele seconden na het ontgrendelen van de mogelijkheid om snel te reizen, keerde ik terug naar eerdere locaties om alles op te vegen dat ik had gemist. Dit is een oefening in voldoening, grotendeels dankzij Lara's voortgang van upgrades die uitstekend werk levert door de interesse in het bredere universum te behouden.

Verwant: Fallout 76 Laatste nieuws

Lara is opgesplitst in drie verschillende vaardigheidscategorieën en kan vaardigheden upgraden en verwerven die de sleutel zullen worden tot vechten, verkennen en het verzamelen van middelen. Elk voelt als een substantiële stap voorwaarts, vooral als het ertoe leidt dat je nu in staat bent om met een ketting uit te schakelen of drie pijlen af ​​te vuren met een druk op de schouderknop. Ondanks dat het een echt verschil maakt in hoe je speelt, voelen upgrades voor jagen en planten verzamelen net als altijd triviaal had genoeg knutselcomponenten, en je uiterste best doen om dieren te slachten voelt daardoor grotendeels zinloos.

Wanneer Lara Croft geen monumenten vernietigt of graven overvalt, wordt ze gevonden met een aanvalsgeweer in de hand en eindeloze lijken aan haar voeten. Hoewel het iets minder gratis is dan eerdere inzendingen, beleeft Shadow of the Tomb Raider nog steeds een ziekelijk genoegen in Lara's slachttalent. Ze zal vijanden aan boomtoppen ophangen voordat ze hun keel doorsnijden of ze in brand steken in een explosie van vuur. De tonale verschuiving tussen een timide avonturier die zich bijna schaamt voor haar eigen daden en een massamoordende psychopaat is moeilijk te slikken en heeft niet de charme van Uncharted om het voor elkaar te krijgen. Begrijp me niet eens over haar doodsanimaties.

Gevechten zijn tenminste bruikbaar. Gewapend met een boog, pistool, jachtgeweer en aanvalsgeweer, is Lara een kracht om rekening mee te houden als ze soldaten wegblaast die bijna twee keer zo groot zijn als zij. Wapens kunnen ook worden geüpgraded, wat een reden is om dingen door elkaar te halen met verschillende bijlagen en eigenaardigheden. Een persoonlijke favoriet van mij was een fakkelbevestiging voor pistolen die zowel vijanden kon afleiden als de brutale buggers in brand konden steken. Ik vond stealth echter de leukste route.

Dankzij nieuwe stealth-mechanica kunnen bijna alle ontmoetingen worden overwonnen zonder dat er een enkele kogel wordt afgevuurd. Lara kan zichzelf nu in modder bedekken voordat ze in een nabijgelegen muur zinkt, wachtend tot Trinity in de slachting terechtkomt. Dit voelt fantastisch en het aan elkaar ketenen van een tiental aanvallen terwijl je je verstopt in struiken of bovenop bomen wordt nooit oud. Het is dus jammer dat er verrassend weinig gevechtsontmoetingen zijn tussen deze tijd als wederom een ​​slachtoffer van het middelmatige tempo van Shadow.

Verwant: Aankomende Xbox One-games

Vijanden variëren van infanterie voor kanonnenvoer tot krachtigere varianten die je strategisch moet denken om te kunnen verzenden. Degenen met helmen kunnen hoofdschoten van zich afschudden, terwijl zwaar gepantserde vijanden niet zo kwetsbaar zijn voor stealth-aanvallen. Er is hier een redelijke hoeveelheid nuance, maar alleen als je bereid bent om volgens de spelregels te spelen. Anders zal een constante kogelregen van alles gehakt maken.

Traversal in Shadow of the Tomb Raider is een echte prestatie, zelfs als bepaalde segmenten kieskeurig kunnen zijn. Het beklimmen van grillige berghellingen met je ijspriem voordat je gevaarlijk naar beneden worstelt in een klein, strak ravijn, zijn slechts enkele van de duizelingwekkende bezienswaardigheden die je zult zien.

Visueel gezien is het een masterclass in ecologische details en echt spektakel. Ik speelde op Xbox One X, die in staat is om dingen uit te voeren met een native 4K-resolutie met HDR ernaast. Afgezien van een paar prestatieproblemen, draaide het probleemloos met 30 fps. Als je een sukkel bent van een sappige framerate, is er een optie om prioriteit te geven aan deze bovenstaande resolutie om het spel met 60 fps te spelen, en het ziet er nog steeds geweldig uit.

Vonnis

Shadow of the Tomb Raider is voor het grootste deel een plezierig actie-avontuur, maar valt vaak slachtoffer van een lukraak verhaal en structureel tempo dat de finale van de trilogie echt stopt opvallen.

De evolutie die op een steenworp afstand was van het bereiken van zijn crescendo in Rise of the Tomb Raider, wordt hier opzij geschoven ten gunste van een ervaring die nodeloos onsamenhangend aanvoelt, waardoor de hoofdcampagne aanvoelt als een afleiding van de anders uitzonderlijke kant inhoud.

Uitdagingsgraven zijn een genot om te navigeren, terwijl de grote hoeveelheden relikwieën en schatten die wachten om gevonden te worden in en rond de stad Paititi vaak worden ontdekt. Ik ga terug voor meer, en ik ben opgewonden om te zien waar de serie nu naartoe gaat, maar ik kan het niet helpen, maar voel me teleurgesteld als alles is gezegd en gedaan.