Sony FE 24-240mm f / 3.5-6.3 OSS recensie recensie

Hoewel het misschien niet de lens is waar veel gebruikers van de Alpha 7-serie op zaten te wachten, vult de nieuwe Sony FE 24-240mm f / 3.5-6.3 OSS zeker een gat in het bereik. Met de 16-200 mm brandpuntsafstand nu gedekt bij f / 4 met een serie van drie zoomlenzen - de Zeiss Vario Tessar T * FE 16-35 mm f / 4 ZA OSS, Zeiss Vario Tessar T * FE 24-70 mm f / 4 ZA OSS en de Sony FE 70-200mm f / 4 G OSS - Sony wil nu zijn lensassortiment uitbreiden wetende dat de belangrijkste lenzen voor enthousiaste fotografen nu bedekt.

De nieuwe FE 24-240mm f / 3.5-6.3 OSS is bedoeld voor gebruikers die gebruiksgemak hoog in het vaandel hebben staan. Het is een lens met een 10x optisch zoombereik, en als zodanig kan hij een grote verscheidenheid aan verschillende opnames bestrijken, van landschappen en portretten tot reizen, en zelfs in een mum van tijd enkele natuur- en sportfoto's.

Het heeft misschien geen groot diafragma, maar dit is een lens die je op je camera laat zitten, wetende dat je in de meeste gevallen de foto's kunt maken die je nodig hebt. Het klinkt te mooi om waar te zijn.

Er is natuurlijk een compromis. Een zoomlens met zo'n groot brandpuntsbereik wordt erg complex, en inderdaad zijn de 17 elementen in deze lens in 12 verschillende groepen gerangschikt. Dit betekent dat ergens binnen dat bereik de optische kwaliteit zal lijden, en dit zal op verschillende manieren in verschillende afbeeldingen worden weergegeven.

Kromlijnige vervorming, chromatische aberratie, vignettering en gebrek aan scherpte zijn potentiële problemen die we hebben gezien bij andere reiszoomlenzen. Maar zijn deze problemen ernstig genoeg om de lens buiten beschouwing te laten?

Kenmerken

Zoals gezegd is de lens opgebouwd uit 17 elementen die in 12 groepen zijn gerangschikt, met lensgebaseerde optische stabilisatie helpt cameratrillingen te verminderen, wat essentieel is bij het fotograferen aan het 240 mm-uiteinde van het brandpunt bereik.

Zoals gebruikelijk bij reiszoomlenzen, is het diafragmabereik f / 3.5 bij de breedste 24 mm-instelling, tot f / 4 bij ongeveer 30 mm, f / 5.6 bij ongeveer 70 mm en f / 6.3 bij ongeveer 110 mm. Het hebben van grotere of meer constante diafragmaopeningen zou een aanzienlijk groter lensontwerp vereisen, wat in de eerste plaats het doel van een reiszoomlens van redelijke afmetingen verslaat.

Op dit punt is het vermeldenswaard dat de 24-240 mm momenteel de langste brandpuntsafstand heeft van elke lens met FE-vatting, waarmee hij de vorige houder van die titel, de FE 70-200 mm f / 4 G OSS, verslaat.

Bouw en gebruik

Met een afmeting van 80,5 x 118,5 mm heeft de lens een redelijk formaat. Persoonlijk zou ik het niet groot vinden, hoewel anderen het daar misschien niet mee eens zijn. Hij weegt 780 gram, wat ik weer redelijk vind voor een reiszoomlens, vooral een met ingebouwde optische stabilisatie en ontworpen voor een full-frame camera.

Ik heb de lens getest op de Sony Alpha 7R, en de combinatie lag goed in de hand. Er is duidelijk een onbalans tussen de lens en de camera, maar nogmaals, ik heb dit nooit als een probleem ervaren. Een Nikon D7000 en 18-200mm lens zijn misschien beter uitgebalanceerd, maar die camera is beduidend groter. Hier is de combinatie van lens en camera kleiner, en voor op reis is dat precies wat ik zou willen.

De lens heeft een grote geribbelde zoomring en een kleinere scherpstelring dichter bij de body van de camera. Behalve deze zijn er geen andere bedieningselementen op de body van de lens. Met name is er geen zoomvergrendeling. Het ontbreken van een vergrendeling is eigenlijk geen probleem, aangezien de zoomcilinder vrij stroef is om te draaien. Dit maakt het niet zo gemakkelijk om snel en soepel in te zoomen, dus als je deze lens voor video gaat gebruiken, kun je het beste een volgfocushendel gebruiken. De lens profiteert echter van een totaal gebrek aan lenskruip. Ik heb dit getest door de lens naar beneden te houden en de zoomcilinder naar verschillende brandpuntsafstanden te draaien - niet één keer is het uit positie gekropen. Op veel lenzen is er meestal minstens één positie waar hij niet op zijn plaats komt, maar dat is niet het geval met deze 24-240 mm-optiek.

Net als bij andere lenzen in het FE-bereik, heeft de 24-240 mm elektronische, fly-by-wire-scherpstelling, wat betekent dat de scherpstelringsignalen voor de elektronische motoren worden gedraaid om de focus van de lens aan te passen. Ik vond dit vloeiend en ongecompliceerd in het gebruik, en het leverde nauwkeurig gefocuste beelden op, vooral met behulp van de zoeker of de handmatige scherpstelling van het scherm op de achterkant.

Beeldstabilisatie werkt redelijk goed. Als je licht op de ontspanknop drukt, zie je de stabilisatie werken. Na een seconde kalmeert het en compenseert het elke trilling met een meer vloeiende, zwevende beweging, wat ongeveer 4 extra stops met sluitertijdbelichting oplevert. Over het algemeen merkte ik dat ik kon fotograferen met ongeveer 1/60 sec. Met de lens ingesteld op 240 mm, hoewel ik een perfect scherpe opname kon maken met slechts 1/15 sec, wat de bewering van Sony zou ondersteunen.

Het scherpstellen werkt met een goede snelheid bij de groothoekinstellingen, hoewel het langzamer is bij 240 mm, op welk punt de maximale diafragma-instelling van f / 6.3 minder licht de sensor laat bereiken. Omdat de Sony Alpha 7R vertrouwt op AF met contrastdetectie, is het hebben van een goede hoeveelheid licht van cruciaal belang - het ontbreken ervan resulteert in een iets langzamere en soms minder nauwkeurige scherpstelling op de Alpha 7R. Bij de Alpha 7 en Alpha 7 II ontdekte ik dat het scherpstellen iets sneller ging bij het grootste diafragma en de langste brandpuntsafstand.

Beeldkwaliteit

Meestal verwacht je qua oplossend vermogen niet veel van een reiszoomlens, maar in het midden van het beeld is deze 24-240 mm optiek buitengewoon indrukwekkend. Dit geldt zelfs in combinatie met de Sony Alpha 7R, waar de full-frame sensor van 36,4 miljoen pixels behoorlijk meedogenloos is.

Grassprieten zien er scherp en helder uit bij de 24 mm-instelling, vooral tussen f / 5.6 en f / 11. De boven- en onderkant van landschapsafbeeldingen worden ook redelijk goed weergegeven. Er is echter een daling van de resolutie in de hoeken van het beeld. Dit is typerend voor reiszoomlenzen, en de geringere scherptediepte in vergelijking met vergelijkbare APS-C-opnamen kan de zachtheid verder overdrijven als je hier geen rekening mee houdt.

Bij de extreme 240 mm van de lens, met een diafragma van f / 6.3, is er verlies aan definitie. Het midden en de randen zijn merkbaar zachter en de sweet spot voor de lens bij deze brandpuntsafstand is bij f / 11. Hier kunnen fijne details worden opgelost, hoewel de hoeken zacht kunnen zijn.

Wat interessant was, was dat ik tijdens deze test zo'n 300ppi afdrukken maakte van A7R-afbeeldingen, die iets groter waren dan A3. Daarnaast heb ik een aantal vergelijkende A3- en A4-afdrukken gemaakt. Ik moet zeggen dat ondanks dat de randzachtheid duidelijk is bij het bekijken van afbeeldingen op een monitor op 100%, het niet zo opvalt op A3- en met name A4-afdrukken. Alle prints zien er perfect uit en ik zou niet aarzelen om prints voor aan de muur te maken. Met enige zorg om te leren waar de lens presteert op zijn goede plek, kun je geweldige foto's maken.

Zoals je zou verwachten van zo'n complex ontwerp, is er enige chromatische aberratie, hoewel dit gemakkelijk uit onbewerkte afbeeldingen te verwijderen is.

Testresultaten: MTF (scherpte)

Bij de 24 mm-instelling bij f / 8 is de 24-240 mm-lens extreem scherp en behoort hij tot de beste die ik heb gezien met een reiszoom. De randen zijn zacht, maar nog steeds acceptabel. De resolutie neemt af naarmate de brandpuntsafstand toeneemt en bij 240 mm moet je schieten op f / 11 om echt het beste uit de lens te halen, maar helaas lijden de hoeken er nog steeds onder.

Testresultaten: arcering en vervorming

Schaduw

Onze tests tonen aan dat lichtafval vrij ernstig is bij zowel 24 mm als 240 mm, hoewel het veel lager is in het midden van het bereik. Het is duidelijk dat het gemakkelijk kan worden verkleind en verwijderd in Camera Raw of vergelijkbare software. Als in-camera compensatie is ingeschakeld, wordt deze inderdaad bijna volledig verwijderd uit JPEG-bestanden. Als u echter Corrigeer niet voor vervorming bij groothoek in onbewerkte afbeeldingen, je zult nog steeds verduistering zien in de uiterste hoeken van de kader.

Vervorming

De 24-240 mm is ontworpen rond softwarecorrecties, en camera-JPEG's zijn in wezen vrij van vervorming. In onbewerkte bestanden is echter vatvervorming aanwezig tot ongeveer 50 mm, waarna het in speldenkussen verandert. Het corrigeren van deze vervorming is gemakkelijk gedaan, maar het lichte uitrekken van het beeld helpt de scherpte niet.

Vonnis

Zoals met alle reiszoomlenzen, is de Sony FE 24-240mm f / 3.5-6.3 OSS een compromis. Door het complexe optische ontwerp zijn beelden zacht aan de randen, maar de centrumscherpte maakt dit enigszins goed. In feite is het centrum verbluffend scherp bij groothoekopnamen. Aan het 240 mm-uiteinde moet u echter stoppen tot f / 11 om acceptabele resultaten te krijgen. Of de 24-240 mm-lens de moeite waard is om te kopen, dit komt er nogmaals op neer hoeveel u de tekortkomingen ervan kunt accepteren in vergelijking met het gemak.

In wezen heeft de 24-240 mm de kwaliteit van een goede kitlens, maar met een brandpuntsafstand die niet kan worden geëvenaard zonder een aanzienlijke financiële en slopende investering in extra glas. Degenen die de beste beeldkwaliteit eisen, kennen de keerzijde van reiszoomlenzen al, en deze Sony 24-240 mm-optiek is zeker niet geschikt voor ze, maar als reisgenoot denk ik dat dit een goede samenwerking zal vormen, vooral met de Alpha 7 II en zijn geavanceerde beeldstabilisatie systeem.

Score: 3 uit 5