Ik zou dol zijn op een Samsung Galaxy S4, maar ik had liever een HTC One

Het geheim is bekend. We weten nu wat bijna alle grootste Android-telefoons van het jaar zullen zijn, afgezien van een wondermoment in Mighty Ducks-stijl van een mindere telefoonfabrikant als Alcatel.

Top van de boom zijn de Samsung Galaxy S4, de HTC One en de Sony Xperia Z. Het enige waar we op wachten is de geruchten dat de Google Nexus 5 de set compleet maakt.

Hoe goed de telefoons ook zijn, hoeveel zijden van bussen ook zijn bespat met afbeeldingen van deze mobiele telefoons, de overwinning van Samsung is allesbehalve veiliggesteld. En de telefoon is nog niet eens uitgebracht.

De Samsung Galaxy-serie is de heerser van het Android-rijk geworden en we kunnen op geen enkele manier bedenken dat Sony en HTC deze generatie inhalen. Behalve dat Samsung de Galaxy S4 per ongeluk uit asbest maakt.

Hoezeer je ons er ook gewoon van beschuldigt de voorkeur te geven aan de underdog, de telefoon die ik liefdevol wil bewaren elke dag in mijn zak, die hem langzaam doodkrabt in een zee van granaatscherven en huissleutels, is de HTC Een.

Er is veel ondersteuning voor HTC's nieuwste telefoon online, ondersteuning die blijkbaar veel minder duidelijk was voor de HTC One X van vorig jaar. Dus wat is er zo speciaal aan de nieuwste telefoon?

Nagels slaan
HTC heeft, meer dan de meeste andere telefoonfabrikanten, graag geëxperimenteerd met verschillende benaderingen van telefoonontwerp. Het heeft keramische telefoons, metalen telefoons en, ja, soms plastic telefoons geproduceerd.

Deze mish-mash-benadering heeft geleid tot enkele designklassiekers - de HTC Legend bijvoorbeeld - maar heeft ook aantoonbaar geleid tot een onduidelijk merkimago. Waar gaat HTC tegenwoordig over? Weet iemand het nog meer?

De HTC One vertegenwoordigt echter een herfocussering van de doelstellingen van HTC. Kortom, het heeft het hardware-ontwerp van de telefoon overgenomen. Meer nog dan de Sony Xperia Z. Meer nog dan de Samsung Galaxy S4.

Ik heb de HTC One in handen gegeven van ongeveer een dozijn mensen, en dezelfde reactie is altijd gevolgd - iets in de trant van "Wow, dat is een mooie telefoon." Af en toe werd het gevolgd door "Ik zou er niet graag aan denken wat er zou gebeuren als ik het zou laten vallen." Maar dat is naast de punt.

Daarentegen is de Sony Xperia Z volledig met rubber beklede flappen die als zwaaiende ledematen bungelen, gezien de helft van de kans, en glas zou je voor plastic verwarren als je niet werd geconfronteerd met een duidelijke specificatielijst die in tegenspraak is dat. En de Samsung Galaxy S4 is gewoon een Galaxy S3 die effectievere mascara draagt ​​en de diners een paar weken heeft opgegeven. Samsung hoefde het hardware-ontwerp niet significant te wijzigen. Dus dat gebeurde niet.

Voeg daar de technologisch interessante "UltraPixel" -camera van de HTC One aan toe, vergeleken met de me-too 13-megapixelsensoren van de Samsung Galaxy S4 en Sony Xperia Z en je zult je realiseren dat de HTC een van de weinige echt op hardware gerichte vlaggenschiptelefoons van de jaar.

Wat het gebrek aan hardware-inspiratie van de Samsung Galaxy S4 bevestigde, was de aankondiging dat geen van de belangrijkste westerse markten de telefoon met een acht-coreprocessor zou laten werken. We zitten vast met het meer bekende type met vier cores - dat waarschijnlijk een slechtere levensduur van de batterij zal bieden, zo niet aanzienlijk slechtere prestaties.

Als het bij de Samsung Galaxy S4 niet om hardware gaat, waar gaat het dan over?

Zachte kern
De focus van de Samsung Galaxy S4 ligt duidelijk op software. We hebben lang beweerd dat op dit punt van hardwareverzadiging een softwarefocus de weg vooruit is. De benadering van Samsung op dit gebied is echter als een kind dat elke vijf minuten naar je toe komt met een tekening die ze net hebben gemaakt, allemaal opgewonden, maar een snelle blik leert je dat de meeste tekeningen een beetje zijn onzin. Ja, Smart Scroll, we kijken naar jou.

Zelfs deze extra's zijn allemaal gebaseerd op fundamenten die vorig jaar met de Samsung Galaxy S3, of zelfs eerder, zijn opgezet. Misschien hoeven telefoons niet opwindend te zijn om goed te zijn, maar vooruitgang op basis van opeenvolgende verhogingen van specificaties is maar al te vaak helemaal geen echte vooruitgang.

De Samsung Galaxy S4-camera klinkt alsof het een enorme upgrade is ten opzichte van de Samsung Galaxy S3, met een 13-megapixelsensor ten opzichte van de acht-megapixel-jobbie van de S3. Maar zo eenvoudig is het niet. Ze gebruiken ongeveer dezelfde sensor, wat betekent dat de lichtgrijpende pixels van de sensor veel kleiner moeten zijn dan die van de S3.

Kleinere pixels betekent minder ruimte om oogstlicht op te nemen. Samsung heeft geprobeerd dit te compenseren door een snellere lens te gebruiken, maar het is nog steeds mogelijk dat de prestaties bij weinig licht in de Galaxy S4 slechter zijn dan die van de S3. Cue snelle inademing.

Er was een reden waarom telefoonfabrikanten begonnen met het terugdraaien van megapixels - de eerste 12-megapixel-telefoon werd in 2009 uitgebracht. Dat is een eeuwenoude geschiedenis in termen van smartphones.

De UltraPixel-camera van de HTC One is misschien geen compleet succes, maar hij is in ieder geval goed voor de megapixeltrend. HTC beseft het probleem met het gebruik van piepkleine sensorpixels en gebruikt een sensor die vergelijkbaar is met de Galaxy S4, maar met veel minder megapixels.

Het is een stap terug, twee stappen vooruit, ideaal.

Minder = meer?
Het minder-is-meer-motief is overal in de software van de HTC One terug te vinden. Standaard propt het in minder app-pictogrammen dan andere telefoons, en afgezien van de BlinkFeed-Zoe-UltraPixel-mantra voelt de telefoon verfrissend vrij van gimmickachtige gadgetachtige onzin.

Als je de HTC One kiest, kies je voor een geheel stijlvolle telefoon die een paar destructieve mobiele trends wil keren. En voor mij klinkt dat als een verdomd goede zaak.

Staat de HTC One bovenaan je meest gewilde lijst, laat ons dan in de comments weten waarom.