Splinter Cell: Blacklist Review

Beschikbaar op Xbox 360 (beoordeeld), PS3, pc

Er wacht je een verrassing in Splinter Cell: Blacklist, hoewel die niet op de loer ligt in de plot. Velen van ons hadden de nieuwste in de serie als een verraad aan de kernwaarden van Splinter Cell, waarbij de serie tactische spionage verruilde voor goedkope Call of Duty-heldendaden. Met Michael Ironside - de stem van speciale agent Sam Fisher - in zijn oor en Fisher de onderwerp van een make-over, waren er gerechtvaardigde vrees dat de serie te wijten was aan een andere mislukte heruitvinding.

Er zijn momenten waarop deze angsten uitkomen, en er is veel over Splinter Cell: Blacklist dat je zou kunnen omschrijven als belachelijk, onintelligent of moreel twijfelachtig. Toch geeft de nieuwe Splinter Cell fans in veel opzichten precies wat ze willen: een terugkeer naar de gloriedagen van de derde en beste Splinter Cell, Chaos Theory.

Voorbij zijn de groepsinfiltratie en vermommingmechanica van Splinter Cell: Double Agent, en hetzelfde gaat voor de kunstzinnige, uitgeklede, door Bourne beïnvloede shenanigans van Conviction (hoewel elementen blijven). In plaats daarvan krijgen we een klassieke hightech actiethriller, met Sam ondersteund door een team en met de nieuwste technologie. Het is een beetje conservatief, een beetje innovatief, maar Blacklist is 90% vintage Splinter Cell.

Als je op zoek bent naar een indringende analyse van moderne spionage en het Amerikaanse industrieel-militaire complex, dan zou je waarschijnlijk geen Tom Clancy-game moeten spelen. Splinter Cell: Blacklist put Fisher en de overblijfselen van Third Echelon, nu Fourth Echelon, uit tegen een schimmige terroristische organisatie die bekend staat als The Engineers. De Engineers dreigen met een reeks aanvallen op Amerikaanse doelen, te beginnen met een aanval op een militaire basis en zich op te schalen in de richting van massavernietigingswapens.

Om deze aanvallen te voorkomen heeft Fisher informatie nodig, en de beste manier om die informatie te krijgen is door een serie te infiltreren van terroristische / criminele / algemeen buitenlandse bolwerken en vervolgens een breed scala van niet-Amerikanen aanvallen (inclusief Britten). Hij doet dit natuurlijk voor het algemeen belang, maar het laat nog steeds af en toe een slechte smaak in de mond achter.

Aspecten van de wereld en de spelmechanismen zijn van nature belachelijk. Tussen missies door brengen Sam en zijn team hun tijd door met het uitzoeken van informatie en planning in een gigantisch vliegend fort. Dit kan worden geüpgraded om Sam toegang te geven tot betere uitrusting en faciliteiten tijdens een missie Sams eigen uitrusting kan ook worden geüpgraded om hem beter aanvallend, verdedigend en stealth te geven mogelijkheden.

Vreemd genoeg wordt het budget voor dit alles bepaald door de activiteiten van Sam tijdens zijn missie, variërend van stille moorden tot onopgemerkt langs bewakers sluipen tot honden doodschoppen voordat ze bijten. Er kunnen niet veel operaties in de echte wereld zijn waarbij je kunt sparen voor een nieuwe medische baai door hoektanden in de karbonades op te starten, maar in de wereld van Sam is het gewoon een geaccepteerde praktijk.

Aan de positieve kant helpt het vliegende fort ook om Blacklist een meer open gevoel te geven dan eerdere splintercellen. Je hebt maar een beperkt aantal dagen tussen elke aanval van de Engineers op je mooie natie, maar je kunt het, als je dat doet kies, vul een aantal van deze in door extra missies op zich te nemen die extra inkomsten opleveren en intel. Je kiest tussen deze en de hoofdverhaalmissies van een strategische kaart en deze bonusmissies zijn coöpvriendelijk.

Om eerlijk te zijn, het zijn niets meer dan uitdagende missies, met de nadruk op het afweren van golven agressors vóór extractie of het planten van insecten zonder ontdekt te worden, en een aantal strekt zich uit over een lang verleden hun welkom. Toch helpen ze bij het uitrekken van wat al een splintercel van behoorlijke omvang is. Je zult deze niet zo snel kraken als Conviction.

De originele Splinter Cell was een vrij hardcore stealth-ervaring. Als je bewakingspatronen niet kon onthouden en uit het zicht bleef, had je het moeilijk. Door Chaostheorie had Ubisoft de actie flexibeler gemaakt, zodat je een iets dynamischer aanpak kon proberen, en naarmate de serie vorderde, zijn de games steeds actiegerichter geworden. Blacklist gaat gewoon verder, toch?

Niet noodzakelijk. In plaats daarvan beloont het spel je voor drie verschillende soorten gedrag. Ghost-spelers zijn je klassieke Splinter Cell-spelers, met de nadruk op onopgemerkt blijven. Panther-spelers hebben alles te maken met snelle, strategische takedowns, het gebruik van stealth-aanvallen en tot zwijgen gebrachte wapens om de oppositie uit te dunnen. Aanvalsspelers gaan ondertussen in voor totale aanvallen.