Wario Land: The Shake Dimension Review

"’ Platform: Nintendo Wii "’

Hallo, mijn mede-Wii-bezitters (hoewel alle anderen ook welkom zijn). Laten we eerlijk zijn: we hebben dit jaar niet veel gelegenheid gehad om samen te komen. Na een veelbelovende start lijkt het aanbod van fatsoenlijke exclusieve titels voor Nintendo's bewegingsgestuurde console opgedroogd. Sterker nog, ik kan het aantal echt geweldige Wii-games dat ik dit jaar heb gezien aan één kant tellen (en als ik een vinger of twee verliezen bij een grizzly doe-het-zelf-ongeluk, zou ik in dit opzicht nog steeds geen problemen hebben bij minst). Ik weet dat we een aantal goede dingen onderweg hebben - Animal Crossing, Wii Music, Sports Resort - maar wat dacht je van een paar van de eersteklas titels waar Nintendo beroemd om is? Zou het niet leuk zijn om een ​​stukje klassieke Nintendo-actie te krijgen?

Ik vraag het, want dit is iets dat de grootste Wii-release in maanden - Wario Land: The Shake Dimension - niet helemaal levert. Ik weet het, het ziet eruit als een klassieke 2D-platformgame en het heeft zeker een intrigerende Wii-afstandsbediening functies, maar dit is een van die spellen waar veel goede onderdelen in zitten, maar op de een of andere manier niet nogal klik.

Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen Wario en ik hou van de basisstijl en vele aspecten van het spelontwerp. Wario, zijn vijanden en het landschap worden in briljante cartoonvorm weergegeven, met de hoofdrol opgewekt weerzinwekkend, mollig personage, stukjes die wiebelen terwijl hij rond waggelt als een in het algemeen geklede Dick Dastardly die naar zaad.

De niveaus vormen geen enkele samenhangende scrollende entiteit; in plaats daarvan krijgen we een reeks verbonden gebieden en kamers om doorheen te ploegen, van platform naar platform, schoudervullend door vernietigbare gebieden en zijn slappe massa door de smalste kneep hiaten. Hij kan op sommige vijanden springen om ze te verdoven, anderen op te pakken en ze te gooien, terwijl hij velen naar hun ondergang schopt. Tot nu toe zo generiek.

Waar dingen interessant worden, is het gebruik van de Wii-afstandsbediening. Je houdt het eigenlijk vast als een old-school NES-controller, met behulp van de D-Pad om Wario te bewegen en de 1 en 2 knoppen om hem te laten springen en opladen. Wario heeft echter een aantal speciale vaardigheden en de manier waarop je ze gebruikt, is door de controller krachtig met één hand te schudden. Pak bijvoorbeeld een zak met munten en je kunt ermee schudden totdat ze allemaal wegvliegen. Grijp specifieke monsters en ze kunnen daadwerkelijk in stukjes worden geschud. Schud terwijl Wario stilstaat en hij hamert op de vloer waardoor een schokgolf ontstaat waardoor nabije vijanden op hun rug kunnen vallen of objecten van hun platform kunnen omvallen.

Er zijn zelfs secties waar Wario aan een bar bungelt en je schudt de controller om hem te laten ronddraaien hoge snelheid eromheen, waardoor hij de snelheid krijgt die hij nodig heeft om de volgende hoge balk te raken of door een reeks blokken. Kortom, er wordt veel geschud.

Er is ook behoorlijk wat kantelen. Soms moet Wario vijanden of objecten naar doelen of schakelaars slingeren, en dat doe je door de throw-knop, kantel de afstandsbediening totdat het dradenkruis in de goede richting is gericht en laat vervolgens los het. Er zijn ook enkele mooie niveaus met kleine karren die bewegen volgens de toonhoogte van de afstandsbediening. Al deze dingen werken echt heel goed, en het is goed om te zien dat Nintendo erin is geslaagd om de innovatieve besturing te combineren met een aantal coole spelmechanismen en puzzels.

Het lijkt erop dat elk niveau iets nieuws introduceert, of het nu gaat om mensetende plantenplatforms die een zorgvuldige stap nodig hebben, bomafgifte gokautomaten of kleine dozen die Wario's schoudertank opladen om hem door groepen vijanden en speciale vaste stof te laten vliegen blokken. Wario Land: The Shake Dimension schiet op sommige gebieden misschien tekort, maar het schiet niet tekort op het gebied van ideeën.

Waarom valt het dan een beetje plat? Deels is het een kwestie van grootte en structuur. Het basisidee van elk niveau is om een ​​soort gevangengenomen sprite te redden (eerlijk gezegd, de details van de bizarre plot liggen ofwel onder mij of buiten mij, of mogelijk beide). Dit betekent dat je door het level moet racen op een manier om de kooi te vinden waarin de sprite is opgesloten, en dan op dezelfde manier terug moet (of vaak een andere route moet volgen) om hem weer in veiligheid te brengen.

Daar is niets mis mee, maar om te verbergen dat dit een vrij klein avontuur is, met slechts vijf werelden van elk vijf fasen om doorheen te werken (plus wat verborgen extra niveaus in elk), dwingt het spel je praktisch om fasen opnieuw te spelen om extra munten te verdienen, zodat je je plaatselijke piratenwinkel kunt bezoeken, de volgende kaart kunt kopen en zo de volgende kunt ontgrendelen wereld.

Wario Land: The Shake Dimension maakt de deal zoeter door ook optionele missies in te gooien (verzamel 5000 munten, verlies geen leven, vernietig drie vijanden op een bepaalde manier) om de enthousiaste speler uit te dagen. Dat is goed voor obsessieve spelers, maar na een tijdje wordt het allemaal een saaie oefening.

Serieus, de moeilijkheidscurve is minder een zachte helling en meer een blokgolf. Wario Land: The Shake Dimension is ofwel zo gemakkelijk en lui tempo dat je er praktisch doorheen kunt sluimeren, of zo duivels moeilijk dat je je haar uittrekt. In de laatste twee werelden vind je een handvol levels die zowat de sweet spot daartussen raken, maar meestal heb je het over cakewalk of de ergste nachtmerrie.

De latere baasgevechten zijn waarschijnlijk de ergste overtreders in de laatste telling, waarbij een aantal praktisch onvermijdelijke aanvalspatronen wordt gecombineerd met pijnlijk korte pauzes terwijl de baas kwetsbaar is. De gemakkelijke niveaus zijn niet geschikt voor langdurige platformgame-duivels, maar zij zijn de enigen die de baasgevechten aankunnen. Het is echt niet logisch.

Er moet ook gezegd worden dat er momenten zijn dat al het beven, hoe leuk het ook is, op je zenuwen werkt. Voor het grootste deel is de afstandsbediening behoorlijk responsief, maar wanneer de game je wel een reeks uitdagende shake-gebaseerde manoeuvres biedt je kunt er zeker van zijn dat je wat tijd zult besteden aan het trekken van je haar en het knarsen van je tanden (en het is waarschijnlijk het beste als ze van jou zijn eigen). En een laatste gekreun: waarom de grote balken aan weerszijden van het scherm? Kon de game niet de volledige breedte hebben gebruikt? We hebben tegenwoordig allemaal breedbeeldsets, weet je.

Al met al is het resultaat een spel dat veelbelovend begint, maar na verloop van tijd steeds minder interessant wordt. We hadden geen titel verwacht met de geweldige kwaliteit van Super Mario Galaxy, maar als je Wario Land: The Shake Dimension vergelijkt met New Super Mario Bros op de DS, voelt het in vergelijking daarmee jammerlijk flauw aan. Het is geen slechte game, en de meest doorgewinterde Nintendo-fans spelen dit liever dan niets, maar zou het niet geweldig zijn als ze een andere, betere optie hadden?

"'Vonnis"'

Ondanks een reeks geweldige ideeën, is dit een teleurstellend uitje voor Wario op de Wii. Na een paar uur word je geschud, maar zeker niet geroerd.