Total War: Attila recensie

Beschikbaar op pc, Mac
Total War wedijverde een tijdje met Civilization als de meest essentiële strategieserie voor de pc. Van de originele Shogun tot het Empire uit 2009, Creative Assembly combineerde met succes indrukwekkende 3D graphics met spannende, tactische oorlogsvoering en een benaderbaar maar bevredigend raamwerk voor verovering en diplomatie. In de afgelopen jaren heeft Total War echter een beetje van zijn grip verloren en zijn reguliere publiek verloren terwijl het worstelde met AI-, balans- en stabiliteitsproblemen die sommige van zijn langdurige fans van streek hebben gemaakt.

Deze laatste groep zou meer tevreden moeten zijn met Total War: Attila. Hoewel het op de eerste dag nog steeds vatbaar is voor af en toe een crash hier en daar, is het over het algemeen een solide, intelligent bedacht nieuw hoofdstuk. Er is een nieuw, minder bekend tijdperk voor nodig - de ineenstorting van het Romeinse rijk en de hoogtijdagen van de Goten en Hunnen - en brengt het tot leven, terwijl het wordt ontgonnen voor interessante nieuwe ideeën en spelmechanismen. Als je een Total War-liefhebber bent die de basis al onder de knie heeft, zul je onder de indruk zijn dat wat oud is zo solide en bespeelbaar is, en dat wat nieuw is, de dingen een beetje speculeert. En alle anderen? Nou, dat is waar het moeilijk wordt.

Attila schudt de bestaande formule niet al te serieus door elkaar en verdeelt de gameplay opnieuw tussen turn-based beweging, actie en diplomatie op de Grand Campaign-kaart, wat onvermijdelijk leidt tot real-time tactische gevechten wanneer je troepen en vijandelijke troepen botsen. Je zult nog steeds merken dat je legers opricht, nederzettingen verovert, faciliteiten bouwt en nieuwe onderzoekt upgrades, terwijl je handel en relaties met rivaliserende facties afhandelt en je best doet om een ​​werkende schatkist. Er zijn hier echter een paar grote nieuwe ideeën die nieuwe detaillagen aan Attila toevoegen en een iets andere smaak aan het spel geven.

De belangrijkste is de Horde-monteur. De Hunnen van Attila zijn niet het soort mensen om nederzettingen te bouwen, aan hun verdediging te werken en na te denken over het aanleggen van handelsroutes of het bevorderen van kennis. Ze zijn het soort mensen dat ronddwaalt, iedereen aanvalt die lang genoeg stil zit, hun steden plundert en vervolgens hun mensen aan het zwaard legt. Daarom opereren onze nieuwe makkers, de Hunnen, in Hordes; een soort gecombineerde mobiele nederzetting / leger dat van staat kan wisselen tussen kamperen, overvallen en migreren. Net als legers hebben Hordes generaals en eenheden, maar net als nederzettingen hebben ze faciliteiten en upgrades.

Zie ook: PS4 versus Xbox One

Spelen als de Hunnen verandert het tempo van Total War. Het is niet langer een spel van voorzichtige uitbreiding, maar een spel waarbij je agressiever moet spelen, kwetsbare buren moet stoomrollen, hun steden moet plunderen of verwoesten, en dan door moet gaan naar de volgende. Je moet je kamperen om je legers te herbouwen en de technische boom te beklimmen, maar te lang stilzitten zorgt ervoor dat je zwak en ten prooi aan elke factie die moe is geworden van uw plundering en plundering (wat vrijwel alle hen). Bovendien zijn de Hunnen niet wat je een economische grootmacht zou noemen. Een leger dat niet aan het afslachten en plunderen is, is slechts een aanslag op de zwakke economie van de Hunnen, dus je moet ze daar buiten houden en neuzen naar hun bloederige, met bloed bespatte slijpsteen.

De Hunnen en hun horde-gedrag hebben ook invloed op het spel als je tegen ze speelt. Om te beginnen zijn ze niet de enige factie die kan profiteren van de Horde-mechanica; andere barbaarse stammen die hun laatste nederzetting verliezen of verlaten, kunnen in plaats daarvan als een horde optreden. Ten tweede hebben al deze Hordes een anarchistisch effect op de Grand Campaign-kaart, waardoor je voorzichtige uitbreidingsplannen worden verpest met onvoorspelbare invallen en aanvallen.

Zie ook: Aankomende PS4 Games 2015

Daarnaast introduceert Attila een nieuw aspect aan de campagne; interne diplomatie. Plots zijn uw generaals en functionarissen niet alleen anonieme hoofden, maar leden of naaste medewerkers van een heersende familie, met hun eigen ambities, eisen en gekibbel. Gedurende het spel zul je ze zoet houden - of hun gemopper onderdrukken - met een mix van promoties, huwelijken, kansen om rijk te worden, bedreigingen en moorden. Bovendien wordt u geconfronteerd met andere situaties waarin u hardheid, mildheid of leiderschap kunt tonen. Houd uw factie op orde en u vergroot uw kansen om door de campagne te stormen. Sta onrust toe, en je verliest je autoriteit en uiteindelijk je kracht.

Al dit spul is indrukwekkend gedetailleerd en absoluut fascinerend, terwijl Attila zijn eigen kenmerkende sfeer heeft, waar chaos en wanorde om elke hoek lijkt te zijn. Toch voegen de nieuwe toevoegingen ook meer lagen van complexiteit toe aan zowel de gameplay als de interface - en Total War had in het begin nauwelijks een tekort aan complexiteit. Om eerlijk te zijn, Creative Assembly is hier niet blind voor geweest. Het heeft een boeiende proloogcampagne gemaakt die u kennis laat maken met de belangrijkste concepten en bedieningselementen, beide oud en nieuw, terwijl u advies en contextgevoelige hulp krijgt tijdens de vroege stadia van de hoofdpagina campagne. Attila is zelfs zo vriendelijk om u eraan te herinneren dat u belangrijke taken ongedaan heeft gemaakt wanneer u op Beëindigen klikt.

Zie ook: Aankomende Xbox One Games 2015

Maar ondanks alle inspanningen van de ontwikkelaar, zijn er hier ontzettend veel platen die blijven draaien, en het is echt moeilijk om je bewegingen bij te houden, vijand bewegingen, interne ructies, externe diplomatie, handel, de economie, middelen, upgrades, technologisch onderzoek en rekrutering zonder een of meer ervan te laten vallen en breken. Soms kan het spelen van Attila je in een soort lichte paniek achterlaten, alsof je een groot examen aflegt over een onderwerp waarvoor je de helft van de lessen hebt overgeslagen en waarvoor je dan niet de juiste herziening hebt ondergaan. Ook al is de hulp er, je moet onthouden waar die is - en dat je die nodig hebt.

De onbekendheid en het tribalisme van die periode helpen ook niet. Speel Empire, Rome 2, Medieval 2 of Napoleon en je hebt waarschijnlijk een ruw idee over wie de belangrijkste facties zijn en wat hun sterke punten kunnen zijn. Met Attila, ken je je Ostrogoten van je Visigoten? Uw Gepiden van uw Bastarnians van uw Roxolanians van uw Alans? Je gaat zeker veel leren spelen, maar met 56 verschillende facties op de campagnekaart, krijg je teveel van het goede? Terwijl je een paar minuten wacht terwijl alle andere facties aan de beurt zijn en vervolgens wordt aangevallen door de Sclavenianen omdat je niet genoeg aandacht besteedde, zou je misschien verontschuldigd zijn om dat te denken.

Zie ook: Beste spellen 2015

Het is allemaal wat makkelijker op het slagveld, daar voelt de serie zich nog steeds het meest thuis. Vijandelijke AI is slim en levert een bevredigend gevecht, er zijn een aantal fantastische eenheden om mee te spelen, en het tempo lijkt iets sneller en de beweging flexibeler en organischer. Sommige problemen met het vinden van paden blijven bestaan, vooral in belegeringssituaties, maar over het algemeen is het gemakkelijk om een ​​openingsstrategie te ontwikkelen en deze vervolgens aan te passen naarmate de zaken onveranderlijk goed gaan.

De gevechten zijn ook spannend, met enkele van de beste cavalerie-acties die we uit de serie hebben gezien, en uitstekend gebruik gemaakt van verspreidend vuur en weerseffecten. Je kunt je nog steeds concentreren op oorlogvoering door aangepaste veldslagen op te zetten of de historische reconstructies te spelen, en er is een echt gevoel van voldoening in het managen van een moeilijk gevecht, met maximale verliezen aan de kant van de vijand en minimale verliezen de jouwe.

Zie ook: PS4-tips en -trucs

En hoewel de campagnekaart er geweldig uitziet, met een aantal mooie details waardoor hij eruitziet en aanvoelt als meer dan een virtueel speelbord, is het in de gevechten dat Attila er ook op zijn best uitziet. Hoewel close-upgevechten tussen geharde soldaten nog steeds ongelukkig lijken op een hopeloos handgemeen op de speelplaats, is er nog steeds iets episch over het kijken naar een cavalerie-formatie die op een massa speerwerpers valt, of boogschutters die salvo's van pijlen afvuren vanaf de muren van een bastion onder artillerie brand.

Uiteindelijk voelt Attila als een Total War om de kernfanbase tevreden te stellen, en daar is echt niets mis mee. Sommige gamers zullen mopperen dat het te complex is, of dat de kernmechanismen niet goed worden uitgelegd - en ze zullen het niet mis hebben - maar anderen zullen genieten van de uitdaging en al die diepgang. Als je de tijd, de drive en de toewijding hebt, is dit misschien wel de beste Total War in een paar jaar. Houd er rekening mee dat u eraan moet werken. Het is geen spel dat je onder de knie zult krijgen of waar je meteen veel uit zult halen.

Vonnis
Attila voegt nieuwe lagen van diepte en complexiteit toe aan Total War, en de donkere, chaotische atmosfeer blaast op briljante wijze leven in een van Europa's meest onrustige periodes. Het probleem is dat al die diepgang en complexiteit het een zeer veeleisend en in eerste instantie niet lonend spel kunnen maken. Blijf doorgaan, en de epische veldslagen en uitdagende campagnemodus maken het de moeite waard om door te zetten. Over het algemeen voelt dit als een voor de fans, maar is dat echt zo vreselijk?