Recenzja The Last of Us

Wyłącznie na PlayStation 3

Przejdziemy do sedna. Wraz z The Last of Us Naughty Dog stworzył późny klasyk na PlayStation 3, równy Uncharted 2 i 3; Oparta na fabule przygodowa gra akcji, która obejmuje wszystkie techniczne, narracyjne i rozgrywkowe fronty, choć czasami mniej z góry na temat przesuwania sprzętu konsoli do granic możliwości. Co zabawne, to także reakcja na Uncharted. Tam, gdzie Uncharted szukał inspiracji w hollywoodzkim hicie, płynnie łącząc dramat, romans i przemoc, nic wygadanego w The Last of Us. To mroczna i brutalna gra - nawet bardziej niż, powiedzmy, tegoroczny restart Tomb Raider. Jest coś twardego i bezkompromisowego w jego świecie i walce, co mówi: „to wciąż rozrywka, ale przestań, zastanów się dwa razy nad tym, co robisz. Jak to jest?"

Obejrzyj zwiastun premierowy The Last of Us:

The Last of Us: Hello Cruel World

Świat, który przedstawia, jest nasz, ale dwadzieścia lat po tym, jak choroba zainfekowała większość światowej populacji ludzi, zmieniając ich w dziwne mutanty grzybowe, które żywią się ludzkim mięsem. Ci z nas, którzy pozostają, mieszkają w zabarykadowanych miastach kontrolowanych przez totalitarne siły rządowe i żyją jak tylko się da. Joel, bohater gry, stał się strzelcem i przemytnikiem narkotyków, czasami współpracując z grupą ruchu oporu, świetlikami, ale w żaden sposób nie sprzymierzył się z ich sprawą. Mszcząc się na dwulicowym przywódcy gangu kryminalnego, Joel i jego partnerka Tess wplątują się w plan wyprowadzenia z miasta młodej dziewczyny, Ellie. Historia śledzi, co dzieje się po wyjściu, a następnie co się dzieje, gdy wszystko idzie nie tak.

Nietrudno dostrzec inspiracje związane z dużym i małym ekranem - pod względem treści i brzmienia oto The Road spotyka się The Walking Dead spotyka się 28 dni później i 28 tygodni później oraz Day of the Dead, z dotknięciem Children of Men i Stalker. Pod względem rozgrywki elementy Uncharted występują w małych sekcjach platformówki lub strzelaninie z perspektywy trzeciej osoby, ale The Last of Us tak samo wiele zawdzięcza skradaniu się i survival horrorowi, co grze akcji.

The Last of Us: The Breakdown

Patrząc na to chłodno, możesz podzielić całą grę na kawałki lub spotkania. Joel i jego obecni towarzysze muszą przedostać się z punktu A do punktu B, a na ich drodze napotykają zarażeni lub ludzcy agresorzy. Możesz spróbować przekraść się obok nich, kucając za osłoną i przelatując od jednej przeszkody do drugiej, lub możesz spróbować strzelić z pistoletu, karabinu, łuku i strzelby. Możesz zakraść się za swoich wrogów i zabijać ich pojedynczo za pomocą duszenia lub ostrza, lub możesz spróbować zastawić pułapki, aby ich pokonać.

Często Plan A rozkłada się na Plan B, zanim wszystkie plany znikną z okna, w którym to przypadku będziesz maniakalnie próbować mieszać wszystkie powyższe. W końcu albo przepracujesz spotkanie, albo zginiesz i zaczniesz od nowa.

Naughty Dog umiejętnie rozbija ten podstawowy szablon, zmieniając wrogów i sytuacje oraz dając ci tak bogaty zestaw narzędzi do pracy. Wszystkie bronie skradające się, dystansowe i do walki wręcz odgrywają swoją rolę, a niektóre z nich należy wytworzyć lub ulepszyć za pomocą zebranych zapasów. Niektóre prace rzemieślnicze można wykonać w terenie, podczas gdy poważniejsze ulepszenia broni wymagają stołu warsztatowego. W międzyczasie będziesz walczyć na częściowo zalanych pustkowiach, cmentarzach i podwórkach opuszczonych małych miasteczek Ameryki oraz ponurych miejskich kryjówkach najbardziej zdegenerowanych ocalałych. To nie jest piknik, chyba że lubisz zapach rozkładu i smak rdzy i krwi.

Sprytnie, potrzeba oczyszczania dodaje ładną strukturę ryzyka / nagrody do tego zestawu. Chociaż każdy rozdział jest właściwie dość liniowy, zawsze są do zbadania budynki i przybudówki. Takie postępowanie zawsze zapewnia większe zaopatrzenie, ale zwiększa też zagrożenie atakiem. W międzyczasie do rozwiązania są drobne łamigłówki, zwykle polegające na przesuwaniu desek w celu przejścia przez dachy lub przeskakuje, aby dotrzeć do wysokich półek, choć czasami komplikuje je bezpośrednie zagrożenie sąsiedztwo.

The Last of Us: płynne ukrycie, akcja i przetrwanie

Ważne jest to, że wszystkie te elementy działają bezproblemowo. Sterowanie stealth jest proste, intuicyjne i przewidywalne. Ataki z zaskoczenia i chwytliwe ruchy pojawiają się naturalnie za dotknięciem przycisku. Przytrzymanie przycisku R2 sprawia, że ​​Joel nasłuchuje, zaciemniając obszar i podkreślając pozycję zbliżających się wrogów. Wytwarzanie i leczenie działają na tyle wolno, aby uniknąć robienia tego w ogniu walki, ale na tyle szybko, że możesz oderwij się od wrogów szybkim sprintem, a następnie wskocz w róg i załataj się lub bardziej kij baseballowy śmiertelnie.

Celowanie i strzelanie z trzeciej osoby działa tak samo dobrze, jak w Uncharted, ale z bardziej realistycznym podejściem do celowania, szybkostrzelności i przeładowywania. W Uncharted możesz niemal bezkarnie rozpylać ogień z karabinu maszynowego. W The Last of Us wzdrygasz się, gdy strzał w głowę nie trafia do domu. I chociaż zarażeni wrogowie grają dość głupio, stając się najbardziej niebezpieczni, gdy wpadniesz w panikę lub pojawią się w większej liczbie, ludzcy wrogowie są nieco mądrzejsi. Mieliśmy chwile farsy ścigającej żołnierzy rządowych wokół mebli, ale także momenty, w których zostaliśmy oskrzydleni, przechytrzeni i pokonani.

The Last of Us: Fabuła i postać

Wszystko to jest świetne, ale niekoniecznie zadatki na klasykę. To, co sprawia, że ​​The Last of Us jest czymś więcej niż tylko dobrą grą, to narracja i atmosfera. Pomaga to, że postacie mają prawdziwą głębię i jest to głębia, która pochodzi z wydajność i dialogi, a nie jakieś informacje ogólne, które powinny sprawić, że zrozumiesz im.

„Pokaż, nie mów” to stara hollywoodzka maksyma, a The Last of Us podąża za nią przez większość czasu, a świat Joela znużona postawa widoczna w każdym słowie i animacji, a jego nastoletni duch oskarża Ellie o młodzieńczy duch podobnie. Gra rzuca ich następnie w sytuacje, które nie tylko sprawdzają twoje umiejętności jako gracza, ale ujawniają nowe aspekty ich postaci. W końcu zależy ci nie dlatego, że ciągle ci mówi się, że musisz się przejmować, ale dlatego, że poznałeś i lubisz tych ludzi.

Tess, Ellie i inne postacie kontrolowane przez procesor również odgrywają istotną rolę. Z jednej strony zapewniają skuteczne i czasami nieprzewidywalne wsparcie, rzucając amunicją lub przychodząc na ratunek, gdy jesteś zalany, ale też wypełniają gra ma celowo rzadką ścieżkę dźwiękową z życiem, z naturalnie brzmiącym dialogiem, który przenosi Cię dalej w fabułę, podczas gdy akcja jest wciąż postęp. Są przerywniki, ale tam, gdzie to możliwe, gra ciężko pracuje, aby nie zatrzymać jej przepływu.

The Last of Us: grafika, dźwięk i atmosfera

W międzyczasie grafika jest niezmiennie fantastyczna, z najbardziej szczegółowymi postaciami, potworami i środowiska, które widzieliśmy na PS3, i oszałamiające oświetlenie, które jest wykorzystywane z prawdziwym okiem do sztuk pięknych kinematografia. Poza miastem jest to bujny i zielony rodzaj apokalipsy, z naturą szalejącą pośród miejskiego rozkładu, a niektóre widoki są po prostu piękne. Znajome otoczenie - biurowce, mieszkania, podwórka, sklepy przy głównych ulicach, podmiejska szkoła - są zamienione w lokacje, w których toczą się szalone walki o przetrwanie z Zarażonymi i najdzikszymi ludźmi wrogowie. Zestawienie tego, co normalne i nienormalne, jest tutaj równie skuteczne, jak w The Road czy The Walking Dead.

Przede wszystkim The Last of Us kwitnie dzięki swojej atmosferze. Trudno to nazwać przerażającym w sensie Resident Evil lub Dead Space 1 i 2, ale jest przerażająco napięty, zawiązujesz wnętrzności, gdy Joel wyczuwa Zarażony za rogiem lub jesteś uwięziony z morderczymi ocalałymi na około. Wkrótce poznasz różne typy Zarażonych i zaczniesz się bać ślepych, ale niepowstrzymanych Klikaczy i ohydnych, nadpobudliwych Bloaterów, a niektórzy ludzcy przeciwnicy nie są już bardziej sympatyczni. Przemoc jest szybka, brutalna i zaskakująco graficzna, ale rzadko tania. Jest to rodzaj przemocy, który sprawia, że ​​chcesz odwrócić głowę, chociaż sugeruje się tak dużo, jak faktycznie pokazano.

Jak zawsze, to ścieżka dźwiękowa robi większość ciężkiego podnoszenia. Partytura, celowo okrojona i ciężka na popłuczynach syntezatora i gitary akustycznej z szarpanymi palcami, jest na przemian mroczna i niepokojąca, a potem dziwnie ciepła. Wykorzystanie efektów jest równie skoncentrowane, co oznacza, że ​​wydarzenia mają rzeczywisty wpływ, kiedy tego potrzebują.

Werdykt

The Last of Us łatwo jest zdekonstruować, przyjrzeć się wszystkim poszczególnym elementom i powiedzieć, że nie robi nic nowego ani specjalnego. Możesz narzekać, że jest liniowy, że odmawia graczom prawdziwego wyboru i że niektóre środki użyte do powstrzymania cię przed opuszczeniem obecnej bańki są wyraźnie sztuczne. Jednak kiedy w to grasz, nic z tego nie ma znaczenia. Liczy się Joel i Ellie, doprowadzenie ich do celu i doprowadzenie tej bogatej historii do końca. The Last of Us może nie być najbardziej oszałamiająco oryginalną lub oszałamiającą grą, w którą zagrasz w tym roku, ale jest to inteligentne, dopracowane i ponuro satysfakcjonujące dzieło sztuki gier.

Czytaj więcej: Najlepsze gry 2013 roku