Tamron 18-250mm f / 3.5-6.3 Di II LD IF Camera Lens Test Review

Kiedy testowaliśmy ten obiektyw w czerwcu ubiegłego roku, był to najdłuższy tego typu obiektyw, choć Pentax nadrobił zaległości.

Aby osiągnąć taką długość, Tamron zastosował 16 elementów w 13 grupach, w tym optykę o niskiej dyspersji (LD), element Anomalous Dispersion (AD) i dwa hybrydowe elementy asferyczne. Dodano również nowy zestaw powłok, w tym powłoki powierzchni wewnętrznej na wielu soczewkach i powłokę wielowarstwową na pojedynczych elementach. Pomimo niewielkiego wzrostu i rozsądnej ceny obiektyw radzi sobie dobrze, z szybkim i cichym autofokusem oraz solidnym, ale płynnym zoomem. Twierdzono, że jest to makro, z ogniskowaniem do 45 cm (typowe dla większości tych obiektywów), chociaż nie jest to „prawdziwe” makro, oferujące współczynnik powiększenia 1:35.

Jakość obrazu
Końcówka 18 mm wyświetla dobrą rozdzielczość, przewyższającą Nikona i tylko odbiegającą od obiektywu Sigma OS. W centrum kadru kontrola aberracji chromatycznej należy do najlepszych w swojej klasie, ale traci swoje uznanie na krawędziach i rogach, gdy obwódka rośnie do około dwóch pikseli. Podobnie, przy 250 mm centralne sterowanie robi wrażenie, ale pogarsza się na rogach. Rozdzielczość na długim końcu jest średnia.

Werdykt

Dobra rozdzielczość przy 18 mm i doskonała kontrola aberracji chromatycznej