Recenzja Nikon CoolPix P60

W lutym przyjrzałem się plikowi Nikon CoolPix P50, 8,1-megapikselowy kompakt z 3,6-krotnym zoomem, wizjerem optycznym i ograniczonym zakresem ręcznej ekspozycji, rzekomo skierowany do bardziej zaawansowanych fotografów. Chociaż nie był to zły aparat, był po prostu trochę nijaki i nie zrobił wrażenia. Model P50 został wprowadzony na rynek w sierpniu 2007 r., Aw styczniu tego roku dołączył do gamy CoolPix aparat, który dziś recenzuję, P60.

Chociaż dzieli ten sam 1 / 2,5-calowy 8,1-megapikselowy czujnik CCD i wygląda z pozoru podobnie do P50, CoolPix P60 to zupełnie inny aparat i pod wieloma względami jest dla niego znacznie lepszy. Po pierwsze, chociaż plastikowy korpus jest nadal dość kwadratowy i funkcjonalny, jest o 8 mm cieńszy i nieco mniej wysoki i generalnie ma znacznie bardziej atrakcyjne proporcje niż raczej niezgrabny P50. Nadal ma duży, pokryty gumą uchwyt mieszczący parę baterii AA, które zapewniają aparatowi zasilanie, ale jest mniej kanciasty i jeszcze wygodniejszy w trzymaniu. Nadal ma ten sam uporządkowany układ sterowania, z dużym pokrętłem trybu na górze i przełącznikiem zmiany ogniskowej z tyłu oraz prostym rozmieszczeniem trzech przycisków wokół dużego pada kierunkowego. Jest to bardzo łatwy w obsłudze aparat i ogólnie przyjemny w obsłudze.

Monitor LCD jest nieco większy niż w P50 i ma 2,5 cala, a przy 153 tysiącach punktów jest o wiele ostrzejszy. Jego kąt widzenia nie jest jednak zbyt dobry i jest szczególnie ograniczony, gdy trzymasz aparat nad głową. Monitor działa również bardzo słabo w jasnym świetle słonecznym. Po prostu nie jest wystarczająco jasny, a ponadto ma bardzo odblaskową powierzchnię. Na szczęście P60 ma również wizjer elektroniczny, zastępujący raczej kiepski wizjer optyczny P50. Wizjer jest znacznie ostrzejszy niż monitor, ma 201 tys. Punktów i oczywiście zawiera wszystkie wyświetlacze informacyjne i ramkę ostrości. Okular jest dość duży i umieszczony w lewym górnym rogu korpusu, dzięki czemu jest wygodny w użytkowaniu jednym okiem, chociaż gumowe obramowanie okularu byłoby docenione przez tych z nas, którzy noszą okulary.

Drugą główną cechą, która odróżnia P60 od swojego poprzednika, jest obiektyw zmiennoogniskowy z 5-krotnym zoomem, którego ogniskowa odpowiada 36 - 180 mm. Oznacza to, że brakuje mu 28 mm szerokokątnego obiektywu P50, ale szczerze mówiąc, jest to znacznie bardziej przydatny zakres ogniskowych do fotografii ogólnego przeznaczenia. 180 mm to dobra średnia długość teleobiektywu, a 36 mm jest wystarczająco szeroka dla większości zdjęć. Jakość obiektywu jest również znacznie lepsza. Jest zauważalnie ostrzejszy, szczególnie w rogach, i chociaż powoduje dość dużo dystorsji beczkowatej na końcu szerokokątnym, unika problemów z aberracją chromatyczną.

Model P60 jest również wyposażony w optyczną stabilizację obrazu VR firmy Nikon, która staje się coraz bardziej powszechna nawet w tak stosunkowo niedrogich aparatach. System firmy Nikon nie należy do najlepszych i wydaje się, że nie daje dużego efektu przy dłuższych czasach otwarcia migawki. Ustawienia wolniejsze niż około 1/30 sekundy przy szerokim kącie nadal wykazywały rozmycie ruchu, ale tak było bardziej efektywny przy dłuższych ogniskowych, umożliwiając ostre zdjęcia z ręki z maksymalną prędkością 1/50 sekundy Powiększenie.

Funkcja D-Lighting firmy Nikon jest dostępna jako opcja menu w trybie odtwarzania. Zwiększa to jasność ciemniejszych obszarów cienia, symulując szerszy zakres dynamiczny. Dodaje około dwóch stopni jasności, ale robi to, skutecznie zwiększając czułość ISO w obszarach zacienionych, co również zwiększa szum obrazu.

Nie trzeba szukać zbyt daleko, aby znaleźć inny aparat, z którym można by porównać P60. Z wyjątkiem nowego super-zoomu P80, cała seria CoolPix P firmy Nikon jest skierowana do sektora rynku zdominowanego przez cieszącą się powodzeniem serię A firmy Canon PowerShot. Pod względem specyfikacji najbliższym odpowiednikiem P60 jest nowy PowerShot A590 IS, chociaż istnieją pewne istotne różnice. Canon ma wizjer optyczny i ma tylko obiektyw z 4-krotnym zoomem. A590 IS jest również dostępny za jedyne 115 funtów, co sprawia, że ​​P60 wygląda trochę drogo, ponieważ obecnie sprzedaje się za około 160 funtów, mimo że był dostępny od kilku miesięcy.

P60 jest przeznaczony dla bardziej zaawansowanych fotografów, którzy potrzebują więcej opcji ręcznych niż te, które oferuje kompaktowy aparat typu „wyceluj i fotografuj”. Oferuje ręczną kontrolę ekspozycji, ale podobnie jak w przypadku P50 jest to nieco ograniczone. W ręcznym trybie ekspozycji można regulować zarówno czas otwarcia migawki, jak i przysłonę, ale zakres czasów otwarcia migawki od 8 sekund do 1/1200 w krokach co 1/3 EV jest raczej ograniczona w porównaniu z innymi ręcznymi kompaktami, a tylko minimalna lub maksymalna przysłona może być wybrany. Nie ma podglądu na żywo efektów regulacji ekspozycji, a jedynie pomiar igły dopasowującej, więc ustawienie dokładnej ekspozycji jest nieco chybione. Prawdopodobnie bardziej przydatny byłby tryb automatyki z preselekcją czasu.

Ogólna wydajność aparatu jest mniej więcej taka sama jak w P50, co oznacza, że ​​nie jest zła, ale nie genialna. Uruchamia się dość wolno po około 3,5 sekundy i wyłącza się ponownie po niecałych trzech sekundach. Czas cyklu pomiędzy strzałami w trybie pojedynczego strzału jest bardzo długi i wynosi około trzech sekund, ale w rzeczywistości nawet to Szybkość jest bardzo trudna do osiągnięcia ze względu na jedną z najbardziej irytujących funkcji, z jakimi kiedykolwiek spotkałem się w cyfrowym aparat fotograficzny. Jeśli naciśniesz przycisk migawki zbyt szybko, zanim aparat zakończy przetwarzanie i zapisywanie w poprzednim ujęciu nie rejestruje, że został naciśnięty i nie robi zdjęcia nawet po zakończeniu oszczędność. Musisz zwolnić spust migawki, odczekać chwilę, a następnie wcisnąć go ponownie, zanim zacznie strzelać. Jest to podwójnie denerwujące, ponieważ system AF jest w rzeczywistości dość szybki z minimalnym opóźnieniem migawki. Mógłby strzelać znacznie szybciej, gdyby nie ta absurdalna pauza. Na szczęście trochę lepiej wypada w trybie ciągłym, utrzymując prędkość fotografowania prawie dwie klatki na sekundę, chociaż nie ustawia ostrości między ujęciami.

Jednym z obszarów, w którym można by oczekiwać, że aparat Nikon będzie doskonały, jest jakość obrazu, a tutaj P60 wypada raczej lepiej. Jak wspomniałem wcześniej, obiektyw jest bardzo dobry, zapewniając doskonałą ostrość w całym kadrze, choć z pewną dystorsją beczkowatą przy szerokim kącie. Ekspozycja i odwzorowanie kolorów są bardzo dobre, a nawet jasne nasycone kolory nie stanowią problemu. Zakres dynamiczny jest zaskakująco dobry jak na kompakt z małym czujnikiem, chociaż ma tendencję do wypalania świateł na rzecz szczegółów w cieniach. Szumy obrazu są widoczne na zdjęciach wykonanych przy 200 ISO, ale nawet przy 800 ISO nadal pokazują dość wysoki poziom szczegółowości z dobrym balansem kolorów i można je wydrukować. 1600 ISO i maksymalne 2000 ISO są dość okropne, ale tak jest zwykle w przypadku kompaktów o dużej mocy.

"'Werdykt"'
Nikon CoolPix P60 to duży postęp w stosunku do rozczarowującego P50. Nadal ma swoje wady, przede wszystkim powolną ogólną wydajność i niezwykle irytujące logika wyzwalania migawki, ale projekt, obsługa i jakość wykonania są bardzo dobre, tak jak na zdjęciu jakość. Zakres funkcji jest lepszy niż zwykłe wycelowanie i fotografowanie, ale nadal sprawi, że zapalony fotograf będzie chciał więcej. Jest też sporo droższy od swojego głównego konkurenta, ale w sumie niezły mały aparat.

”Na następnych kilku stronach przedstawiono szereg zdjęć próbnych. W tym przypadku obrazy w pełnym rozmiarze przy minimalnych i maksymalnych ustawieniach ISO zostały zmniejszone ze względu na przepustowość, aby można było zobaczyć pełny obraz i serię przycięcia pobrane z oryginalnych obrazów w pełnej rozdzielczości przy różnych ustawieniach ISO, abyś mógł docenić ogólną jakość."

—-

To jest pełna klatka przy 80 ISO.

—-

Przy minimalnym ustawieniu ISO jakość obrazu jest bardzo dobra.

—-

Nadal żadnych problemów przy 100 ISO.

—-

Przy 200 ISO jest widoczny drobnoziarnisty szum, ale niewystarczający, aby wpłynąć na jakość druku.

—-

Bardziej widoczny szum przy 400 ISO, ale kolory i szczegóły są nadal dobre.

—-

Występuje pewne zniekształcenie kolorów przy 800 ISO, ale obraz nadal można wydrukować.

—-

Przy 1600 ISO kolory są dalekie i jest dużo szumu.

—-

Jakość obrazu przy 2000 ISO jest naprawdę słaba.

—-

To jest pełna klatka przy 2000 ISO.

—-

Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony pod nim, aby pokazać ogólną jakość obrazu. Niektóre inne obrazy można kliknąć, aby wyświetlić oryginalny obraz w pełnym rozmiarze ”.

—-

Oto zwykłe, szczegółowe ujęcie próbne Zachodniego okna katedry w Exeter, które możesz porównać z innymi aparatami. Zobacz poniżej, aby uzyskać pełną rozdzielczość, lub kliknij, aby zobaczyć całe zdjęcie.

—-

Poziom szczegółowości, kontrast i ostrość są bardzo dobre.

—-

Obiektyw wytwarza dość dużo dystorsji beczkowatej pod szerokim kątem, powodując wybrzuszenie środka kadru i zakrzywienie równoległych linii.

—-

Ostrość w środku jest doskonała.

—-

Ostrość narożników jest również bardzo dobra, bez problemu z aberracją chromatyczną w P50.

—-

„Oto kilka ogólnych zdjęć próbnych, które pomogą ocenić ogólną jakość obrazu z aparatu, w tym zakres zoomu obiektywu. Niektóre zdjęcia można kliknąć, aby pobrać oryginalny obraz w pełnym rozmiarze ”.

—-

Szerokokątny koniec odpowiada 36 mm, nie jest tak szeroki jak niektóre, ale nadaje się do ogólnych zdjęć.

—-

Końcówka teleobiektywu odpowiada 180 mm, dobrej średniej długości teleobiektywu.

—-

Zakres dynamiczny jest całkiem niezły jak na aparat z małą matrycą, z dobrą szczegółowością cieni i niektórymi szczegółami w światłach.

—-

To to samo ujęcie, ale poddane działaniu funkcji D-Lighting w aparacie, która rozjaśnia cienie, ale zwiększa szumy obrazu.

—-

Odwzorowanie kolorów i ekspozycja są doskonałe.

—-