Recenzja Tamron 10-24mm f / 3.5-4.5 Di II VC HLD

Tamron 10-24mm f / 3.5-4.5 Di II VC HLD to ultraszerokokątny obiektyw zmiennoogniskowy do aparatów Canon APS-C i Nikon DX format lustrzanek cyfrowych. Cechuje się optyczną stabilizacją obrazu i odporną na wilgoć konstrukcją £579.

Podczas gdy obiektywy w większości kompaktów zmiennoogniskowych i bezlusterkowców teraz rutynowo zaczynają się przyzwoicie szerokokątny widok odpowiednika 24 mm, nabywcy lustrzanek cyfrowych pozostają skazani na mniej inspirujące powiększenia zestawu 18-55 mm do zaczynać się. Oznacza to, że szerokokątny zoom staje się szczególnie przydatnym dodatkiem dla fotografów fotografujących takie obiekty, jak architektura i krajobrazy.

Związane z: Najlepsze aparaty

Tamron 10-24mm f / 3,5-4,5 Di II VC HLD to szerokokątny obiektyw zmiennoogniskowy trzeciej generacji do lustrzanek cyfrowych z matrycami formatu APS-C i jest całkowicie nowym projektem w porównaniu do poprzedniego obiektywu 10-24 mm f / 3,5-4,5.

Najbardziej rzucającym się w oczy dodatkiem jest optyczna stabilizacja obrazu w postaci systemu Vibration Compensation (VC) firmy Tamron. Mówi się, że umożliwia to fotografowanie z ręki przy czasach otwarcia migawki, które są o cztery stopnie dłuższe, niż byłoby to możliwe bez efektu końcowego w postaci rozmazanych zdjęć spowodowanych drganiami aparatu.

Być może zaskakujące jest to, że to dopiero drugi stabilizowany obiektyw w tej klasie, po tańszym, ale mniej ambitnie sprecyzowanym Canonie EF-S 10-18mm f / 4.5-5.6 IS STM. Oznacza to, co nieco zaskakujące, że jest to pierwszy obiektyw szerokokątny, który zapewnia stabilizację obrazu użytkownikom lustrzanek cyfrowych Nikon DX.

Tamron dołączył również inne gadżety, w tym odporną na wilgoć konstrukcję, którą z radością powitają fotografowie plenerowi. Użytkownicy Nikona przekonają się, że obiektyw wykorzystuje przysłonę elektromagnetyczną, która zapewnia szereg korzyści operacyjnych podczas podglądu na żywo i wideo. Jednak chociaż będzie to działać we wszystkich lustrzankach cyfrowych firmy Nikon wprowadzonych od 2010 r., Nie będzie działać we wszystkich wersjach sprzed 2007 r. (W szczególności obiektyw jest niezgodny z serią D2, D1, D200, D100, D90, D80, D70, D60, D50, D40 i D3000.)

Czysto pod względem nagłówkowej specyfikacji, Tamron dostarczył mocny zestaw funkcji. Przy ustawieniu szerokokątnym 10 mm obiektyw zapewnia tak szeroki widok, jak każdy inny tego typu, a jednocześnie jest dłuższy niż większość jego konkurentów. Może się to wydawać nieistotne, ponieważ ta część zakresu pokrywa się z zestawowymi obiektywami zmiennoogniskowymi 18-55 mm sprzedawanymi z lustrzankami cyfrowymi, ale w praktyce oznacza to mniejszą potrzebę wymiany obiektywów podczas fotografowania.

Maksymalny otwór względny f / 3,5-4,5 jest dość typowy dla tego rodzaju obiektywów, tylko Tokina oferuje szybsze, stałe ogniskowanie szerokokątne dla lustrzanek cyfrowych APS-C.

Patrząc na konstrukcję optyczną obiektywu, jego 16 elementów jest ułożonych w 11 grupach i zawiera jedno szkło o niskiej dyspersji (LD) element, jeden element szklany o bardzo niskiej dyspersji (XLD), jeden element asferyczny ze szkła formowanego i jeden element hybrydowy asferyczny. Według Tamrona minimalizują one szereg wad optycznych, w tym aberrację chromatyczną i komę. Optyka jest również zaprojektowana tak, aby była odporna na odblaski, co jest wspomagane przez zastosowanie szerokopasmowej powłoki antyrefleksyjnej (BBAR).

Chociaż 10–24 mm ma silne podobieństwo kosmetyczne do najwyższej klasy soczewek SP firmy Tamron, nie jest zbudowany zgodnie z tymi samymi standardami. Jednak matowoczarna plastikowa lufa nadal wydaje się idealnie wytrzymała, a Tamron twierdzi, że szczelne uszczelki tak używany w całym zakresie, w tym jeden wokół mocowania obiektywu, aby zapobiec przedostawaniu się kurzu lub wody do korpusu aparatu.

Pofałdowane, gumowane pierścienie zoomu i ostrości obracają się wystarczająco płynnie i, podobnie jak w przypadku szerokich obiektywów zmiennoogniskowych, długość obiektywu i równowaga w aparacie niewiele się zmieniają podczas zmiany ogniskowej.

Dwa duże przełączniki z boku lufy służą do włączania i wyłączania autofokusa i stabilizacji obrazu, chociaż przy identycznej konstrukcji fizycznej nie można ich odróżnić samym dotykiem. Okienko w górnej części lufy ujawnia skalę odległości ogniskowania, ale bez oznaczeń głębi ostrości ma to stosunkowo ograniczoną użyteczność.

Z przodu znajduje się gwint 77 mm do mocowania filtrów oraz mocowanie bagnetowe do plastikowej osłony typu płatkowego. Można to odwrócić nad tubusem, gdy obiektyw nie jest używany, ale w tej pozycji znacznie utrudnia obsługę pierścienia zmiany ogniskowej. Dzięki dużej średnicy zajmuje też sporo miejsca w torbie.

Jednak, jak zawsze, powinno się go używać przez cały czas, zarówno w celu zmniejszenia ryzyka odblasków degradujących obraz, jak i w celu ochrony przedniej soczewki obiektywu.

Podczas gdy starsza optyka Tamron często nie radziła sobie z autofokusem, najnowsza generacja została znacznie ulepszona. W tym obiektywie firma zastosowała nowy silnik, kryptonimicznie nazwany napęd z modulacją wysokiego / niskiego momentu obrotowego (HLD), który działa bardzo dobrze.

Autofokus jest praktycznie bezgłośny i praktycznie natychmiastowy, i stwierdziłem, że jest również konsekwentnie dokładny. Ogólnie rzecz biorąc, pod tym względem jest tak samo skuteczny, jak oczekiwalibyśmy od nowoczesnego obiektywu i jest wyraźnym ulepszeniem w stosunku do poprzedniej generacji.

Pierścień do manualnego ustawiania ostrości jest sprzężony mechanicznie i ma przyzwoity, długi kąt około 150 stopni, umożliwiający precyzyjne ustawianie ostrości. Można go bezpiecznie używać do wyłączania autofokusa w dowolnym momencie, bez konieczności przełączania się na MF.

Kiedy przyjrzymy się zdjęciom zrobionym tym obiektywem, okaże się, że 10-24 mm jest nieco innym obiektywem niż jego poprzednik. Jest dość ostry, jak szerokokątne zoomy dla lustrzanek cyfrowych APS-C, jeśli nie w żaden sposób zapierający dech w piersiach, i generalnie daje najlepsze wyniki w okolicach f / 8.

Stwierdziłem, że stabilizacja obrazu jest dość skuteczna, co pomaga w pełni wykorzystać optykę. Na przykład udało mi się uzyskać dość ostre zdjęcia z ręki przy czasach otwarcia migawki wynoszących zaledwie 1/4 s przy szerokim ustawieniu.

Jednak podczas gdy poprzedni model koncentrował się na utrzymaniu prostych linii, ta wersja VC wyświetla widoczne zniekształcenia na końcach zakresu zoomu. Jest typu lufowego przy 10 mm, zamienia się w poduszkę na 24 mm, z punktem neutralnym gdzieś około 15 mm. Praktyczny problem polega na tym, że to zniekształcenie oznacza większe prawdopodobieństwo robienia krzywych zdjęć, szczególnie jeśli próbujesz wyrównać liniowe elementy obrazu względem krawędzi wizjera (świadomie lub Inaczej).

Niestety, nie ma możliwości, aby obiektywy innych firm skorzystały z korekcji zniekształceń w aparacie za pomocą lustrzanek cyfrowych firmy Canon lub Nikon, więc zawsze zobaczysz to w swoich JPEG-ach. Ale jeśli jesteś przygotowany do robienia zdjęć na surowo, jest to trywialna naprawa jednym kliknięciem w większości aktualnych konwertery.

Winietowanie jest dość widoczne przy fotografowaniu z szeroko otwartą przysłoną na wszystkich ogniskowych, ale spada do akceptowalnych poziomów dla f / 8.

Obiektyw wykazuje również dość wyraźną boczną aberrację chromatyczną przy ustawieniach szerokokątnych, z silnymi czerwonymi i cyjanowymi obwódkami wokół kontrastowych krawędzi na krawędziach kadru.

Nowoczesne lustrzanki cyfrowe firmy Nikon korygują to automatycznie podczas przetwarzania plików JPEG i jest to równie łatwe do naprawienia podczas przetwarzania końcowego w formacie raw, ale aparaty Canon JPEG po prostu nie mogą od tego uciec.

Podsumowując, jest to obiektyw, dzięki któremu osiągniesz najlepsze rezultaty, ostrożnie przetwarzając surowe pliki za pomocą profilowanych korekt aberracji.

Rozkład

Zwykle w przypadku szerokiego zoomu Tamron jest najostrzejszy, gdy jest ustawiony w najszerszym położeniu i traci trochę przy zbliżaniu. Ogólnie rzecz biorąc, najlepsze wyniki daje przy ustawieniu przysłony od f / 5,6 do f / 11, przy dyfrakcji widocznie zmiękczającej obrazy od f / 16 i więcej, której najlepiej unikać f / 22 lub mniejszych.

Zacienienie

Podczas gdy spadek światła w kierunku rogów kadru jest dość zauważalny przy szerokim otwarciu dla wszystkich ogniskowych, jest najsilniejszy w pozycji 10 mm. Nigdy też nie wychodzi w pełni przy mniejszych przysłonach, ale można to zminimalizować w aparacie, przymykając do f / 8. Oczywiście w razie potrzeby można go łatwo usunąć podczas obróbki końcowej.

Tamron 10-24mm f / 3.5-4.5 Di II VC HLD cieniowanie narożne przy 10mm, f / 3.5

Tamron 10-24mm f / 3.5-4.5 Di II VC HLD cieniowanie narożne przy 24 mm, f / 4,5

Zniekształcenie krzywoliniowe

Przy ogniskowej 10 mm obiektyw wykazuje niezwykłe zniekształcenia, z niemal idealnie skorygowanym centralnym obszarem kwadratu, ale zauważalną dystorsją beczkowatą na lewej i prawej krawędzi. Jest dość neutralny w środku zakresu ogniskowych przy około 15 mm, a przy dłuższych ustawieniach widoczna jest dystorsja poduszkowa. W przypadku przedmiotów takich jak architektura zalecałbym stosowanie sprofilowanych poprawek.

Tamron 10-24 mm f / 3,5-4,5 Di II VC HLD przy 10 mm, -2,7% TV SMIA

Tamron 10-24 mm f / 3,5-4,5 Di II VC HLD przy 24 mm, 1,5% TV SMIA

Tworząc odporny na warunki atmosferyczne, stabilizowany obraz obiektyw do lustrzanek cyfrowych APS-C, Tamron natychmiast stworzył coś bardzo pożądanego dla fotografów plenerowych i krajobrazowych. Pod wieloma względami obiektyw spełnia swoją obietnicę, dzięki szybkiemu i dokładnemu autofokusowi i skutecznej stabilizacji obrazu w kompaktowej obudowie, która dobrze radzi sobie z aparatem. Na razie w porządku.

Jednak optycznie to trochę mieszana torba i moim zdaniem to naprawdę obiektyw do surowca strzelcy, którzy z łatwością potrafią usunąć jego bardziej widoczne wady, zwłaszcza zniekształcenia i chromatyczność aberracja.

W momencie premiery jest również drogi w porównaniu z wysoko cenionymi alternatywami, takimi jak Sigma 10-20 mm f / 3,5 EX DG HSM, ale bez wątpienia cena będzie spadać z czasem. Jednak dla użytkowników Nikona potrzebujących stabilizowanego szerokiego kąta jest to jedyna gra w mieście i to wystarczający powód, aby poważnie się nad nią zastanowić.

Optyczna stabilizacja obrazu i konstrukcja odporna na wilgoć to powody, dla których warto się nad tym zastanowić, ale aby wydobyć z niego to, co najlepsze, należy poprawić jego wady optyczne podczas obróbki końcowej.