Recenzja Panasonic Lumix DMC-FZ18

Każdy, kto interesuje się fotografią jako hobby, będzie chciał mieć w swoim aparacie nieco większą wszechstronność niż oferowana przez prosty kompaktowy aparat kompaktowy. Wielu zdecyduje się na cyfrową lustrzankę, ale dla tych, których budżety są nieco bardziej ograniczone lub którzy nie chcą kłopotów i dużej ilości torby z zestawem pełnym obiektywów i akcesoriów, istnieje wiele wysokiej klasy aparatów z super zoomem, które oferują prawie ten sam poziom wydajności i sofistyka. Zwykle są one wyposażone w soczewki z 10-krotnym lub większym zoomem optycznym, obejmującym cały zakres od szerokiego kąta do ekstremalnego teleobiektyw, a także liczne kreatywne opcje, w tym ręczne sterowanie ekspozycją, zaawansowany pomiar i wiele opcje ostrości. Ze względu na rozmiar obiektywów większość aparatów z super zoomem jest stosunkowo duża i obsługuje się ją w stylu lustrzanek jednoobiektywowych.

Panasonic był kluczowym graczem w dziedzinie super-zoomów od czasu wprowadzenia na rynek imponującego Lumixa z obiektywem Leica DMC-FZ1 w 2002 roku i utrzymał tę pozycję dzięki serii dobrze przyjętych modeli w tym samym seria. Dzisiaj przyjrzę się najnowszemu modelowi z linii, FZ18, który oferuje kuszącą specyfikację dla każdego, kto ma 300 funtów do wydania. Ma 8,1-megapikselowy CCD, 2,5-calowy monitor LCD 230 tys., Tryb RAW i masywny obiektyw zmiennoogniskowy Leica 18x z optyczną stabilizacją obrazu i równoważnym zakresem ogniskowych 28-504 mm. Na rynku jest niewiele kamer, które są nawet bliskie dopasowania do takiej listy funkcji. Najbliżsi rywale są nieco rozczarowani

Olympus SP-550UZ (255 GBP) lub Fujifilm Finepix S8000 fd, chociaż ten aparat będzie dostępny dopiero we wrześniu. Obecne wagi ciężkie z super zoomem, Canon PowerShot S5 IS (recenzja wkrótce), Fujifilm Finepix S9600, Sony DSC-H7, a nawet poprzedni posiadacz „największego obiektywu” tytuł Samsung Pro815 nie może się równać z tak dużym zakresem zoomu.

Panasonic nie zaryzykował przy projektowaniu FZ18. Jego ogólny kształt i układ niewiele się zmieniło w porównaniu z jego popularnym poprzednikiem, 12-krotnym zoomem FZ8chociaż jest o kilka milimetrów większy w każdym wymiarze. W rzeczywistości podstawowy styl serii FZ z super-zoomem Pansonic niewiele się zmienił od czasu FZ1, ale na początku był to ładny projekt dźwiękowy, więc jeśli nie zepsuje, nie ma sensu go naprawiać. FZ18 ma klasyczny kształt lustrzanki jednoobiektywowej, z prostym, prostokątnym korpusem przypominającym pudełko, który wystaje z lewej i prawej strony dużego tubusu obiektywu, co jest wystającym gumowany uchwyt i duży elektroniczny wizjer umieszczony w wieżyczce przypominającej pryzmat pentagonalny nad obiektywem, w której znajduje się również wysuwana lampa błyskowa. Kompleksowy układ sterowania jest również podobny do cyfrowej lustrzanki jednoobiektywowej, z dużym i dobrze zaopatrzonym trybem pokrętło na górnym panelu i liczne przyciski zapewniające zewnętrzne elementy sterujące dla większości typowych zdjęć opcje.

Przy 360 g FZ18 jest około 50 g cięższy niż FZ8, głównie z powodu większego obiektywu, ale w żadnym wypadku nie jest to ciężki aparat. Jest prawie 200g lżejszy niż Canon S5 IS i mniej niż połowa wagi Fuji S9600. Jest również o 100 g lżejszy niż Olympus SP-550UZ. Jest doskonale wygodny w obsłudze jedną ręką, chociaż z pewnością jest lepszy z oburęcznym uchwytem, ​​do którego zachęca korpus przypominający lustrzankę. Uchwyt jest nieco większy niż w modelu FZ8, a tylny uchwyt na kciuk ma teraz również teksturowaną powierzchnię, zapewnia pewny chwyt, a aparat dobrze leży w dłoni.

Jest to dobrze wykonany aparat i pomimo niewielkiej wagi plastikowa obudowa jest dość wytrzymała. Klapka baterii / karty ma mocny metalowy zawias, tuleja statywu jest stalowa, a przednia krawędź tubusu obiektywu ma szeroka metalowa obręcz, do której obiektyw chowa się po wyłączeniu, zapewniając pewną ochronę najbardziej wrażliwym składnik. Jedną małą krytyką konstrukcji jest obwódka okularu wizjera, która, podobnie jak w FZ8, jest wykonana raczej z twardego plastiku niż z wygodniejszej gumy i jak się przekonałem, jest całkiem odporny na zarysowania okulary.

Interfejs sterowania jest bardzo dobrze przemyślany. Posiada ten sam mini-joystick co FZ8, który służy do kompensacji ekspozycji, ustawień ekspozycji w trybie ręcznym, pozycjonowania punktu AF, a także dostęp do systemu szybkiego menu dla głównych funkcji, w tym trybu MegaOIS, trybu pola ostrości, trybu pomiaru, balansu bieli, ustawienia ISO, rozmiaru obrazu i kompresja. Jako system sterowania jest wyjątkowo łatwy w użyciu i umożliwia bardzo szybkie zmiany kluczowych ustawień. Inne opcje, w tym tryb lampy błyskowej, tryb wyzwalania migawki, samowyzwalacz, ustawianie ostrości w trybie makro i autobraketing są dostępne za pośrednictwem przycisków, w tym przycisku D-pad, pozostawiając aktualne menu główne dla bardziej podstawowych ustawień, takich jak regulowany kontrast, ostrość, nasycenie i szum zmniejszenie. Jednym z przykładów dobrze przemyślanego projektu jest przycisk AF / MF. Podczas gdy wszystkie inne przyciski reagują szybko na jedno naciśnięcie, ten element sterujący, który znajduje się blisko przycisku migawki, wymaga dłuższego naciśnięcia, aby aktywować, więc nie wyłączysz przypadkowo AF, jeśli będziesz grzebać podczas próby oddania strzału szybko.

Przy tak dużym zakresie ogniskowych jakość sterowania zoomem ma kluczowe znaczenie, a Panasonic wykonał całkiem niezłą robotę. Jest obsługiwany przez obrotową lunetę wokół przycisku migawki i ma dwie prędkości. Przesuń nieco element sterujący, a zoom będzie poruszał się dość wolno, przejście z jednego końca zakresu na drugi zajmuje około siedmiu sekund, wystarczająco wolno, aby zapewnić dokładne kadrowanie. Ale przesuń kontrolkę do końca, a zoom przyspieszy, zwiększając z 28 mm do 504 mm w mniej niż trzy sekundy.

Ten szybko poruszający się obiektyw sprawia, że ​​FZ18 jest dość szybki, jeśli chodzi o super-zoom; uruchamia się w około 2,5 sekundy i wyłącza ponownie w czasie poniżej dwóch, co jest szybsze niż wiele kieszonkowych kompaktów. System autofokusa jest również ładny i szybki, blokuje się w mniej niż pół sekundy i działa równie szybko w słabym świetle, a nawet w całkowitej ciemności, w zakresie 2-3 m lampy wspomagającej AF. Obszar AF można szybko przesunąć do dowolnej z jedenastu pozycji, obejmujących szeroki obszar kadru. W trybie pojedynczego zdjęcia aparat może zarządzać strzałem co 1,7 sekundy, co jest dość szybkie jak na potężny aparat. Jak wspomniałem wcześniej, FZ18 ma również tryb fotografowania RAW, a także RAW + JPEG, a jego wydajność w tych trybach jest znacznie lepsza niż FZ8. W trybie RAW-only może robić zdjęcie co 2,4 sekundy, natomiast w trybie RAW + JPEG co 3,4 sekundy. Posiada dwa tryby zdjęć seryjnych (niedostępne w trybie RAW), czterostrzałową serię przy 3 klatkach na sekundę lub tryb nieograniczony, który może wykonywać 2 klatki na sekundę do momentu zapełnienia karty pamięci lub wyczerpania baterii. Mówiąc o baterii, FZ18 jest zasilany tym samym ogniwem litowo-jonowym 710 mAh, co FZ8. Panasonic odnotował 300 zdjęć na jednym ładowaniu dla tego aparatu, ale w przypadku FZ18, który ma większy obiektyw do poruszania, roszczenie wynosi 400 zdjęć na jedno ładowanie. Wziąłem prawie 200, około 50 z nich z lampą błyskową, a wskaźnik naładowania nadal odczytywał dwa z trzech słupków, więc twierdzenie, jakkolwiek mało prawdopodobne, jest prawdopodobnie dokładne.

Główną cechą aparatu FZ18, bez której ten duży obiektyw zmiennoogniskowy byłby bezużyteczny, jest system optycznej stabilizacji obrazu, MegaOIS firmy Panasonic. Jak już wcześniej zauważyłem, jest to jeden z najlepszych systemów IS na rynku, ale w FZ18 naprawdę się wyróżnia. Przekonałem się, że tak długo, jak trzymałem aparat dość mocno, byłem w stanie robić ostre zdjęcia z ręki maksymalny teleobiektyw (odpowiednik 504 mm) przy 1/30 sekundy dość niezawodnie, co jest niczym innym jak fenomenalny. Zapewnia stabilność o pełne cztery stopnie, przewyższając każdy inny testowany przeze mnie system IS, w tym większość cyfrowych lustrzanek jednoobiektywowych.

Wreszcie dochodzimy do jakości obrazu i obawiam się, że są złe wieści. Biorąc pod uwagę wszystkie fantastyczne funkcje i wydajność, dlaczego, u licha, Panasonic zdecydował się sparaliżować FZ18 za pomocą czujnika 1 / 2,5 cala, rozmiar częściej spotykany w tanich kompaktach z 3-krotnym zoomem? Szkoda, że ​​obiektyw jest zdecydowanie najlepszy, jaki widziałem w aparacie z super zoomem, zapewniając ostre jak brzytwa szczegóły od rogu do rogu i całkowity brak zniekształceń nawet na końcu 28 mm. To pierwszy szerokokątny obiektyw kompaktowy, jaki widziałem, który daje idealnie proste podobieństwa na moich zdjęciach testowych. Venus Engine III jest dużym ulepszeniem w stosunku do wcześniejszych wersji, dając fantastyczne kolory i tony, ale pracuje wbrew przeciwnościom z tym tanim małym czujnikiem. Ogólna szczegółowość nie jest lepsza niż w większości kompaktów 8 MP, a klipy o ograniczonym zakresie dynamiki podkreślają, renderując niebo jako pozbawioną wyrazu biel w większości ujęć. Szum obrazu, który nękał każdy aparat Panasonic, jest również obecny, z wyjątkiem najniższego ustawienia ISO, powodując poważne problemy przy wyższych ustawieniach. Nie zrozum mnie źle; jakość obrazu nie jest zła, a inne cechy aparatu to więcej niż uzupełnienie jakichkolwiek niedociągnięć, po prostu z tym genialnym obiektywem mogło być o wiele lepiej.

"'Werdykt"'
Lumix FZ18 to prawie najlepszy aparat z super zoomem, z dobrą wydajnością i obsługą doskonały zakres funkcji i po prostu zadziwiający obiektyw, który można wykorzystać dzięki równie doskonałej stabilizacji obrazu system. Jednak brakuje mu świetności ze względu na niewytłumaczalnie mały czujnik, co z kolei prowadzi do zakłóceń obrazu i problemów z zakresem dynamicznym. Nadal jest to jednak najlepsze 18-krotne powiększenie, przynajmniej do września.

”Na następnych kilku stronach przedstawiono szereg zdjęć próbnych. Tutaj obraz w pełnym rozmiarze przy minimalnym ustawieniu ISO został zmniejszony ze względu na szerokość pasma, abyś mógł zobaczyć pełny obraz i serię wykonanych kadrów z oryginalnych obrazów w pełnej rozdzielczości przy różnych ustawieniach ISO zostały umieszczone pod nim, abyś mógł docenić ogólną jakość."

—-

—-

Przy czułości 100 ISO obraz jest czysty i wolny od szumów.

—-

Już przy 200 ISO są pewne oznaki szumu obrazu.

—-

Hałas jest coraz gorszy przy 400 ISO.

—-

Agresywna redukcja szumów spowodowała rozmazanie wielu szczegółów przy 800 ISO.

—-

Więcej utraconych szczegółów i więcej szumów przy 1250 ISO.

—-

Przy możliwym do wyboru maksimum 1600 ISO obraz jest bardzo słaby, ale przynajmniej ogólne odwzorowanie kolorów jest nadal w porządku.

—-

To jest pełna klatka przy 1600 ISO.

—-

Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg zdjęć próbnych. Tutaj obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, aw niektórych przypadkach kadr pobrany z oryginalny obraz w pełnej rozdzielczości został umieszczony pod nim, abyś mógł docenić całość jakość."

—-

Oto zwykłe ujęcie z zachodniego okna katedry w Exeter, w celu porównania szczegółów. Robię to samo zdjęcie każdym testowanym aparatem kompaktowym. Kliknij obraz, aby zobaczyć go w pełnym rozmiarze, lub spójrz na 100% przycięcie poniżej.

—-

Rzeczywisty poziom szczegółowości niewiele różni się od kieszonkowego kompaktu 8 MP.

—-

To pierwszy raz, kiedy widziałem, jak obiektyw szerokokątny nie wytwarza w ogóle zniekształceń beczkowatych. Nie ma też zniekształcenia poduszkowatego przy dłuższych ogniskowych.

—-

Wyjątkowa jest również ostrość od rogu do rogu.

—-

Ograniczony zakres dynamiki wypalił niebo na tym ujęciu.

—-

Jednak przynajmniej nie ma fioletowych frędzli.

—-

Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg zdjęć próbnych. Tutaj obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, aw niektórych przypadkach kadr pobrany z oryginalny obraz w pełnej rozdzielczości został umieszczony pod nim, abyś mógł docenić całość jakość."

—-

Koniec o szerokości 28 mm może zmieścić całą katedrę w ramie…

—-

… Podczas gdy teleobiektyw 504 mm pozwala przybliżyć odległe szczegóły.

—-

Odwzorowanie kolorów jest dobre, ale ograniczony zakres dynamiki maleńkiego czujnika spowodował wypalenie świateł.

—-