Sony Cyber-shot DSC-H9 Recenzja

Aparaty z superzoomem to dobrze ugruntowany i popularny sektor na rynku aparatów cyfrowych. Wyznaczają granicę między kieszonkowymi kompaktowymi aparatami do zdjęć migawkowych a podstawowymi lustrzankami cyfrowymi i oferują kompromis między wygodą tych pierwszych a możliwościami tych drugich. Większość głównych producentów ma produkty w tej kategorii, w tym oczywiście Sony, które ma w swoich modelach serii H gamę pięciu aparatów z super zoomem. Dzisiaj przyjrzę się Cyber-shot DSC-H9, aparatowi o rozdzielczości 8,1 megapiksela z obiektywem z 15-krotnym zoomem, czyli ekwiwalentem 31-465 mm. Do czasu ogłoszenia ostatniego tygodnia DSC-H50, H9 był topowym modelem Sony z super zoomem.

W dobrze ugruntowanych liniach produktów forma ewoluuje zgodnie z funkcją, więc nie jest szczególnie zaskakujące, że wiele kamer o podobnych specyfikacjach wygląda podobnie. Sony DSC-H9 co najmniej powierzchownie przypomina wiele innych modeli super-zoomów. Ogólny projekt wydaje się mieć silne wpływy z serii Z firmy Konica-Minolta i może reprezentują to, do czego mogłaby się rozwinąć seria Z, gdyby Konica-Minolta nie porzuciła aparatu cyfrowego rynek. Jeśli chodzi o modele innych producentów, H9 wypada w porównaniu z

Fuji S8000fd (172 GBP), Olympus SP560UZ (208 £), Panasonic FZ18 (229 funtów) i oczywiście Canon S5 jest (£233). DSC-H9 jest obecnie dostępny za około 220 funtów, co plasuje go w połowie skali cenowej super-zoomu 8 MP.

Początkowe wrażenie H9 jest mieszane. Z jednej strony jest to dość duży i imponujący aparat o wymiarach 109,5 x 83,4 x 85,7 mm, a ten duży obiektyw z nazwą marki Carl Zeiss z pewnością wygląda na tę część. Aparat ma dość duży uchwyt, a sam korpus jest dość gruby i przynajmniej wygląda dość solidnie i rzeczowo. Jednak po podniesieniu aparatu wydaje się, że jest on lżejszy i mniej solidny, niż się wydaje, pomimo waży sporo 546g wraz z baterią i nie czuje się tak dobrze wykonany jak jakiś rywal modele. Plastikowy korpus wydaje się miejscami nieco cienki, z kilkoma niepokojącymi skrzypieniami po ściśnięciu. Wysuwana lampa błyskowa i klapka baterii/karty są szczególnie słabe.

Oprócz dużego obiektywu zmiennoogniskowego najbardziej oczywistą cechą H9 jest ogromny, trzycalowy, przegubowy ekran monitora o rozdzielczości 230 tys. Jest on montowany na dwukierunkowym wsporniku zawiasowym, dzięki czemu można go przechylać o dziewięćdziesiąt stopni w górę lub w dół, co pozwala na użycie go jako poziomu talii celownika lub do ujęć z góry, a także jest całkiem poręczny, jeśli aparat jest zamontowany na statywie, choć przydałby się jeszcze bardziej, gdyby był przechylony z boku na bok. Jestem prawie pewien, że jest to największy przegubowy monitor w jakimkolwiek aparacie innym niż lustrzanka. To też dobry ekran, bardzo jasny i ostry, z dobrym odwzorowaniem kolorów i bardzo dużym kątem widzenia. Częstotliwość odświeżania mogłaby być trochę lepsza, ale nie możesz mieć wszystkiego.


Aparaty z super zoomem są zwykle skierowane do bardziej doświadczonych fotografów, a H9 zaspokaja potrzeby tych bardziej wymagających odbiorców, oferując szereg opcji ręcznych do kreatywnej fotografii. Ma priorytet migawki, priorytet przysłony i pełną ręczną ekspozycję, z czasami otwarcia migawki od 30 s do 1/2000 sekundy i przysłonami od f/2,7-4,5 do f/8, które można wybierać w krokach co 1/3 EV.

H9 jest wyposażony w kilka bardziej zaawansowanych funkcji Sony, w szczególności stabilizację obrazu Super SteadyShot i procesor obrazu Bionz z optymalizacją zakresu dynamicznego. Obie te funkcje działają bardzo dobrze, IS zapewnia około 2-3 stopnie dodatkowej stabilności strzelania, a DRO wyciąga około dwóch stopni dodatkowych szczegółów cienia.

Jednak w H9 brakuje wielu funkcji, których spodziewałbym się zobaczyć, takich jak ręczne ustawianie ostrości i interwalometr, a nawet bardziej podstawowe rzeczy, takie jak regulowana ostrość, balans kolorów, kontrast lub nasycenie. Nawet jego zakres opcji automatycznego fotografowania jest bardzo ograniczony. Główne pokrętło trybu oferuje standardowy zakres programów fotografowania, w tym tryb krajobrazowy, tryb portretowy z wykrywanie twarzy, portret nocny i tryb sportowy, a także tryb scenerii, jednak ten ma tylko cztery sceny programy; fajerwerki, śnieg, plaża i zmierzch. Ponieważ śnieg i plaża to prawie to samo, to musi być najmizerniejszy zakres automatycznych trybów, jaki kiedykolwiek widziałem.

H9 ma jednak jedną niezwykłą cechę; sprytny tryb zdjęć nocnych, który po raz pierwszy pojawił się w modelu DSC-F717. Jest to specjalny tryb fotografowania, w którym filtr podczerwieni, który zwykle znajduje się przed matrycą CCD, jest przesuwany na bok, a mała dioda podczerwieni zapewnia niewidoczne oświetlenie. Wszystkie kompaktowe aparaty do pewnego stopnia widzą światło podczerwone (wypróbuj je z nadajnikiem podczerwieni na pilocie telewizora), ale H9 może dosłownie widzieć w ciemny, dający niesamowity zielony obraz na monitorze i rejestrujący ziarniste, upiorne obrazy, które nie wyglądałyby nie na miejscu w Most Haunted seria. Jakość obrazu jest dość okropna i nie widać zbyt wielu szczegółów, ale jest to imponująca nowość i dobra sztuczka imprezowa.

Wydajność H9 jest całkiem dobra jak na aparat z super zoomem, który uruchamia się w około 2,5 sekundy i wyłącza ponownie w tym samym czasie. W trybie pojedynczego strzału czas cyklu od strzału do strzału wynosi imponujące 1,2 sekundy, podczas gdy w trybie ciągłym może utrzymać dwa strzały na sekundę, aż karta pamięci się zapełni, co jest całkiem niezłe. Dziewięciostrefowy system AF firmy Sony jest bardzo szybki i niezawodny, a dzięki lampie wspomagającej AF działa dobrze w szerokim zakresie warunków oświetleniowych, w tym w całkowitej ciemności. Będzie również ustawiał ostrość w ciemności w trybie Night Shot za pomocą oświetlacza IR. Wydajność baterii jest również dość dobra jak na duży aparat, a bateria litowo-jonowa 940 mAh zapewnia wystarczającą ilość soku na około 280 zdjęć, chociaż w przeciwieństwie do niektórych najnowszych aparatów Sony, H9 nie ma użytecznego ładowania InfoLithium metr.

Niestety DSC-H9 jest wyposażony w mały czujnik 1 /2,5 cala. Jest to przetwornik CCD Sony SuperHAD, który powinien mieć pewną przewagę, ale w rzeczywistości końcowa jakość obrazu naprawdę nie jest tak dobra. Co zaskakujące, biorąc pod uwagę jego znakomitą markę, wiele problemów powoduje obiektyw. Cierpi na znaczną dystorsję beczkową na końcu szerokokątnym, dystorsję poduszkową na końcu koniec teleobiektywu i bardzo widoczna aberracja chromatyczna stopniowo pogarszająca się w kierunku brzegu rama. Ostrość centralna jest dobra, z dużą ilością drobnych szczegółów, ale negatywne efekty znacznie pogarszają jakość obrazu. Szum obrazu również jest problemem, ale głównie ze względu na bardzo ciężki system redukcji szumów, którego niestety nie można regulować. Obrazy powyżej 200 ISO wyglądają na bardzo przetworzone, a obrazy przy ustawieniu 3200 ISO są, jak to zwykle bywa, praktycznie bezużyteczne. Zauważyłem również pewne problemy z niespójną ekspozycją, z kilkoma zdjęciami znacznie niedoświetlonymi lub prześwietlonymi.

"'Werdykt"'
Sony DSC-H9 ma kilka interesujących funkcji, w tym imponujący zakres zoomu, opcje ręcznej ekspozycji, tryb nocny strzelanie i duży uchylny monitor, a do tego jest konkurencyjny cenowo, ale brakuje mu wszechstronności jakiegoś rywala kamery. Brakuje mu również końcowej jakości obrazu, z nieoczekiwanymi problemami optycznymi i nadmierną redukcją szumów. Niezły aparat, ale dostępne są lepsze alternatywy.

„Na następnych kilku stronach przedstawiono szereg zdjęć testowych. W tym przypadku obrazy w pełnym rozmiarze przy minimalnych i maksymalnych ustawieniach ISO zostały zmniejszone ze względu na przepustowość, aby umożliwić zobaczenie pełnego obrazu i serii dołączono kadry pobrane z oryginalnych zdjęć w pełnej rozdzielczości przy różnych ustawieniach ISO, aby można było docenić ogólną jakość."

—-

To jest pełna klatka przy minimalnym ISO.

—-

Chociaż nie ma szumów, są inne problemy z jakością obrazu.

—-

Przy 200 ISO w ciemniejszych obszarach występuje pewne cętkowanie kolorów.

—-

Przy 400 ISO system redukcji szumów już usuwa drobne szczegóły.

—-

Szum obrazu jest znacznie zwiększony przy 800 ISO.

—-

Przy 1600 ISO nie ma już drobnych szczegółów, a jakość obrazu jest bardzo słaba.

—-

Nigdy, przenigdy nie używaj tego ustawienia. 3200 ISO, ale po co?

—-

To jest pełna klatka przy 3200 ISO.

—-

„Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony poniżej, aby pokazać ogólną jakość obrazu. Niektóre inne obrazy można kliknąć, aby wyświetlić oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

Oto zwykłe ujęcie testowe szczegółów zachodniego okna katedry w Exeter, które można porównać z innymi kamerami. Zobacz poniżej pełne przycięcie res lub kliknij, aby zobaczyć cały obraz.

—-

W pobliżu środka kadru poziom ostrości i drobnych szczegółów robi wrażenie.

—-

Obiektyw „Carl Zeiss” wytwarza okropną dystorsję beczkową na końcu szerokokątnym, a ujęcie jest również lekko prześwietlone.

—-

Ostrość centralna jest dobra, ale nawet tutaj widać ślady dystorsji chromatycznej.

—-

Tuszowe i zielone obwódki są spowodowane aberracją chromatyczną, ponieważ obiektyw nie skupia wszystkich kolorów w tym samym punkcie.

—-

Na końcu teleobiektywu dystorsja poduszkowa wciska się po bokach tego ujęcia.

—-

„Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony poniżej, aby pokazać ogólną jakość obrazu. Niektóre inne obrazy można kliknąć, aby wyświetlić oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

Szerokokątny koniec zakresu zoomu to odpowiednik 31 mm, dość szeroki jak na super-zoom.

—-

Końcówka teleobiektywu jest odpowiednikiem 465 mm, co doskonale nadaje się do dostrzegania szczegółów w scenie. Zostało to zrobione przy czasie otwarcia migawki 1/80 sekundy, z ręki.

—-

Standardowe ustawienie kolorów daje dobre rezultaty pomimo zachmurzenia.

—-

Żywy kolor jest trochę przesadzony.

—-

Nasza przerażająca, pełna zombie piwnica w podczerwieni, w trybie Night Shot.

—-

Zaufany wynik