Tomb Raider: Przegląd rocznicowy

„Platformy: PS2, PC”

Przed zeszłym rokiem, kto by pomyślał, że warto świętować dziesiątą rocznicę Lary? Po nieinspirowanych kontynuacjach, filmach i całej klęsce Angel of Darkness trudno było sobie przypomnieć, jak ważną grą był pierwszy Tomb Raider. Wraz z Quake i Super Mario 64 wirtualnie położyła podwaliny pod prawdziwe gry 3D. Podczas gdy jego absurdalnie dobrze wyposażona bohaterka trafiła na wszystkie nagłówki gazet, największymi atutami Tomb Raidera były w rzeczywistości przełomowa grafika i zrozumienie potencjału przestrzeni 3D. Podobnie jak iD i Nintendo, Core Design zdał sobie sprawę, że 3D może tworzyć inspirujące środowiska, bogate w możliwości odważnych czynów. Core lepiej niż jakakolwiek inna firma rozumiał także kinowy potencjał technologii. Kto może zapomnieć legendarne sety Tomb Raidera? To pierwsze nurkowanie w dół wodospadu? Ten moment, w którym potężny T-Rex wkracza na scenę?

Fakt, że ten dziesiąty – cóż, prawie jedenasty – rocznicowy remake jest w ogóle przyjmowany w jakikolwiek sposób, sprowadza się do zeszłorocznego Tomb Raider: Legend. Dzięki temu „restartowi franczyzy” zespołowi Crystal Dynamics udało się coś wyjątkowego – zaktualizowali przestarzałe aspekty serialu i nadać mu nowy kinowy blask, nie tracąc całkowicie jego rdzenia odwołanie. Fakt, że ten sam podstawowy zespół – w tym współtwórca Lary, Toby Gard – stoi za tym jednorazowym, uroczystym przeróbką, daje nadzieję, że Anniversary może kontynuować rehabilitację pani Croft.

W rzeczywistości Anniversary idzie lepiej niż to: to najczystsza gra Tomb Raider od lat. Zniknęły bitwy z bronią w ręku Johna Woo i sekwencje pościgów motocyklowych w Legendzie. Zniknęły też niekończące się filmy i nieustanna pogawędka zespołu Lary. Przez większość rocznicy to tylko Lara, sama przeciwko żywiołom, wracając do podstaw: jedna kobieta, jeden grób, mały wybór zwierzątek i wiele niebezpiecznych platform, pułapek i łamigłówki. Niektórzy z was mogą nie lubić tego podejścia, ale dla tych z nas, którzy znudzili się Larą, gdy gry nabrały większej akcji zorientowanych – lub którzy uważają, że pierwsza z niedawnej trylogii Prince of Persia jest wciąż najlepsza – to muzyka dla naszych uszy.

Oczywiście pewne rzeczy zmieniły się od dawnych dobrych czasów. Wizualnie różnica między tą grą a klasycznym Tomb Raider jest jak różnica między posągami z epoki kamienia a renesansem rzeźba: Lara jest gładsza i bardziej okrągła, otoczenie jest większe i bogatsze, a wszystko wygląda nieco bardziej naturalny. Na szczęście powraca klasyczny, całkowicie niepraktyczny kostium kamizelki i majtek, a także Legenda Wygląda na to, że operacja zmniejszenia piersi została odwrócona, ale Lara jest równie pięknie ożywiona jak ona był w zeszłym roku. Wersja Rocznica na PS2 nie jest do końca równa chwałom God of War 2, ale z pewnością nie jest to zła reklama dalszego istnienia platformy. Bogate tekstury i efekty świetlne z Legend powracają, a efekty wodne zostały, jeśli w ogóle, ulepszone. Podejrzewam jednak, że najlepiej sprzedająca się konsola Sony była docelową platformą gry; wersja na PC wygląda dobrze, ale odwzorowane wypukłości tekstur i bogate oświetlenie sprawiły, że Legenda na PC i 360 wcielenia tak urzekające wydają się zaginąć, a niektóre modele stworzeń zdecydowanie mają ten charakterystyczny wygląd PS2 o nich. Na PC rocznica wciąż jest ładną grą, ale tylko od czasu do czasu jest oszałamiająca.

Jednak tym, co sprawia, że ​​gra nie jest grafika, ale połączenie sterowania i projektu gry. Chociaż klasyczny system kontroli obrotu, chodzenia i skoku Tomb Raidera był przyzwoitym rozwiązaniem w czasach przed analogowymi padami, był również niezwykle restrykcyjny. Często czułeś się, jakbyś po prostu programował poleceniami – uruchom trzy kwadraty, a następnie skocz – zamiast kontrolować Twoja postać w czasie rzeczywistym, a w wielu przypadkach niewłaściwe naciśnięcie przycisku oznaczało nagły spadek do pewności los. Jedną z przyjemności Legendy było to, że jej elementy sterujące – wiele wyraźnie „inspirowanych” przez Prince of Persia: Sands of Time – sprawiły, że dla bardziej płynnej, responsywnej gry, w której skakanie i kołysanie się po poziomie było jedną z największych przyjemności gra. Anniversary przenosi to podejście z powrotem do przeprojektowanych wariantów klasycznych poziomów Tomb Raidera, przerobionych tak, aby dały Larze miejsce na pełne wykorzystanie jej akrobatycznych umiejętności.

Te możliwości obejmują wszystkie skoki i kręcenie się tyczkami wprowadzone przez Legend, ale także kilka nowych ruchów z hakiem. Tam, gdzie w ścianie znajduje się zaczep, Lara może teraz rzucić hakiem i biegać wzdłuż niego za pomocą lina, ścigając się tam i z powrotem, jeśli to konieczne, aby uzyskać wystarczającą prędkość, aby wykonać następne połączenie. Lara nadal automatycznie chwyta półki i powierzchnie przy dotyku (chociaż puryści Tomb Raidera mogą to wyłączyć, jeśli wolą). Szczerze mówiąc, myśl o ponownym odwiedzeniu starych nawiedzeń Lary z nową grafiką i nowym systemem sterowania byłaby… być wystarczającym powodem dla entuzjastów, aby dać Anniversary punt, ale w rzeczywistości jego przyjemności wykraczają daleko poza że.

Widzisz, łącząc podstawową fabułę i strukturę poziomów pierwszego Tomb Raidera z możliwościami nowoczesnego sprzętu do gier i nowy, bardziej elastyczny schemat sterowania, Crystal Dynamics stworzył prawdopodobnie najlepszą kolekcję poziomów w każdym Tomb Raiderze gra. Poznasz nagie kości starych ulubieńców – ociekające wodą jaskinie i ukryte dżungle Peru, przyprawiające o zawrót głowy spadki świątyń pod nimi Św. Franciszka Szaleństwo – ale zmienił się charakter prób i udręk Lary, nie mówiąc już o jakości oferowanego spektaklu dramatycznie. To idealna mieszanka nostalgii i nowego myślenia. Pomyśl o tym jak o fantastycznej wersji coveru: kultowe teksty i centralna melodia nie uległy zmianie, ale brzmienie i harmonie są inne, ekscytujące i intrygujące.

Wszystko, czego można oczekiwać od gry Tomb Raider, jest tutaj. Są spotkania ze stworzeniami i niektóre diabelskie łamigłówki do przejścia, te mają tendencję do starej szkoły bloków i poziomów, a nie wysiłków Legendy opartych na fizyce. Jednak gra jest najlepsza, gdy zostaje rozebrana do kości tego, co tworzy świetną platformówkę: niemożliwe trawersy, w których tylko odwaga i instynkt ujawniają następny krok; Ogromne skoki z sercem w ustach, Lara odeszła, trzymając się koniuszkami palców półki setki stóp nad ziemią. Po God of War II wszystko może wydawać się trochę bezkrwawe, ale to mija się z celem: jaka gra od czasu Piasków Czasu sprawiła, że ​​przemieszczanie się z jednego miejsca do drugiego jest tak konsekwentnie ekscytującym żartem?

Rocznica to także zauważalnie większa gra niż Legenda. Możesz pominąć ostatni wysiłek Lary w ciągu siedmiu do ośmiu godzin, jeśli nad nim pracowałeś, ale rocznica prawdopodobnie zajmie ci co najmniej dwa razy dłużej. Dzieje się tak częściowo dlatego, że poziomy są większe i mniej liniowe z natury, a częściowo dlatego, że gra jest również znacznie trudniejsza. Nie mówimy o poziomach frustracji Prince of Persia: The Two Thrones – punkty kontrolne są rozsądnie umieszczane przed momentami, w których nagła śmierć jest wyraźną możliwością – ale jest kilka obszarów, w których dochodzi do brutalnego, często fatalnego doświadczenia opartego na próbach i błędach plecy. Spodziewaj się, że spędzisz dwadzieścia, a nawet trzydzieści minut, powtarzając czasami tę samą sekcję. Niestety, w kilku przypadkach wynika to z jedynej pięty achillesowej systemu sterowania – „czy się utrzyma, czy nie kij?” zawodność haka lub przez nagłą i katastrofalną zmianę kąta kamery, ale nie zdarza się to zbyt często często. Przez większość czasu czujesz, że możesz złamać każdy trudny kawałek, jeśli tylko zdołasz zebrać wymagane umiejętności i dyscyplinę, a gra jest zawsze na tyle atrakcyjna, że ​​Cię przykleja. To trudne, ale sprawiedliwe, jeśli zrozumiesz mój dryf.

Tylko raz lub dwa Anniversary poważnie pomylił stopę. Sztuczna inteligencja stworzeń wydaje się żałośnie uproszczona, jakby nic nie poprawiło się w sztucznej inteligencji w ciągu dekady, i czy my? naprawdę musisz mieć sekwencje szybkich wydarzeń w każdej niejasno filmowej grze akcji z perspektywy trzeciej osoby? I dlaczego jedna z ukoronowań pierwszej gry – T-Rex – jest tak źle wykorzystywana? Co mogło być fantastyczną sceną pościgu lub spektakularną, trwającą walką, zostało przekształcone w przygnębiająco podstawową bitwę z bossem według liczb? Czy nikt nie widział, jak dobrze adaptacja King Konga firmy Ubisoft poradziła sobie ze spotkaniami z dinozaurami? Ale przez większość czasu ten remake osiąga dokładnie to, czego życzyliby sobie długoletni fani Tomb Raidera. Nawet jeśli nie liczysz się w tej liczbie, może ci to przypomnieć, dlaczego klasyczna gra platformowa – teraz często opisywane jako uproszczone, nudne lub przestarzałe – nadal może być tak atrakcyjne, jeśli tylko się nim zajmie dobrze.

Po zagraniu w to i Legend teraz wydaje się, że Lara skręciła w róg. Mogła przeskoczyć rekina, ale Crystal Dynamics wydaje się być zdeterminowana, aby wszystko naprawić. Jeśli następny Tomb Raider może czerpać z Legend to, co najlepsze – jego cechy kinowe, zintegrowaną fizykę w świecie rzeczywistym i bajeczność? efekty wizualne – i spraw, by działały z odkrytymi na nowo wartościami rozgrywki, możemy być na dobrej drodze do największego Tomb Raidera ze wszystkich czas. Trzymamy za ciebie kciuki, Lara. Tylko nie waż się nas zawieść.

"'Werdykt"'

Grafika i sterowanie są nowoczesne, ale rozgrywka to klasyczny, oldschoolowy Tomb Raider. Rezultaty są zdecydowanie retro, ale ciekawie orzeźwiające. Po tym i Legendzie kolejne dziesięć lat Lary może nie być takim złym pomysłem…

Zaufany wynik