Recenzja Asus O!Play Air HDP-R3

Dla osób zaznajomionych z najnowszą technologią, ale z ograniczonymi budżetami, w ciągu ostatnich kilku lat pojawiły się proste i niedrogie odtwarzacze multimedialne HD, takie jak Western Digital WDTVi oryginał Asus O!Play HDP-R1 wniesie radość do waszych serc. Za mniej niż 100 funtów możesz kupić jedno pudełko, które może odtwarzać niemal każdy plik multimedialny, jaki możesz wymyślić. Po prostu podłączyłeś go do telewizora HD, włożyłeś pamięć USB i gotowe. Jednak, jak zawsze, postęp idzie naprzód, więc dzisiaj patrzymy na Asus O!Play Air HDP-R3, który dodaje do tego wbudowane Wi-Fi i czytnik kart pamięci.

Air jest dobrze chroniony w prostym, ale solidnym kartonowym pudełku i jest dostarczany z zasilaczem sieciowym z kable do gniazd brytyjskich i europejskich, pilot, połączony kabel kompozytowy i stereofoniczny oraz różne Instrukcje. Na uwagę zasługuje jednak brak kabla HDMI, który prawdopodobnie będzie podstawowym wyborem dla każdego, kto kupuje takie urządzenie. Biorąc pod uwagę, że cena kabli HDMI znacznie spadła do zaledwie kilku funtów, jest to mniej niepokojące niż kilka lat temu.

Patrząc na samo urządzenie, jest ono zasadniczo identyczne jak jego poprzednik (lub, ponieważ oba będą nadal w sprzedaży, jego młodszy brat) ma około 18 cm szerokości, 12 cm głębokości i 4,5 cm wysokości. Jest wykonany z bardzo wytrzymałego czarnego plastiku z matowym czarnym wykończeniem na górze, na dole i z tyłu, podczas gdy przód i boki mają przezroczysty / błyszczący panel, który owija się wokół nich. Ogólnie wygląda schludnie, choć trochę nijako i wyraźnie nie jest to urządzenie premium. Tymczasem cztery gumowe nóżki zapewniają Airowi dobry zakup na większości płaskich powierzchni.

Z tyłu znajdują się główne złącza AV z trzema wtyczkami phono dla dźwięku stereo i kompozytowego wideo, a następnie optycznego dźwięku cyfrowego, HDMI, portu Ethernet i zasilania. W idealnym świecie chcielibyśmy również widzieć komponentowe wideo, ponieważ zapewnia lepszą jakość sygnału analogowego niż kompozytowy i ma większą kompatybilność wsteczną niż HDMI. Jednak biorąc pod uwagę, że większość telewizorów z ostatnich czterech do pięciu lat ma gniazda HDMI, nie uważamy, że jest to zbyt duży problem.

Na lewej krawędzi znajdziemy połączone gniazdo eSATA i USB (wszystkie porty USB są w wersji 2.0), przycisk resetowania pin-hole i kolejny port USB. Tymczasem prawa krawędź dodaje gniazda pamięci dla CompactFlash, SD/SDHC/MMC i MS/MS-Pro, dzięki czemu możesz odtwarzać filmy lub przeglądać zdjęcia bezpośrednio z aparatu.

Po podłączeniu wymaganych kabli i włączeniu O!Play niewiele różni się od poprzednika. Menu główne jest ułożone w okrąg, który przewijasz w pionie. Nigdy nie byłem fanem tych obracających się menu, w przeciwieństwie do siatki lub listy, chyba że są one szczególnie dobrze zaimplementowane, a to nie jest. Główny problem polega na tym, że niewybrane ikony tracą etykiety i kurczą się do tworzenia tła trudno powiedzieć, jaka funkcja pojawi się w następnej kolejności, więc często przesadzasz z opcją, którą celujesz dla. Wiele do życzenia pozostawia również pod względem estetyki. Chociaż doceniamy, że te urządzenia są dość proste i tanie, miło byłoby zobaczyć trochę więcej finezji ala Apple TV lub Windows Media Center.

Każde z czterech podmenu multimedialnych – filmy, muzyka, zdjęcia, wszystkie multimedia – składa się z listy opcji przeglądania po lewej stronie oraz okna podglądu lub odtwarzania po prawej. Wideo, obrazy i wszystkie multimedia można przeglądać według folderów, dat lub ostatnio odtwarzanych, podczas gdy muzyka dodaje do miksu opcje gatunku, albumu i wykonawcy. Niestety indeksowanie tagów mp3, które tworzą listę wykonawców i albumów, działa tylko na urządzeniach USB, a nie na kartach pamięci lub lokalizacjach sieciowych.

Podczas przeglądania wideo i zdjęć prawy panel pokazuje podgląd pliku, co jest całkiem przydatne. Zauważyliśmy jednak, że między wybraniem pliku a możliwością jego otwarcia wystąpiło znaczne kilkusekundowe opóźnienie. Początkowo myśleliśmy, że to sprowadza się do trybu podglądu, ale nawet kiedy to wyłączyliśmy, nadal mieliśmy poczekać chwilę, aż urządzenie się zastanowi, zanim zareaguje na nas naciśnięcie przycisku play przycisk. Podobnie jak nasze inne skargi dotyczące nawigacji, nie jest to w żaden sposób przełom, ale jest to coś, co teraz, gdy te urządzenia istnieją od ponad roku, mamy nadzieję, że zostaną rozwiązane.

Jeśli podłączysz Air do sieci przewodowej, która korzysta z DHCP, będziesz mógł rozpocząć przeglądanie różnych udostępnionych folderów i urządzeń uPNP od razu, a jeśli musisz ręcznie ustawić adres IP, można to zrobić w ustawienia. Tymczasem łączenie się z siecią bezprzewodową jest tak proste, jak wybranie identyfikatora SSID spośród wykrytych i, jeśli jest to zabezpieczone, wprowadzenie hasła za pomocą rozsądnie reagującej klawiatury ekranowej. Przeglądanie żądanych multimediów może trochę potrwać, ponieważ nie można skonfigurować dysków sieciowych tak, jak na komputerze – zamiast tego musisz przeglądać grupę roboczą, urządzenie, folder itp. – ale znowu uważamy, że nie jest to zbyt problem. Ponadto nie ma żadnych dodatkowych funkcji sieciowych, takich jak dostęp do YouTube lub last.fm, ani klientów do pobierania bittorent i Nzb, jak na niektórych konkurencyjnych urządzeniach.

Funkcje powiększania i przesuwania są dostępne podczas oglądania filmów i zdjęć, a także dostępne są różne efekty pokazu slajdów, dzięki czemu przeglądanie rodzinnych zdjęć jest tak proste, jak to tylko możliwe. Jasność i kontrast można również regulować podczas odtwarzania wideo, a redukcję szumów można włączać lub wyłączać, chociaż szczerze mówiąc, nie byliśmy w stanie powiedzieć, jaką to robi różnicę. Ponadto i tak pozostawimy takie przetwarzanie do telewizora lub amplitunera AV, ponieważ w tym się specjalizują.

Rzeczywiście, to naprawdę esencja tych cyfrowych odtwarzaczy multimedialnych. Mogą być tak proste, ponieważ wszystko, co muszą zrobić, to zdekodować wideo i przekazać sygnał cyfrowy do innego sprzętu AV. Zasadniczo eliminuje to wszelkie pytania dotyczące jakości dźwięku i obrazu spowodowane słabymi konwerterami cyfrowo-analogowymi, ponieważ ta część procesu dekodowania jest obsługiwana dalej. Oczywiście, jeśli korzystasz z połączeń analogowych, to inna sprawa, ale wtedy będziesz znacznie bardziej ograniczony przez kiepskie zdolności wideo kompozytowego w ogóle, a nie specyfika tego, jak to pudełko radzi sobie z mediami rozszyfrowanie.

Niemniej jednak warto zauważyć, że testując Air na monitorze Dell 2407 WFP, okazało się, że odtwarzanie jest doskonałe, a nawet wideo Full HD odtwarza się płynnie, bez przerwy przed rozpoczęciem. Jakość obrazu była również doskonała, a wszystkie szczegóły wideo HD były w pełni widoczne. Ruch był również dobrze obsługiwany, a kolory wydawały się dokładne.

"'Werdykt"'

Podsumowując, HDP-R3 jest zdolnym, choć nieco nieskomplikowanym odtwarzaczem multimedialnym. Z pewnością odtwarza wszystkie pliki, na które mamy nadzieję, a dzięki gniazdom Wi-Fi, eSATA, USB i kartom pamięci jest wystarczająco wszechstronny pod względem łączności. Jednak jego menu jest dość surowe, obsługa sieci raczej podstawowa, a cena trochę wysoka.

Zaufany wynik