Recenzja Panasonic Lumix DMC-FS20

Panasonic ma niezwykłą pozycję na rynku aparatów cyfrowych. Podczas gdy większość innych producentów oferuje zarówno segmenty premium, jak i budżetowe, japoński gigant elektroniczny zignorował dolną granicę skali i skoncentrował się na drogich kompaktach o wysokiej specyfikacji. Z komercyjnego punktu widzenia ma to sens, ponieważ firmy takie jak Pentax, Kodak, Samsung i Nikon przekonały się do swoich kosztują niewielkie zyski w modelach poniżej 100 funtów, podczas gdy Canon, Sony i Panasonic wygrywają pochwały za swoją premię modele.

Pod względem specyfikacji nowy Lumix DMC-FS20 jest dość zbliżony do średniej dla obecnych kompaktowych modeli. Ma 10,1-megapikselową matrycę CCD 1/2,33 cala, obiektyw z 4-krotnym zoomem i minimalną ogniskową, która jest odpowiednikiem 30 mm, oraz duży, 3,0-calowy monitor LCD. Ma całkowicie metalową obudowę, uznaną Mega O.I.S. system optycznej stabilizacji obrazu i szereg łatwych w użyciu funkcji, w tym Inteligentna automatyka i Inteligentna czułość ISO. To też ładnie wyglądający aparat. Wydaje się, że Panasonic odchodzi od niejasno stylizowanego motywu projektowania, za którym podążał kilka lat temu w kierunku bardziej praktycznego stylu, który, choć wciąż atrakcyjny, jest nieco łatwiejszy do wykonania uchwyt.

FS20 ma cenę około 230 funtów lub około 180 funtów od przecenionych sprzedawców internetowych, ale tak czy inaczej, nie można zaprzeczyć, że ze względu na swoją specyfikację jest to drogi aparat. W porównaniu z innymi modelami 10MP, takimi jak Pentaks S10 (£150), Casio Z1080 (130 GBP) lub Samsung NV15 (125 funtów), wygląda zdecydowanie drogo. To tylko w porównaniu z innymi modelami premium, takimi jak Canon IXUS 970 IS (226 £), własność Panasonic Lumix FS5 (160 funtów) lub nowy Nikon Coolpix S600 (225 funtów, recenzja w przyszłym tygodniu), który zaczyna wyglądać nieco bardziej rozsądnie.

Dostajesz jednak całkiem przyzwoitą część aparatu za swoje pieniądze. Chociaż jest nieco większy i cięższy niż prawdziwy ultrakompaktowy, ma wymiary 94,9 x 57,1 x 25 mm (nie 22,9 mm, jak stan specyfikacji online) i 154g, w tym bateria i karta, nadal jest bardzo elegancki i kieszonkowy kamera. Jakość wykonania to zawsze mocna strona Panasonica, a FS20 to bardzo solidnie wykonany aparat. Korpus wykonany jest w całości z aluminium z przyjemnym półmatowym wykończeniem (dostępny również w kolorze czarnym) i chromowanymi akcentami. Kształt korpusu FS20 obejmuje mały uchwyt na palce na prawym końcu panelu przedniego. Ma twardą, kanciastą krawędź i nie jest najwygodniejszym kształtem na świecie, ale z małym uchwytem na kciuk z tyłu zapewnia dobry pewny chwyt.

Układ sterowania ma kilka ciekawych punktów. Wydaje się, że Panasonic zrezygnował z dość nieporęcznych pokręteł trybów z poprzednich modeli na rzecz przycisku trybu i menu ekranowego, które jest łatwiejsze w użyciu i mniej podatne na przypadkowe bieganie. Oznacza to jednak, że FS20 ma nie mniej niż trzy różne systemy menu, czyli być może o dwa za dużo. Posiada szybkie menu zapewniające dostęp do typowych opcji fotografowania, w tym trybu stabilizatora, trybu napędu, trybu AF, balansu bieli, ustawienia ISO, rozmiaru obrazu i tryb LCD, a także menu główne, które powiela niektóre z tych opcji i dodaje kilka innych, w tym proporcje, jakość kompresji i kolor tryb. FS20 rezygnuje również ze zwykłego pada kierunkowego na rzecz małego joysticka w kształcie grzybka do wyboru menu i nawigacji. To faktycznie działa bardzo dobrze i jest znacznie bardziej responsywne niż niektóre podobne systemy innych producentów. Sterowanie zoomem to obrotowa ramka wokół przycisku migawki i jest przyjemna i responsywna, przynajmniej podczas powiększania. Główny włącznik/wyłącznik to mały suwak, który ma przyjemną pozytywną akcję i jest mało prawdopodobne, aby przypadkowo włączył się w kieszeni.

Główną cechą tylnej części aparatu jest oczywiście ogromny 3,0-calowy monitor LCD o rozdzielczości 230 tys. Jest ładna i jasna, z dobrą szybką częstotliwością odświeżania, ale akrylowa osłona jest bardzo odblaskowa, co prowadzi do niektóre problemy z odblaskiem w jasnym świetle słonecznym, których nawet zwiększona jasność w trybie Power LCD nie jest tak naprawdę rozwiązywać. Standardowy kąt widzenia jest również dość ograniczony i wynosi około 110 stopni. Istnieje jednak opcja wysokiego kąta, która zmienia kąt widzenia ekranu w sytuacjach, w których musisz trzymać aparat nad głową, na przykład podczas fotografowania nad tłumem.

Ogólna wydajność FS20 jest dość dobra, choć nie wybitna. Uruchamia się w niecałe trzy sekundy, co jest trochę wolniejsze, podczas gdy czas od jednego strzału do jednego zdjęcia w trybie pojedynczego zdjęcia wynosi około dwóch sekund, mniej więcej przeciętnie dla aparatu tej klasy. Ma tryb seryjny, który wykonuje do trzech zdjęć z szybkością nieco ponad dwóch klatek na sekundę, a tryb zdjęć seryjnych, który średnio trwa nieco ponad jedną klatkę na sekundę, ponownie o średniej dla a premium kompaktowy. System autofokusa jest dość szybki, chociaż wydaje się, że nie ma dużej różnicy między trybem standardowym a trybem „szybkim”. Spowalnia zauważalnie przy dłuższych ustawieniach zoomu i w gorszych warunkach oświetleniowych, ale ogólnie jest dokładny i niezawodny.

System optycznej stabilizacji obrazu firmy Panasonic jest jednym z najlepszych na rynku, a FS20 jest w stanie je wyprodukować zdjęcia bez drgań przy czasach otwarcia migawki wynoszących zaledwie 1/30 sekundy przy maksymalnym zbliżeniu, niezbyt obskurne jak na odpowiednik ogniskowej do 120mm.

Jakość obrazu też jest ogólnie dobra, ale nie bez kilku drobnych problemów. Pomiar ekspozycji jest doskonały, odwzorowanie kolorów jest prawie punktowe, a balans bieli dobrze radzi sobie z różnymi warunkami oświetleniowymi. Obiektyw marki Leica spełnia zwykle wysokie standardy, z doskonałą ostrością naroży i minimalnymi zniekształceniami na wszystkich ogniskowych. Ogólny poziom szczegółowości jest bardzo dobry, ale jest tam lekka miękkość, która jest prawdopodobnie wynikiem przetwarzania obrazu, a nie obiektywu. Zakres dynamiczny jest nieco ograniczony, jak to często bywa w przypadku aparatów o małej matrycy 10 MP, z tendencją do wypalania jasnych części w ujęciach o wysokim kontraście. Wygląda na to, że Panasonic poprawił oprogramowanie do redukcji szumów dla tego modelu, uzyskując wyniki gdzieś pomiędzy systemami Canona i Fujifilm. Balans kolorów pozostaje spójny do maksymalnej wartości ISO 1600, ale system rozmywa drobne szczegóły przy wyższych ustawieniach. Niemniej jednak daje dobre zdjęcia do wydrukowania przy 800 ISO, co jest imponujące według każdego standardu.

"'Werdykt"'
Lumix FS20 to model towarzyszący FS5, oferujący większy ekran LCD i nieco lepszą obsługę. Jakość wykonania jest doskonała, a ogólny projekt funkcjonalny, ale atrakcyjny. Jest to aparat typu point-and-shoot z ograniczonym, ale rozsądnym zakresem funkcji, który dobrze sprawdza się w większości sytuacji, z dobrymi możliwościami przy słabym oświetleniu. Jakość obrazu też jest dobra, ale cena jest trochę wysoka jak na dość przeciętną specyfikację.

„Na następnych kilku stronach przedstawiono szereg zdjęć testowych. W tym przypadku obrazy w pełnym rozmiarze przy minimalnych i maksymalnych ustawieniach ISO zostały zmniejszone ze względu na przepustowość, aby umożliwić zobaczenie pełnego obrazu i serii dołączono kadry pobrane z oryginalnych zdjęć w pełnej rozdzielczości przy różnych ustawieniach ISO, aby można było docenić ogólną jakość."

—-

To jest pełna klatka przy minimalnym ISO.

—-

Przy 100 ISO obraz jest pozbawiony szumów, ale krawędzie są nieco miękkie.

—-

Nadal nie ma problemów przy 200 ISO.

—-

Redukcja szumów zaczyna działać przy 400 ISO, wydobywając drobne szczegóły, aby zredukować szum kolorów.

—-

Zaskakująco dobre wyniki przy 800 ISO. To jest całkiem do wydrukowania.

—-

Więcej szczegółów jest traconych przy 1600 ISO, ale balans kolorów pozostaje dobry.

—-

To jest pełna klatka przy maksymalnym ISO.

—-

„Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony poniżej, aby pokazać ogólną jakość obrazu. Niektóre inne obrazy można kliknąć, aby wyświetlić oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

Oto zwykłe ujęcie testowe szczegółów zachodniego okna katedry w Exeter, które można porównać z innymi kamerami. Zobacz poniżej pełne przycięcie res lub kliknij, aby zobaczyć cały obraz.

—-

Ogólny poziom szczegółowości jest bardzo dobry, ale obraz jest nieco zmiękczony, prawdopodobnie w wyniku obróbki.

—-

Obiektyw marki Leica jest jak zwykle bardzo dobry, dając bardzo mało zniekształceń na końcu szerokokątnym.

—-

Ostrość środka jest bardzo dobra.

—-

Ostrość rogów jest również znakomita, blednie tylko w bardzo odległych rogach kadru.

—-

Na teleobiektywowym końcu zoomu nie ma prawie żadnej dystorsji poduszkowej.

—-

„Oto kilka ogólnych zdjęć testowych, które pomogą ocenić ogólną jakość obrazu aparatu, w tym zakres zoomu obiektywu. Niektóre zdjęcia można kliknąć, aby pobrać oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

Szerokokątny 30-milimetrowy koniec zakresu zoomu jest nieco szerszy niż w większości kompaktów.

—-

Końcówka teleobiektywu 4-krotnego zoomu odpowiada 120 mm.

—-

Odwzorowanie kolorów jest dobre, ale w jasnych żółciach brakuje nieco szczegółów.

—-

Szczegółowość cieni jest dobra dla małego czujnika 10 MP, ale podświetlenia są wypalone.

—-

Zasięg makro to 5cm.

—-

Zaufany wynik