Sony CyberShot DSC-W70 Recenzja

Minęło trochę czasu, odkąd recenzowałem którykolwiek z kompaktowych aparatów Sony, więc muszę nadrobić zaległości. W rzeczywistości sprawiają, że dużo nadrabiam zaległości. Gama aparatów kompaktowych Cyber-shot i aparatów z superzoomem firmy Sony składa się obecnie z nie mniej niż osiemnastu modeli, a cztery nowe dodatki zostały ogłoszone właśnie w ten sposób tydzień, począwszy od 6-megapikselowych ultracienkich modeli klasy podstawowej aż po imponujący model semi-pro R1 z 10-megapikselową matrycą i 24-120 mm obiektyw.

Mniej więcej w połowie drogi znajdziesz DSC-W70, średniej ceny, średniej klasy kieszonkowy kompakt z 3-krotnym zoomem i 7,2-megapikselową matrycą CCD. Został wprowadzony na rynek w zeszłym roku i obecnie ma cenę katalogową 248,99 GBP, ale nic dziwnego, że jest dostępny za znacznie mniej. Najlepsza aktualna cena online to 152,70 GBP. Porównywalne aparaty to Casio Exilim EX-Z70 (136 funtów), Fuji FinePix F30 (154 funtów), HP Photosmart M627 (159 funtów), Olympus mju 700 (132 GBP), Pentax Optio S7 (130 GBP) i Samsung L70 (165,50 GBP), więc W70 znajduje się prawie w środku swojego przedziału cenowego, ponieważ dobrze.

Jak przystało na jego status średniego zasięgu, W70 jest dość nijako wyglądającym aparatem. Ma funkcjonalną, ale nie nieatrakcyjną aluminiową obudowę z ładnym szczotkowanym wykończeniem i chromowanymi wykończeniami oraz zwykłym wyborem zewnętrznych elementów sterujących. Mierzy 88,9 x 57,1 x 22,9 mm, jest smukły i kompaktowy, a waży 127 g pusty lub 157 g gotowy do strzału, jest ładny i lekki, ale w żadnym wypadku nie jest wyjątkowy. Jakość wykonania jest doskonała i chociaż aluminiowa obudowa nie jest tak solidna, jak stalowa skorupa Canon IXUS lub Casio Exilim, nadal jest wystarczająco wytrzymała, aby można ją było nosić w kieszeni płaszcza.

Obsługa jest dobra, z dużą ilością miejsca z tyłu aparatu i małą podniesioną funkcją z przodu, która zapewnia przyjemny, bezpieczny chwyt. Regulacja zoomu wokół przycisku migawki jest szybka i responsywna.

Główne cechy to chowany w jednej płaszczyźnie obiektyw f/2,8 – f/5,2 z 3-krotnym zoomem, noszący imponującą nazwę Carl Zeiss Vario Tessar, 2,5-calowy wyświetlacz LCD monitor o dość niskiej rozdzielczości 115 000 pikseli i wizjer optyczny, choć szczerze mówiąc jest tak mały i ciemny, że prawie nieprzydatny.

Tryby fotografowania są wybierane za pomocą pokrętła w prawym górnym rogu tylnego panelu i obejmują pełną automatykę, program, program o wysokiej czułości i sześć trybów scen; Zmierzch, Portret o zmierzchu, Śnieg, Plaża, Krajobraz i Miękkie ujęcie, który jest pochlebnym trybem portretowym.

W70 ma przyzwoity tryb filmowania, który umożliwia nagrywanie w rozdzielczości 640 x 480 z szybkością 30 klatek na sekundę, ale w dzisiejszych czasach większość kompaktowych aparatów ma tak samo. Nawet dokumentacja jest dobra, z uproszczoną ulotką „Przeczytaj najpierw” oraz doskonałym 106-stronicowym pełnym podręcznikiem, który zawsze warto zobaczyć.

W ogólnej wydajności W70 radzi sobie dobrze, uruchamiając się w niecałe dwie sekundy, co jest dość szybkie. System AF blokuje się dobrze pod sekundę w dobrym świetle, co również jest przeciętne dla dobrego systemu. Jednak jego ogniskowanie w słabym świetle, choć nieco wolniejsze, jest wyjątkowo dobre. Posiada oświetlacz AF o intensywności prawie laserowej o efektywnym zasięgu około pięciu metrów. Wbudowana lampa błyskowa też jest bardzo dobra, z maksymalnym zasięgiem 3,7m przy szerokim kącie i auto ISO lub dużym 6,5m przy 1000ISO.

Tryb zdjęć seryjnych też jest nieco powyżej średniej. W normalnym trybie zdjęć seryjnych i dobrej jakości obrazu może wystrzelić serię czterech zdjęć z szybkością jednego zdjęcia na sekundę. Zmniejszenie jakości obrazu do standardu nie zwiększa szybkości fotografowania, ale zwiększa liczbę do sześciu klatek.

W trybie dobrej jakości W70 tworzy pliki JPEG o wielkości około 3 MB, a karta Memory Stick Duo o pojemności 1 GB wystarcza na około 290 zdjęć. Warto zauważyć, że W70 może obsługiwać tylko karty Memory Stick Duo, więc te stare fioletowe karty Memory Stick nie będą pasować.

Jeśli W70 ma jedną wyróżniającą cechę, jest to żywotność baterii. Jest zasilany baterią litowo-jonową Sony NP-BG1 o tej samej wartości, w typowym Sony zrobimy to po swojemu styl, przy 3,4 Wh. Wszyscy na całym świecie oceniają akumulatory w miliamperogodzinach, czyli mAh, ale nie Sony. Sony musi być inne, więc ocenia swoje baterie w watogodzinach.

Z tego, co pamiętam z fizyki na poziomie A, ampery = waty / wolty, więc bateria 3,6 V W70 ma około 940 mAh, co jest mały jak na współczesne standardy, ale mimo to jest w stanie zasilić aparat w celu uzyskania deklarowanych zdjęć 360 lub 180 minut odtwarzanie nagranego dźwięku. Zrobiłem ponad 300 zdjęć na jednym ładowaniu z nową baterią, więc to twierdzenie wydaje się trzymać.

Jak dotąd W70 jest pod wieloma względami średnio przeciętny, z kilkoma dobrymi punktami, więc naturalnie jest kilka złych punktów, które je zrównoważą. Niestety słabe punkty tkwią w kluczowym obszarze jakości obrazu, co jest dziwne, ponieważ zwykle jest to mocna strona Sony.

Głównym winowajcą jest, o dziwo, obiektyw. Pomimo zapewnienia o prestiżowej nazwie Carl Zeiss, cierpi z powodu bardzo złej dystorsji, trochę beczkowatej dystorsji na szerokim końcu. zwykle tak jest, ale także poważne zniekształcenia poduszkowe na końcu teleobiektywu, coś, czego nie widziałem wcześniej w cyfrowym kompakcie. Ten efekt jest przeciwieństwem dystorsji beczkowej, jak widać na przykładowych zdjęciach. Od strony teleobiektywu również cierpi na bardzo złe rozmycie narożników, ale tylko przy odległościach ostrzenia poniżej metra.

Oprócz tego W70 cierpi również na szum obrazu. Przy 100 ISO zdjęcia są czyste i ostre, ale przy 200 ISO i dalej widać szum obrazu, który stale się pogarsza do maksymalnego 1000 ISO. Nie jest to najgorsze, jakie widziałem, ale jest denerwujące, bo poza tymi wadami jakość obrazu jest bardzo dobra. Ekspozycja, zakres dynamiczny i odwzorowanie kolorów są najwyższej klasy, ustawianie ostrości jest dokładne, a poza teleobiektywami z bliskiej odległości ostrość na całej powierzchni jest doskonała. Szkoda tylko, że to niespójne.

"'Werdykt"'

Sony DSC-W70 jest w zasadzie definicją przeciętnego kompaktu do migawek. Jest dobrze wykonany, dobrze wygląda, jest dość lekki i kompaktowy, sprawuje się kompetentnie i może robić przyzwoite zdjęcia. Ma kilka mocnych stron, a mianowicie doskonałą wydajność przy słabym oświetleniu i wyjątkową żywotność baterii, ale ma też kilka wad, w szczególności szum obrazu powyżej 200 ISO i ten niezwykły teleobiektyw zniekształcenie. Dobry stosunek jakości do ceny, ale nie wyróżnia się na zatłoczonym i konkurencyjnym polu.

Na następnych kilku stronach przedstawiono szereg ujęć testowych. W tym przypadku obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr z oryginału obraz w pełnej rozdzielczości został umieszczony pod nim, abyś mógł docenić całość jakość.
—-

Na tym próbnym zdjęciu ISO, wykonanym z odległości około jednego metra przy maksymalnym ustawieniu teleobiektywu, wyraźnie widać zniekształcenie poduszkowe. Linie chipów na tej płytce drukowanej powinny być proste i równoległe, ale zamiast tego linie wokół krawędzi ramy wyginają się do środka w kierunku środka. Jest to spowodowane kiepską konstrukcją obiektywu, a nie czymś, co zwykle kojarzy się z nazwą Carl Zeiss.
—-

1 s, f/5,2, ISO 100
Przy minimalnym ustawieniu 100 ISO obraz jest ładny i ostry, bez śladu szumu obrazu.
—-

1/2 s, f/5,2, ISO 200
Już przy 200 ISO na ciemniejszych obszarach obrazu pojawiają się plamy losowego czerwonego i zielonego szumu.
—-

1/4 s, f/5,2, ISO400
400 ISO, a szum jest gorszy, rozprzestrzeniając się na obszary o średniej tonacji.
—-

1/8 s, f/5,2, ISO800
Przy 800 ISO szum obrazu jest teraz bardzo zły iz pewnością pojawiłby się nawet na małym wydruku.
—-

1/10 s, f/5,2, ISO1000
Niewielki wzrost szybkości do maksymalnie 1000 ISO powoduje odpowiedni wzrost szumu, a reprodukcja kolorów również jest zagrożona.

Na następnych kilku stronach przedstawiono szereg ujęć testowych. W tym przypadku obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr z oryginału obraz w pełnej rozdzielczości został umieszczony pod nim, abyś mógł docenić całość jakość. Kolejne strony zawierają obrazy o zmienionym rozmiarze, dzięki czemu można ocenić ogólną ekspozycję. Osoby korzystające z połączenia dial-up prosimy o cierpliwość podczas pobierania stron.
—-

Fotografowanie cienkich, ciemnych gałęzi na jasnym niebie zwykle stanowi problem, ale W70 ma odpowiednią ekspozycję, z wystarczającym zakresem dynamicznym zarówno dla szczegółów świateł, jak i cieni.
—-

Ten 100-procentowy kadr z lewego górnego rogu poprzedniego zdjęcia nie wykazuje fioletowych obwódek i ma dobrą ostrość krawędzi.

Ta strona zawiera obrazy o zmienionym rozmiarze, dzięki czemu można ocenić ogólną ekspozycję.

Na końcu szerokokątnego zakresu zoomu obiektyw W70 cierpi na dystorsję beczkową, ale nie bardziej niż większość kompaktów z 3-krotnym zoomem.
—-

Szerokokątny koniec zakresu zoomu odpowiada 38 mm, niezbyt szerokiemu, ale mniej więcej przeciętnemu jak na kieszonkowy kompakt.
—-

Nie widać go tak łatwo, jak na głównym zdjęciu testowym ISO, ale jeśli spojrzysz na pionową linię witryna sklepowa po prawej stronie widać efekt wygięcia spowodowany zniekształceniem poduszkowym w tym teleobiekcie; strzał.

Ta strona zawiera obrazy o zmienionym rozmiarze, dzięki czemu można ocenić ogólną ekspozycję.

W70 ma bardzo dobry zakres ogniskowania makro wynoszący zaledwie 2 cm
—-

Wbudowana lampa błyskowa W70 jest ładna i mocna z dobrym pokryciem kadru, a jej ustawianie ostrości przy słabym świetle jest wyjątkowo dobre. I tak, biały zszedł do bocznej kieszeni. Dwa strzały do ​​mnie!
—-

Zostało to zrobione w pomieszczeniu, w trudnej kombinacji światła żarowego i naturalnego światła dziennego, przy użyciu automatycznego balansu bieli. W70 poradził sobie dobrze i kolorystyka była prawie idealna. Zachowuję tę grę na wypadek, gdyby Ponury Żniwiarz przyjechał z wizytą.

Zaufany wynik